Κάρμα είναι η αναπόφευκτη πληρωμή για κάθε μας πράξη και μπορεί να διαρκέσει για πολλούς κύκλους ζωής. Αυτό σημαίνει, πως οτιδήποτε κάνω ή δεν κάνω σε αυτή τη ζωή, μπορεί να οφείλεται σε κάτι που έγινε στην τελευταία από τις προηγούμενες ενσαρκώσεις μου και ότι μπορεί να με ακολουθεί συνέχεια και σε άλλες μελλοντικές ενσαρκώσεις.
Υπάρχουν στην ζωή χρονικές περίοδοι, κατά τις οποίες για ένα διάστημα συμβιώνουμε με έναν άνθρωπο και αυτό είναι για την ψυχή ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής, που μπορεί να έχει καρμικούς λόγους. Όταν κάποτε αυτή η συμβίωση λήξει, μπορεί πάλι αυτό να σημαίνει ότι ένα μέρος του κάρματος έχει λυθεί. Εκτός τούτου υπάρχουν άνθρωποι, που συμβιώνουν για μια ολόκληρη ζωή κι αυτός μπορεί να ήταν ένας προορισμός, μια επιθυμια του θεϊκού σχεδίου.
Αυτό δεν σημαίνει ότι οι άνθρωποι είναι μαριονέτες του πνευματικού κόσμου, επειδή η απόφαση για τον δρόμο που θα ακολουθήσει στην ζωή του κανείς λαμβάνεται από αυτόν τον ίδιο. Τα προβλήματα που παρουσιάζονται στην ζωή και για τα οποία πρέπει να λάβει κανείς αποφάσεις προέρχονται είτε από αυτόν τον ίδιο, τα έχει δημιουργήσει δηλαδή μόνος του, είτε προέρχονται από την καρμική επιτροπή, είναι δηλαδή καρμικά. Εκτός αυτού μπορεί να συμβαίνει, η καρμική επιτροπή να διαβλέπει ένα μέρος του μέλλοντος, δηλαδή ποιες αποφάσεις θα πάρει κανείς, πως θα νοιώθει μέσα του, τι θυμούς και αντιθέσεις θα έχει κι ακόμη τι καλό πρόκειται να του συμβεί.
Δεν μπορεί όμως σήμερα να παρέμβει και να πει: Σε τρεις μήνες θα πάρεις μια απόφαση, πάρε την τώρα έτσι κι αλλιώς. Αυτό θα ήταν μια απόλυτη επιρροή και επιβολή.
Τις αποφάσεις για την διαμόρφωση του χαρακτήρα του ανθρώπου, δηλαδή το αν θα είναι ένας άνθρωπος ισορροπημένος, χαρούμενος κτλ, τις λαμβάνει ο ίδιος. Είναι η ζωή του. Η καρμική επιτροπή συνοδεύει κατά κάποιο τρόπο τη ζωή ενός ανθρώπου, χωρίς να τον απαλλάσσει από τις αποφάσεις, που ο ίδιος έχει πάρει.
Αυτό που πρέπει να γνωρίζει ένας άνθρωπος είναι, ότι μετά τον επίγειο θάνατο θα βρεθεί πάλι στον πνευματικό κόσμο και στον καθορισμένο χρόνο και στιγμή μπροστά στην καρμική επιτροπή. Αυτή αποτελείται από υψηλά ιστάμενα πνεύματα, που μαζί του βλέπουν την ζωή που τελείωσε και τότε μέσα από την ολοκληρωτική εμπειρία θα γνωρίσει ποιες στιγμές και γεγονότα είναι καλές ή κακές για την εξέλιξη της ψυχής του.
Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι για ένα λάθος που έκανε κανείς χρειάζεται να νοιώθει ταπεινωμένος. Αντιθέτως, από τα λάθη μαθαίνει η ψυχή. Βεβαίως, και τις καλές κι ωραίες στιγμές τις βλέπει η ψυχή ότι έγιναν κι ότι τις βίωσε μέσα σε μια ισορροπία αρμονίας πνεύματος - ψυχής και θείας βούλησης.
Μετά από αυτήν την συνεργασία με την καρμική επιτροπή, γνωρίζει ακριβώς η ψυχή, ποια είναι η θέση της στον πνευματικό κόσμο. Εκεί πάλι αποφασίζει η ίδια η ψυχή και κανείς άλλος δεν της υπαγορεύει το εάν π.χ. θα πάει για τρεις μήνες σε άλλη σφαίρα για να διδάξει νέες ψυχές ή θα πάει για έναν αιώνα στην σφαίρα των παιδιών για να υποδέχεται ψυχές.
