Μία ανάρτηση με νομικές προεκτάσεις έκανε η δημοσιογράφος Σεμίνα Διγενή. Θέλησε να επισημάνει τα κενά ή τις διατάξεις του Ποινικού Κώδικα που ευνοούν όσους τα διαπράττουν.
Όπως τονίζει μεταξύ άλλων, αναφέροντας αναλυτικά τα επίμαχα σημεία του Ποινικού Κώδικα, «είναι σωστό να δείχνουμε τα τέρατα, αλλά ας μην κρύβουμε τους μηχανισμούς που τα γεννούν και τα συντηρούν, ούτε και το βαθύτερο σάπιο κοινωνικό, νομικό και οικονομικό υπόβαθρο, που τα διευκολύνει».
Αναλυτικά η ανάρτησή της
«Είναι σωστό να δείχνουμε τα τέρατα, αλλά ας μην κρύβουμε τους μηχανισμούς που τα γεννούν και τα συντηρούν, ούτε και το βαθύτερο σάπιο κοινωνικό, νομικό και οικονομικό υπόβαθρο, που τα διευκολύνει. Μια επισήμανση λοιπόν.
Επειδή πολύς λόγος γίνεται, για την ποινική αντιμετώπιση των αδικημάτων που έχουν να κάνουν με την προσβολή της γενετήσιας ελευθερίας και της οικονομικής εκμετάλλευσης της γενετήσιας ζωής, υπενθυμίζω ορισμένες βασικές αλλαγές που έγιναν στο νέο Ποινικό Κώδικα, τις οποίες ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ και διατήρησε η ΝΔ.
Καταρχάς, με τη γενική και αδιάκριτη οριζόντια μείωση των ποινών για τα κακουργήματα από 20 σε 15 χρόνια, μειώθηκαν οι ανώτατες ποινές, ακόμα και για ειδεχθή εγκλήματα, στο όνομα δήθεν της «ανθρωπιστικής μεταχείρισης» των καταδικασμένων, στην πραγματικότητα όμως, με στόχο τη συστηματική αποσυμφόρηση των υπερκορεσμένων φυλακών!
Το νέο άρθρο για το βιασμό (336 ΠΚ) εισήγαγε αυστηρότερες προϋποθέσεις για τη στοιχειοθέτηση του εγκλήματος, καθώς πλέον, απαιτεί απειλή σοβαρού και άμεσου κινδύνου ζωής και σωματικής ακεραιότητας και όχι γενικά κινδύνου, όπως ίσχυε.
Ακόμη, εισήχθη νέα ειδική διάταξη, με βάση την οποία η μη συναίνεση του θύματος, χωρίς τη συνδρομή των υπόλοιπών όρων, προβλέπεται ως ειδικότερη περίπτωση του βασικού αδικήματος και μάλιστα με μειωμένο πλαίσιο ποινής.
Με τον τρόπο αυτό, όμως, όχι μόνο δεν υιοθετήθηκε η σύγχρονη και ορθή διεθνής νομική προσέγγιση, μια προσέγγιση που ορίζει ότι η έλλειψη συναίνεσης του θύματος, πρέπει να αποτελεί τη βασική προϋπόθεση για το αδίκημα του βιασμού, αλλά αντίθετα, διαχωρίστηκε, υποβαθμίστηκε, σε μικρότερης σημασίας αδίκημα.
Ενώ, για τη σ@ξουαλική παρενόχληση στο χώρο εργασίας, δηλαδή σε άτομο «που εξαρτάται εργασιακά από αυτόν ή εκμεταλλευόμενος την ανάγκη ενός προσώπου να εργαστεί», απαιτείται έγκληση του θύματος και δεν διώκεται αυτεπάγγελτα.
Ακόμη όμως και στο έγκλημα του βιασμού που διώκεται αυτεπάγγελτα, διατηρήθηκε η δυνατότητα, αν ο παθών δηλώσει, ότι δεν επιθυμεί τη δίωξη, ο εισαγγελέας να απέχει από αυτήν.
Και μάλιστα, αυτό προβάλλεται, στο όνομα της διαφύλαξης λέει της προσωπικότητας του θύματος που φοβάται ότι η δημοσιότητα θα επιφέρει ανεπανόρθωτη βλάβη στο πρόσωπό του!
Το αδίκημα της προσβολής της γενετήσιας αξιοπρέπειας, παραμένει πλημμέλημα, με ποινή το πολύ μέχρι δύο έτη, ακόμα και όταν το θύμα είναι ανήλικος!
Η νέα διάταξη του Ποινικού Κώδικα, όχι μόνο συρρικνώνει κατά 3 έτη την παραγραφή των κακουργημάτων με θύματα ανηλίκους, αλλά καταργεί και την αναστολή παραγραφής εντελώς, για τα πλημμελήματα κατά ανηλίκων!
Προκλητικό είναι όμως ότι στο νέο ΠΚ μειώθηκε το διάστημα παραγραφής των εγκληματικών πράξεων σε βάρος ανηλίκων θυμάτων, αφού απαλείφθηκε η διάταξη που υπήρχε πριν και όριζε ότι η προθεσμία παραγραφής των εγκλημάτων αυτών, «αναστέλλεται μέχρι την ενηλικίωση του θύματος και για ένα έτος μετά, εφόσον πρόκειται για πλημμέλημα, και για τρία έτη μετά, εφόσον πρόκειται για κακούργημα».
Αυτά. Για να ξέρουμε πώς, γιατί και από ποιούς στηρίζεται το βαθύ διεφθαρμένο σύστημα».
0 comments
Δημοσίευση σχολίου