Στα τέλη του 19ου αιώνα, στο Μπρούκλιν της Αμερικής, οι Αστυνομικοί και οι δημοσιογράφοι είχαν μπει στον πειρασμό να ξεσκεπάσουν την πιο μυστηριώδη μυστική εταιρεία του κόσμου, την Εταιρεία των Κεφαλιστών.
Η διαβόητη αυτή αδελφότητα, που ιδρύθηκε το 1832 από τους αποφοίτους του Πανεπιστημίου Yale και περιέλαβε στους κόλπους της τους ισχυρούς και επιφανείς της Αμερικής, προσφέροντάς τους αρωγή και καταφύγιο, έμεινε γνωστή παγκοσμίως με το τρομερό όνομα «Αδελφότητα του Θανάτου» ή απλώς, «Skull and Bones».
Σε συγκεκριμένες μέρες κάθε μήνα, προβεβλημένοι και πλούσιοι άντρες συμμετείχαν στην οργάνωση αυτή, χωρίς να αποκαλύπτουν ούτε το πού πήγαιναν, ούτε το ποιους συναντούσαν, ούτε φυσικά το τι έκαναν.
Ό,τι δεν κατάφερε να διαλευκάνει η αστυνομική προσπάθεια και τα κλαμένα μάτια των απελπισμένων συζύγων τους, κατόρθωσε να το αποκαλύψει η επίμονη έρευνα δαιμόνιων ρεπόρτερ.
Επρόκειτο, λοιπόν, για έναν μυστικό οργανισμό, μια σκιώδη φιλοσοφική αίρεση, που είχε αφομοιώσει μακάβρια δόγματα και νεκρικές τελετές. Και οι δυστυχισμένες γυναίκες των επιφανών μελών πληροφορήθηκαν από τις αμερικανικές εφημερίδες ότι τα κεφάλια, κυρίως τα κρανία των αντρών τους, δεν ανήκαν πλέον στους εαυτούς τους, αλλά είχαν κληροδοτηθεί στη νεκρική εκείνη αδελφότητα!
Σ’ ένα απόκεντρο δρομάκι του άλλοτε αραιοκατοικημένου Μπρούκλιν βρισκόταν ένα μεγάλο οικόπεδο γεμάτο από αφρόντιστα δέντρα, αγκαθωτούς θάμνους και ατίθασα αγριόχορτα, το οποίο περιβαλλόταν από στιβαρά σιδερένια κιγκλιδώματα.
Το οικόπεδο εκείνο δεν είχε τίποτε το ιδιαίτερο να παρουσιάσει στον θεατή, αλλά το εξασκημένο μάτι ενός καλού παρατηρητή θα μπορούσε να εστιάσει, ανάμεσα από τα βαθυπράσινα και χλοερά φυλλώματα, σε μια λίθινη καταπακτή στο έδαφος, η οποία οδηγούσε σ’ ένα ερεβώδες υπόγειο άντρο. Το άντρο τούτο ήταν το κέντρο των Κεφαλιστών, όπως ονομάζονταν οι εταίροι.
Το οικόπεδο φυλασσόταν νύχτα και μέρα από δύο φύλακες, που έμεναν σε μια ξύλινη καλύβα κοντά στη σιδερόφραχτη πύλη της περίφραξης. Πολλές φορές οι κάτοικοι του απόκεντρου εκείνου δρόμου είχαν αναστατωθεί, κατά τις βραδινές ώρες ή γύρω στο ξημέρωμα, από ήχους μακρινούς και παράδοξους, που έμοιαζαν να ανεβαίνουν από τα σπλάχνα της γης.
Η ασυνήθιστη επιμονή ενός πολυμήχανου ρεπόρτερ και η πολύτιμη βοήθεια που του παρείχε μια όμορφη ερωτευμένη δεσποινίδα, η Κλαίρη Άνταμσον, οδήγησαν τελικά τον δημοσιογράφο να βρει τον τρόπο και να διεισδύσει στα άδυτα της μυστηριώδους Εταιρείας των Κεφαλιστών.
Μετά από άγονες προσπάθειες πέντε ολόκληρων ετών, μια θυελλώδη νύχτα, όπου ο ουρανός βρυχιόταν και οι κεραυνοί διέγραφαν πάνω του φλογερές τεθλασμένες γραμμές, ο δημοσιογράφος και η νεαρή Κλαίρη τσαλαβουτούσαν μέσα στη ραγδαία βροχή, προκειμένου να εντοπίσουν τα ίχνη του μνηστήρα της.
