Μιλούν αρίφνητοι πρόγονοι με το στόμα σου. Πεθυμούν αρίφνητες γενεές απόγονοι με την καρδιά σου. Είσαι ένα φύλλο στο μέγα δέντρο της ράτσας.
Να νιώθεις το χώμα ν’ ανεβαίνει από τις σκοτεινές ρίζες και ν’ απλοκαμιέται στα κλαριά και στα φύλλα. ...
να πιαστείς στέρεα από το κλαρί, κι είτε σα φύλλο, είτε σαν άνθος, είτε σαν καρπός, να σαλεύει μέσα σου, ν’ ανανεώνεται και ν’ αναπνέει αλάκερο το δέντρο.
Άσφαλτα κατέχει η χωματένια αυτή μήτρα την αξία του κάθε παιδιού της·
Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύουμαι!
Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι.
Νίκος Καζαντζάκης
0 comments
Δημοσίευση σχολίου