Αυτή η ιστορία στάλθηκε πρόσφατα στον Αμερικανό ερευνητή μυστηριωδών πλασμάτων, Λον Στρίκλερ. Σε αυτό, μια γυναίκα, την οποία ο δεν κατονόμασε, περιέγραψε ένα μυστικιστικό περιστατικό που αφορούσε τον πατέρα της, ο οποίος πέθανε από καρκίνο, και μυστηριώδεις λαμπερές σφαίρες προέβλεπαν τον θάνατό του.
«Έζησα στο σπίτι του πατέρα μου και τον φρόντιζα για τα τέσσερα χρόνια που πάλευε με τον καρκίνο. Επομένως, όταν διαγνώστηκε και εκείνος και είπε ότι συμφώνησε σε χημειοθεραπεία και πολύπλοκες χειρουργικές επεμβάσεις. Μετά από τέσσερα χρόνια αγώνα, το ταξίδι του έφτανε στο τέλος του.
Τον φρόντιζα και του έδινα φάρμακα κάθε δύο ώρες τις τελευταίες εβδομάδες της ζωής του. Δεν κοιμήθηκα σχεδόν καθόλου. Με τον πατέρα μου είχαμε τόσο στενή σχέση που συχνά ήξερα τι χρειαζόταν πριν το ζητήσει. Είναι σαν τηλεπάθεια. Εκείνη την ημέρα μόλις του έδωσα ξανά το φάρμακο και πήγε για ύπνο. Από τότε που δούλευε τη νυχτερινή βάρδια, είχε συνηθίσει να κοιμάται τη μέρα, και ως εκ τούτου οι κουρτίνες στο παράθυρο του δωματίου του ήταν ερμητικά κλειστές.
Ξάπλωσα κι εγώ, αλλά З0 λεπτά αργότερα κάτι με ξύπνησε. Χωρίς να ανοίξω τα μάτια μου, γυρισα να δω αν ο μπαμπάς ζητούσε κάτι, αλλά ένα πολύ δυνατό φως με χτύπησε ακριβώς στο πρόσωπο. Μετά έσβησε το φως, άνοιξα τα μάτια μου και είδα τρεις μπάλες μπροστά μου. Το ένα ηταν πιο κοντά, τα άλλα δύο είναι πιο μακριά, δηλαδή δημιούργησαν ένα τριγωνικό σχήμα.
Το καθένα έχει περίπου το μέγεθος ενός πεπονιού. Και τότε άκουσα μια φωνή: «Σας ευχαριστώ που φροντίζετε τόσο καλά τον πατέρα σας, αλλά τα υπόλοιπα είναι δουλειά μας». Μετά από αυτό, οι σφαίρες πέταξαν μακριά μου προς το κρεβάτι του κοιμισμένου πατέρα μου και άρχισαν να κάνουν κύκλους γύρω από το κεφάλι του.
Και μετά μπήκαν στο κεφάλι του και άκουσα την ίδια φωνή που έλεγε «Έξι μέρες». Πετάχτηκα απο το κρεβάτι μου, προσπαθώντας να καταλάβω τι είχε συμβεί. Στην αρχή νόμιζα ότι το φως του ήλιου περνούσε από τις κουρτίνες. Αλλά όχι, καμία από τις κουρτίνες δεν ηταν πίσω. Έπειτα έψαξα ολόκληρο το σπίτι για να βεβαιωθώ ότι κανένα άλλο μέλος της οικογένειας δεν είχε μπει μέσα και ότι κανείς δεν έλαμπε με φακό στο σπίτι.
Όλα όμως ήταν όπως συνήθως. Στη συνέχεια μίλησα με φίλους και συγγενείς, προσπαθώντας να εξηγήσω το όραμά μου λέγοντας ότι δεν κοιμόμουν αρκετά και ότι ήταν παραίσθηση. Και έξι μέρες αργότερα ο μπαμπάς πέθανε. Δεν ξέρω γιατί τα είδα όλα αυτά. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου θρησκευόμενο, αν και πιστεύω στην έννοια της ψυχής. Ήμουν σε ένα πολύ σκοτεινό μέρος μετά τον χαμό της μητέρας μου, και μετά το θάνατο του πατέρα μου θα ήμουν μάλλον ακόμα χειρότερα. Αλλά αυτή η εμπειρία μου έφερε κάποιου είδους ικανοποίηση, με βοήθησε να συμφιλιωθώ με τον θάνατο και των δύο γονιών από καρκίνο σε σχετικά νεαρή ηλικία».
0 comments
Δημοσίευση σχολίου