Στο κελί 33 του ψυχιατρείου των φυλακών Κορυδαλλού γράφτηκε στις 2 Αυγούστου 1997 ο επίλογος της ιστορίας του Αντώνη Δαγκλή, του νεαρού οδηγού από τη Νίκαια που χαρακτηρίστηκε ως «ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι».
Σκότωσε τρεις ιερόδουλες, δύο από τις οποίες τεμάχισε, σκορπώντας τα μέλη τους στα σκουπίδια και επιτέθηκε σε άλλες οκτώ, που γλίτωσαν κυριολεκτικά από τύχη. Το άψυχο σώμα του βρέθηκε εκείνο το ξημέρωμα από έναν φύλακα, κρεμασμένο με σεντόνι από το κάγκελο του κελιού του, δίπλα σε αυτό του συγκρατουμένου του, που είχε αποφασίσει να δώσει το ίδιο τέλος…
«Πολλές φορές στο πρόσωπο της γυναίκας που στραγγάλιζα έβλεπα τη μάνα μου. Την αγαπούσα, αλλά ποτέ δεν της συγχώρεσα ότι δούλευε σε ύποπτα μπαρ και σε δουλειές που δεν ήταν ηθικές. Την ώρα που σκότωνα τις ιερόδουλες νόμιζα ότι σκότωνα τη μητέρα μου». Στην εξομολόγησή του Αντώνη Δαγκλή στους δύο ψυχιάτρους που τον εξέτασαν ενόψει της δίκης του, υπήρχε, ίσως, το «κλειδί» για την ερμηνεία της συμπεριφοράς του.
«Δεν μίλησα τότε στο παιδί μου γι’ αυτή τη δουλειά», θα πει αργότερα η μητέρα του. «Κάποιος καλοθελητής γείτονας τον έφερε στο μαγαζί και του είπε: “Να ποια είναι η μάνα σου η π…”! Το παιδί το έβαλε στα πόδια. Έφυγα αμέσως, πήγα στο ξενοδοχείο όπου μέναμε -γιατί από τα χρέη που μας είχε αφήσει ο άνδρας μου, μας είχαν διώξει από το σπίτι- και τον βρήκα πνιγμένο στο κλάμα. “Γιατί μάνα να μου πεις ψέματα;”, με ρώτησε. “Μα αγόρι μου, δεν σου είπα ψέματα, αλλά έπρεπε να πάω στη δουλειά, με είδες να κάνω τίποτα κακό;”, τον ρώτησα αλλά εκείνος συνέχισε να κλαίει…».
Σε ηλικία μόλις 14 ετών ο Αντώνης Δαγκλής κατηγορήθηκε για αποπλάνηση ανήλικης και προφυλακίστηκε για έξι μήνες στο Σωφρονιστικό Κατάστημα Ανηλίκων Κορυδαλλού, αν και αργότερα αθωώθηκε. Λίγο καιρό μετά την αποφυλάκισή του, συνελήφθη ενώ περιφερόταν τη νύχτα στον κήπο του Ζαππείου κρατώντας ένα μαχαίρι.
Το φθινόπωρο του 1995 ο φόβος είχε αρχίσει να σκεπάζει τα στέκια των ιερόδουλων, στα στενά πίσω από το δημαρχείο της Αθήνας, την Σόλωνος και την παραλιακή λεωφόρο. Μέσα σε δύο μήνες, οκτώ γυναίκες είχαν δεχτεί επίθεση από έναν άγνωστο νεαρό, που κυκλοφορούσε με ένα λευκό φορτηγάκι, παρουσιαζόταν ως πελάτης και προσπαθούσε να τις στραγγαλίσει κατά τη διάρκεια της ερωτικής πράξης. Ωστόσο η Αστυνομία δεν είχε κινητοποιηθεί, αφού δεν είχε στα χέρια της καμία καταγγελία.
Στις 29 Οκτωβρίου 1995 τρεις εργάτες του Ταμείου Εθνικής Οδοποιίας βρήκαν σε ένα πάρκινγκ κοντά στα διόδια της Τραγάνας το τεμαχισμένο πτώμα μιας γυναίκας. Τα μέλη της ήταν διασκορπισμένα κοντά σε ένα κάδο απορριμμάτων και πίσω από το στηθαίο της Εθνικής Οδού Αθηνών –Λαμίας. Στα εργαστήρια έγινε γνωστό ότι το θύμα ήταν η 29χρονη ιερόδουλη Ελένη Παναγιωτοπούλου, που είχε γεννηθεί στη Γερμανία και έμενε σε διάφορα ξενοδοχεία της Αθήνας. Ήταν μητέρα μιας 14χρονης κόρης, που ζούσε με τον πατέρα της. Ως αιτία θανάτου προσδιορίστηκε ο στραγγαλισμός από τον ιατροδικαστή Χρήστο Λευκίδη, ο οποίος διαπίστωσε ότι ο δολοφόνος είχε τεμαχίσει το πτώμα με σιδεροπρίονο, είχε βγάλει τα σπλάχνα και την καρδιά και είχε κόψει με μαχαίρι της θηλές του θύματος.
