Πως η πατρίδα αμείβει τους ήρωες και πως τους κηφήνες;

Οι ήρωες των 1.350 ευρώ και οι εργατοπατέρες του Δημοσίου που κάνουν μπίζνες στην Αθηναϊκή Ριβιέρα - Πρέπει να ζούμε με μνήμη φόβου και με έναν παραγωγικό φόβο, ούτως ώστε να είμαστε ασφαλείς

Ένα εστιατόριο στο Καβούρι, από εκείνα που βρίσκονται σχεδόν πάνω στη θάλασσα, ήρθε να προστεθεί στην αλυσίδα των επιχειρήσεων εστίασης που έχει στη κατοχή του ένας από τους πλέον γνωστούς εργατοπατέρες της ΔΕΗ- από εκείνους που κατεβάζαν ως τραμπούκοι τους ρελέδες. Από τον Βασίλη Μπόνιο

Τώρα πως βρέθηκε ένας πρώην δημόσιος υπάλληλος με αλυσίδα καταστημάτων εστίασης μπορεί κανείς καλόπιστος να το αποδώσει στην εργατικότητα και το ζήλο για τη δουλειά.

Αυτοί που ήρθαν στα πράγματα το 1981 βρήκαν τα ταμεία γεμάτα και τη χώρα δίχως να χρωστάει. Το γλέντι που ακολούθησε και που έμοιαζε δίχως τέλος έφτιαξε γενιές με απαιτήσεις και αξιώσεις. Μπήκαμε για καλά στην εποχή των κεκτημένων. Από το σχολείο στο πανεπιστήμιο, τον χώρο εργασίας, τα χρόνια της σύνταξης. Διά βίου κεκτημένα. Έσπασε η σχέση προσφοράς και ανταμοιβής. Αντικαταστάθηκε από το «παίρνω γιατί το θέλω και μπορώ»! Γεννήθηκε τη δεκαετία του ’80 ο εξαγοράσιμος τεμπέλης, ο εκβιαστής ΠΑΣΟΚάνθρωπος με μαμή το ψέμα. Συνήθισαν κυβερνώντες και κυβερνώμενοι στο σύστημα της διακυβέρνησης διά της εξαγοράς. Γενιές μεγάλωσαν χωρίς να μάθουν ότι υπάρχουν και άλλα συστήματα. Ηταν η φυσική τάξη πραγμάτων. Αν όχι για όλους, όμως για πάρα πολλούς, αρκετούς για να γείρει προς τα εκεί η ζυγαριά.

Αυτό μας κληρονόμησε η δεκαετία του 1980 και όποιος κυβερνά από εδώ και εμπρός με αυτό το υλικό θα έχει να κάνει. Αλλά με τι θα αγοράζει; Τα δανεικά στέρεψαν και το ψέμα δεν κρατάει πολύ, έχουν φαγωθεί και τα λεφτά των παιδιών και των εγγονών μας.
Πόσος καιρός θα χρειαστεί για να βγάλει από το πετσί του ο Έλληνας τη δεκαετία του ’80;

Ο Παναγής Βουρλούμης τα είπε όλα μέσα σε μερικές αράδες. Αυτό είναι το κράτος-τέρας της μεταπολίτευσης που κανείς δεν τολμά να ακουμπήσει.Κι εάν η νοσηρή μεταπολίτευση που δεν λέει να τελειώσει έκανε “νοματαίους” τους εργατοπατέρες πάσης φύσεως την ίδια ώρα απαξίωσε τους σημερινούς Έλληνες ήρωες. Κι αυτοί δεν είναι άλλοι από τους πιλότους της ΠΑ.

Η συνέντευξη στο ΑΠΕ του απόστρατου Ιπτάμενου (Ι), Στέφανου Καραβίδα, ο οποίος μετά από 2000 ώρες (αυτός βλέπεις δεν είχε την πολυτέλεια να υποδυθεί τον εργατοπατέρα) πτήσης χρειάστηκε να συνεχίσει να εργάζεται στο Αμπού Ντάμπι ως εκπαιδευτής πτήσεων ήταν ιδιαίτερα αποκαλυπτική:

«Κάθε πιλότος της ελληνικής ΠΑ είναι κολακευμένος που έχει την τιμή να του δίνεται το καθήκον της προάσπισης του Αιγαίου και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας. Υπάρχει κουλτούρα νίκης. Νέα παιδιά στην ηλικία των 27 ετών και άνω, συμμετέχουν στις αναχαιτίσεις και στις εμπλοκές ως αρχηγοί σχηματισμού, όχι απλά ως κυβερνήτες αεροσκαφών. Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει συνεπώς να λειτουργούν ως κοσμοκαλόγεροι και να έχουν μια ωριμότητα η οποία δεν αντιστοιχεί στην πραγματική, τη βιολογική τους ηλικία. Οι Έλληνες μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι, να είναι υπερήφανοι, δεν είναι μια δουλειά, δεν είναι ένα επάγγελμα, είναι ένα μεράκι και μια λατρεία. Οι Έλληνες Ιπτάμενοι όπως και γενικά τα στελέχη των ΕΔ ανεξαρτήτως βαθμού, είναι επαγγελματίες και υπάρχει το ηθικό και το φρόνημα για τη νίκη. Πτήσεις ρουτίνας δεν υπάρχουν στην ουσία, αυτό είναι ένας όρος αδόκιμος. Από εκεί και πέρα, ο σημαντικότερος λόγος που “το αεροπλάνο είναι επικίνδυνο” είναι επειδή… χρειάζεται να πάμε με το αυτοκίνητό μας στο αεροδρόμιο. Στο αεροπορικό επάγγελμα υπάρχουν διαδικασίες αυστηρότατες όπως και αξιολόγηση. Υπάρχει επίπονη προσπάθεια και στην ουσία περιορίζεται στο μέγιστο βαθμό ο κίνδυνος και το ρίσκο» εξήγησε ο κ.Καραβίδας και τόνισε πως για τους Ιπτάμενους σημασία έχει η αποστολή: «Πρέπει να ζούμε με μνήμη φόβου και με έναν παραγωγικό φόβο, ούτως ώστε να είμαστε ασφαλείς και να είναι ασφαλής και η εκτέλεση της αποστολής»

