ΠΟΙΟΣ ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΟΝ Μ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ;

"Οι άνθρωποι που ακολουθούσαν τον Αλέξανδρο, είχαν απόλυτη συναίσθηση, της ανεπανάληπτης ιστορικής εποποιίας που ζούσαν κοντά του, και γνώριζαν ότι τα ονόματά τους θα γραφούν για πάντα στο φωτεινότερο στερέωμα της ιστορίας!
Ένα ιστορικό αίνιγμα χειρότερο κι απ’ την ίδια την σφήκα της Αιγύπτου, είναι το ποιοί σκότωσαν τον Μέγα Αλέξανδρο.
O τρόπος της θανάτωσης του Αλεξάνδρου, είναι που μας παραπέμπει έντονα σε χαλδαιο-περσικό τρόπο δολοπλοκίας, κάτι που αδικαιολόγητα παραβλέπουν οι ιστορικοί.

Ενώ απείχε τριακόσια στάδια απ’ την Βαβυλώνα, οι λεγόμενοι Χαλδαίοι, αστρολόγοι με μεγάλη φήμη, που συνήθιζαν να προλέγουν τα μέλλοντα, με αρχηγό τους κάποιον Βελεφάντη, μήνυσαν στον Αλέξανδρο, ότι προείδαν τον επικείμενο θάνατό του στην Βαβυλώνα. Η πιο πονηρή "αλεπού" της ιστορίας, το χαλδαιικό ιερατείο, ξάφνιασε το πιο ρωμαλέο λιοντάρι της παγκόσμιας ιστορίας, τον Μέγα Αλέξανδρο!

Η ελληνική σοφία, δεν ήταν σε θέση να υποθέσει ότι για τους μάγους, η πρόγνωση θανάτου ήταν ξεκάθαρη δήλωση δολοφονικής πρόθεσης. Η συλλογιστική ήταν και παραμένει απλή: κανένας μάγος δεν θα ήθελε να αστοχήσουν οι προβλέψεις του, κατά συνέπεια όλοι οι προφήτες θα έκαναν το παν για να επαληθευθούν, άρα ο μηχανισμός επαλήθευσης των προφητειών είναι... οι ίδιοι οι προφήτες! Ακόμα και σε μεγάλο ιστορικό βάθος από τον θάνατο του Αλεξάνδρου, κανείς δεν πρόσεξε την σκανδαλώδη ακρίβεια εκπλήρωσης της προφητείας τους!

Απ’ την εποχή του Ιερεμία και του Ησαΐα λοιπόν, η Βαβυλώνα ήταν καταραμένη να παραμείνει στην αφάνεια! Η κατάρα αυτή του αιώνιου αφανισμού της, ήταν η ιστορική απάντηση του βιβλικού "θεού" (ιερατείου) σ’ αυτούς που ισοπέδωσαν τον ναό της λατρείας του Γιαχβέ, και την ιερή πόλη Ιερουσαλήμ! Όμως με την ανάδειξη της Βαβυλώνας απ’ τον Αλέξανδρο σε υπέρλαμπρη παγκόσμια πρωτεύουσα, κάθε έννοια γιαχβικής εκδίκησης και ανταπόδοσης... θα γινόταν ιστορικός περίγελος".

Του Μ. Καλόπουλου
Από το βιβλίο του: «ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ».

Η Αλεπού και το Λιοντάρι... αντάμωσαν στην Βαβυλώνα!
Χαλδαίοι σκότωσαν τον Μ. Αλέξανδρο.
Ο Μ. Αλέξανδρος σε προφητικό ναρκοπέδιο.
Μια άλλη εκδοχή για τον θάνατό του.

Ένα ιστορικό αίνιγμα χειρότερο κι απ’ την ίδια την σφήκα της Αιγύπτου, είναι το ποιοί σκότωσαν τον Μέγα Αλέξανδρο. Κάποιοι αβασάνιστα θέλουν να χρεώσουν τον θάνατο του Αλεξάνδρου στους συντρόφους του. Σ’ εκείνους δηλαδή που με την παραμικρή παράλειψη καθήκοντος την ώρα της μάχης, στις οποίες σημειωτέον ο Αλέξανδρος διεκδικούσε πάντα πρωταγωνιστικό ρόλο, θα μπορούσαν αναρίθμητες φορές να επιφέρουν τον θάνατο του ακατάβλητου στρατηλάτη απ’ την Μακεδονία.

