Τα γαργκόιλ ονομάζονται συνήθως τα πέτρινα γλυπτά με τη μορφή παράξενων "φανταστικών ζώων", τα οποία ήταν στις στέγες μεσαιωνικών κτιρίων στην Ευρώπη. Πιστεύεται ότι ο όρος "γκάργκοιλ" προήλθε από τον θρύλο του 7ου αιώνα μ.Χ., ο οποίος μιλούσε για ένα συγκεκριμένο τέρας, με το παρατσούκλι "La Gargoyle", που τρομοκρατούσε τους ανθρώπους που ζούσαν στις όχθες του Σηκουάνα και το οποίο σκότωσε ο Αρχιεπίσκοπος Ρουέν.
Ο θρύλος λέει ότι μετά το θάνατο του τρομερού θηρίου, το κεφάλι του τοποθετήθηκε στην οροφή της εκκλησίας για να κρατήσει μακριά άλλα τέρατα, και από εδώ προέκυψε η παράδοση της δημιουργίας των δαιμονικών ζώων από πέτρα σε σκέπες ως προστάτες ή φύλακες. σημαντικών τόπων.
Γρήγορα μετατράπηκε σε πραγματικό αρχιτεκτονικό φαινόμενο και πέτρινα γαργκόιλ ξεπήδησαν παντού σε εκκλησίες, καθεδρικούς ναούς και άλλα μέρη που χρειάζονται προστασία από δαίμονες και κακά πνεύματα. Τα πιο διάσημα γαργκόιλ βρίσκονται στην κορυφή του διάσημου καθεδρικού ναού της Παναγίας των Παρισίων. Για πολλούς αιώνες μετά τον θρύλο του La Gargole, οι άνθρωποι συνέχισαν να λένε ιστορίες συναντήσεων με τέτοια πλάσματα. Τα περιέγραψαν ως καμπουριασμένα, άσχημα και με μεγάλα φτερά .
Και στην εποχή μας, μπορείτε να βρείτε ιστορίες για συναντήσεις με τέτοια πλάσματα. Μια τέτοια ιστορία δημοσιεύτηκε στο site του ερευνητή Lon Strickler. Συνέβη το 2004 στο Bluefield της Δυτικής Βιρτζίνια των ΗΠΑ. Ο αυτόπτης μάρτυρας ήταν τότε παιδί και ζούσε σε ένα καταπράσινο αγροτικό προάστιο. Εκείνη την ημέρα, έπαιζε στην αυλή δίπλα στο μεγάλο φράχτη που χώριζε το σπίτι του από τους γείτονές του:
"Καθόμουν εκεί στο έντονο φως του ήλιου, όταν ξαφνικά είδα κάτι στον φράχτη, είδα αυτό που μπορώ να περιγράψω μόνο με λέξεις - ήταν ακριβώς σαν γαργκόιλ. Με κοίταξε με μαύρα μάτια , είχε δέρμα βατράχου και το πρόσωπό του ήταν σαν βατράχου, εκτός από τα δόντια και τα αυτιά, που δεν θα ξεχάσω ποτέ για όλη μου τη ζωή.
Τα αυτιά του ήταν κυρτά προς τα έξω στο πλάι του κεφαλιού του - σαν τα αγάλματα γαργκόιλ. Το σώμα του ήταν σε σχήμα μπουλντόγκ. Μόλις με είδε σταμάτησε, άνοιξε διάπλατα το στόμα του και σφύριξε. Κρατούσε το στόμα του πολύ ανοιχτό. Φοβήθηκα τόσο πολύ που έμεινα τελείως παράλυτος. Προσπάθησα να καλέσω για βοήθεια, αλλά δεν έγινε τίποτα. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα, ήταν σαν κάποιος να μου έβγαλε το κουμπί της παύσης και έτρεξα στο σπίτι γρήγορα που δεν θυμάμαι καν πώς συνέβη. Ήμουν σε πανικό. Προσπάθησα να το περιγράψω στη μητέρα μου και μου έφερε ένα βιβλίο για τα ζώα και μου ζήτησε να δείξω πώς ήταν. Το πιο παρόμοιο ζώο σε αυτό το βιβλίο ήταν ένα κοάλα, αλλά το επέλεξα μόνο επειδή το γαργκόιλ είχε τα ίδια μαύρα μάτια. Η μητέρα μου μου είπε ότι αυτά τα ζώα ζουν μόνο στην Αυστραλία και ότι πιθανότατα είδα κάποιο είδος σκύλου. Δεν μιλήσαμε ποτέ ξανά γι' αυτό".