Επίσης, το πώς θα συνεχιστεί η εξέλιξή της είναι κι αυτό απόφαση της ίδιας της ψυχής. Κανείς δεν είναι μαριονέτα, εκτός κι αν γίνει ο ίδιος μαριονέτα κατά την διάρκεια της ζωής στη Γη. Όταν το πνεύμα και η ψυχή δεν βρίσκονται σε ισορροπία, ο άνθρωπος είναι μια μαριονέτα. Τότε ο άνθρωπος γίνεται ανήσυχος, νευρικός, επιθετικός κι ανυπόφορος για τους άλλους και τότε βέβαια επιτρέπει να μπει μέσα του το αρνητικό στοιχείο και να τον επηρρεάσει αναλόγως.
Κάθε άνθρωπος γεννιέται με θετικά συναισθήματα κι ευχές. Σε αυτά προστίθονται οι εμπειρίες από το περιβάλλον και του καθορίζουν κατά κάποιο τρόπο τη ζωή. Κανείς άνθρωπος δεν έχει δικαίωμα να προκαλεί αναστάτωση σε άλλον άνθρωπο. Τώρα, εάν ο σύντροφος ενός ανθρώπου έχει κακές διαθέσεις και ξεσπάσματα, χωρίς να έχει αυτό το δικαίωμα, τότε αυτός ο άνθρωπος γίνεται ένα αλεξικέραυνο. Αν αυτός το επιτρέψει να γίνει αυτό, τότε τραυματίζει την ψυχή του και μπλοκάρεται ο ίδιος.
Όταν όμως δημιουργούνται τέτοια μπλόκα, ο άνθρωπος γίνεται δυστυχής και ανταποδίδοντας το ίδιο, αρχίζει να παρουσιάζει μια επιθετικότητα, μια γενική δυσαρέσκεια και αυτόματα προσελκύει τον αρνητικό κόσμο. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ο άνθρωπος να γίνεται περισσότερο ακόμη επιθετικός, αναστατώνοντας έτσι την ψυχή του. Με αυτές τις συνθήκες, η ψυχή δυσκολεύεται να πάρει τις αποφάσεις της και τα αφήνει όλα ανεξέλεγκτα.
Γι’ αυτόν τον λόγο, όταν ένας άνθρωπος νοιώθει να γίνεται επιθετικός, πρέπει αμέσως συνειδητά να ερευνήσει τα αίτια, να αναρωτηθεί από πού προέρχεται αυτή η επιθετικότητα και πώς μπορεί να την καταπολεμήσει. Να αναρωτηθεί δηλαδή, υπάρχει κάποιος εξωγενής παράγοντας, που τον κάνει επιθετικό ή βρίσκεται γενικά σε μια ισορροπία; Αν δεν υπάρχει ισορροπία, τι μπορεί να βοηθήσει; Θα βοηθήσει η συνομιλία με ένα αγαπητό πρόσωπο, ένα τηλεφώνημα ή το άκουσμα μιας ωραίας μουσικής; Οπωσδήποτε, πρέπει να ψάχνει κανείς, τι μπορεί να βοηθήσει προς αυτή την κατεύθυνση.
Η ισορροπία δεν πρέπει να χάνεται ποτέ, ακόμη και βόμβα να σκάσει δίπλα, επειδή η ψυχή και το πνεύμα εξελίσσονται μόνο όταν βρίσκονται σε αρμονία και ισορροπία.Όπως υπάρχει ένα ατομικό κάρμα, έτσι υπάρχει και οικογενειακό κάρμα, όπως και κάρμα ενός έθνους. Μπορεί δηλαδή ένα ολόκληρο έθνος να διάλεξε αυτό τον δρόμο της δυστυχίας.
Παραδείγματος χάριν, οι πόλεμοι στην Αφρική είναι ένα κάρμα έθνους. Βέβαια, θα έπρεπε τα άλλα έθνη να βοηθήσουν να λυθεί αυτό το κάρμα, αλλά δυστυχώς συμβαίνει το αντίθετο. Τελειώνει ένας πόλεμος σε ένα κράτος, αρχίζει αμέσως στο διπλανό ένας άλλος ή και πολλοί μαζί.
Κάποιος που γεννιέται με ένα πρόβλημα υγείας, αυτό μπορεί να οφείλεται κατά ένα μέρος στο κάρμα. Η ψυχή δηλαδή έφερε την ασθένεια μαζί της κατά την μετενσάρκωση. Δεν υπάρχει σχεδόν για καμια αρρώστια μια απολύτως αιτιολογημένη διάγνωση, καθόσον κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και γι’ αυτό για την κάθε διάγνωση πρέπει να εξετάζεται η ψυχή ξεχωριστά. Η σχέση της αρρώστιας με το κάρμα (ιάσιμη ή όχι), η αιτία αυτής και τι κρύβεται πίσω από αυτήν, πρέπει να συζητηθεί με τον φύλακα Άγγελο. Δηλαδή, διαμέσου του Αγγέλου να ερωτηθούν άλλα πνεύματα και η καρμική επιτροπή και μόνο τότε μπορεί να γίνει μια σωστή διάγνωση και θεραπεία.
