Ως Ph.D. φοιτητής στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, στο Μπέρκλεϊ, ο Hawley γοητεύεται από τις γεωλογικές περιπλοκές της ζώνης κατακράτησης του Cascadia , ένα τεράστιο ρήγμα στα ανοικτά των ακτών του Βορειοδυτικού Ειρηνικού. Εκεί, η τεκτονική πλάκα Juan de Fuca βυθίζεται κάτω από τη βορειοαμερικανική πλάκα, δημιουργώντας στέλεχος σε όλη την περιοχή και προκαλώντας φόβους για τον τεράστιο σεισμό που θα μπορούσε να χτυπήσει όταν απελευθερωθεί.
Ο Hawley, ωστόσο, συγκεντρώθηκε σε μια περίεργη περιοχή κάτω από το κεντρικό Όρεγκον, όπου φαίνεται ότι λείπει ένα κομμάτι από την πλάκα Juan de Fuca. Δεν ήταν ο πρώτος που το είδε αυτό το κενό, αλλά το άφησε στο πίσω μέρος του μυαλού του. Ένα τέτοιο χαρακτηριστικό πρέπει να επηρεάζει την επιφάνεια – και ήθελε να μάθει πώς.
Τώρα, θα μπορούσε τελικά να έχει μια απάντηση. Σε μια μελέτη που δημοσιεύθηκε πρόσφατα στο Geophysical Research Letters , ο Hawley και ο συνάδελφός του, Richard Allen, προτείνουν ότι το κομμάτι που λείπει δεν είναι μόνο μια τρύπα, αλλά ένα δάκρυ, το οποίο χωρίζει αργά την πλάκα τουλάχιστον 93 μίλια κάτω από την επιφάνεια.
«Ξέρω ότι αυτό φαίνεται, ότι αυτό το μικρό δάκρυ είναι πολύ μακριά», λέει ο Hawley. Αλλά η παρουσία ενός τέτοιου χαρακτηριστικού θα μπορούσε να είναι η ρίζα πολλών κινδύνων στην επιφάνεια, βοηθώντας τους επιστήμονες να προσδιορίσουν με μεγαλύτερη ακρίβεια τους μελλοντικούς κινδύνους.
Για παράδειγμα, καθώς το νότιο άκρο του χωρίσματος περιστρέφεται, η κίνηση του θα μπορούσε να είναι η αιτία ισχυρών σεισμών που θα κλονίσουν την ακτή του νότιου Όρεγκον και της βόρειας Καλιφόρνιας, σύμφωνα με το νέο μοντέλο. Ένα τέτοιο δάκρυ θα μπορούσε επίσης να εξηγήσει μια σειρά από περίεργο ηφαιστειακό που ξεχειλίζει σε ένα ευρύ φάσμα του Όρεγκον.
Επιπλέον, η μελέτη δίνει στους επιστήμονες μια ματιά στις τελευταίες στιγμές της ζωής μιας τεκτονικής πλάκας. Ο Χουάν ντε Φούκα είναι ένα από τα λίγα κομμάτια που απομένουν στο κάποτε ισχυρό πιάτο Farallon, το οποίο η Βόρειος Αμερική άρχισε να καταναλώνει περίπου 180 εκατομμύρια χρόνια πριν, καθώς ξεπέρασε την υπερσύγχρονη Pangea. Τι συμβαίνει όταν καταπίνονται τέτοιες πλάκες είναι ακόμα άγνωστο – αλλά είναι μια μοίρα που περιμένει όλες τις ωκεάνιες πλάκες του πλανήτη.
«Αυτό που κοιτάμε τώρα είναι ο θάνατος μιας ωκεάνιας πλάκας», λέει ο Hawley. ( Βρείτε μας τι μπορεί να συμβεί όταν τεκτονικές πλάκες της Γης ακινητοποιηθούν. )
Άλλοι επιστήμονες καλωσορίζουν το νέο μοντέλο με περιέργεια και ενθουσιασμό, αλλά επίσης προειδοποιούν ότι χρειάζεται περισσότερη έρευνα προτού μπορέσει να γίνει κανόνας γεωλογίας.
«Νομίζω ότι υπάρχουν σίγουρα καλές ιδέες», λέει ο Martin Streck , ένας ηφαιστειολόγος στο Πανεπιστήμιο του Portland, που ειδικεύεται στη γεωλογική δραστηριότητα του Βορειοδυτικού Ειρηνικού. «Μπορούμε όμως να το συζητήσουμε εδώ και μερικά χρόνια.»
Ο φλοιός της Γης καταστρέφεται σε ένα διακλαδωμένο δίκτυο τεκτονικών πλακών, του οποίου ο χορός αργής κίνησης έχει διαμορφώσει την επιφάνεια του πλανήτη μας. Αλέθουν ο ένας εναντίον του άλλου, απομακρύνονται σε μερικές άκρες και συγκρούονται σε άλλους. Αυτές οι συγκρούσεις σχηματίζουν συχνά αυτές που είναι γνωστές ως ζώνες υποτονισμού, όπου οι ωκεάνιες πλάκες παίρνουν τη βουτιά ενώ οι ηπειρωτικές πλάκες οδηγούνται ψηλά.
ΑΠΟΔΟΣΗ ΑΠΟ ΤΟ NATIONAL GEOGRAPHIC : Corfiatiko.blogspot.com
0 comments
Δημοσίευση σχολίου