Ο ιστότοπος του Αμερικανού ερευνητή μυστηριωδών πλασμάτων Λον Στρίκλερ δημοσίευσε μια επιστολή που του έστειλε ένας άγνωστος κάτοικος των ΗΠΑ που υπηρετούσε στο παρελθόν στο Αφγανιστάν ως μέρος των αμερικανικών στρατευμάτων. Σε αυτό το διάστημα, συνάντησε δύο φορές πολύ περίεργες περιπτώσεις.
"Η πρώτη φορά ήταν το 2011 όταν ήμουν στην αφγανική επαρχία Χελμάντ. Ήταν περίπου δύο τα ξημερώματα και ήμουν σε υπηρεσία σε μια μικρή βάση περιπολίας 8 ατόμων. Ήμουν φυλάκειο με τέσσερις τοίχους από κόντρα πλακέ, παράθυρα με αλεξίσφαιρα γυαλί και στοιβαγμένες σακούλες με άμμο.
Εκείνη την ώρα ήμουν ξύπνιος για περίπου 24 ώρες και μέσω της νυχτερινής μου όρασης άρχισα ήδη να έχω παραισθήσεις με τη μορφή ασαφών εικόνων σχολικών λεωφορείων και παρόμοια. Ξαφνικά όμως άκουσα ένα δυνατό BOOM!
Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν μια σφαίρα που χτύπησε το αλεξίσφαιρο γυαλί μας, αλλά μετά από ένα δευτερόλεπτο κατάλαβα ότι έμοιαζε με σαν κάποιος να πέταξε πέτρα. Αμέσως ήμουν σε εγρήγορση, η αδρεναλίνη στα ύψη, και άρχισα να σκανάρω τη γύρω περιοχή με τις μίνι θερμικές κάμερές μου. Και διαπίστωσε ότι δεν υπάρχει τίποτα ζωντανό.
Το πιο περίεργο ήταν ότι το πόστο μας περιβαλλόταν επιπλέον από διπλό στριφτό συρματόπλεγμα για 30 μέτρα κατά μήκος της περιμέτρου, και πίσω από αυτό για άλλα 30 μέτρα υπήρχε ένα ανοιχτό πεδίο. Δηλαδή, οποιαδήποτε ρίψη πέτρας από εκεί θα ήταν στα όρια του δυνατού.
Κάλεσα τις αρχές, τους είπα και τους ζήτησα να χρησιμοποιήσουν τη μεγάλη κάμερα θερμικής απεικόνισης για να σαρώσουν τη γύρω περιοχή σε περίπτωση που έχασα κάτι. Το έκαναν και δεν είδαν τίποτα.
Εκείνη τη στιγμή, άρχισα ήδη να ανησυχώ, συνειδητοποιώντας ότι υπάρχει κάποιος εδώ που με βλέπει, αλλά δεν μπορώ να τον δω. Πέρασαν 10-15 λεπτά και ήδη έχω αρχίσει να χαλαρώνω λίγο, σκεπτόμενος ότι ίσως δεν είναι πέτρα, αλλά απλώς ένα μικρό πουλάκι που χτύπησε το τζάμι. Και ξαφνικά πάλι BAM! Και τώρα δύο φορές πιο δυνατά από πριν!
Ένιωσα ένα αίσθημα τρόμου και ένιωσα την αδρεναλίνη να κυλάει στο σώμα μου. Πήρα το τουφέκι μου με PEQ (Infrared Laser Designator) και κοίταξα μέσα από αυτό κυριολεκτικά κάθε μικροσκοπικό κομμάτι αυτής της περιοχής όπου κάποιος θα μπορούσε να κρυφτεί. Και δεν είδα κανέναν! Ήμουν σε σοκ. Ακόμα δεν ξέρω τι ήταν, αλλά με τρόμαξε.
Το δεύτερο περιστατικό συνέβη στις αρχές του 2012, όταν ήμουν ακόμα στο Χελμάντ, αλλά σε διαφορετική βάση περιπολίας (υπήρχε ένα απόσπασμα 13 ατόμων + μια διμοιρία του Αφγανικού Εθνικού Στρατού). Στάθηκα πάλι στο πόστο και η ώρα ήταν περίπου μεσάνυχτα. Όλο το έδαφος της βάσης ήταν επενδεδυμένο με ψιλό χαλίκι για να μην υπάρχει σκόνη, γιατί υπήρχε κακή αμυντική κατάσταση με πολλά «τυφλά» σημεία τριγύρω.
Είχα περάσει ήδη 6 ώρες από την 8ωρη βάρδια μου όταν άκουσα το χαλίκι να τρίζει λίγο στο πλάι μου. Αυτό μου φαινόταν ασυνήθιστο, γιατί μέχρι εκείνη τη στιγμή όλοι στη βάση, εκτός από εμένα, ένας άλλος φρουρός και ένας ασυρματιστής στην ομάδα μας, κοιμόντουσαν. Ουρλιάζω "Ποιος είναι εκεί;" και το χαλίκι σταματάει και δεν παίρνω απάντηση. Πήρα στο ασύρματο στην ομάδα μας και ρώτησα αν κάποιος από αυτούς πήγαινε έξω αυτή τη στιγμή. Είπαν όχι. Στη συνέχεια ζήτησα από τον ασυρματιστή να βγει και να ελέγξει την περιοχή, σημειώνοντας ότι θα πρέπει να είναι προσεκτικός και να έχει έτοιμο το τουφέκι του με φώτα.
Άκουσα ξανά το τρίξιμο του χαλικιού και τώρα ήταν τόσο γρήγορα σαν κάποιος να έτρεχε, σε κατάσταση υψηλού άγχους ένιωσα ξανά την αδρεναλίνη να κυλάει. Τώρα σκέφτηκα ότι κάποιος είχε εισχωρήσει στην επικράτειά μας και φώναξα προς αυτή την κατεύθυνση "Σταμάτα! Ή θα πυροβολήσω" . Το τρίξιμο του χαλίκι σταμάτησε αμέσως, και ακριβώς εκεί, από την άλλη πλευρά, ο ασυρματιστής μας πήδηξε από τη γωνία με ένα τουφέκι στα χέρια, έτοιμος να πυροβολήσει, και ... δεν είδε κανέναν.
Δεν υπήρχε κανείς εκεί είμαι πάλι σοκαρισμένος. Ο ασυρματιστής μου ειπε ότι ήμουν παρανοϊκός, αλλά δεν ήμουν σίγουρος αν αυτό ήταν το πρόβλημα. Περίπου μια ώρα αργότερα συνέβη ξανά και κανείς δεν ήταν εκεί. Και μετά, όταν η βάρδια μου τελείωσε σε μια ώρα, έκατσα μαζί με την αλλή βάρδια και σε αυτή την ώρα δεν έγινε τίποτα. Ακόμα δεν έχω ιδέα τι ήταν, με κάποιο τρόπο κάτι αορατό μπήκε μέσα στη βάση, ή ίσως μια γάτα, ένας σκύλος, ένα φάντασμα; Ποιός ξέρει. Το μόνο που ξέρω είναι ότι ποτέ δεν φοβήθηκα τόσο πολύ όσο σε αυτές τις δύο περιπτώσεις.
0 comments
Δημοσίευση σχολίου