Μια παρόμοια αναφορά, που δημοσιεύτηκε περίπου την ίδια εποχή, προήλθε από έναν αυτόπτη μάρτυρα στην Καλιφόρνια που ζούσε σε μια προαστιακή περιοχή περιτριγυρισμένη από περιβόλια. Περιγράφει πώς πήγαινε στο σπίτι με ένα skateboard ένα βράδυ γύρω στις 10:00 μ.μ. όταν άκουσε έναν ήχο σαν το χτύπημα των φτερών, παρόλο που η νύχτα ήταν ήσυχη:
«Κοιτάω ψηλά προς την κατεύθυνση του ήχου και πίσω από την πλαγιά της οροφής του γείτονά μου, βλέπω δύο μεγάλα φτερά και μετά να αρχίζουν να διπλώνουν, σαν το πλάσμα να είχε μόλις προσγειωθεί εκεί. Προσδιόρισα ότι τα φτερά είχαν μήκος περίπου 5 πόδια (1,5 μέτρο) και παρατήρησα ότι το φως από το σπίτι πίσω από το πλάσμα έλαμπε μέσα από τα φτερά, που σημαίνει ότι ήταν δερματώδη τα φτερά να την νυχτερίδας και όχι καλυμμένα με φτερά σαν πουλιά. Φαινόταν ότι αυτό το πλάσμα με άκουσε καθώς περνούσα, και έμεινε ακίνητο διπλώνοντας τα φτερά του και σηκώνοντάς το στρογγυλό κεφάλι του.
Δεν είχε ούτε αυτιά, ούτε κέρατα, ούτε κάτι που ξεχώριζε στο κεφάλι του, δηλαδή το κεφάλι του ήταν απλώς στρογγυλό. Δεν μπορούσα να δω καλα καθώς το φως έπεφτε πίσω από το πλάσμα, έτσι μόνο μια σκοτεινή σιλουέτα ήταν ορατή, αλλά το δέρμα στα φτερά του ήταν καφέ. Έβγαλα το τηλέφωνό μου και προσπάθησα να χρησιμοποιήσω τον φακό του για να το δω καλύτερα, αλλά το φως δεν έφτασε αρκετά μακριά και μετά το πλάσμα άρχισε σιγά-σιγά να κατεβαίνει από την αλλή πλαγιά της οροφής έως ότου έφυγε από το οπτικό μου πεδίο. Έτρεξα στο σπίτι μου και πήγα για ύπνο σκεπτόμενος τι διάολο ηταν αυτό που μόλις είδα. Ήταν πολύ μεγάλο για νυχτερίδα, έχω δει νυχτερίδες εδώ, και είναι όλες μικρές και το κεφάλι τους δεν έχει αυτό το σχήμα. Δεν θα μπορούσε να ήταν πουλί, αφού θυμάμαι ξεκάθαρα ότι τα φτερά ήταν σαν νυχτερίδας».
