Η ΕΙΚΟΝΑ σουρεαλιστική, βγαλμένη από χιλιάδες μπαλκόνια της ελληνικής επικράτειας.
Η ώρα κοντεύει μία τη νύχτα και σκηνές από το… Survivor εκτυλίσσονται στο πίσω μπαλκόνι, εκεί που είναι οι περισσότερες κρεβατοκάμαρες. Κάμποσα πιτσιρίκια παίζουν και ουρλιάζουν, χτυπάνε τα πόδια, χειροκροτούν, γελάνε δυνατά. Κλικ από παιδική χαρά ή αυγουστιάτικο παιχνίδι στη θάλασσα.
Στο μπροστινό μπαλκόνι οι γονείς τους αναλύουν την πολιτική κατάσταση και τσακώνονται για το αν είναι σωστή η απόφαση για κατάργηση των λατινικών, ενώ μετά μαλώνουν και για την Παπακώστα!
Όλα ακούγονται πεντακάθαρα, ακόμα κι αν χώσει κανείς το κεφάλι του κάτω από το μαξιλάρι. Είπαμε, είναι μία τη νύχτα.
Οι «πυροβολισμοί» διαρκούν αρκετά ακόμα, μέχρι που μια δυνατή κραυγή από κάποιο διπλανό μπαλκόνι πέφτει σαν βράχος σε λίμνη.
«Δηλαδή πρέπει να φωνάξω την αστυνομία για να μπορέσουμε να κοιμηθούμε; Δεν έχετε τσίπα; Είναι μία το πρωί!»
Η ίδια αγανακτισμένη φωνή ξεσπά και στη γυναίκα του, που τον καλεί να μπει μέσα και να σταματήσει. Ο τύπος έχει πια απασφαλίσει.
«Πας καλά; Με μένα τα βάζεις τώρα; Μας έχουν διαλύσει όλο το χρόνο τα γαϊδούρια και μου λες να πάψω;»
Είναι ασταμάτητος!
«Στο Survivor ούρλιαζαν σε κάθε αγώνισμα. Στα ποδόσφαιρα το ίδιο. Η τηλεόραση στη διαπασών και δεν τρέχει κάστανο. Τα παιδιά τους χοροπηδάνε μες το μεσημέρι, συνεχίζουν και τη νύχτα! Τι θες να κάνω; Να αρπάξω καμιά πέτρα; Πάω κάθε μέρα στη δουλειά και κουτουλάω!»
«Πες τα χρυσόστομε, δεν πάει άλλο!», ακούστηκε μια άλλη φωνή, που βγήκε για να υπερασπιστεί τον αγανακτισμένο.
«Όχι τίποτα άλλο αλλά με λένε και παράξενο!», ούρλιαξε ο… απασφαλισμένος, που ήταν σε έξαλλη κατάσταση!
Ακόμα και όσοι είχαν καταφέρει να κοιμηθούν, σίγουρα θα είχαν ξυπνήσει.
Με τα πολλά, η κυρία του τον μάζεψε μέσα κι έτσι χάσαμε τη συνέχεια.
Η παρέα, ενοχλημένη, «μάζεψε» τα ντεσιμπέλ, ενώ κάποια από τις κυρίες ακούστηκε να λέει στα παιδιά:
«Λίγο πιο σιγά…»
«Μα γιατί; Είναι άδικο!», τσίριξε ένα κοριτσάκι.
Σήμερα, από το πρωί, η συζήτηση ξεκίνησε ξανά στα μπαλκόνια, ακόμα πρέπει να συνεχίζεται η άτυπη συνέλευση!
Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν περιπτώσεις –σαν τη χτεσινή- που εξελίσσονται σε μαρτύριο.
Προσπαθούσα να μπω στο μυαλό εκείνου του δικαστή στη Θεσσαλονίκη, που πήρε μια απόφαση πρωτοφανή για τα ελληνικά δεδομένα.