Πως όμως η πατρίδα αμείβει τους ήρωες και πως τους κηφήνες;
Ιδού λοιπόν. Διαβάστε για να ντραπούμε (όσοι αισθάνονται ντροπή) το πως το ελληνικό κράτος αντιμετωπίζει τους εν ζωή ήρωες:
Πόσα χρήματα εισπράττει αλήθεια ένας ιπτάμενος αξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας; Ο ανθυποσμηναγός έχει μισθό περίπου 1.100 ευρώ το μήνα. Επιπλέον κάθε εξάμηνο εισπράττει πτητικό επίδομα από 4.000-7.000 ευρώ, αναλόγως των ωρών πτήσεων, οι οποίες μηνιαίως δεν είναι ποτέ λιγότερες από 30. Μέσες-άκρες δηλαδή ο μηνιαίος μισθός του δεν ξεπερνά τις 2.000 ευρώ.

Ο βασικός μισθός ενός ιπτάμενου με 14 χρόνια υπηρεσίας ανέρχεται περίπου στα 1.350 ευρώ, ποσό στο οποίο αθροίζεται το πτητικό επίδομα, αναλόγως των ωρών πτήσεων. Συνολικά, οι ιπτάμενοι αξιωματικοί της Πολεμικής Αεροπορίας δεν ξεπερνούν τα 1.400 άτομα. Οι πιλότοι στις πολεμικές μοίρες, όσοι δηλαδή είναι full επιχειρησιακοί, είναι περίπου 500.
Τα ωράρια και οι υπηρεσίες τους είναι τρελές, με βάση τα δεδομένα ενός κρατικού υπαλλήλου, αφού μπορεί να βρίσκονται σε readiness στη μοίρα όλο το 24ωρο.

Παράλληλα, η μέριμνα ίσως είναι κάτι περισσότερο από ελλιπής για την οικογένεια, τη γυναίκα και τα παιδιά των Ικάρων μας. Τους λένε αετούς του Αιγαίου, παλικάρια που αγαπάνε την πατρίδα, που δεν λογαριάζουν μάνες, αδέλφια, γυναίκες, αρκεί να βγάλουν τον «μαύρο» (έτσι λένε τον Τούρκο εισβολέα) από τον ελληνικό εναέριο χώρο.Τελικά, όμως, πόσο αξίζει η ζωή ενός Έλληνα πιλότου; Όσο και ο στίχος του Κ.Π. Καβάφη «Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες», ανεκτίμητη.

Απρίλιος 2018
Ο κυβερνήτης του αεροσκάφους, σμηναγός Γεώργιος Μπαλταδώρος, τραυματίστηκε θανάσιμα όταν το μονοθέσιο αεροσκάφος Mirage2000-5 προσέκρουσε στη θάλασσα. Είχε γεννηθεί το 1984 στο Μορφοβούνι του Δήμου Λίμνης Πλαστήρα και ήταν πατέρας δύο παιδιών. «Εκπλήρωσε τον όρκο του για την πατρίδα και με το παραπάνω» θα πουν συνάδελφοι του Γιώργου Μπαλταδώρου, που έχασε τη ζωή του, στην πτώση του Mirage 2000-5, που συνετρίβη στη θαλάσσια περιοχή εννέα ναυτικά μίλια βορειονατολικά της Σκύρου.

Το αίσθημα αφοσίωσης στα «θέλω» της πατρίδας ήταν τέτοιου μεγέθους, τόσο για τον Γιώργο όσο και για τους άλλους συναδέλφους του, που είχε να δει την γυναίκα και τα δυο του ανήλικα παιδιά πριν από το Πάσχα.
Μάλιστα, τις ημέρες της Ανάστασης ο Γιώργος Μπαλταδώρος βρισκόταν στη Σκύρο, όπου είχε μεταφερθεί μαζί με άλλους πιλότους από την Τανάγρα λόγω των έκτακτων μέτρων του Γενικού Επιτελείου Αεροπορίας εξαιτίας της έντονης κινητικότητας των τουρκικών στρατιωτικών δυνάμεων.

Ο σμηναγός Γιώργος Μπαλταδώρος είχε μιλήσει για τελευταία φορά με τη σύζυγό του και τα παιδιά του, λίγες ώρες πριν απογειωθεί για επιχείρηση αναχαίτισης τούρκικων μαχητικών. «Σε αγαπάμε, να προσέχεις και ο Θεός μαζί σου» ήταν οι τελευταίες κουβέντες που άκουσε στο τηλέφωνο από τη σύζυγό του, η οποία περίμενε σε λίγες ημέρες να τον έβλεπε και πάλι.
Toν είδε, μόνο που εκείνος είχε πετάξει για πάντα…

πηγή