Πρόκειται για την μαρτυρία ενός μικρού αγοριού. Κανείς δεν πίστεψε την ιστορία του και κανείς δεν πήρε στα σοβαρά αυτά που ισχυρίζεται ότι είδε και έζησε:
Ήμουν μόλις ένα μικρό αγόρι. Η οικογένειά μου και εγώ ζούσαμε σε μια μικρή πόλη στο δυτικό άκρο μιας κομητείας των ΗΠΑ. Ήταν αρχές του Ιουνίου του 1969. Μια μέρα, ήταν νύχτα ακόμα, ξύπνησα από το γάβγισμα του σκύλου μας.
Ήταν έξω από το παράθυρο του υπνοδωματίου μου και δεν τον είχα ακούσει ξανά να γαβγίζει, εκτός αν κάποιος ή κάτι ήταν στην αυλή που δεν θα έπρεπε να βρίσκεται εκεί. Θυμάμαι να ξυπνάω από έναν ύπνο σαν πεθαμένος και να ακούω τον σκύλο μας να γαβγίζει συνεχώς και να αναρωτιέμαι γιατί ο μεγαλύτερος αδερφός μου, που κοιμόταν στην κουκέτα από πάνω μου, αλλά και οι γονείς μου που κοιμόνταν στο διπλανό υπνοδωμάτιο, δεν ξύπνησαν από όλον αυτόν τον σαματά που έκανε ο σκύλος.
Τελικά, αποφάσισα να σηκωθώ από το κρεβάτι μου και να κοιτάξω έξω από το παράθυρο. Όταν το έκανα δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που έβλεπα. Εκεί, αρκετά μέτρα μακριά από μένα, αλλά πριν τις πρώτες συστάδες των δέντρων του δάσους, στη μέση του αγροκτήματος, στεκόταν ένα αρκετά μεγάλο, σαν σπίτι, κυκλικό αντικείμενο με σχήμα σαν γρανάζι, ίσα να ακουμπά το γρασίδι ενώ από μία πόρτα αναδιπλωμένες σκάλες ήταν βυθισμένες στο έδαφος. Ο σκύλος είχε σταματήσει να γαβγίζει.
Στον ουρανό υπήρχαν περίεργα μαύρα σύννεφα και έμοιαζαν πυρακτωμένα, λες και μέσα τους είχε συμβεί κάποια έκρηξη. Κι ενώ στο γενικό εξωτερικό σχήμα τους έμοιαζαν να χώνευαν κάτι που κρυβόταν μέσα τους, έδιναν την εντύπωση μιας δίνης που σε μία νοερή προέκτασή της θα μπορούσε να καταλήγει ακριβώς πάνω από το παράξενο κυκλικό αντικείμενο στο αγρόκτημα.
Δίπλα σε αυτό που έμοιαζε με εξωγήινο διαστημόπλοιο προχωρούσαν με περισσή προσοχή πρασινωπά όντα που έμοιαζαν με γιγαντιαίες σαύρες οι οποίες περπατούσαν στα δύο πόδια. Ξαφνικά ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει πιο δυνατά. Είχα τρομοκρατηθεί. Με τα μάτια καρφωμένα επάνω στα όντα που ιχνηλατούσαν την περιοχή, άπλωσα το χέρι μου και πήρα τα κιάλια του αδελφού μου που κρέμονταν στην άκρη του κρεβατιού. Κοίταξα μέσα από αυτά.
Τα μάτια τους ήταν λαμπερά κίτρινα και υπήρχαν κάτι σαν δεξαμενές δεμένες στην πλάτη τους, συνδεδεμένες μαζί με μια τσάντα που κρεμόταν στο γοφό τους. Κάτι κρατούσαν στα χέρια. Τότε πρόσεξα πως δεν είχαν δάχτυλα, ή δεν φαινόντουσαν, αλλά έμοιαζαν τα χέρια τους να είναι ένα, μια προέκταση, με τα όπλα που κρατούσαν, σαν χέρια και όπλα να σχημάτιζαν τόξα και βέλη. Το σώμα τους ήταν λεπτό και φολιδωτό, ακόμη και τα πόδια τους. Τα πόδια τους είχαν δάχτυλα σχήματος V και φαινόταν απίστευτα ψηλά και δυνατά.
