Είναι αλήθεια ότι το 2020 ξεκίνησε πολύ δυναμικά για μένα με ομιλίες σε ευρύ κοινό, την ομιλία μου στις φίλες της αγάπης!
Ιωάννα Χαρμπέα...
Με παρουσιάσεις σε σχολεία και την παρουσίαση του παραμυθιού μου για το μπούλνγκ στο μουσείο Τσιτσάνη στις 6 Μαρτίου που παρότι ήταν λίγο πριν την πρώτη καραντίνα η αίθουσα ήταν κατάμεστη με τους αγαπημένους αναγνώστες! Και μετά; Μετά αναγκαστικά αποσύρθηκα διότι όλα απαγορεύτηκαν!
Και όταν ένα μεσοδιάστημα μπορούσες να διοργανώσεις εκδήλωση με όλη την αποκαρδιωτική λόγω κορονοιού περιρρέουσα ατμόσφαιρα δεν το έπραξα διότι σέβομαι το κοινό μου και τους αναγνώστες μου και δε θα ήθελα για κανένα λόγο να τους δημιουργήσω πρόβλημα.
Απόλαυσα το καλοκαίρι όσο μπορούσα με δικά μου άτομα συλλέγοντας όμως πάντα πληροφορίες που τις αποθήκευα στο πίσω μέρος του μυαλού για να τις ανασύρω ίσως σε κάποιο μελλοντικό μυθιστόρημα!
Η παρουσία μου υπήρξε μόνο τηλεφωνικά σε κάποιες ραδιοφωνικές εκπομπές των Τρικάλων και όχι μόνο… Και αναμένω εναγωνίως την περιβόητη εικονογράφηση των επτα νέων μου παραμυθιών.
Και όμως αυτή τη φορά πνίγομαι.. Θέλω να δημιουργήσω και δε μπορώ γιατί δεν ξέρω αν ποτέ δημοσιευτούν τα έργα μου πέραν των άρθρων γιατί όπως ξέρετε γράφω και στίχους τραγουδιών. Δεν ξέρω αν οι εκδοτικοί οίκοι είναι σε θέση μελλοντικά να εκδίδουν βιβλία.
Η κοινωνία μας είναι σα να σταμάτησε ο χρόνος και θέλει άγνοια ίσως αλλά και δύναμη καρδιάς να πιστεύει κάποιος ότι όλα θα ξαναγίνουν σαν πρώτα. Ακόμα και σήμερα να τελείωνε όλο αυτό το κακό τίποτα δε θα ταν ξανα το ίδιο! Δε θέλω να γράφω άρθρα που να αφορούν το μέλλον της κοινωνίας… Δε θέλω γιατί δεν βλέπω κάτι καλό…
Ζούμε άσχημες στιγμές, στιγμές φόβου για ένα αύριο που αιωρείται πάνω από τα κεφάλια μας σαν κάτι πολύ βαρύ! Δεν αντέχουμε το ξέρω. Συμπιέζεται η ενεργητικότητα μας και η υγεία έχει αντικαταστήσει όλες τις υπόλοιπες μελλοντικές μας προσδοκίες. Ζωή και θάνατος με μια λεπτή κλωστή συνδεδεμένα!
Τι μυθιστόρημα λοιπόν να γράψει κάποιος όταν η ζωή σε ξεπερνά. Κάθε κοινωνικός επιστήμονας όσο άσχημα και να ναι τα πράγματα οφείλει, έχει χρέος, είναι ο όρκος που δώσαμε εκεί στην αίθουσα του Παντείου Πανεπιστημίου να στηρίζει ψυχολογικά, να αφήνει την ελπίδα να ανθίσει μαζί με ένα χαμόγελο.
Ναι έτσι είναι…αλλα πάλι δε μπορείς να λες ψέματα ότι όλα πάνε καλά γιατί η εικόνα της πραγματικότητας σε διαψεύδει. Μπορείς απλά να πεις ότι είμαστε ένα καράβι σε φουρτουνιασμένη θάλασσα. Κάθε στιγμή μας χτυπάνε άγρια κύματα το ζήτημα όμως είναι όλο αυτό το νερό που υπάρχει έξω από το καράβι μην το παρασύρει.
Μην αφήνετε να σας επηρεάζουν οι αρνητικές ειδήσεις. Η ζωή ολόκληρη είναι ένα καράβι!
Αυτή τη στιγμή περνάμε μια τρικυμία! Αν θα φτάσουμε σώοι στη στεριά εξαρτάται και σε μεγάλο βαθμό πόσο καλοί καπετάνιοι είμαστε και από το πόσο καλά γνωρίζουμε να κρατάμε τις ισορροπίες!
0 comments
Δημοσίευση σχολίου