Μερικές ιστορίες που δείχνουν την αληθινή πραγματικότητα που δεν βλέπετε!!!

Οι πραγματικοί Μόγληδες του κόσμου μας

Ο Bello της Νιγηρίας: Το αγόρι-χιμπαντζής
Ο Bello, που τα μέσα ενημέρωσης ονόμασαν χωρίς ίχνος ευαισθησίας «αγόρι-χιμπαντζή», εντοπίστηκε το 1996. Αν και οι γιατροί δεν ήταν σίγουροι, το αγόρι ήταν κοντά στα 2 χρόνια ζωής όταν ανακαλύφθηκε σε δάσος της Νιγηρίας σωματικά και νοητικά ανάπηρο, κι αυτός ήταν πιθανότατα ο λόγος που το εγκατέλειψαν οι γονείς του μόλις γεννήθηκε, συχνή πρακτική της τοπικής φυλής.

To μωρό σώθηκε χάρη στην παρέμβαση των χιμπαντζήδων, οι οποίοι το μεγάλωσαν μέσα στο δάσος σαν δικό τους.

Το δίχρονο αγόρι μιμούταν τις συμπεριφορές των πιθηκοειδών, την ίδια ώρα που βάδιζε όπως και αυτά. Όταν μάλιστα βρέθηκε το αγόρι στο δάσος, το γεγονός κρατήθηκε μυστικό, μέχρι το 2002 τουλάχιστον όταν εντοπίστηκε από τον Τύπο σε καταφύγιο παιδιών της Νότιας Αφρικής. Ακόμα και 6 χρόνια αργότερα, ο Bello συνέχισε να επιδεικνύει συμπεριφορές χιμπαντζή, αν και πλέον ήταν σαφώς πιο ήρεμος. Το αγόρι δεν έμαθε ποτέ να μιλά, παρά την καθημερινή πια αλληλεπίδραση με ανθρώπους, και έφυγε από τον κόσμο το 2005 κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες…

Ο Vanya Yudin της Ρωσίας: Το αγόρι-πουλί
Ένα από τα πιο πρόσφατα άγρια παιδιά που ανακαλύφθηκαν, ο ρωσικός Τύπος τον ονόμασε από την πρώτη στιγμή «αγόρι-πουλί». Το 7χρονο αγόρι βρέθηκε από ομάδα κοινωνικών λειτουργών το 2008 και δεν ήταν σε θέση να μιλήσει. Το μόνο που έκανε ήταν να μιμείται με τα χέρια του το φτερούγισμα των πουλιών, ενώ επιδείκνυε και άλλες συμπεριφορές που προσιδιάζουν στα πτηνά.

Το παιδί ζούσε μέσα σε ένα δωμάτιο γεμάτο με κλουβιά πουλιών και η μητέρα του, που δεν του είχε απευθύνει ποτέ τον λόγο, τον μεγάλωνε ως ένα ακόμα φτερωτό κατοικίδιο στο διαμέρισμά της. Όταν οι κοινωνικοί λειτουργοί απεύθυναν τον λόγο στον μικρό, εκείνος απλώς τιτίβιζε. Παρά το γεγονός ότι δεν είχε κακοποιηθεί ψυχολογικά, ήταν η έλλειψη ανθρώπινης αλληλεπίδρασης που ευθυνόταν για το άγριο της συμπεριφοράς του, γι’ αυτό και το αγόρι στάλθηκε σε κέντρο αποκατάστασης ώστε να γίνει σταδιακά πιο κοινωνικό και «ανθρώπινο»…

Ο Traian Caldarar της Ρουμανίας: Το αγόρι-σκύλος
Το αγόρι από τη Ρουμανία που βρέθηκε σε ημιάγρια κατάσταση το 2002 είχε περάσει 3 χρόνια μακριά από την οικογένειά του, όταν χάθηκε σε ηλικία 4 ετών. Παρά το γεγονός ότι ήταν πια στα 7 του, το μέγεθός του παρέμενε σε διαστάσεις τρίχρονου, εξαιτίας του υποσιτισμού. Η μητέρα του, θύμα οικογενειακής βίας, είχε εγκαταλείψει τον άντρα της και ισχυρίστηκε πως το αγόρι το έσκασε λίγο αργότερα από το νέο του σπίτι.

Ο Traian είχε βρει καταφύγιο σε χαρτοκιβώτιο και υπέφερε πια από πολλαπλά προβλήματα υγείας, με τον βοσκό που τον βρήκε παρακεί στο μαντρί του να κάνει λόγο ότι το αγόρι το είχαν μεγαλώσει αδέσποτα σκυλιά, απ’ όπου πήρε εξάλλου και το παρατσούκλι του στον Τύπο. Δίπλα από το χαρτόκουτο, βρέθηκε το άψυχο σώμα σκύλου, καθώς το αγόρι τρεφόταν με τη σάπια σάρκα του. Στο ίδρυμα που μεταφέρθηκε, συνήθιζε να κοιμάται κάτω από κρεβάτι και εξοργιζόταν τρομερά όταν πεινούσε, ενώ είχε αναπτύξει τη συνήθεια να κοιμάται αμέσως μετά το γεύμα, μια συμπεριφορά που θυμίζει σκύλο. Το 2007 κυκλοφόρησε η είδηση ότι τα πήγαινε πια καλά, ζώντας στο σπίτι του παππού του και πηγαίνοντας πια στο Δημοτικό. Το αγόρι είχε σχεδόν εξοικειωθεί με τον κόσμο των ανθρώπων και μιλούσε πλέον κανονικά…