Θυμάμαι να σκέφτομαι ότι αυτό ήταν ένα είδος κυνηγιού, γιατί ο μπαμπάς μου ήταν ο ίδιος κυνηγός με τόξα και αυτό μου έδωσε την ιδέα, ότι επρόκειτο για καρτέρι κυνηγών. Θα μπορούσα να πω ότι έψαχναν κάτι. Τότε ξαφνικά ένα άλλο ον βγήκε από το διαστημόπλοιο. Ήταν πολύ μεγαλύτερος από τους άλλους και φαινόταν να τους δίνει εντολές.
Ο σκύλος άρχισε πάλι να γαβγίζει και αυτό δεν μου φάνηκε καλό σημάδι, καθώς το βλέμμα του μεγάλου ερπετοειδούς καρφώθηκε αμέσως προς τον σκύλο και σε μένα. Τρόμαξα τόσο πολύ που πετάχτηκα πίσω σαν να έφαγα μπουνιά στα μούτρα. Σηκώθηκα επάνω και είδα το ερπετοειδές με δύο ακόμα να πλησιάζουν στο σπίτι, να έρχονται προς το μέρος μας.
Αμέσως έδωσα μια γερή σπρωξιά στον αδελφό μου για να τον ξυπνήσω και έτρεξα γρήγορα στο υπνοδωμάτιο των γονιών μου για να ξυπνήσω την μάνα μου και τον πατέρα μου. Θυμάμαι πόσο δύσκολο ήταν να τους ξυπνήσω. Ήταν σαν να είχαν πάρει βαριά υπνωτικά ή κάτι τέτοιο.
Έτρεξα στο δωμάτιό μου. Ο αδελφός μου κοιμόταν του καλού καιρού. Ο σκύλος γάβγιζε και τα ερπετοειδή πλησίαζαν. Έτρεξα πάλι στους γονείς μου με την αγωνία μου να κορυφώνεται. Δεν μπορούσα να τους ξυπνήσω. Δεν ξυπνούσαν με τίποτα. Πήδηξα πάνω στο κρεβάτι τους και έκανα ότι μπορούσα να ξυπνήσω τη μάνα μου. Τελικά μπόρεσε να ανοίξει τα μάτια της και μεγάλη προσπάθεια την έσυρα ως το δωμάτιό μου να δει.
Πράγματι, η μητέρα μου με ακολούθησε στο μικρό μου υπνοδωμάτιο. Τις έδειξα έξω να δει, αλλά ήταν σαν ζόμπι. Δεν έβλεπε τίποτε από αυτά που έβλεπα εγώ. Δεν ξέρω τι έκαναν στη μαμά μου, αλλά δεν μπορούσε να τα δει καθόλου, ούτε το διαστημόπλοιο. Μου είπε ότι θα είχα δει κανέναν εφιάλτη και το μόνο που ήθελε να κάνει ήταν να επιστρέψει στην κρεβατοκάμαρά της και να κοιμηθεί.
Όταν φτάσαμε στο δωμάτιό της, έπεσε ξερή στο κρεβάτι και το μόνο που πρόλαβε να μου πει ήταν πως αν φοβόμουν τότε, καλύτερα θα ήταν να κοιμηθώ μαζί της και με τον πατέρα μου. Η αλήθεια ήταν ότι δεν είχα και πάρα πολλές επιλογές. Προτίμησα να κοιμηθώ μαζί τους.
Βέβαια, μόνο ύπνος δεν ήταν αυτό που έκανα, καθώς είχα συνεχώς την αίσθηση πως κάποιος ήταν μέσα στο σπίτ, σκοτεινές φολιδωτές φιγούρες που έκαναν ένα είδος πάρτι χωρίς να μας δίνουν σημασία. Μας αγνοούσαν για κάποιον άγνωστο λόγο.