Κάποτε μάλιστα, όταν ο στρατηγός του Παρμενίων, του έγραψε να προσέξει τον φίλο και προσωπικό του γιατρό Φίλιππο, ως πιθανό προδότη και δηλητηριαστή του, αυτός πρώτα διάβασε το γράμμα και με το ένα χέρι παρέδωσε στον γιατρό του Φίλιππο την επιστολή που τον κατηγορούσε για προδοσία, και με το άλλο πήρε απ’ τα χέρια του το φάρμακο και το ήπιε μπροστά σ’ όλους, χωρίς φυσικά να βλαφτεί.[1] Οι άνθρωποι που ακολουθούσαν τον Αλέξανδρο, είχαν απόλυτη συναίσθηση, της ανεπανάληπτης ιστορικής εποποιίας που ζούσαν κοντά του, και γνώριζαν ότι τα ονόματά τους θα γραφούν για πάντα στο φωτεινότερο στερέωμα της ιστορίας!

Στην απεγνωσμένη όμως αναζήτηση μιας πιθανής σκευωρίας κατά της ζωής του Αλεξάνδρου, πολλοί ιστορικοί κατέληξαν σε κάποιες πιθανές εκδοχές! Ο Πλούταρχος[2] αναφέρεται σε διάφορα πιθανά σενάρια ενοχής, με βασικότερα, αυτό της διχόνοιας που υποκίνησε η μητέρα του Αλέξανδρου Ολυμπιάδα με τον διοικητή της Ευρώπης στρατηγό Αντίπατρο,[3] και τον γιο του Κάσσανδρο.[4]Στις συνωμοσίες δηλητηριασμού εμπλέκουν, τους δύο οινοχόους του Αλεξάνδρου τον Μήδιο και Ιόλλα (γιο του Αντίπατρου), αλλά και τον δάσκαλό του, τον άριστο άνθρωπο και πανεπιστήμονα Αριστοτέλη!

Ασφαλώς και κάποια σενάρια δολοφονίας του Αλεξάνδρου απ’ την πλευρά των Ελλήνων, δεν στερούνται ενδείξεων, αλλά ο τρόπος της θανάτωσης του Αλεξάνδρου, είναι που μας παραπέμπει έντονα σε χαλδαιο-περσικό τρόπο δολοπλοκίας, κάτι που αδικαιολόγητα παραβλέπουν οι ιστορικοί. Φυσικά δεν φιλοδοξούμε εδώ, να λύσουμε τον γρίφο, ποιός σκότωσε τον Μέγα Αλέξανδρο. Αλλά είναι νομίζω μέσα στα πλαίσια της μελέτης μας, να υπογραμμίσουμε την εξαιρετική πιθανότητα ανάμειξης του χαλδαιικού ιερατείου, στην δολοφονία του Αλεξάνδρου και την ενδεχόμενη παρουσία του μαγγανευτή δόλου, στα σημαντικότερα σταυροδρόμια της ιστορίας.

Ο Αλέξανδρος μετά την εκπληκτική νίκη του κατά του Δαρείου πρώ­τα στον Γρανικό[5] μετά στην Ισσό[6] και κατόπιν στα Γαυ­γάμηλα,[7] έφτασε στην Βαβυλώνα το 331 π.Χ. όπου και του παρέ­δωσαν την πόλη αμαχητί. Επτά χρόνια μετά το τέλος της εκστρατείας στα βάθη της Ασία και την Ινδία, το 324 επέστρεψε στην Βαβυλώνα κατακτητής "ολόκληρης" της Ασίας, με δεδηλωμένη την πρόθεσή του, να κάνει την Βαβυλώνα πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας του.

Να λοιπόν η άλλη πλευρά των γεγονότων, που ποτέ δεν φωτίζεται αρκετά: «Με τον τερματισμό του πολέμου (με τους ορεσίβιους Κοσσαίους) ο Αλέξανδρος βάδιζε πλέον με βραδύ ρυθμό προς την Βαβυλώνα. Ενώ απείχε τριακόσια στάδια απ’ την Βαβυλώνα, οι λεγόμενοι Χαλδαίοι, αστρολόγοι με μεγάλη φήμη, που συνήθιζαν να προλέγουν τα μέλλοντα, με αρχηγό τους κάποιον Βελεφάντη,[8] μήνυσαν στον Αλέξανδρο, ότι προείδαν τον επικείμενο θάνατό του στην Βαβυλώνα. Πρόσταξαν δε να ειδοποιήσουν τον βασιλιά για τον κίνδυνο που τον απειλούσε και τον συμβούλεψαν με κανένα τρόπο να μην εισέλθει στην πόλη. Είπαν δε πως μπορεί να διαφύγει τον κίνδυνο (του θανάτου) αν αναστηλώσει τον τάφο του Βήλου, τον γκρεμισμένο από τους Πέρσες, παραιτηθεί απ’ την είσοδό του στην Βαβυλώνα και δεχθεί να προσπεράσει δίπλα απ’ την πόλη!

