Μία ακόμη διανοητική παγίδα του συστήματος. Το “καλό” εμβόλιο και η “κακή” υποχρεωτικότητα. Δημήτρης Δασκαλάκης: “Στην μεγαλύτερη μερίδα των διπλοεμβολιασμένων συμπολιτών μας ελέγχεται η σκέψη, το συναίσθημα και η συμπεριφορά, υπό την έννοια ότι αυτοί πλέον έχουν κοινωνικά υπνωτιστεί και πνευματικά ναρκωθεί από την αδιάλειπτη τηλεοπτική προπαγάνδα και ήδη χειραγωγούνται με τον φόβο των μεταλλάξεων, αναμένοντας τις νεότερες κυβερνητικές ανακοινώσεις για το άνοιγμα της ηλεκτρονικής πλατφόρμας, ώστε να προγραμματίσουν έγκαιρα την επόμενη εμβολιαστική τους αναβάθμιση.
Είναι από τις ελάχιστες φορές μέσα στην Ανθρώπινη Ιστορία όπου η έκβαση της μάχης δεν θα κριθεί μέσα από τους συλλογικούς κοινωνικούς αγώνες αλλά από την ατομική επιλογή και στάση του καθενός καθώς και από την ακλόνητη αποφασιστικότητά του να υπερασπιστεί μέχρις εσχάτων και με κάθε τίμημα, την προσωπική του αξιοπρέπεια και την μαρτυρία της συνειδήσεώς του.”
Γράφει ο Δημήτριος Νικ. Δασκαλάκης, Δικηγόρος Αθηνών
«Ησυχίαν είχεν ο Δήμος και αντέλεγε ουδείς, δεδιώς και ορών ότι πολύ το ξυνεστηκός.
…Ο λαός σώπαινε και κανείς δεν μιλούσε, γιατί ήταν φοβισμένος και έβλεπε πως οι συνωμότες ήταν πολλοί.
Θουκυδίδης-Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου.
Πολλοί δημοσιολογούντες κυρίως από τον υγειονομικό χώρο διατυπώνουν την άποψη που συμπυκνώνεται στην φράση «είμαστε υπέρ των εμβολίων αλλά κατά της υποχρεωτικότητας» επιχειρώντας να αποσυνδέσουν ένα εν δυνάμει υγειοβλαπτικό και πειραματικό φαρμακευτικό παρασκεύασμα που έχει λάβει μόνο άδεια κατεπείγουσας χρήσης έκτακτης ανάγκης και ελέγχεται για την πρόκληση χιλιάδων θανάτων και εκατομμύριων παρενεργειών σε ολόκληρο τον κόσμο από την πολιτική απόφαση των κυβερνήσεων να θεσπίσουν την υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού επί τη βάσει επαγγελματικών και ηλικιακών κριτηρίων.
Όσοι εκφέρουν την ανωτέρω άποψη προσπαθούν να στρέψουν την προσοχή του κόσμου από τις άγνωστες μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες παρενέργειες και επιπτώσεις του εμβολιασμού στην ανθρώπινη υγεία στην ανάδειξη του εμβολίου, ως αποκλειστικού και αποτελεσματικού μέσου αναχαίτισης της πανδημίας. Υποστηρίζουν δηλ. ότι η διενέργεια του εμβολιασμού οφείλει να είναι αποτέλεσμα προσωπικής επιλογής των πολιτών μέσα από την διαδικασία της πειθούς και της συζήτησης και όχι προϊόν εξαναγκαστικής συμμόρφωσης.
