Ώρα 6.00. Άγιος Σπυρίδωνας-Πειραιάς:Το λεωφορείο έτοιμο προς αναχώρηση με προορισμό τον Γερολιμένα! Κοσμοσυρροή,μικροαναστάτωση από τους ταξιδιώτες με αιτία την τακτοποίηση των πραγμάτων τους και τον έλεγχο των εισιτηρίων από τον ελεγκτή. Ο ένας αχθοφόρος ανεβαίνει από την πίσω μεταλλική σκάλα στη οροφή του λεωφορείου και ο άλλος από κάτω του δίνει τις βαλίτσες , ποδήλατα, κούτες και άλλα είδη προκειμένου να τα τακτοποιήσει και να τα σκεπάσει με την απαραίτητη κουκούλα.
Γραφική και συνάμα κωμική η εικόνα του λεωφορείου κυρίως στην κορφή του η οποία δημιουργούσε μια ασύμμετρη εικόνα με την πραμάτεια των επιβατών η οποία περιείχε από αποσκευές έως κότες και άλλα ζωντανά
Ώρα 6.30 Το ταξίδι για τον Γερολιμένα ξεκινά…!!!
Άνοδος Αιτωλικού, Σχιστό και πρώτη ματιά στο Σκαραμαγκά και στη λίμνη Κουμουνδούρου η οποία ήταν γεμάτη πουλιά και δίχως βάθος, όπως έλεγαν πολλοί επιβάτες, έτσι για να μας απογειώσουν την παιδική φαντασία μας.Μετά τα πρώτα χιλιόμετρα και περνώντας τα Μέγαρα που απλώνονταν σαν φωτογραφία δεξιά μας, ξεκινούσε ο πρώτος γολγοθάς για όλους.Οι ομιλίες των επιβατών κόπαζαν υπό το βλέμμα του κακοτράχαλου και στενού δρόμου της Κακιάς Σκάλας.Ο Οδηγός έστριβε πέρα-δώθε το τιμόνι από τις πολλές και δύσκολες στροφές , η εξάτμιση του λεωφορείου από το ζόρι έβγαζε μαύρους καπνούς και εμείς φοβισμένοι, παρακαλούσαμε να τελειώνει αυτή η πρώτη δοκιμασία λες και ζούσαμε στα χρόνια της μυθολογίας.
Στην πόλη της Κορίνθου η πρώτη μας στάση.Κάποιοι ανέβαιναν ή κατέβαιναν. Κυρίαρχη μορφή στα πρακτορεία οι σταθμάρχες. Με το καπέλο και τη σφυρίχτρα τους έδιναν ρυθμό στη μικρή κοινωνία.Βλοσυροί και αυστηροί όπως έδειχναν μου προκαλούσαν τον φόβο όπως περίπου συνέβαινε με τους αστυνομικούς.
Μετά την Κόρινθο ξεκινούσε η όμορφη διαδρομή : Σολωμός, Χιλιομόδι, Αγ.Βασίλειος και μετά τα εντυπωσιακά Δερβενάκια.Στο πέρασμα των στενών τους, όλοι κοιτούσαν το μνημείο στην πλαγιά του βουνού , εκεί δόθηκαν μάχες σώμα με σώμα με τους Τούρκους όπου τελικά οι Έλληνες υπό τις οδηγίες του Θ.Κολοκοτρώνη τους κατατρόπωσαν.
Στην πρώτη σιδηροδρομική γραμμή στο ύψος της Νεμέας οι παραγωγοί της περιοχής πουλούσαν τα κρασιά τους κι ενώ το ταξίδι συνεχίζονταν έχοντας ήδη καλύψει το πρώτο 2ωρο φθάνουμε στην πλατεία του Άργους, δεύτερη στάση του Λεωφορείου της γραμμής.Πολυκοσμία, άνθρωποι σε διαρκή κίνηση, φωνές δίχως συγκεκριμένο προορισμό.Αναχωρώντας από το Άργος και περνώντας τους Μύλους, όπου η μυρωδιά από το σουβλάκι ακόμα μου έρχεται στο ρουθούνι, ξεκινούσε ο δεύτερος και μεγαλύτερος γολγοθάς μας.Μετά την διασταύρωση του Άστρους και ξεκινώντας τον ανηφορικό δρόμο του παλιό- “κολοσούρτη” η αδρεναλίνη όλων χτυπούσε κόκκινο!!