Όταν ο Αλέξανδρος έμαθε για την προφητεία των Χαλδαίων κατεπλάγη και αναλογιζόμενος την οξύνοια και την φήμη αυτών των ανθρώπων ταράχθηκε.[9] Τότε έστειλε μεν στην πόλη πολλούς απ’ τους φίλους του, αλλ’ αυτός αλλάζοντας δρόμο παρέκαμψε την Βαβυλώνα και στρατοπέδευσε σε απόσταση διακοσίων σταδίων απ’ αυτήν. Το γεγονός αυτό προκάλεσε γενική κατάπληξη κι αμέσως τον επισκέφθηκαν πολλοί άλλοι Έλληνες και μεταξύ των φιλοσόφων και ο Ανάξαρχος. Αυτοί όταν έμαθαν την αιτία του πράγματος, εξάν­τλησαν όλη τους την πειστική δύναμη με επιχειρήματα απ’ την φιλοσοφία και τον μετέπεισαν σε τέτοιο βαθμό που καταφρόνη­σε κάθε μαντική τέχνη και περισσότερο αυτή των περίφημων Χαλδαίων! Έτσι ο βασιλιάς σαν να ήταν ψυχικά λαβωμένος και θεραπεύθηκε από τους λόγους των φιλοσόφων, εισήλθε τελικά μετά δυνάμεως στην Βαβυλώνα» Διοδ. Σικελιώτης 17. 112.

Αναμφίβολα ήταν μια κορυφαία στιγμή της ιστορίας!Στο θέατρο της ιστορίας, οι ιερείς της Βαβυλώνας μασκαρεμένοι σε αυτόκλητους σωτήρες, έφερναν στον Αλέξανδρο δώρο μια ευκαιρία διαφυγής, από αφανισμό που... οι ίδιοι είχαν επινοήσει! Σωτηρία υπήρχε... αλλά μόνο εάν και εφόσον ο μεγαλειώδης Έλληνας, δεχόταν να παραιτηθεί απ’ την πορεία του! Η πιο πονηρή "αλεπού" της ιστορίας, το χαλδαιικό ιερατείο, ξάφνιασε το πιο ρωμαλέο λιοντάρι της παγκόσμιας ιστορίας, τον Μέγα Αλέξανδρο! Ο στρατηλάτης με το ένστικτο του αήττητου ηγέτη, διαισθάνθηκε τον κίνδυνο και κοντοστάθηκε αναστατωμένος.

Οι "παντογνώστες" όμως "σοφοί" συνοδοί του, με αρχηγό τους κάποιον ανόητο Ανάξαρχο,[10] έσπευσαν να τον καθησυχάσουν... και το πέτυχαν! Η ασφάλεια του Αλέξανδρου, ήταν στα χέρια ανθρώπων που είχαν παντελή άγνοια της χαλδαιικής πανουργίας. Κατά φαντασία φιλόσοφοι, κατ’ ουσία αφελείς καθησυχαστές, δεν κατάφεραν ούτε υποθετικά να αναγνωρίσουν στα λόγια των Χαλδαίων, κάποια έμμεση απειλή κατά της ζωής του Αλεξάνδρου!

Οι ανάξιοι αυτοί φύλακες της ζωής του μεγάλου βασιλιά, δεν γνώριζαν τίποτε για τους άθλους των Χαλδαίων, αγνοούσαν εντελώς το αόρατο οπλοστάσιο και τα απίθανα υλικά[11] της δηλητηριο-μαγγανείας. Δεν γνώριζαν τα αναρίθμητα προσωπεία του χαμογελαστού δόλου, του αυτόκλητου σωτήρα, την θεατρική δουλοπρέπεια, την υποκριτική φιλία και τις αλάνθαστες συνταγές σεξουαλικής σαγήνης, χάριν διείσδυσης στο περιβάλλον του προεπιλεγμένου στόχου-θύματος! Στην πραγματικότητα δεν είχαν ιδέα για τα ύπουλα, αποτελεσματικά όπλα της Ανατολής! Ήταν λοιπόν φυσικό, να μην μπορούν ούτε το μέγεθος, ούτε τον τύπο της αντιπαλότητας να υποθέσουν!
Ανίκανοι να συλλάβουν έστω και αμυδρά την έμμεση απειλή των Χαλδαίων κατά της ζωής του Αλεξάνδρου, πνιγμένοι μέσα στην ίδια τους την φιλοσοφική φλυαρία, δεν είδαν την ιστορική ευκαιρία να ανταποδώσουν τις απειλές των μάγων!

Χρησιμοποιώντας την ίδια θεολογική γλώσσα, θα μπορούσαν να απειλήσουν τους Μάγους λέγοντας για παράδειγμα ότι... κάποια ήθη, έθιμα ή προφητείες των Μακεδόνων... απαιτούσαν τον θάνατο όλων εκείνων, που ανακοινώνουν τέτοιες απειλητικές προβλέψεις κατά της ζωής του μεγάλου βασιλέως!
Στην περίπτωση μάλιστα, που μετά τις προφητείες εναντίον του, απειλήσει πράγματι οτιδήποτε την ζωή του Αλεξάνδρου, με βάση αυτά τους τα έθιμα, οι πρώτοι που θα θανατωθούν, θα είναι εκείνοι που έφεραν την απειλητική προφητεία στον βασιλιά!