Υποχρέωσε μια πολύτεκνη οικογένεια να καταβάλλει 300 ευρώ στους γείτονές της κάθε φορά που τα τέσσερα παιδιά της κάνουν φασαρία, ενώ, σύμφωνα με την απόφαση, σε κάθε τέτοια περίπτωση θα υπάρχει και προσωποκράτηση 30 ημερών για τον πατέρα!
Να… τρελάθηκε ο δικαστής; Ή δίκασε με βάση τα πραγματικά στοιχεία;
Σύμφωνα με τον άναυδο πατέρα, «τα παιδιά μου λείπουν, ουσιαστικά όλη μέρα από το σπίτι, αφού τα μεγάλα πηγαίνουν σε ολοήμερο σχολείο, ενώ και τα μικρά πηγαίνουν σε παιδικό σταθμό και όλα επιστρέφουν στο σπίτι μετά τις 4 το απόγευμα. Αλλά και μετά, καθημερινά, έχουν δραστηριότητες, ξένες γλώσσες και αθλήματα. Όταν επιστρέφουν είναι κουρασμένα, τρώνε και γύρω στις 9- 9.30 πέφτουν για ύπνο».
Το ξανασκέφτομαι. Να τρελάθηκε δηλαδή ο δικαστής ή οι άνθρωποι που έκαναν την αγωγή είχαν συντριπτικά στοιχεία και μάρτυρες;
Ο πατέρας άσκησε έφεση η οποία θα εκδικαστεί τον ερχόμενο Ιανουάριο.
Υπάρχει και μια ακόμα τοποθέτηση του συγκεκριμένου πατέρα, που υποστηρίζει ότι αυτή η υπόθεση έχει δημιουργήσει σοβαρό πρόβλημα στην οικογένεια, καθώς αναγκάζεται να επιβάλει την ησυχία στα παιδιά του, και, όπως λέει, αυτό τους δημιουργεί μεγάλη νευρικότητα.
Ο πρόεδρος του Συλλόγου Πολυτέκνων Θεσσαλονίκης «Οι Άγιοι Πάντες», ο κύριος Ερωτόκριτος Θεοτοκάτος, δήλωσε ότι ο σύλλογος θα σταθεί στο πλευρό της οικογένειας στην έφεση που θα γίνει και αναρωτήθηκε:
«Είναι δυνατόν ελληνικό δικαστήριο να έβγαλε τέτοια τιμωρητική απόφαση για οικογένεια με παιδιά;»
Ας υποθέσουμε ότι «δεν είναι δυνατόν» κι ότι όλο αυτό ήταν μια τρομερή υπερβολή.
Αλλά από την άλλη, είναι δυνατόν –για να μη γίνονται… νευρικά τα παιδιά, όπως είπε ο πατέρας- να είναι ελεύθερα να κάνουν ό,τι θέλουν κάθε ώρα και στιγμή;
Και δεν μιλάμε για μια γιορτή, λογικό και ανθρώπινο είναι, αλλά για μια συνεχόμενη κατάσταση που πραγματικά τρελαίνει τους γύρω.
Πριν τους αφορισμούς και τα αναθέματα, ας σκεφτεί ο καθένας τα όριά του, πόσο αντέχει να ζει έχοντας στα αυτιά του –μιλάμε αποκλειστικά για τις ακατάλληλες ώρες- έναν τρελό χαμό.
Γιατί ο σεβασμός που απαιτεί ο καθένας, ξεκινάει από τον σεβασμό που δείχνουμε στους άλλους.
Όπως είναι ιερό το δικαίωμα της «φασαρίας», ιερή είναι και η απαίτηση να μπορεί κάποιος να ησυχάζει, να κοιμάται, δίχως διαρκή ποδοβολητά στα αυτιά του.Όλοι μπορούμε να συνυπάρξουμε κι υπάρχουν τρόποι γι’ αυτό.
0 comments
Δημοσίευση σχολίου