«Το γράμμα αγωνίας ενός πατέρα για τη δωδεκάχρονη κορούλα του» – Από τον Δ.Σ. (θέλησε να διατηρήσει την ανωνυμία του) λάβαμε και δημοσιεύουμε την παρακάτω επιστολή:
Οι μετανάστες ζουν ανάμεσά μας και θέλουμε δεν θέλουμε θα γίνουν αναπόσπαστο μέρος της κοινωνίας, αλλά και του μικρόκοσμού μας, αφού έτσι αποφάσισαν οι φίλοι μας Ευρωπαίοι και όχι μόνο.
Ποιο νοσηρό μυαλό, όμως, σκέφτηκε ή πού το είδε γραμμένο και σε ποιο βιβλίο Κοινωνιολογίας ότι ο σωστός τρόπος για να εντάξεις μετανάστες μέσα στην ελληνική κοινωνία είναι να βάζεις ενήλικες μετανάστες με μικρά παιδιά των 12 και 13 ετών να κάνουν μάθημα μαζί;
Είναι άδικο και για τους μετανάστες, αλλά και για τα μικρά Ελληνόπουλα. Δεν φτάνει που οι μετανάστες οι περισσότεροι δεν μιλούν καν ελληνικά και δεν έχουν καμία πολιτιστική και πολιτισμική σύγκλιση, βάζετε ολόκληρους άνδρες μαζί με νήπια;
Ίσως να είναι άδικο για τους μετανάστες καθημερινά να είναι προσοχή, όταν παίζεται ο εθνικός μας ύμνος ή όταν ακούγεται η ορθόδοξη ελληνική προσευχή στο σχολείο.
Η πλειονότητα αυτών δεν θέλουν να γίνουν ούτε Έλληνες πολίτες, ούτε χριστιανοί ορθόδοξοι. Ψάχνουν τρόπους να πάνε σε κάποια πιο πλούσια από την Ελλάδα χώρα και θέλουν να ζήσουν με τα δικά τους ήθη και έθιμα και είναι δικαίωμά τους.
Η Ελλάδα γι’ αυτούς είναι ο ενδιάμεσος σταθμός, ξεκίνησαν πριν από μήνες ή χρόνια ξυπόλητοι οι περισσότεροι από τα βάθη της Ασίας με σκοπό να βρουν μια χώρα χωρίς πόλεμο και με ευκαιρίες για μια καλύτερη ζωή.
Για να μπορέσουν να μεγαλώσουν ήσυχα τα παιδιά τους, μακριά από τις οβίδες των κανονιών. Δεν τους ρωτήσατε καν αν θέλουν να πάνε σχολείο; Δεν τους ρωτήσατε ποια τα όνειρά τους; Ποια πράγματα έχουν γι’ αυτούς προτεραιότητα στη μίζερη ζωή τους;
Λέτε το πρώτο και τελευταίο πράγμα για αυτούς να είναι να πάνε σε ελληνικό σχολειό, όταν δεν μιλούν καν ελληνικά και να γίνονται περίγελος των μικρών παιδιών; Πολλοί από αυτούς από τα 12 ή 13 ήταν μαχητές.
Κρατούσαν όχι μονό όπλο και χειροβομβίδες, αλλά ήξεραν πολύ καλά να χρησιμοποιούν πολλές από τις τεχνικές ενός ανταρτοπόλεμου. Οι αντιθέσεις που δημιουργούνται τεράστιες, είναι σαν να είναι παιδιά ενός αλλού Θεού.
Δείξετε τον ελάχιστο σεβασμό για αυτούς τους ανθρώπους, που πολλές φόρες έπαιξαν τη ζωή τους κορόνα ή γράμματα μέχρι να φτάσουν στην Ελλάδα, έχοντας την ελπίδα ότι θα ανακαλύψουν ένα καλύτερο αύριο.
Μην παίζετε με τα νεύρα τους, αλλά και με τα νεύρα των γονέων των Ελλήνων παιδιών. Σοβαρευτείτε επιτέλους και ως εξαίρεση αντιμετωπίστε το θέμα με τη σοβαρότητα που του αρμόζει.
Βίαια, πρόχειρα και βιαστικά τους στοιβάζετε σε ένα σχολειό, λες και δεν είναι άνθρωποι, αλλά σακιά από τσιμέντο και είναι σακιά από τσιμέντο και όχι άνθρωποι για εσάς, τους διοικούντες.
