Η Παρακμή έχει σκεπάσει όλη την την χώρα στα πάντα -Eικόνες ντροπής στο μνημείο του Ζαλόγγου

Εικόνες ντροπής στο μνημείο του Ζαλόγγου. Εκδρομείς από την Αθήνα επισκέφτηκαν το μνημείο και έμειναν εμβρόντητοι με το θέαμα που αντίκρυσαν.

Αυτές τις εικόνες αντίκρυσαν επισκέπτες από την Αθήνα που βρέθηκαν στο ιστορικό μηνείου του Ζαλόγγου στην Πρέβεζα, και οι φωτογραφίες που τράβηξαν και έστειλαν σε τοπικό μέσο σίγουρα δεν τιμούν κανέναν. Οι φωτογραφίες συνοδεύονταν από το σχόλιο: «Ντροπή σε όλους μας»…

«Εικόνες εγκατάλειψης, περιττώματα ζώων στις σκάλες που ανεβαίνεις, σπασμένες πλάκες, μικρές κατολισθήσεις, εγκαταλελειμμένος εξοπλισμός, σκισμένη σημαία» είναι το κείμενο που συνοδεύει τις φωτογραφίες.

Ζάλογγο ονομάζεται το βουνό δίπλα στο χωριό Καμαρίνα του Δήμου Πρέβεζας. Το Ζάλογγο έχει ύψος 786 m ενώ το χωριό είναι κτισμένο στα 340m. Το Ζάλογγο έμεινε στην ιστορία από ένα σημαντικό γεγονός. Στις 15 Δεκεμβρίου 1803, οι Σουλιώτες νικήθηκαν από τον Αλή Πασά και υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τον τόπο τους, με τα αγαθά και τον οπλισμό τους, βάσει γραπτής συμφωνίας η οποία δεν τηρήθηκε από τον Αλή Πασά. Οι Σουλιώτες ξεκίνησαν χωρισμένοι σε τρεις ομάδες.

Η ομάδα (Α) αποτελούμενη από 800 Σουλιώτες, με αρχηγό τον Κουτσονίκα, κατευθυνόταν πρός την Πάργα, που την περίοδο εκείνη βρισκόταν υπό Ρωσική κυριαρχία. Η ομάδα αυτή στάθηκε στο Ζάλογγο για να αναπαυθεί στις 16 Δεκεμβρίου 1803.

Στις 18 Δεκεμβρίου 1803 μια ομάδα υπό τον Κίτσο Μπότσαρη, πατέρα του Μάρκου Μπότσαρη, κατόρθωσε να διασπάσει τον κλοιό και να διαφύγει με 147 άνδρες στην Πάργα. Όσοι απέμειναν στην μονή Ταξιάρχη Μιχαήλ αιχμαλωτίστηκαν, ενώ μια ομάδα γυναικών με τα παιδιά κατέφυγαν στην άκρη του απότομου γκρεμού με τα λεγόμενα βράχια του Ζαλόγγου.

Για να μην πέσουν στα χέρια των Τουρκαλβανών, οι 57-63 γυναίκες (διαφέρουν οι πληροφορίες ως προς τον αριθμό μια μονογραφία της Μονής Ζαλόγγου γράφει 300 Σουλιώτισσες) με τα παιδιά τους έπεσαν στο γκρεμό και αυτοκτόνησαν.

Κατά τον Βασίλειο Σφυρόερα, ο αυτόπτης μάρτυρας Τουρκαλβανός αξιωματικός Σουλεϊμάν Αγάς έγραψε: «Οι γυναίκες πιάστηκαν από τα χέρια και άρχισαν ένα χορό, που τα βήματά τους τα κινούσε ένας ασυνήθιστος ηρωϊσμός και η αγωνία του θανάτου τόνιζε το ρυθμό του.

Στο τέλος των επωδών, οι γυναίκες βγάζουν μια διαπεραστική μακρόσυρτη κραυγή, που ο αντίλαλός της σβήνει στό βάθος ενός τρομακτικού γκρεμού, όπου ρίχνονται με όλα τα παιδιά τους».