Μια τέτοια έντεχνη αντιστροφή της απειλής, διατυπωμένη μάλιστα στην δική τους γλώσσα των θεολογικών υπαινιγμών, θα έβαζε τα αναμένα κάρβουνα ξανά πίσω στα δικά τους χέρια, και θα τους ανάγκαζε να ξανασκεφτούν πολύ καλά πριν αποπειραθούν να κάνουν πράξη με οποιονδήποτε τρόπο τις απειλητικές τους "προφητείες"!
Μια τέτοια ξεκάθαρη προειδοποίηση, μάλλον θα ανάγκαζε τους μάγους να σκεφτούν όλους τους δυνατούς τρόπους για να... προστατέψουν την ζωή του Αλέ­ξανδρου, γιατί η επιβίωσή τους θα είχε άρρηκτα δεθεί με την δική του!
Δυστυχώς η ανικανότητα αυτή την φορά, περίσσεψε απ’ την μεριά των Ελλήνων! Οι Έλληνες "σοφοί", που περιστοίχιζαν τον Αλέξανδρο, στην συγκεκριμένη περίπτωση αποδείχθηκαν εξαιρετικά ανεπαρκείς. Με αόριστες μεγαλοστομίες και ηρωολογίες, υποβάθμισαν το περιστατικό, μιλώντας απαξιωτικά κατά «της χαλδαιικής μαντικής τέχνης»... χωρίς καν να την γνωρίζουν!

Η ελληνική σοφία, δεν ήταν σε θέση να υποθέσει ότι για τους μάγους, η πρόγνωση θανάτου ήταν ξεκάθαρη δήλωση δολοφονικής πρόθεσης. Η συλλογιστική ήταν και παραμένει απλή: κανένας μάγος δεν θα ήθελε να αστοχήσουν οι προβλέψεις του, κατά συνέπεια όλοι οι προφήτες θα έκαναν το παν για να επαληθευθούν, άρα ο μηχανισμός επαλήθευσης των προφητειών είναι... οι ίδιοι οι προφήτες!
Όμως, αγνοώντας εντελώς τον αντίπαλο[12] η ελληνική σοφία δεν κατάφερε να αντιτάξει την παραμικρή αντιπανουργία![13] Αντιθέτως, διέλυσαν τους φόβους του Αλέξανδρου, τον αφόπλισαν εντελώς από κάθε επιφύλαξη και τον οδήγησαν απροστάτευτο στην Βαβυλώνα, ανάμεσα στους ονομαστούς, αλλά γερασμένους, ανίσχυρους και ακίνδυνους όπως νόμισαν μάγους!

Απόδειξη της παντελούς αδιαφορίας απέναντι στις προειδοποιήσεις των μάγων, αλλά και της σοβαρής έλλειψης αυστηρής περιφρούρησης του Αλεξάνδρου, ήταν το εξής ενδεικτικό γεγονός: «ένας απ’ τους ντόπιους (σκλάβους) που ήταν δεμένος λύθηκε και χωρίς να γίνει αντιληπτός απ’ τους φρουρούς πέρασε την αυλή και τις θύρες του παλατιού και μπήκε μέσα χωρίς να τον εμποδίσει κανείς. Πλησίασε τον βασιλικό θρόνο, φόρεσε την βασιλική στολή και το διάδημα, κάθισε στον θρόνο (του Αλεξάνδρου) και έμεινε εκεί ησυχάζων. (!) Όταν το έμαθε ο Αλέξανδρος εξεπλάγη δια το παράδοξον... θυσίασε στους αποτρόπαιους θεούς,[14] αλλά ήταν όλος αγωνία και έφερε στο νου του την προφητεία των Χαλδαίων και τους φιλοσόφους που τον έπεισαν να μπει στην Βαβυλώνα κατέκρινε (κειμ: κατεμέμφετο) την δε τέχνη των Χαλδαίων και την αγχίνοια εθάυμαζε και βλαστη­μούσε όσους με ευφυολογήματα (κείμ: ευρησιλογίες[15]) περί πεπρωμένου μίλησαν» Διοδ. Σικελιώτης 17.116.1-4.