Οι αξιωματικοί της Ασφάλειας θυμήθηκαν ότι με παρόμοιο τρόπο είχε βρει το θάνατο μια γυναίκα τον Οκτώβριο του 1992. Το πόδι της είχε βρεθεί ανάμεσα σε σωρούς σκουπιδιών στην οδό Μαρκόνι στο Βοτανικό και μέλη της σε κάδους σκουπιδιών έξω από το Πολεμικό Μουσείο. Τα στοιχεία της παρέμεναν άγνωστα, καθώς δεν ήταν σεσημασμένη, ούτε και κάποιος συγγενής της την αναζήτησε. Οι αστυνομικοί κινητοποιήθηκαν για τον σχιζοφρενή δολοφόνο με το πριόνι, αλλά δεν πρόλαβαν το επόμενο χτύπημά του. Το μεσημέρι των Χριστουγέννων του 1995 σε ένα αδιέξοδο στενό της οδού Ορφέως στο Βοτανικό περαστικοί βρήκαν το πτώμα μιας νεαρής γυναίκας. Ήταν ημίγυμνη, μόνο με το κάτω εσώρουχο, δίπλα στα ρούχα και την τσάντα της. Ήταν η 26χρονη ιερόδουλη Αθηνά Λαζάρου, η οποία είχε στραγγαλιστεί με ένα κομμάτι σκοινί.
Ο τρόμος άνοιξε τα στόματα στα στέκια του πληρωμένου έρωτα.
Δύο από τα θύματα του μανιακού δολοφόνου, που είχαν γλιτώσει από τα χέρια του, πήγαν στην Ασφάλεια. Περιέγραψαν τα χαρακτηριστικά του και το λευκό φορτηγάκι. Οι αστυνομικοί τους έδειξαν φωτογραφίες σεσημασμένων και εκείνες αναγνώρισαν τον άνθρωπο που τους επιτέθηκε. Ήταν ο 22χρονος Αντώνης Δαγκλής, ένας ξανθός νεαρός με γαλανά μάτια, ο οποίος εργαζόταν ως οδηγός στο εργοστάσιο αλατιού «Πέρλα» στον Άγιο Ιωάννη Ρέντη και κατοικούσε το τελευταίο διάστημα μαζί με τη μητέρα του σ’ ένα ισόγειο διαμέρισμα στη Νίκαια.
Στις 21 Ιανουαρίου 1996, ο Αντώνης Δαγκλής εντοπίστηκε στη λεωφόρο Ποσειδώνος να μιλάει με κάποιες ιερόδουλες. Οι αστυνομικοί ήθελαν να τον συλλάβουν επ’ αυτοφώρω, αλλά αυτό ενείχε ρίσκο και για να μην χάσουν τα ίχνη του, αποφάσισαν τρεις ημέρες αργότερα να προχωρήσουν στη σύλληψή του. Τον ακινητοποίησαν στο ίδιο περίπου σημείο, πριν προλάβει να βάλει μπροστά το φορτηγάκι.
Όπως ανακοίνωσε την επόμενη ημέρα ο διευθυντής της Ασφάλειας Αττικής Χρήστος Κεραμιδάς, στο εσωτερικό του, όπου είχε τοποθετήσει ένα παλιό στρώμα από αφρολέξ, βρέθηκε ένας μικρός ξυλόγλυπτος σταυρός, που, όπως αποδείχθηκε, ανήκε στο δεύτερο θύμα του, την Ελένη Παναγιωτοπούλου. Οι αστυνομικοί ήταν πλέον βέβαιοι πως είχαν στα χέρια τους τον δράστη.
«Κάτι μου συνέβαινε την ώρα που έκανα έρωτα με τις γυναίκες, κάτι που δεν μπορώ να εξηγήσω», ομολόγησε στους αστυνομικούς. «Χωρίς να καταλαβαίνω πώς και γιατί, τα χέρια μου γλιστρούσαν και έφταναν στο λαιμό τους για να τις στραγγαλίσω». Ο ίδιος περιέγραψε με λεπτομέρειες τη δολοφονία της Ελένης Παναγιωτοπούλου σε ένα πάρκινγκ της οδού Χαριλάου Τρικούπη στο κέντρο της Αθήνας και της Αθηνάς Λαζάρου στο Βοτανικό, επειδή, όπως είπε, τον ειρωνεύτηκε για το μικρό του μόριο και του έριξε αναισθητικό σπρέι, όταν την απείλησε με μαχαίρι.