Είναι τα σακιά που πάνω σε αυτά θα κτίσετε την πίστωση επιδοτήσεων χρημάτων και πόρων από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Το μέλημά σας είναι μόνο τι χρήματα θα πάρετε και τίποτα άλλο. Όποιος τολμήσει να αντισταθεί και να μιλήσει με επιχειρήματα για το έγκλημα που διαπράττετε του κολλάτε την ταμπέλα του ρατσιστή, του ξενόφοβου, του ακροδεξιού.
Είμαι ένας πατέρας που έχει μια κόρη 12 ετών και όπως κάθε σωστός πατέρας αγαπώ το παιδί μου και φοβάμαι πολύ γι’ αυτά που βίαια και χωρίς καμία διαβούλευση θέλετε να εφαρμόσετε στο σχολειό της.
Δεν φοβάμαι ότι θα υποβαθμιστεί το σχολειό με την είσοδο μεταναστών σε αυτό. Φοβάμαι όμως για την ασφάλειά της, πολύ περισσότερο από πριν. Κανένας διευθυντής δεν μπορεί να παίζει με το μέλλον των παιδιών μας και με την ασφάλειά τους στο σχολείο μας.
Αν κυρία μου θέλετε να παρουσιάζεστε πιο Συριζέα και από τον ίδιο τον Τσίπρα είναι δικαίωμά σας, αλλά όχι σε βάρος των παιδιών μας.
Σας δηλώνω λοιπόν ότι τόσο εγώ, όσο και πολλοί από τους γονείς που έχουν τις ίδιες και ίσως και περισσότερες αγωνίες από τις δικές μου, θα πάρουμε τα παιδιά μας από το σχολείο.
Αν σταθείτε εμπόδιο, εμποδίσετε τη μετεγγραφή των παιδιών μας σε άλλο Λύκειο ιδιωτικό ή δημόσιο, θα κάνετε Τούρκο τον κάθε γονιό και αλίμονό σας. Είμαι διατιθέμενος να χρησιμοποιήσω κάθε νόμιμο ένδικο μέσο σε βάρος σας, ώστε να προστατέψω το παιδί μου από την φασίζουσα προσωπική επιλογή σας.
Πιστεύω ότι παρόλο το χαλί στα οικονομικά της χώρας μας έχουμε ακόμα τη δυνατότητα να χωρίζουμε ηλικιακά τα παιδιά μας που πάνε σχολείο.
Για τους μετανάστες που είναι κοντά στην ηλικία των παιδιών μας δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα και ακόμα και το σπίτι μου θα είναι ανοιχτό και γι’ αυτά.
Το μεγάλο πρόβλημα ξεκινά από τη μεγάλη διάφορα ηλικίας των παιδιών. Δεν μπορεί να είναι στην ιδία τάξη με την κόρη μου που είναι 12 ετών άτομα των 17-18, αλλά ακόμα και πάνω των 20 ετών σπουδαστές.
Η εξακρίβωση της ακριβούς ηλικίας των μεταναστών δεν μπορεί να γίνει, αφού οι περισσότεροι δεν έχουν καν χαρτιά που να την πιστοποιούν.
Βασιζόμαστε στη δήλωσή τους ότι είναι ανήλικοι και πολλοί από αυτούς δηλώνουν ότι είναι 16 ή 17 για να έχουν τα ευεργετήματα του νόμου των ανηλίκων.
Για τα μεγάλα σε ηλικία άτομα έχουμε το Εσπερινό Γυμνάσιο – Λύκειο. Το πρόβλημα στο Εσπερινό είναι ότι για να σε δεχτούν πρέπει να δουλεύεις. Αυτό άνετα μπορεί να ξεπεραστεί είτε βρίσκοντας στους μετανάστες δουλειά, που είναι και μέσα στις υποχρεώσεις της ελληνικής πολιτείας, είτε κάνοντας μια μικρή εξαίρεση γι΄ αυτούς, ώστε να έχουν το δικαίωμα να εισαχθούν σε αυτά.
Κάτι τόσο απλό θα έβγαζε τους περισσότερους γονείς από την αγανάκτηση που τους έχετε φέρει και θα έδειχνε ότι τουλάχιστον την ύστατη στιγμή τους ακούσατε και ανταποκριθήκατε στις αγωνίες τους.
Σίγουρα αυτό από μόνο του δεν θα λύσει όλα τα προβλήματα, αλλά θα είναι μια καλή αρχή πάνω στην οποία με εποικοδομητικό διάλογο θα μπορούσαμε να βρούμε εφικτές λύσεις για όλα τα προβλήματα που θα ανακύψουν.
0 comments
Δημοσίευση σχολίου