Είναι οι ίδιοι που δογματίζουν τους νεοέλληνες(μη ευρωπαϊκού γένους) να βλέπουν ως εχθρούς άλλες χώρες με το ίδιο λαό ευρωπαϊκού γένους όσοι έχουν απομείνει ανεξάρτητου χωράς, βλεπε πως του λένε μόνιμος για την Γερμανία όταν απο την Βρετανία καθοδηγούν τους συμμορίτες στην Ελλάδα .Πως ειναι δυνατόν να έχουν ίντερνετ και μην βλέπουν τα αυτονόητα λες και ζουν στο μεσαίωνα?
Παρότι έχουν περάσει πάνω από είκοσι χρόνια από την ανεξαρτητοποίησή της από την πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ, η Ουκρανία ακόμη προσπαθεί να εφεύρει για τον εαυτό της μια εθνική ταυτότητα, η μουσική παραγωγή της Ουκρανίας αναζήτησε ρίζες στην πολιτιστική της κληρονομιά.
Η ιστορία των DakhaBrakha ξεκινάει όταν τρεις φίλες, οι Olena Tsibulska, Iryna Kovalenko και Nina Garenetska αποφάσισαν να επισκεφτούν κάθε γωνιά της Ουκρανίας αναζητώντας και διασώζοντας παραδοσιακά τραγούδια.
Επιστρέφοντας στο Κίεβο με άπειρες ώρες ηχογραφήσεων στις αποσκευές τους, το ερώτημα ήταν "Και τώρα τι;" Την απάντηση έδωσε ο Vlad Troyitsky, σκηνοθέτης, παραγωγός και all-around καλλιτεχνική περσόνα της πόλης, ο οποίος τις σύστησε στον Marko Halanevych, απόφοιτο φιλολογίας και ερασιτέχνη ηθοποιό, και τους πρότεινε να φτιάξουν μαζί ένα συγκρότημα το οποίο θα δούλευε σ' αυτό το υλικό.
Ο ίδιος ο Troyitsky ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνση του νεοσύστατου project, το οποίο και βάφτισε DakhaBrakha, μια λέξη που χοντρικά σημαίνει "Πάρε-Δώσε" σε κάποια παλιά ουκρανική διάλεκτο. Όλα αυτά συνέβησαν πριν δέκα χρόνια σχεδόν κι αποτέλεσαν την αφετηρία μιας πολύ ιδιαίτερης μουσικής διαδρομής που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Ο τρόπος που κουβαλάνε την καρδιά τους στο μανίκι τους, αν μου επιτραπεί ο αγγλισμός, αυτή η αφοπλιστική αθωότητα -όχι όμως αφέλεια- με την οποία προσεγγίζουν τη μουσική, αποτελεί μεγάλο μέρος της γοητείας τους· είναι φανερό ότι παίρνουν τους εαυτούς τους και τη δουλειά τους στα σοβαρά, όχι όμως περισσότερο απ' όσο πρέπει.
Tα κρουστά κάνουν μερικά αποφασιστικά βήματα πίσω, για να δώσουν τη ευκαιρία στο ακορντεόν και το τσέλο να οδηγήσουν το ρυθμό, ενώ οι φωνητικές μελωδίες είναι ίσως το μόνο ξεκάθαρα ουκρανικό στοιχείο πλέον στη μουσική τους.
Το τελικό αποτέλεσμα είναι συναισθηματικά εξοντωτικό, βαρύ σαν σίδερο και μάλλον η καλύτερη δουλειά τους μέχρι σήμερα.
Στις συναυλίες φοράνε και την παραδοσιακή ποντικάκη ενδυμασία :
0 comments
Δημοσίευση σχολίου