Δύο ημέρες αργότερα ομολόγησε και την πρώτη δολοφονία του 1992, που παρέμενε ανεξιχνίαστη. Η γυναίκα επιβιβάστηκε στο φορτηγάκι και πήγαν στην περιοχή του Καρέα. Ζήτησε προκαταβολικά τα χρήματα, αλλά αυτός αρνήθηκε. Εκείνη τον χαστούκισε και ο Δαγκλής την στραγγάλισε με τα χέρια. Τα στοιχεία της δεν έγιναν ποτέ γνωστά…
Η δίκη του Αντώνη Δαγκλή άρχισε στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Αθηνών στις 15 Ιανουαρίου 1997. Οι κατηγορίες που αντιμετώπιζε ήταν τρεις ανθρωποκτονίες, οκτώ απόπειρες ανθρωποκτονιών, δέκα ληστείες, δύο απόπειρες ληστειών, παράνομη οπλοφορία και προσβολή μνήμης τεθνεώτος. Όμως, πριν ακόμη ξεκινήσει η ακροαματική διαδικασία, αυτοτραυματίστηκε στο αριστερό πόδι και χρειάστηκαν 122 ράμματα και 24ωρη νοσηλεία.
Από τα θύματά του εμφανίστηκε και κατέθεσε μόνο μια Αγγλίδα, ενώ η μητέρα του, Φωτεινή, μοναδικός μάρτυρας υπεράσπισης, δεν κατάφερε να ολοκληρώσει την κατάθεσή της, αφού υπέστη ελαφρύ εγκεφαλικό επεισόδιο και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο. Λίγο πριν είχε πει: «Ο σύζυγός μου χτυπούσε εμένα και τα παιδιά. Από μωρά βίωσαν τέτοιες καταστάσεις. Ο Αντώνης ήταν 13 χρόνων όταν πέθανε ο πατέρας του. Δεν τελείωσε το δημοτικό. Στερήθηκε την αγάπη, αλλά ήταν φυσιολογικός, δεν είχε δείξει επιθετικότητα».
Στο δικαστήριο διαβάστηκε η πραγματογνωμοσύνη που είχαν συντάξει οι ψυχίατροι Χρήστος Βούρδας και Νίκος Παπαναστασίου, σύμφωνα με την οποία ο Δαγκλής είχε σεξουαλική διαστροφή, αλλά δεν έπασχε από ψυχική νόσο. Στην απολογία του ο κατηγορούμενος μιλούσε με ασυνάρτητο λόγο, χωρίς δομή, υποστηρίζοντας ότι έχει μετανιώσει.
«Δεν θυμάμαι πώς έφτανα μέχρι εκεί. Εκείνες τις στιγμές ήμουν εκτός εαυτού. Δεν μπορώ να εξηγήσω τι ένιωθα. Τα πτώματα τα τεμάχισα μάλλον από μίσος. Φοβόμουν μήπως με συλλάβουν. Με τη μνηστή μου χώρισα τον Σεπτέμβριο του 1995 και αυτό μου προκαλούσε επιθετικότητα. Δεν μπορώ να σκεφτώ, ίσως δεν θέλω, για να προστατέψω τον εαυτό μου, γιατί μου έρχεται να αυτοκτονήσω. Μετά το πρώτο έγκλημα δεν πήγα στο γιατρό, φοβόμουν. Τις άλλες δεν ήθελα να τις σκοτώσω. Εκδικήθηκα στο πρόσωπό τους τη μάνα μου. Όμως την αγαπάω και την έχω συγχωρήσει».
Την επόμενη ημέρα ο Αντώνης Δαγκλής αναίρεσε την απολογία του και απαγόρευσε στον συνήγορό του να αγορεύσει. Το δικαστήριο τον καταδίκασε σε 13 φορές ισόβια και επιπλέον κάθειρξη 25 ετών κατά συγχώνευση, για τρεις ανθρωποκτονίες, έξι απόπειρες, δέκα ληστείες και άλλα αδικήματα. Η ποινή που του επιβλήθηκε ήταν η μεγαλύτερη των τελευταίων δεκαετιών, αλλά ο ίδιος αποφάσισε να τιμωρήσει τον εαυτό του ακόμα πιο σκληρά…
0 comments
Δημοσίευση σχολίου