Κατά την προσωπική εκτίμηση του γράφοντος συνιστά κοροϊδία και εμπαιγμό να μιλούν σε συγκεντρώσεις ανεμβολίαστων υγειονομικών ιατροί που είναι πλήρως εμβολιασμένοι (και εξακολουθούν να μισθοδοτούνται) και οι οποίοι πιθανώς θα λάβουν επιπρόσθετα την έκτακτη οικονομική ενίσχυση (ισοδυναμεί με το ήμισυ του μηνιαίου καταβαλλόμενου βασικού μισθού που προβλέπεται από την σχετική τροπολογία του Υπουργείου Υγείας για το υγειονομικό προσωπικό της χώρας, ως επιβράβευση των υπηρεσιών τους στην αντιμετώπιση της πανδημίας), ενώ την ίδια ώρα οι ανεμβολίαστοι υγειονομικοί που δίνουν τον υπέρ πάντων αγώνα για την προάσπιση των αξιών και των ιδανικών τους πένονται ευρισκόμενοι αντιμέτωποι με το φάσμα της ακραίας φτώχειας και εξαθλίωσης.
Κατά την διαχείριση της πανδημίας το κατεστημένο ιατροφασιστικό σύστημα επιδιώκει να αξιοποιήσει για την προώθηση του εμβολιαστικού προγράμματος κάθε φωνή και επιχείρημα που αρθρώνεται στον δημόσιο λόγο προκειμένου να υλοποιήσει δύο βασικούς πρωταρχικούς στόχους:
Α) Καλλιεργεί την εντύπωση στους πολίτες σχετικά με την ανθεκτικότητα των ατομικών δικαιωμάτων (αφού ελεύθερα και ανεμπόδιστα διατυπώνεται κάθε άποψη), ενώ στην πραγματικότητα φιμώνεται και τίθεται εκποδών σε επίπεδο λήψεως αποφάσεων κάθε αντίθετη φωνή και γνώμη που αμφισβητεί την αυθεντία της κρατικής επιστήμης και δεν αναγνωρίζει την ασφάλεια και την αποτελεσματικότητα των εμβολίων και
Β) Επιχειρεί με έμμεσο τρόπο να παρασύρει τους ανεμβολίαστους πολίτες σε μια θεωρητική συζήτηση περί του «καλού εμβολίου» και της «κακής υποχρεωτικότητας» ώστε να εξουδετερωθούν οι διανοητικές τους αντιστάσεις και να οδηγηθούν σύμφωνα με την τροποποιημένη θέλησή τους στην εμβολιαστική καρέκλα.
Η επιχειρηματολογία υπέρ του εμβολίου και κατά της υποχρεωτικότητας συνιστά μια ακόμη άθλια και δόλια μεθόδευση του διεφθαρμένου και ολοκληρωτικού ιατροφασιστικού καθεστώτος, το οποίο επιθυμεί διακαώς την υποταγή της συνειδήσεως των πολιτών χρησιμοποιώντας για την χειραγώγηση των κοινωνιών το οργουελικό εργαλείο της «διπλής αντιφατικής σκέψης». Πρόκειται για μία τεχνική χειραγώγησης των μαζών σύμφωνα με την οποία ο ομιλητής υιοθετεί δύο εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις το περιεχόμενο της μίας αναιρεί το περιεχόμενο της άλλης προκειμένου να προκαλέσει διανοητική σύγχυση και να επιφέρει την κοινωνική συμμόρφωση και υποταγή.
Σήμερα γίνεται δεκτό κατ΄ αντικειμενική κρίση ότι το εμβόλιο είναι πειραματικό (αφού έχει λάβει μόνο άδεια κατεπείγουσας έκτακτης χρήσης) και ενέχεται παγκοσμίως για χιλιάδες θανάτους και εκατομμύρια παρενέργειες, και επομένως όφειλε κανονικά να διαταχθεί η άμεση διακοπή του προγράμματος εμβολιασμού και η απόσυρση των ελαττωματικών εμβολίων, και ως εκ τούτου κάθε συζήτηση για την υποχρεωτικότητα ή μη του εμβολιασμού εμφανίζεται ακατανόητη, αφού αποσιωπά σκόπιμα τον δυνητικό κίνδυνο που απειλεί την ανθρώπινη υγεία.
