Η ιστορία του αιμοβόρου αμπέλου «Παγίδα του Διαβόλου» από τη Νικαράγουα

Σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας, διάφορα χειρόγραφα, ημερολόγια, χρονικά και χειρόγραφα περιείχαν ιστορίες για φυτά που επιτίθενται στους ανθρώπους για να γευτούν τη σάρκα τους ή να πιουν το αίμα τους.

Ένα από τα πιο τρομακτικά από αυτά είναι άμπελος βαμπίρ, το οποίο λέγεται ότι αναπτύσσεται κάπου στις πυκνή βαλτώδεις άγρια ​​φύση της Νικαράγουα, στην Κεντρική Αμερική. Οι ντόπιοι αποκαλούν αυτό το αμπέλι «Παγίδα του Διαβόλου» και το περιγράφουν περισσότερο σαν ζώο που μπορεί να κινεί τους μίσχους του σαν χταπόδι με τα πλοκάμια του.

Είναι πιθανό ότι αυτό είναι κάτι περισσότερο από απλώς ένας μύθος, καθώς κάπου στον 19ο αιώνα αυτό το φυτό ανακαλύφθηκε και περιγράφηκε από έναν δυτικό φυσιοδίφη-ταξιδιώτη ονόματι Ντάνσταν (Dunstan).

Ισχυρίστηκε ότι έπεσε πάνω στο φυτό που ρουφούσε αίμα ενώ περνούσε από την βαλτώδη περιοχή κοντά σε λίμνη στην Νικαράγουα. Ο Ντάνσταν συνέλεξε εδώ δείγματα τοπικών φυτών και εντόμων για τη δημιουργία μιας επιστημονικής συλλογής.

Ξαφνικά, ο άντρας άκουσε ένα σκυλί να ουρλιάζει, σαν κάποιος να επιτέθηκε στο σκύλο του και να του προκαλούσε έντονο πόνο. Έτρεξε προς αυτή την κατεύθυνση και είδε τον σκύλο του, να ήταν όλος μπλεγμένος σε κάποιου είδους ρίζες με κόμπους ή αναρριχητικά φυτά.

Αυτές οι καφέ-μαύρες ρίζες συμπεριφέρονταν σαν ένα ζωντανό δίχτυ με μια πολύ κολλώδης μάζα από αυτές, κάτι που επιπλέον μπέρδεψε τον σκύλο. Ο σκύλος δεν μπορούσε να βγει από τις «ρίζες» με κανέναν τρόπο.

Μόλις ο Dunstan κατάφερε να συνέλθει από το αρχικό σοκ, προσπάθησε να σώσει τον σκύλο του κόβοντας τις ρίζες με ένα μαχαίρι. Όταν όμως άρχισε να τα κόβει, διαπίστωσε ότι, πρώτον, ήταν απίστευτα δυνατά, το μαχαίρι τα έκοψε με μεγάλη δυσκολία και δεύτερον, οι λεπτές κινητές άκρες των «ριζών» όρμησαν στα δάχτυλά του και άρχισαν να τυλίγονται γύρω τους.

Μόνο με τη βοήθεια απίστευτων προσπαθειών κατάφερε με κάποιο τρόπο να απελευθερώσει το σκυλί του από τις κολλώδεις "ρίζες" και όταν άρχισε να εξετάζει τα χέρια του, είδε ότι ήταν όλα καλυμμένα με φουσκάλες και κόκκινα φλεγμονώδη σημεία όπου τα άγγιξαν οι ρίζες .

Όταν εξέτασε το σκυλί, είδε ότι σε πολλά σημεία υπήρχαν κηλίδες αίματος στο σώμα του, και όταν κοίταξε προσεκτικά το δέρμα, από το οποίο έτρεχε ακόμη αίμα, φαινόταν ζαρωμένο. Ο σκύλος ήταν ζωντανός, αλλά φαινόταν πολύ εξασθενημένος και μετά βίας μπορούσε να κινηθεί.

Λίγο αργότερα, όταν το είπε στους ιθαγενείς για τη συνάντησή του με το φυτό βαμπίρ, ανακάλυψε ότι γνώριζαν πολύ καλά αυτό το φυτό και γι' αυτό δεν πήγαν ποτε σε εκείνα τα μέρη του βάλτου όπου φύτρωνε.

Ο Ντάνσταν ενδιαφερόταν εξαιρετικά για όλα αυτά ως φυσιοδίφης, κατάλαβε ότι ήταν αντιμέτωπος με κάτι που ήταν ακόμα άγνωστο στη δυτική επιστήμη. Άρχισε να ρωτά τους ντόπιους για αυτό το φυτό και ανακάλυψε πρόσθετες πληροφορίες.

Του είπαν ότι αυτό το αμπέλι ή το αναρριχητικό φυτό έχει κάτι σαν βεντούζα στα άκρα, μέσω του οποίου τρέφεται. Και τρέφεται αποκλειστικά με αίμα. Έχοντας συλλάβει ένα μικρό ζώο, το φυτό ρουφά ό,τι μπορεί από αυτό και στη συνέχεια πετάει ένα αναίμακτο πτώμα.

Ο Ντάνσταν είπε ότι εάν ρίξετε ένα μικρό κομμάτι ωμού κρέατος στις "ρίζες", τότε μέσα σε πέντε μόνο λεπτά ρουφήξουν αίμα από αυτό και η μάζα του κρέατος θα πεταχτεί στην άκρη.

Ο Ντάνσταν περιέγραψε επίσης ότι του ήταν πολύ δύσκολο να ξεφύγει από τα αμπέλι, γιατί αν αυτό το πράγμα κολλούσε στο δέρμα, και τοτε μπορεί να κοπεί μόνο με μεγάλη προσπάθεια, ίσως μόνο με το σκίσιμο ενός κομματιού δέρματος.

Η ιστορία του Dunstan και του παράξενου βαμπίρ αμπέλου δημοσιεύτηκε στο Review of Reviews του William Thomas Stead. Δυστυχώς, καμία άλλη πληροφορία για το Dunstan και το βαμπίρ αμπέλι από τη Νικαράγουα δεν έχει προκύψει από τότε.Ήταν κάποια μορφή άγνωστης μέχρι τότε πολύ επιθετικής και πολύ επικίνδυνης φυτικής ζωής ; Τι συνέβη μετά από αυτό το περιστατικό και γιατί χάθηκε στην ομίχλη του χρόνου;