Ο μνηστήρας, λοιπόν, δύο φορές την εβδομάδα, δίχως καμιά δικαιολογία, γινόταν άφαντος. Έτσι, η Κλαίρη είχε κυριευθεί από υποψίες και παρακολουθούσε τις κινήσεις του.
Όταν, τελικά, ο άντρας εκείνος έφτασε μπροστά από τα σιδερένια κιγκλιδώματα του οικοπέδου, η πόρτα άνοιξε αυτόματα και κατόπιν, χάθηκε από προσώπου γης. Αυτό, όμως, ήταν αρκετό για τον ρεπόρτερ να βρει πώς να ερευνήσει περαιτέρω τη μυστική αδελφότητα των Κεφαλιστών και να δημοσιεύσει λεπτομερώς τα αποτελέσματα της έρευνάς του στην εφημερίδα που εργαζόταν.
Κοντά στην είσοδο του οικοπέδου, επιμελώς κρυμμένη από τα ψηλά αγριόχορτα, βρισκόταν μια τετράγωνη καταπακτή, από όπου κατέβαινε μια σκάλα, η οποία οδηγούσε σε ένα δωματιάκι υπόγειο, μικρό, σκοτεινό και υγρό. Το δώμα αυτό χρησίμευε ως πρόδρομος για την κυρίως αίθουσα των συνεδριάσεων και τελετών.
Η μεγάλη αίθουσα ήταν ένα τεχνητό άντρο, του οποίου οι νοτισμένοι τοίχοι κοσμούνταν από τα κρανία εκατοντάδων θανόντων εταίρων. Στο βάθος του άντρου βρισκόταν ένα κοίλωμα, ντυμένο με μαύρο βελούδινο ύφασμα που έφερε το μακάβριο έμβλημα των Κεφαλιστών, το οποίο ήταν ένα κρανίο με δύο διασταυρούμενα οστά.
Σε αυτόν τον χώρο συναθροίζονταν τα ζώντα μέλη της μυστικής εταιρείας και φιλοσοφούσαν και ενίοτε τελούσαν πένθιμα συμπόσια. Κατά τη διάρκεια τους, μάλιστα, έπιναν για τις ψυχές των νεκρών συναδέλφων τους, των οποίων τα κρανία βρίσκονταν εντοιχισμένα τριγύρω.Οι εταίροι αποκαλούνταν Κεφαλιστές, διότι παραιτούνταν εγγράφως κάθε δικαιώματος της κεφαλής τους, την οποία κατείχε πλέον η αδελφότητα.
Το έμβλημα της μυστικής αδελφότητας Skull and Bones
Ιδού το τυπικό της πράξης αυτής:Γραφεία
23, Πλατεία Ενώσεως
… 6 Οκτωβρίου 190…
Δηλώ επισήμως ότι προσφέρω και παραχωρώ το κρανίον μου εις την αδελφότητα, ήτις χαίρει του λοιπού παν δικαίωμα επ’ αυτού.
Υπογραφή Εταίρου
Οι Μάρτυρες
Το 1903, Πρόεδρος της μυστικής Εταιρείας των Κεφαλιστών ήταν ο Ashley Day Leavitt, ενώ ένα από τα πιο διακεκριμένα μέλη του ήταν ο Percy Rockefeller. Το συμβούλιο απαρτιζόταν από δεκατρία μέλη, που φορούσαν μαύρη βελούδινη στολή, στη ράχη της οποίας διαγραφόταν ένας λευκός σκελετός.
Τα κωδικά ονόματα και των δεκατριών μελών ήταν τα εξής παράδοξα: Βούδας, Βισνού, Κομφούκιος, Βράχμας, Φαύστος, Αμμών, Διογένης, Γανυμήδης, Εζερνεβόγ, Γίγας, Όσιρις, Βόσνιος και Αριστοτέλης.Αυτό που παρέμενε μυστήριο ήταν το πώς γινόταν η απόκτηση των κρανίων των νεκρών μελών. Ο δημοσιογράφος δεν κατόρθωσε να λάβει απάντηση από όσους συνομίλησε. Κανένας τους δεν επιθυμούσε να αποκαλύψει το μυστικό.
Όσον αφορά στον σκοπό της ίδρυσης της αδελφότητας, ιδού ο περίεργος ορισμός του από τον ίδιο τον γραμματέα της, κατά το έτος 1903:
«Η Εταιρεία των Κεφαλιστών αριθμεί περίπου 432.000 μέλη, διασκορπισμένα σε ολόκληρη την οικουμένη.