Ο δρόμος στενός μέχρι το πρώτο πέταλο.Πολλοί επιβάτες έκλειναν τα μάτια από το φόβο , ειδικά σε εκείνα τα πέταλα που η μούρη του λεωφορείου έχασκε στο γκρεμό!Όλοι καρφωμένοι στον οδηγό, τον παρατηρούσαν που αγκομαχούσε να στρίψει το τεράστιο τιμόνι του, αλλά και να αλλάζει τις ταχύτητες με το λεβιέ χαράζοντας συνάμα και την ταχύτητα του λεωφορείου!Βέβαια για όσους έκαναν, όπως εγώ, πως δεν φοβόντουσαν σε κάθε γύρισμα του κολοσούρτη αποζημιωνόμασταν βλέποντας το απόλυτο μπλε του περίφημου Αργολικού κόλπου από ψηλά.
Μια ώρα δρόμος ήταν η διαδρομή αυτή και ίσως περισσότερο μέχρι να φτάσουμε στο διάσελο και να πάρουμε την κατηφόρα για τον Αχ-λαδόκαμπο . Απέναντι μας τώρα έστεκε η γέφυρα του τρένου ενώνοντας ένα μεγάλο φαράγγι. Ο δρόμος για τον Αχλαδόκαμπο είχε τις δικές του δυσκολίες, στενότερος από τον κολοσούρτη και με κλίση πολύ μεγαλύτερη από αυτόν.
Μετά τον Αχλαδόκαμπο το λεωφορείο παίρνοντας γι’ άλλη μια φορά ανηφορική πορεία, βγάζοντας μαύρους καπνούς πίσω του, έβγαινε δειλά – δειλά στο Αρκαδικό οροπέδιο. Ο τόπος έλαμπε σαν τον χρυσό από τα θερισμένα χωράφια και τις εναπομείναντες καλαμιές, το χώμα μοσκοβόλαγε αγριάδα και το τέλος μιας περιόδου γόνιμης για τον αγρότη. Τα επόμενα χωριά, Στενό, Αγιωργίτικα, ήταν γεμάτα ζωή. Στα ηλιοκαμένα πρόσωπα διέκρινες χαρά, σκεπασμένα όλα από τη τραγιάσκα που τη φορούσαν χειμώνα – καλοκαίρι. Ο καταναλωτισμός ήταν άγνωστη λέξη για τους ήρωες αυτούς της καθημερινότητας. Είχαν να θρέψουν φαμελιά, που να μείνουν εκτός από τα απαραίτητα για αγορές περιττές.
Στο βάθος ξεπρόβαλε σιγά-σιγά η Τρίπολη.
Νέα στάση και εκεί , ακριβώς στο σταθμό του τρένου.
Είχαμε καλύψει ως την Τρίπολη περίπου το μισό της διαδρομής με προορισμό τον Γερολιμένα.Τρεις ώρες και κάτι ταξιδεύαμε!!
Ξεκίνημα για την Σπάρτη και αφού περάσαμε την Κερασίτσα, χωριό του αγωνιστή Γρ. Λαμπράκη το άγαλμα του οποίου κοσμεί την πλατεία της , και μετά την Μαθυρεά στάση στης Χρίστενας για φαγητό!
Η φωνή του οδηγού για στάση 15΄λεπτών, φάνταζε για όλους λυτρωτική καθώς μετά τόσο ταξίδι η κοιλιά όλων είχε φτάσει στο στομάχι. Σουβλάκια με κόκα κόλα η μπυρίτσα, κουβεντούλα και χαλάρωμα για 15λεπτά.Μόλις ο οδηγός όμως έκανε νεύμα όλοι τρέχαμε ξανά στο λεωφορείο και σε δευτερόλεπτα το μαγαζί της Χρίστενας άδειαζε. Η γριούλα η κα Χρίστενα που έψηνε συνεχώς σουβλάκια μας χαιρετούσε με νόημα και το ταξίδι ξεκινούσε και πάλι.