Οι βλαστήμιες όμως, εκτόνωσαν μάλλον τις ανησυχίες παρά βοήθησαν τον Αλέξανδρο! Φαίνεται πως η γενικότερη οργάνωση ασφάλειας και περιφρούρησης του Αλέξανδρου είχε αποδιοργανωθεί. Την εικόνα της εγκατάλειψης και της ανεπαρκούς περιφρούρησής του από τους σωματοφύλακές του, συμπληρώνει μια τριήμερη περιπέτεια του Αλεξάνδρου στους δαιδαλώδης βάλτους της Βαβυλώνας. «το πλοιάριο του Αλεξάνδρου ξέκοψε από τα άλλα και για τρεις μέρες και τρεις νύχτες χάθηκε και περιπλανήθηκε στα κανάλια, τόσο που φοβήθηκε ότι δεν θα σωθεί. Όλα αυτά τα ανέφερε στους μάντεις ως άσχημα προμηνύματα». Διόδ. Σικελιώτης 17.116.5-6

Ο ίδιος ο Αλέξανδρος λοιπόν δεν φαίνεται πως ήταν άμοιρος αυτών των εξελίξεων, αφού με εξαιρετικά ταχείς ρυθμούς και με πολυ­άριθμους μεικτούς γάμους και προνόμια, προσπαθούσε να γεφυρώσει το χάσμα των δύο κόσμων. Κατά την επιστροφή του στην Βαβυλώνα, ο Αλέξανδρος, σταμάτησε στα Σούσα και τέλεσε τους γάμους του με την Στατείρα, την κόρη του Δαρείου. Πάντρεψε 90 αξιωματικούς του και 10.000 στρατιώτες του με Περσίδες. Ο φίλος του Ηφαιστίων πήρε κι αυτός μια κόρη του Δαρείου. Πέντε ημέρες και πέντε νύχτες, κράτησαν τα μεγαλοπρεπή γλέντια των μεικτών αυτών γάμων.

Στα Σούσα ο Αλέξανδρος: «τρισμυρίους (30.000) νέους επέλεξε, ελληνικά γράμματα τους δίδαξε και στην μακεδονική πολεμική τέχνη τους εκπαίδευσε, πολλούς δε και επιστάτες (αξιωματικούς!) κατέστησε»[16]
Χαρακτηριστική είναι επίσης η λεπτομέρεια, που δείχνει τον Αλέξανδρο να κρατάει ακόμα και τους δούλους του Δαρείου στην υπηρεσία του: «και ο ευνούχος είπε κλαίγοντας. Τώρα είμαι δικός σου δούλος, ενώ προηγουμένως ήμουν του Δαρείου» Διοδ. Σικελιώτης 17.66.4. Ο Μακεδόνας ηγέτης λοιπόν, απλούστατα δεν ήταν σε θέση να αντιληφθεί τον κόσμο της ανατολίτικης μαγείας! Απ’ το συζυγικό του κρεβάτι, μέχρι τον άμεσο υπηρετικό και στρατιωτικό του περίγυρο, ήταν πια ζωσμένος από εξελληνισμένους Πέρσες, των οποίων τις καταβολές, τις προθέσεις και τους μυστικούς όρκους[17] εκδίκησης, κανείς και ποτέ δεν θα μπορούσε να ανακαλύψει!

Κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει, πώς ο Αλέξανδρος, που τυπικά ήταν ο φοβερότερος εχθρός των Περσών, ο κατακτητής και ο καταστροφέας της Περσικής αυτοκρατορίας, αυτός που έστω δικαιωματικά, άρπαξε 50.000 τάλαντα χρυσού απ’ τα Σούσα και 120.000 τάλαντα άλλους θησαυρούς απ’ την Περσέπολη[18] ... πώς ήταν δυνατόν να πίστεψε, πως μπορούσε να κάνει τους κατασυντριμμένους απ’ το χέρι του Πέρσες, ακίνδυνους φίλους και υπηρέτες του;!

Είναι γνωστό ότι σε μια στιγμή εκδίκησης, για τις ασταμάτητες αναί­τιες επιδρομές των Περσών κατά των Ελλήνων, ο Αλέξανδρος με την σιωπηρή συγκατάθεσή του, επέτρεψε: «στην Αθηναία ετέρα Θαΐδα και πλήθος άλλων γυναικών, να πυρπολήσουν την Περσέπολη, την χιλιόστυλη περσική πρωτεύουσα, την οποία ο Αλέξανδρος χαρακτήριζε ως την πιο επικίνδυνη πόλη της Ασίας, αλλά και την πλουσιότερη πόλη στον κόσμο». (Διοδ. Σικελιώτης 17.72)

Θα ήταν λοιπόν ποτέ δυνατόν, κάποιοι, έστω ένας μικρός αριθμός απ’ τους ηττημένους Πέρσες, να μην φιλοξενούν άσβεστο κρυφό μίσος και μυστικούς όρκους εκδίκησης, κατά του ανθρώπου που έγινε αφορμή να χάσουν τους προσφιλείς τους, τα σπίτια τους, τις αμύθητες περιουσίες τους, τα προνόμια και την χλιδή της ζωής τους;
Κι όμως οι προσπάθειες αυτές της υπερβολικής, σχεδόν βίαιης και κυριολεκτικής ένωσης Περσών και Μακεδόνων, συνεχίσθηκαν αμείωτες απ’ την μεριά του Αλεξάνδρου, προκαλώντας δικαιολογημένη αγανάκτηση μεταξύ των βετεράνων Μακεδόνων του στρατεύματος. Ο Αλέξανδρος "διευθέτησε" αμέσως το πρόβλημα αποστρατεύοντας 11.500 βετεράνους, που τους έστειλε πίσω στην Ελλάδα με πολλά προνόμια! Η διένεξη εκτονώθηκε με ένα γιγάντιο συμπόσιο συμβιβασμού 9.000 ατόμων!