Την άλλη μέρα το πρωί, εξήγησα στους γονείς και τον αδελφό μου τι είχε συμβεί, αλλά κανείς δεν φάνηκε να με πιστεύει. Μόνο ο σκύλος έμοιαζε να συμφωνεί μαζί μου – ή έτσι νόμιζα. Έμοιαζε ωστόσο να θέλει να μου δείξει κάτι. Το ακολούθησα και με οδήγησε εκεί που είχε προσγειωθεί το διαστημόπλοιο-γρανάζι.
Κοίταξα το γρασίδι κάτω. Τώρα, συνέβαινε κάτι περίεργο. Ή τα μάτια μου έκαναν πουλάκια ή η πρασινάδα είχε λίγο χάσει το χρώμα της, λες και σε εκείνο το μεγάλο κύκλο δεν είχε ποτιστεί για κάποιες μέρες, λίγες ή περισσότερες.
Όπως κοιτούσα το γρασίδι, πρόσεξα στο έδαφος ένα αντικείμενο. Έμοιαζε μεταλλικό και ήταν σαν φτυάρι, αλλά θύμιζε περισσότερο σφήνα. Ήταν πολύ σκληρό αλλά μπορούσε να στραβώσει πολύ εύκολα αν το λύγιζες όμορφα και ευγενικά. Είχε μέγεθος όσο και οι δύο ανοιχτές παλάμες μου. Έμοιαζε να έχει κάτι ζωγραφιές, σαν ορνιθοσκαλίσματα. Δεν ήταν από τα παιχνίδια μου, ούτε ανήκε στους γονείς μου. Το φύλαξα σαν την μοναδική μου απόδειξη για την επίσκεψη εκείνων των ερπετοειδών – χωρίς ποτέ να είμαι σίγουρος ότι ήταν κάτι που τους έπεσε.
Πολλά χρόνια μετά, όταν πήγα στο κολέγιο, βρήκα το θάρρος να ρωτήσω τον καθηγητή που μας έκανε γεωλογία να μου πει τι μέταλλο ήταν αυτό που βρήκα. Αφού το εξέτασε μου είπε ότι δεν είχε ξαναδεί κάτι τέτοιο. Σαν να ήταν από άλλον πλανήτη. Σαν να μην ανήκει στον κόσμο μας. Με ρώτησε που το βρήκα και μου πρότεινε να το πάμε σε έναν πιο ειδικό από τον ίδιο, για να το εξετάσει.
Δεν δέχτηκα. Είχα ακούσει διάφορες ιστορίες για διάφορα αντικείμενα που κατά καιρούς έβρισκαν κάποιοι τα οποία δεν φαίνονταν να ανήκουν στον κόσμο μας, τα οποία όταν τα πήγαιναν να τα εξετάσουν ειδικοί, αλλά τότε, ως δια μαγείας, χάνονταν, εξαφανίζονταν και διάφορα τέτοια. Εγώ ήξερα που το βρήκα και από που έπεσε και ήθελα να κρατήσω την απόδειξη για να την δώσω στα παιδιά μου κι εκείνα στα εγγόνια μου και εκείνα σε όσες γενιές χρειαστεί, μέχρι να το ερευνήσουν ειδικοί, όταν πλέον ο καιρός θα ήταν κατάλληλος και θα έπαυαν να “εξαφανίζονται” πράγματα σε εργαστήρια που θα αποδείκνυαν αντικείμενα και επαφές από έναν άλλο κόσμο, πέρα από τον δικό μας.
Αρκετοί υποστήριξαν ότι πρόκειται για έναν αστικό θρύλο ή μια ψεύτικη ιστορία η οποία ξεπήδησε από την φαντασία ενός παιδιού που διάβαζε πολλά κόμικς με τέρατα. Παραθέσαμε το αφήγημα του μικρού αγοριού που αργότερα μεγάλωσε, παραλείποντας ονόματα και περιοχές.
*Τα παραπάνω αποτελούν προϊόν φαντασίας και μυθοπλασίας. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή/και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική και ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα.
0 comments
Δημοσίευση σχολίου