Περνώντας το Μονοδέντρι ανάμεσα σε στροφές- θυμίζοντας και λίγο κολοσούρτη -μέσα όμως σε καταπράσινα χωράφια περιποιημένα ξάφνου μια εικόνα μας ομόρφηνε την διαδρομή αλλά και μας ενθουσίαζε, καταλαβαίνοντας ότι “εισβάλουμε” στο Νομό Λακωνίας του προορισμού μας δηλαδή, αυτή του Ταυγέτου με τον σχηματισμό των χωριών στις πλαγιές του.Ο Ταύγετος είναι το πιο ψηλό βουνό της Πελοποννήσου.Μετά συναντούσαμε την Σελασσιά , τα Βουτιάνικα την Κοκκινόραχη ,περνούσαμε την γέφυρα του ποταμού Ευρώτα και τέλος φτάναμε στη Σπάρτη.
Νέα στάση βεβαίως στην πρωτεύουσα του Νομού Λακωνίας, και την πόλη του Λεωνίδα, το άγαλμα του οποίου διακρίνουμε καθώς μπαίνουμε στην πόλη. Περίπου 5 ώρες ταξίδι είχαμε συμπληρώσει, αλλά σιγά-σιγά η ψυχολογία όλων των επιβατών ανέβαινε καθώς η διαδρομή έφτανε στο τέλος της αλλά και γιατί βρισκόμασταν ήδη κοντά στα πάτρια εδάφη!
Μετά τα χωριά Αμύκλες, Τραπεζαντή κ.α και περνώντας από το Στρατόπεδο , οι επόμενες στροφές μας φαίνονταν παιχνιδάκι καθώς τα δύσκολα είχαν ήδη περάσει. Ο οδηγός πιο κεφάτος , πιο χαλαρός οδηγούσε άνετα και με μεγαλύτερη ταχύτητα.Αφού περάσαμε την διασταύρωση για Μολάους, Σκάλα και Νεάπολη, συνεχίζοντας συναντήσαμε το γραφικό χωριό Αιγιές και μετά τον Άγιο Βασίλειο, σε λίγα λεπτά περνώντας πρώτα από το νεκροταφείο του μπήκαμε στο Γύθειο. Μια πόλη -όνειρο για κάθε ταξιδιώτη! Στάση και εκεί και κάποιοι κατεβαίνουν να πάρουν τα περίφημα Λούπινα.Η θέα της πανέμορφης παραλίας του Γυθείου, σε συνδυασμό με τα σπίτια στην πλαγιά του μας αποζημίωναν αλλά και μας αποζημιώνουν πάντα ότι κούραση και να έχουμε!
Χαιρετώντας το Γύθειο και την πλατεία του με βλέμμα στο νησί Κρανάη οδεύουμε στην Αρεόπολη, αφού περνάμε το Μαυροβούνι, το Χωσιάριο, τον Καρβελά, το Βαθύ, την διασταύρωση στο Σκουτάρι και μετά τον Βαχό.
Στην Αρεόπολη η στάση είναι μεγαλύτερη καθώς αρκετοί κατεβαίνουν εδώ.
Οι αχθοφόροι ανεβαίνουν πάλι την μεταλλική σκάλα του λεωφορείου κατεβάζουν όλα τα πράγματα και κρατούν μόνο στις κάτω θήκες τις αποσκευές εκείνων που έπονται στον δρόμο προς τον Γερολιμένα.
Μετά από περίπου 6 ώρες ταξίδι και έχοντας βρει χρόνο να ψωνίσουμε τα απαραίτητα από τα μαγαζιά της Αρεόπολης ξεκινάμε για το Γερολιμένα.Οι στάσεις επάνω στο δρόμο είναι πυκνές πλέον, αλλά η ψυχολογία στα ύψη, αφού σε λίγο όλοι όσοι έχουμε μείνει θα βρισκόμαστε στα χωριά μας και θα χαιρόμαστε την εξοχή μας.
Ο οδηγός του λεωφορείου θα παρκάρει το όχημα δίπλα από του Θεοδωρακάκη το καφενείο-εστιατόριο στο Γερολιμένα, θα ξεκουρασθεί και την επόμενη ημέρα πρωϊ-πρωϊ θα πάρει τον δρόμο της επιστροφής στον Πειραιά με επιβάτες που τελειώνουν τις διακοπές τους κάνοντας ξανά αυτή την επίπονη αλλά όμορφη διαδρομή!
0 comments
Δημοσίευση σχολίου