Μια άλλη ιστορία ανήκει στην Rene Rude από τη σειρά βιβλίων "The Paranormalist". Λέει ότι συνέβη ένα καλοκαίρι όταν ήταν ένα εννιάχρονο κορίτσι. Ένα βράδυ, ηταν στο αυτοκίνητο με την μητέρα της και τον αδελφό της σε έναν αγροτικό δρόμο κάπου στην επαρχία των Ηνωμένων Πολιτειών, σε μια περιοχή που περιγράφει ως διάσπαρτη από λιμνούλες και δάση, και τότε ήταν που είδε κάτι πολύ παρόμοιο με ένα «γκάργκοιλ»:
"Περνούσαμε απο μια μισοπεθαμένη βελανιδιά που στεκόταν στην όχθη της λίμνης. Το φεγγάρι ήταν γεμάτο είχε αρκετό φως και μπορούσα να δω αυτο πλάσμα πάνω στο δεντρό, στην αρχή αναρωτιόμουν αν ήταν απλώς ένα παράξενο παραμορφωμένο κλαδί του ίδιου του δέντρου, αλλά μετά αυτο το καταραμένο πράγμα μετακινήθηκε. Στην αρχή νόμιζα ότι θα βουτήξει στη λίμνη, αλλά μετά κατάλαβα ότι απλώς καθόταν εκεί. Καθώς περνούσαμε, γύρισαν πίσω για να το βλέπω. Τα μάτια του έλαμπαν κόκκινα καθώς αντανακλούσαν το φως από τα πίσω φώτα μας .
Τότε είδα ότι τα φτερά του ήταν διπλωμένα. Εκτίμησα ότι ήταν περίπου στο μέγεθος ενός μεγάλου σκύλου ή μιας κατσίκας,. Ήταν σε μια πολύ καμπουριασμένη θέση. Είχε χέρια και πόδια παρόμοια σε σχήμα με αυτά των πιθήκων , αλλά πολύ πιο χοντρά και μεγαλύτερα. Πιθανότατα, ήταν κάποιο είδος πρωτευόντων θηλαστικών, αλλά το σώμα του δεν φαινόταν χνουδωτό, αλλά μάλλον τραχύ και καλυμμένο με λέπια σαν αλιγάτορας. Όταν πρόσεξα τα φτερά του, νόμιζα ότι ήταν σαν τα φτερά μιας νυχτερίδας. Φυσικά, προσπάθησα να πω στη μαμά και στον αδερφό μου ότι είδα κάτι, αλλά όταν περιέγραψα την εμφάνισή του, γέλασαν και αρνήθηκαν να επιστρέψουν εκεί και να δουν αυτό το πλάσμα".
Το 2005,έγινε γνώστη μια αναφορά αυτόπτη μάρτυρα που ισχυρίστηκε ότι είχε δει ένα από αυτά τα πλάσματα σε ένα αγροτικό ράντσο στη Νεβάδα. Υποστήριξε ότι μια σκοτεινή νύχτα βγήκε έξω με έναν φακό όταν είδε κάτι που φαινόταν να προέρχεται από εφιάλτες ,μάλιστα, υπήρξε ένας εκπληκτικός αριθμός τέτοιων παράξενων συναντήσεων:
" Ήμουν μπροστά απο το κοτέτσι της γιαγιάς μου όταν ένιωσα μια ξαφνική παρόρμηση να κοιτάξω προς τα δεξιά και γύρισα την δέσμη του φακού, περίπου 15 πόδια από εμένα, στεκόταν ένα πλάσμα περίπου 7 πόδια σε ύψος (λίγο πάνω από 2 μέτρα). Γύρισε εν μέρει προς έμενα . Είχε μια μάλλον μακριά μύτη, μεγάλα φτερά που έμοιαζαν να ειναι απο δέρμα με γκρι-καφέ ή ροζ χρώμα, δεν μπορούσα να δω καμία τρίχα πάνω του. Ήταν επίσης πολύ αδύνατο, σχεδόν σκελετός στην όψη, με κάποιο είδους οστέινων προεξοχών στους ώμους του. Στην συνεχεία έφυγε... Δεν θα το ξεχάσω ποτέ μου ηταν πολύ τρομακτικό σαν να βγήκε απο εφιάλτη."