Υπό το πρίσμα αυτό δεν νοείται υποχρεωτικότητα για ένα δυνητικά υγειοβλαπτικό φαρμακευτικό παρασκεύασμα, αφού στις περιπτώσεις που πιθανολογείται ο κίνδυνος βλάβης της υγείας από μία ιατρική πράξη, θα πρέπει να παρέχεται και η δυνατότητα της επιλογής του εμβολιασμού και αντιστοίχως στις περιπτώσεις που υφίσταται το ρίσκο της επιλογής μιας αμφιλεγόμενης ιατρικής πράξης, δεν μπορεί να γίνεται ταυτόχρονα λόγος για ασφάλεια και αποτελεσματικότητα του εμβολίου.
Δηλαδή η εν δυνάμει βλαπτικότητα των εμβολίων εξουδετερώνει την υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού, ως ιατρικής πράξης, (επομένως κανείς πολίτης δεν μπορεί να υποχρεωθεί σε αυτόν αλλά εναπόκειται στην διακριτική του ευχέρεια και επιλογή, ύστερα από πλήρη και αντικειμενική ενημέρωση) ενώ η υιοθέτηση μιας ριψοκίνδυνης ιατρικής πράξης (εμβολιασμός), ως μέσου αντιμετώπισης του κορωνοϊού, ακυρώνει αυτοδικαίως το υγειονομικό αφήγημα περί ασφάλειας και αποτελεσματικότητας των εμβολίων.
Οι δημοσιολογούντες περί των εμβολίων υποστηρίζουν ότι το εμβόλιο είναι ασφαλές και αποτελεσματικό αλλά ο εμβολιασμός οφείλει να αποτελεί αβίαστη έκφραση προσωπικής επιλογής και ως εκ τούτου οι πολίτες αντί να επικεντρωθούν στις εν δυνάμει βλαπτικές επενέργειες των εμβολίων, ασχολούνται με το αν θα πρέπει ο εμβολιασμός να είναι ή να μην είναι υποχρεωτικός.
Οι ιατροί κυρίως αλλά και οι απλοί πολίτες που εκθειάζουν συνεχώς τα οφέλη του εμβολιασμού ενώ παράλληλα διατυπώνουν επιφυλάξεις και αντιρρήσεις για την θέσπιση της υποχρεωτικότητας, έστω και ανεπίγνωστα με έμμεσο τρόπο πείθουν τους ακροατές τους να εμβολιαστούν, αφού ο δυνητικός κίνδυνος που απειλεί την ανθρώπινη υγεία και παράγεται από την χρήση ενός πειραματικού και μη εγκεκριμένου φαρμακευτικού παρασκευάσματος μετατοπίζεται στο θεωρητικό πεδίο της προστασίας του δικαιώματος αυτοδιάθεσης που κινδυνεύει από την υποχρεωτικότητα, αμβλύνοντας στην συνείδηση των πολιτών τις συνέπειες από τις παρενέργειες του εμβολιασμού.
Επομένως η δημοσίως εκπεφρασμένη θέση «περί καλού εμβολίου και κακής υποχρεωτικότητας» λειτουργεί σκοπίμως αποπροσανατολιστικά και προκαλεί διανοητική σύγχυση στους πολίτες οι οποίοι αντί να εστιάσουν στις πιθανές βλαπτικές επιπτώσεις του εμβολιασμού στην ανθρώπινη υγεία, εκτρέπονται σε μια θεωρητική συζήτηση εκ της οποίας τεχνηέντως και υποδορίως εξάγεται το συμπέρασμα ότι το εμβόλιο αποτελεί το μοναδικό όπλο για την επιτυχή ανάσχεση της πανδημίας του κορωνοϊού.
Συνεπώς η διαμάχη καταλήγει να αφορά ένα θεωρητικό ζήτημα προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ενώ στο πρακτικό πεδίο δεν μπορούν να αμφισβητηθούν τα οφέλη του εμβολιασμού. Με αυτή την ύπουλη και δόλια μεθόδευση οι διαχειριστές της υγειονομικής κρίσης επιχειρούν να ανατρέψουν τις πνευματικές αντιστάσεις των πολιτών και να τους οδηγήσουν στο εμβολιαστικό κέντρο, παραπλανώντας αν είναι δυνατόν ακόμη και τους εκλεκτούς.