Όλα δείχνουν ότι οι αρχικές επιφυλάξεις, είχαν δώσει την θέση τους στο άπιαστο όνειρο της συνένωσης και της συναδέλφωσης των δύο λαών! Κανείς πια δεν μπορούσε να συγκρατήσει τον Αλέξανδρο απ’ το να ανοίγει διάπλατα τις πύλες των ευκαιριών, σ’ αυτούς που μόλις χθες, είχαν κάθε λόγο να τον θέλουν νεκρό!
Στα Εκβάτανα, λίγο πριν από την είσοδό του στην Βαβυλώνα, ο Ηφαιστίωνας εμφάνισε επίμονο πυρετό! Ξεφεύγοντας από την επιτήρηση του γιατρού του, ήπιε ένα μεγάλο κύπελλο (νερωμένο) κρασί και λίγο αργότερα πεθαίνει! Ο Αλέξανδρος τον μετέφερε και θρήνησε τον χαμό του σαν ήρωας τραγωδίας! Χαρακτηριστική είναι η απαίτησή του, να σβήσουν οι Χαλδαίοι το άσβεστο ιερό τους πυρ, προς τιμή του θανόντος. Μια πράξη, που από μόνη της θα μπορούσε να είναι αιτία αβυσσαλέου μισούς!

Την άνοιξη του 323, εφτά χρόνια μετά την πρώτη του είσοδο στην Βαβυλώνα, ο Αλέξανδρος επέστρεψε σ’ αυτήν φορτωμένος χαλδαιο-περσικά στρατεύματα, υπηρετικό προσωπικό και νύφες, αποφασισμένος να κάνει την πάλαι ποτέ ένδοξη πόλη του Ναβουχοδονόσορα πρωτεύουσά του. Με γιορτές και παραστάσεις, υποδέχεται 3.000 καλλιτέχνες και πρέσβεις απ’ την Ελλάδα, και άλλα μέρη της αυτοκρατορίας του.

Η Βαβυλώνα βρισκόταν πράγματι στο θεωρητικό κέντρο της αχανούς αυτοκρατορίας του, και οι προθέσεις του, να μεταβάλει την Βαβυλώνα σε πρωτεύουσά του, αρχίζουν πλέον σταθερά να υλοποιούνται. Στην θέση του ονομαστού πύργου της Βαβυλώνας, υπήρχε πια μόνο ένα βουνό από πηλό, και πλίθες που έπρεπε να παραμεριστούν, για να μπορέσει να θέσει τα νέα θεμέλια του. Ο Αλέξανδρος αρχίζει την ανοικοδόμηση της Βαβυλώνας, διατάζοντας την απομάκρυνση των χωμάτων. Σύμφωνα με τον Στράβωνα: «με τον παραμερισμό των ερειπίων ασχολήθηκαν 10.000 άνθρωποι για δύο μήνες». Στραβ.16.1.5.26. Ήταν πια φανερό, ότι ο Αλέξανδρος θα ανάσταινε εκ βάθρων την Βαβυλώνα! Η ανοικοδόμηση όμως του πύργου, ουδέποτε πραγματοποιήθηκε λόγω του πρόωρου θανάτου του Αλεξάνδρου, μετά από επίμονο πυρετό δώδεκα ημερών.

Οι συνθήκες του θανάτου περιγράφονται ως εξής: «στις δε εφημερίδες αυτά είναι γραμμένα περί της νόσου... στον λουτρώνα μισοκοιμόταν (κάθευδε) με πυρετό, αφού δε λούστηκε στου Μήδιου πήγε διακινδυνεύοντας (την υποτροπή της υγείας του) και διημέρευε. Αργά ξαναλούστηκε... με ισχυρό πυρετό δίψασε σφόδρα και ήπιε οίνο... έφαγε και την νύχτα ο πυρετός του χειροτέρεψε» Πλούταρχος «Αλέξανδρος» 75.6-76.3. Σημειώνεται εδώ, ότι ο Αλέξανδρος είχε ήδη πυρετό πριν βρεθεί στο σπίτι των οινοχόων του Μήδιου και Ιόλλα! Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης γράφει, πως αμέσως μετά την τριήμερη ταλαιπωρία του στους βάλτους της Βαβυλώνας, και ενώ ακόμα ευχαριστούσε με θυσίες τους θεούς για την διάσωσή του: «προσεκλήθη από τον οινοχόο του Μήδιο. Προς τιμή του θανάτου του Ηρακλή, ήπιε πολύ (νερωμένο) κρασί (ένδειξη μεγάλης δίψας όπως και στην περίπτωση του Ηφαιστίωνα;).