Ένα κάρμα είναι κάτι που έχει συζητηθεί και συμφωνηθεί μεταξύ ψυχής και καρμικής επιτροπής. Αυτή η συμφωνία ισχύει μεταξύ του ατόμου και του Δημιουργού. Π.χ. να περάσει κανείς αυτήν την ζωή κάτω από ένα ψυχικό πόνο. Αυτό όμως το κάρμα μπορεί να επηρεαστεί, όταν οι πόνοι γίνουν ανυπόφοροι. Μπορεί δηλαδή κανείς να προσπαθήσει να το μετριάσει με θεραπεία και συγχρόνως με θετικές σκέψεις, λέγοντας ότι υποφέρει γιατί είναι θέλημα Θεού.
Λέγοντας αυτό δίδεται η δυνατότητα στην ψυχή να ελευθερωθεί από τον πόνο, τοποθετώντας στο συνειδητό, ότι έτσι πρέπει να είναι. Πρέπει να γίνει κατανοητό, ότι ένας πόνος είναι κάτι σαν επανάσταση της ψυχής. Όταν μέσα στο σώμα κάτι δεν πάει καλά, νοιώθει η ψυχή μια δυσαρέσκεια, ένα φόβο, μια πίεση και έτσι προκαλείται ο πόνος. Ένας πόνος έχει πάντα την αιτία του στην ψυχή. Όταν ο πόνος σχετίζεται με το κάρμα, είναι σοβαρό για τον άνθρωπο να βρει εάν αυτό είναι ένα κάρμα, που μπορεί να λυθεί ή εάν είναι κάρμα, που συνοδεύει τον άνθρωπο στην γήινη ζωή.
Το να μπορεί κανείς να υποφέρει ένα πόνο, σημαίνει ότι ακούει μέσα του τα συναισθήματά του και έχει το θάρρος να μιλάει με τους συνανθρώπους του γι’ αυτά τα συναισθήματα, τους φόβους, τις πιέσεις, την θλίψη που νοιώθει και γενικώς για όλα.
Ένα κάρμα μπορεί να λυθεί, γιατί δεν σημαίνει ότι παίρνοντας ένα κάρμα μαζί του κανείς πρέπει να το υποστεί σε όλη του την ζωή. Μπορεί να εισέλθει στο συνειδητό και να λυθεί έτσι ώστε να μπορεί να το παραλάβει ο πνευματικός κόσμος, δημιουργώντας ένα επόμενο βήμα για την περαιτέρω εξέλιξη.
Μια ψυχή μπορεί να αναλάβει να λύσει το κάρμα μίας άλλης ψυχής, δίνοντας έτσι την δυνατότητα στην άλλη ψυχή να εξελιχθεί. Γενικώς ένα κάρμα, το αναλαμβάνει μια ψυχή, πριν την ενσάρκωσή της. Μπορεί να αναλάβει κανείς ένα κάρμα γι’ αυτόν τον ίδιο, για έναν άλλο, για τον Θεό ή για τον Χριστό.
- Ο Νόμος του Ντάρμα
Το Κάρμα δεν νοείται χώρια από το νόμο του Ντάρμα.
Το Ντάρμα είναι ο αληθινός κι αναπόφευκτος νόμος της οικουμένης.
Αν, για παράδειγμα, κάποιος θελήσει να σκοτώσει με το σπαθί του, αρκεί η ίδια η σκέψη του για να θέσει σε κίνηση τον νόμο του Ντάρμα και το αναπόφευκτο αποτέλεσμα θα είναι, ίσως να σκοτωθεί ο ίδιος από σπαθί.
Είναι αναπόφευκτο η αγάπη να πληρώνεται με αγάπη, το μίσος με μίσος, η συγκίνηση με συγκίνηση, το καλό με καλό και το κακό με κακό.
Όταν το Ντάρμα διαταραχθεί, αναζητά ξανά την ισορροπία του. Τότε μπαίνει σε κίνηση το Κάρμα.
Αλλά αυτό δε σημαίνει, αναγκαία, ότι το Κάρμα δεν αλλάζει.
Στην πραγματικότητα ο άνθρωπος είναι σε θέση να αλλάξει το Κάρμα του, γιατί αλλιώς τι χρησιμεύει η λατρεία του Θείου;
0 comments
Δημοσίευση σχολίου