Η πιο πάνω τακτική περί του «καλού εμβολίου» και της «κακής υποχρεωτικότητας» φέρνει στο νου μας ένα παιχνίδι που παίζαμε όταν ήμασταν μικροί. Κάποιος μας έλεγε «Τρίψε το μάγουλο σου» ενώ ταυτόχρονα έτριβε επιδεικτικά το σαγόνι του και εμείς παρασυρόμενοι από την δύναμη της εικόνας και όχι του λόγου, τρίβαμε το σαγόνι μας, ενώ μας είπε να τρίψουμε το μάγουλό μας!
Το ίδιο ακριβώς πετυχαίνουν και εκείνοι που επιχειρηματολογούν κατά της υποχρεωτικότητας, ενώ οι ίδιοι είναι πλήρως εμβολιασμένοι!
Με την στάση και την προσωπική επιλογή του εμβολιασμού τους παρακινούν και ενθαρρύνουν τους ανθρώπους να εμβολιαστούν –«τρίβοντας το σαγόνι τους» όντας οι ίδιοι εμβολιασμένοι- ενώ ταυτόχρονα μιλούν κατά της υποχρεωτικότητας -λένε δηλ. «τρίψε το μάγουλό σου»-!
Δυστυχώς μία μεγάλη μερίδα των Ευρωπαίων πολιτών που κυμαίνεται μεταξύ 65-90% έχουν πλήρως εμβολιαστεί και χρησιμοποιούν ήδη στην καθημερινότητά τους το ψηφιακό υγειονομικό διαβατήριο.
Πρόκειται για πειθήνιους πολίτες οι οποίοι -ενώ αντικειμενικά δεν ορίζουν το σώμα τους– ζουν με την ψευδαίσθηση της προσωπικής ελευθερίας αποδεχόμενοι κατά πάντα το υγειονομικό αφήγημα, είτε από φόβο είτε από εξαναγκασμό.
Όσοι εκ των πολιτών διατηρούν ακόμη την ελευθερία της σκέψης τους και την κριτική τους ικανότητα, αρνούμενοι να εμβολιαστούν εκ λόγων προσωπικής και κοινωνικής συνειδήσεως αλλά και για λόγους προστασίας της ατομικής τους υγείας, αντιμετωπίζουν ήδη και βιώνουν στο πετσί τους το απάνθρωπο εκβιαστικό δίλημμα: Εμβόλιο ή αποκλεισμός.
Η άρχουσα πολιτικοοικονομική ελίτ η οποία ελέγχει πλήρως τον σκληρό πυρήνα του κράτους, την αστυνομία, τον στρατό, την δικαιοσύνη, τις δημόσιες υπηρεσίες, χειραγωγεί επιδέξια πλέον και την συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας.
Στην μεγαλύτερη μερίδα των διπλοεμβολιασμένων συμπολιτών μας ελέγχεται η σκέψη, το συναίσθημα και η συμπεριφορά, υπό την έννοια ότι αυτοί πλέον έχουν κοινωνικά υπνωτιστεί και πνευματικά ναρκωθεί από την αδιάλειπτη τηλεοπτική προπαγάνδα και ήδη χειραγωγούνται με τον φόβο των μεταλλάξεων, αναμένοντας τις νεότερες κυβερνητικές ανακοινώσεις για το άνοιγμα της ηλεκτρονικής πλατφόρμας, ώστε να προγραμματίσουν έγκαιρα την επόμενη εμβολιαστική τους αναβάθμιση.
Είναι από τις ελάχιστες φορές μέσα στην Ανθρώπινη Ιστορία όπου η έκβαση της μάχης δεν θα κριθεί μέσα από τους συλλογικούς κοινωνικούς αγώνες αλλά από την ατομική επιλογή και στάση του καθενός καθώς και από την ακλόνητη αποφασιστικότητά του να υπερασπιστεί μέχρις εσχάτων και με κάθε τίμημα, την προσωπική του αξιοπρέπεια και την μαρτυρία της συνειδήσεώς του.
0 comments
Δημοσίευση σχολίου