Οι Kamala και Amala της Ινδίας: Τα κορίτσια-λύκοι
Η κοινή ιστορία των μικρών κοριτσιών είναι η γνωστότερη ίσως υπόθεση άγριων παιδιών. Όταν εντοπίστηκαν το 1920, η Kamala ήταν 8 ετών και η Amala μόλις 1,5, έχοντας περάσει το μεγαλύτερο μέρος της σύντομης ζωής τους μόνες και έρημες. Τα κορίτσια βρέθηκαν σε επαρχία της Ινδίας μέσα σε φωλιά λύκων! Δεν ήταν μάλιστα αδελφές και οι ερευνητές υπέθεσαν ή ότι είχαν χαθεί την ίδια περίοδο ή ότι είχαν συναντηθεί μέσα στην αγέλη που τις είχε πια υπό την προστασία της. Βρέθηκαν εξαιτίας της δεισιδαιμονίας και των προκαταλήψεων των ντόπιων, οι οποίοι έκαναν λόγο για δυο φαντάσματα που ζούσαν παρέα με τους λύκους της ζούγκλας της Βεγγάλης! Ο αιδεσιμότατος Joseph Singh που κλήθηκε σε βοήθεια, έγραψε στο σημειωματάριό του όταν πρωτοαντίκρισε τα κορίτσια: «αποτρόπαια στην όψη, με πόδια και σώμα σαν ανθρώπων».

Ο ιερέας κατάφερε να αιχμαλωτίσει τα κορίτσια, αν και δεν είχε καμία εμπειρία πώς να τα εντάξει και πάλι στον κόσμο των ανθρώπων. Τα κορίτσια δεν έτρωγαν τίποτα άλλο παρά ωμό κρέας, δεν ήθελαν να φορέσουν ρούχα, ούρλιαζαν σαν λύκοι και ήταν παραμορφωμένα σωματικά: οι τένοντες και οι αρθρώσεις ποδιών και χεριών είχαν κοντύνει, κάνοντας το βάδισμα σε όρθια στάση αδύνατο πια. Και βέβαια δεν επιδείκνυαν κανένα ενδιαφέρον για ανθρώπινη επαφή, την ίδια ώρα που οι αισθήσεις τους ήταν ιδιαίτερα οξυμένες, ιδιαίτερα η ακοή και η όσφρηση. Η Amala πέθανε τελικά από τις αρρώστιες που κουβαλούσε στο ταλαιπωρημένο της σώμα, κάτι που έριξε την Kamala σε βαρύ πένθος. Ο ιερέας έκανε τα πάντα για να την εντάξει και πάλι στην κοινωνία των ανθρώπων, δημιουργώντας μέχρι και εξατομικευμένο πρόγραμμα αποκατάστασης. Το κορίτσι κατάφερε να μάθει λίγες λέξεις και να βαδίζει πιο ανθρώπινα, αν και πέθανε από νεφρική ανεπάρκεια το 1929…

Η Oxana Malaya της Ουκρανίας: Το κορίτσι-σκύλος
Ήταν το 1991 όταν η 8χρονη Ουκρανή βρέθηκε σε άγρια κατάσταση να ζει εδώ και 5 χρόνια μεταξύ αδέσποτων σκυλιών. Είχε μάλιστα υιοθετήσει όλες σχεδόν τις συνήθειες των σκύλων: γάβγιζε, γρύλιζε, προστάτευε την αγέλη, περπατούσε στα τέσσερα, μύριζε καλά την τροφή πριν τη γευτεί κ.ά. Όταν οι Αρχές προσπάθησαν να την απομακρύνουν από την αγέλη, δέχτηκαν την επίθεση τόσο των σκύλων όσο και του κοριτσιού. Η Oxana μπορούσε να μουρμουρίσει μόνο «ναι» και «όχι», αν και έπειτα από εντατική θεραπεία ανέπτυξε επικοινωνιακές δεξιότητες, παραμένοντας ωστόσο πάντα επιφυλακτική με τους ανθρώπους και συναισθηματικά ανήμπορη. Σήμερα μένει σε ίδρυμα της Οδησσού και περνά τη μέρα της φροντίζοντας τις αγελάδες της κλινικής, παρέα πάντα με τα αγαπημένα της σκυλιά…

Τι δείχνουν όλα αυτά? πως ειναι δυνατόν να μην καταλαβαίνουν ότι ειναι διαφορετικοί από τα ζώα αλλα και να γίνονται ένα με αυτά? ...Όποιος κατάλαβε κατάλαβε........!