Ξαφνικά, αναστέναξε με δυνατή κραυγή από έναν πόνο που τον διαπέρασε και υποβασταζόμενος από φίλους μεταφέρθηκε στο δωμάτιό του. Όλοι έσπευσαν να προσφέρουν βοήθεια, το πάθος όμως χειροτέρευε. Οι γιατροί δεν κατάφεραν να του προσφέρουν βοήθεια. Οι πόνοι χειροτέρεψαν και χάνοντας κάθε ελπίδα να σωθεί, έβγαλε το δακτυλίδι του και ερωτηθείς σε ποιόν να το παραδώσουν απάντησε: «Στον καλύτερο». Έτσι πέθανε ο Αλέξανδρος αφού βασίλεψε δώδεκα χρόνια και εφτά μήνες και επιτέλε­σε τα μεγαλύτερα κατορθώματα απ’ όλους τους βασιλείς, όχι μόνο απ’ αυτούς που έζησαν πριν απ’ αυτόν, αλλά και απ’ τους μεταγενέ­στερους μέχρι των ημερών μας. Επειδή κάποιοι ιστορικοί διαφω­νούν περί (της αιτίας) του θανάτου του Αλεξάνδρου και υποστηρί­ζουν ότι δια φαρμάκου θανασίμου αυτός επήλθε, κρίνομε αναγκαίο να μην παραλείψουμε την άποψή τους αυτή». Διοδ. Σικελιώτης 17.117.

Οι Χαλδαίοι ιερείς, αποδείχθηκαν πέρα για πέρα αληθινοί!Κατάφεραν να προβλέψουν, και προφανώς να επιβάλλουν τον θάνατο του Αλεξάνδρου! Οι Έλληνες άργησαν πολύ να σκεφτούν το ενδεχόμενο δηλητηριασμού του βασιλιά τους: «Τα περισσότερα απ’ αυτά, κατά λέξιν στις εφημερίδες (του Αλέξανδρου) ήταν γραμμένα. Φαρμακείας (δηλητηριασμού) υποψία ουδείς είχε πάραυτα». Πλούταρ. «Αλέξανδρος» 77.1-2.

Ακόμα κι όταν επιτέλους το υπέθεσαν, οι Χαλδαίοι ιερείς ουδέποτε κατηγορήθηκαν για το παραμικρό! Ούτε καν ως ενδεχόμενοι σκευωροί! Και φυσικά κανείς, ποτέ δεν τους απείλησε με αντίποινα, με οποιονδήποτε τρόπο! Ακόμα και σε μεγάλο ιστορικό βάθος από τον θάνατο του Αλεξάνδρου, κανείς δεν πρόσεξε την σκανδαλώδη ακρίβεια εκπλήρωσης της προφητείας τους! Κανείς ποτέ δεν κατέγραψε υποψίες ενοχής σ’ αυτήν την κατεύθυνση! Οι Έλληνες απορροφημένοι εντελώς απ’ τις αγαπημένες τους αλληλοκατηγορίες, ξέχασαν πως κάποια γεροντάκια, είχαν προβλέψει με σκανδαλώδη ακρίβεια τον θάνατο του λιονταριού στην Βαβυλώνα!

Ο Αρριανός γράφει ότι μόνο ο Αλέξανδρος είχε κάποιες υποψίες στην σωστή κατεύθυνση, στις οποίες όμως κανείς, ούτε καν αργότερα δεν έδωσε οποιαδήποτε συνέχεια: «κάτι ύποπτο υπήρχε σ’ αυτό απ’ τους Χαλδαίους, οι οποίοι όχι από μαντεία, αλλά μάλλον για δική τους ωφέλεια εμπόδιζαν την είσοδο του Αλεξάνδρου (στη Βαβυλώνα)... ο Αλέξανδρος είχε κατά νου την ανοικοδόμηση (των ναών και γενικότερα της Βαβυλώνας) όταν όμως αυτός αποχώρησε (για την εκστρατεία των Ινδιών) αυτοί (οι ιερείς) μαλθακώς (με αδιαφορία) ανθήψαντο (απέφευγαν) του έργου... και επειδή οι Χαλδαίοι τα του θεού ενέμοντο, ύποπτοι ήσαν στον Αλέξανδρο, ότι δεν ήθελαν να εισέλθει στην Βαβυλώνα, για να μη στερηθούν ούτε προς ολίγον (λόγω των επισκευών) των χρημάτων την ωφέλεια». Φλάβιος Αριανός Αλεξάνδρου Αναβάσεως 7.17.1-4.