Η Κεφαλή του ανθρώπου, που είναι το σύμβολό μας, αποτελεί την έδρα κάθε ευφυΐας, αλλά και κάθε ανοησίας της ανθρώπινης φύσης.Μαθαίνουμε αργά τι οφείλουμε να κάνουμε και τι αφήσαμε ανεκτέλεστο. Αιτία αυτού είναι η έμφυτή μας άγνοια, η ελαφρότητα, η υποκρισία και ο εγωισμός, τα οποία η θρησκευτική μας ανατροφή τείνει να πολλαπλασιάζει με ζήλο, οδεύοντας την ανθρωπότητα σε κακοδαιμονία.
Φυσικά, δεν είμαστε τίποτε άλλα παρά μια σωρός από ύλη, που έτυχε να έρθει στη ζωή χωρίς να το έχει θελήσει και προορισμένη να ωριμάσει με σκοπό να πεθάνει, απλά για να εξυπηρετήσει χημικούς νόμους».Τα μέλη της μυστικής αυτής ομάδας των ισχυρών αναγνωρίζονταν μεταξύ τους από μια μικρή, σχεδόν ανεπαίσθητη καρφίτσα σχήματος κρανίου, που την φορούσαν στους λαιμοδέτες τους.
Οι αλλόκοτες τελετές τους ενείχαν κάτι το πένθιμο και το άγριο ταυτοχρόνως. Στο ημίφως του αμυδρώς φωτισμένου με πυρσούς άντρου έτρωγαν και έπιναν, φανταζόμενοι ότι συναναστρέφονταν με τους νεκρούς τους συναδέλφους, των οποίων τα κρανία γέμιζαν τους υγρούς τοίχους.
Ο τελετάρχης τους υπενθύμιζε από καιρού εις καιρόν τα ονόματα και τη δράση των θανόντων συναδέλφων τους και καθένας από τους ζωντανούς ονειροπολούσε την ημέρα, κατά την οποία το κρανίο του θα κατείχε μια θέση στο περίφημο άντρο τους και οι τότε επιζώντες θα ενθυμούνταν το όνομά του και θα έπιναν στη μνήμη του.
Μετά το πέρας κάθε τελετής, οι εταίροι τραγουδούσαν τον ύμνο της αδελφότητας, του οποίου παραθέτουμε ελεύθερα, αλλά πιστά, τη μετάφραση:
«Σκοπός μας είναι να φυλάττουμετων συνεταίρων τα γυμνά κρανία.
Σκόνη κι αν γίνουν τα σώματα,τον νου κρατούμε σε σεμνά δοχεία.
Θα ιδούν οι μεταγενέστεροιότι δε λύγισαν από τη θρησκεία.
Και αυτή η ανεξαρτησία τουςδώρο τους δίνει μνήμης αιωνίας.
Της αδελφότητας το στήριγμαείναι ο αριθμός δεκατρία.
Προθύμως ας παραχωρήσουμεστα αδέλφια μας τα γήινα κρανία!
Καινούρια πάντα να προσθέτουμεκαι η στρατιά μας πάντα να αυξάνει.
Χαράς ημέρα για τα κρανία μαςόταν κάποιος αδελφός μας πεθάνει.
Στην τιμή μας, φίλοι, ας ορκιστούμεκρανίων να προσθέσουμε σωρεία.
Για να τιμούμε και την ευφυΐα μας,αλλά και τη μεγάλη αυτή εταιρεία».
Μετά την αποκάλυψη του τεράστιου αυτού θέματος στις αμερικανικές εφημερίδες, γεννήθηκε το ζήτημα εάν η Δικαιοσύνη είχε το δικαίωμα να παρέμβει στα τεκταινόμενα της Εταιρείας των Κεφαλιστών.Όμως, άπαντες οι νομομαθείς αποφάνθηκαν ότι κανείς δεν μπορούσε να κάνει το παραμικρό, μιας και επρόκειτο περί ενός σωματείου, του οποίου ο σκοπός και οι ενέργειες δεν αντέβαιναν στον νόμο./p>
Η Εταιρεία των Κεφαλιστών, γνωστή παγκοσμίως ως «Αδελφότητα του Θανάτου» ή απλώς, «Skull and Bones», εξακολουθεί να θεωρείται ως μια από τις πλέον μυστηριώδεις μυστικές αδελφότητες του κόσμου.
Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΧΡΟΝΟΣ», στις 24/10/1903…
0 comments
Δημοσίευση σχολίου