Το 2011, δημοσιεύτηκε μια ιστορία στον ιστότοπο True Ghost Tales από μια γυναίκα που ονομαζόταν Ashley, η οποία αποκάλυψε ότι περπατούσε με τον φίλο της ένα βράδυ στη γενέτειρά της στη Βόρεια Καλιφόρνια όταν είδαν κάτι περίεργο... Ήταν γύρω στις 3 τα ξημερώματα και ο δρόμος ηταν καλά φωτισμένος και η νύχτα ήταν ήρεμη. Περνώντας, άκουσε ένα ήχο σαν να χτυπάνε φτερά, και κοιτώντας ψηλά, είδε μια τερατώδη φιγούρα να τους πλησιάζει:
"Πέταξε χαμηλά, οπότε τον είδα καλά. Το άνοιγμα των φτερών του ήταν στο μέγεθος ενός μικρού αυτοκινήτου και ήταν πάνω από δύο μέτρα ύψος. Τα πόδια και το κεφάλι ήταν σαν ζώου, αλλά το σώμα ήταν σαν ένας μεγαλόσωμος άνδρας με φαρδιούς ώμους. Το χτύπημα των φτερών του φαινόταν τραχύ. Φώναξα στον φίλο μου: "Θεέ μου, κοίτα!" και ο φίλος μου το κοίταξε. Νομίζω ότι ήταν ένας δαίμονας, και μετά πέταξε πάνω από το στύλο τηλεφώνου και εξαφανίστηκε, περνώντας δίπλα από τα καλώδια. Λάβετε υπόψη ότι αυτή ήταν μια καλά φωτισμένη περιοχή χωρίς δέντρα το είδαμε ξεκάθαρα να περνάει από την άλλη πλευρά, αλλά όταν το σώμα του πέρασε τα ηλεκτρικά καλώδια, εξαφανίστηκε, σαν να πέρασε σε μια πύλη ή κάτι τέτοιο".
Ο ιστότοπος του ερευνητή Lon Strickler έχει μια αρκετά μεγάλη συλλογή από ιστορίες με θεάσεις πλασμάτων που μοιάζουν με γαργκόιλ. Ένα από τα οποία φέρεται να συνέβη την άνοιξη του 2010 σε μια τοποθεσία κοντά στην County Road and Black Road στο δυτικό Joliet του Ιλινόις. Ο μάρτυρας λέει ότι ένα βράδυ ήταν στο σπίτι του και απολάμβανε μια τηλεοπτική εκπομπή και το παράθυρο ήταν ανοιχτό όταν άκουσε κάτι σαν λυγμούς, σαν μια γυναίκα να έκλαιγε κάπου στο σκοτάδι. Βγήκε έξω για να ελέγξει και τότε ήταν που είδε «ένα πλάσμα με σκούρο χρώμα», να κάθεται στη στέγη ενός γείτονα:"Το φτερωτό πλάσμα σηκώθηκε και πήδηξε από τη στέγη στο έδαφος. Καθώς κατέβαινε, άνοιξε τα τεράστια φτερά του , και μετά πέταξε γρήγορα στον νυχτερινό ουρανό, παρατήρησα μονο ότι είχε μυτερά αυτιά, δεν είδα άλλα χαρακτηριστικά του προσώπου. "
Τι είναι αυτές οι περίεργες οντότητες; μια εσφαλμένη αναγνώριση ενός πραγματικού ζώου ή πουλιού ή απλώς μια εξαπάτηση; Ή μήπως είναι κάτι εντελώς περίεργο; Εξωγήινοι, δαίμονες, κακά πνεύματα, επιλέξτε μόνοι σας. Ο ερευνητής των παραφυσικών, John Keel (ερευνητής του Mothman) πρότεινε ότι τέτοιες φτερωτές οντότητες θα μπορούσαν να εισβάλουν στον κόσμο μας από μια παράλληλη διάσταση, σκόπιμα ή τυχαία.
0 comments
Δημοσίευση σχολίου