Ο Διόδωρος Σικελιώτης (90-20 π.Χ.) έγραψε περίπου 300 χρόνια μετά τον θάνατο του Αλεξάνδρου. Ο Πλούταρχος (46-127 μ.Χ.) εκατό χρόνια μετά απ’ αυτόν... και τέλος ο Φλάβιος Αρριανός (95-175 μ.Χ.) έγραψε 450 περίπου χρόνια μετά τα γεγονότα. Και οι τρεις συμβουλεύθηκαν προγενέστερα ιστορικά κείμενα, ακόμα και τις «εφημερίδες» του Αλεξάνδρου... κι όμως, για την ολοφάνερη εκδοχή ανάμειξης των Χαλδαίων στον θάνατο του Αλεξάνδρου, δεν αναφέρουν ούτε λέξη! Γιατί άραγε; Τι εμπόδιζε αυτούς τους ανθρώπους να δουν, ότι στους Χαλδαίους αναλογεί οπωσδήποτε ίση μερίδα πιθανής ανάμειξης στον θάνατο του Αλέξανδρου, ώστε να μας αφήσουν την πολύτιμη γνώμη τους, την οποία δεν θα μπορούσαν να παρακάμψουν οι ιστορικοί του μέλλοντος;

Έτσι μέχρι σήμερα, οι συγγραφικοί υποψιασμοί, (εκτός σπανίων εξαιρέσεων[19]) χωρίς να μπορούν να στηριχθούν σε κάποιον ιστορικό υπαινιγμό κατά των Χαλδαίων, φτάνουν μόνο μέχρι τους ιδιοτελείς λόγους της ψευδοπροφητείας των Χαλδαίων, αλλά δεν προχωρούν ποτέ σε καταγγελία ενδεχόμενης ανάμειξής τους στον θάνατο του Αλέξανδρου!

Να ένα τυπικό παράδειγμα: «Οι ιερείς της Βαβυλώνας προσπάθησαν να εμποδίσουν τον Αλέξανδρο να μπει στην πόλη, προβά­λλοντας κάθε σκοτεινή προφητεία (επειδή) η ανοικοδόμηση του ναού Εσαγίλα και του πύργου Ετεμενάκι δεν είχε γίνει και τα χρήματα που είχαν προβλεφθεί (απ’ τον Αλέξανδρο) για τον σκοπό αυτό, (πριν φύγει για την εκστρατεία της Ινδίας[20]) δεν τα διέθεσαν οι ιερείς για τους θεούς, αλλά για την δική τους τσέπη. Οι ιερείς δεν κατόρθωσαν να πείσουν τον Αλέξανδρο κι αυτός μπήκε στην πόλη. Και τότε συνέβη αυτό που είχαν φοβηθεί οι ιερείς, ο κυρίαρχος Αλέξανδρος διέταξε την έναρξη των έργων και την παράδοση του δέκατου της περιουσίας του ναού στο βασιλικό ταμείο.

Γεμάτος ενέργεια ο Αλέξανδρος αρχίζει τις προετοιμασίες για νέες μεγάλες επιχειρήσεις. Έτσι σχεδιάζει τον περίπλου της Αραβίας και για τον σκοπό αυτόν δημιουργεί λιμάνι κοντά στην Βαβυλώνα και ναυπηγεί έναν τεράστιο στόλο από χίλια πλοία. Οι εργασίες προχωρούν γρήγορα και την άνοιξη του 323 διοργανώνουν ασκήσεις με τριήρεις. Ο Αλέξανδρος ήταν πολύ αισιόδοξος, όμως οι χρησμοί και τα ωροσκόπια των αστρολόγων προμηνύουν συμφορά». Petra Eisele: «Βαβυλώνα» σελ. 344.

Αν και ο Αλέξανδρος υποψιάσθηκε οικονομικά κίνητρα πίσω απ’ την απόπειρα των ιερέων να τον απομακρύνουν απ’ την Βαβυλώνα. Εν τούτοις, είναι βέβαιο ότι υπήρχε ακόμα ένας σημαντικότερος λόγος, που δεν του επέτρεπε να μεταβάλει την Βαβυλώνα σε πρωτεύουσά του. Τον λόγο όμως αυτόν, ο Αλέξανδρος δεν μπορούσε ποτέ του να τον υποθέσει, κι αυτός ήταν πραγματικά ο σημαντικότερος... η Βαβυλώνα ήταν καταραμένη: «Και η Βαβυλών θέλει είσθαι εις σωρούς, κατοικητήριον θώων, θάμβος και συριγμός, άνευ κατοίκου».
Ιερεμίας 51:37. «Και η Βαβυλώνα η δόξα και το καύχημα των Χαλδαίων, σαν τα Σόδομα και τα Γόμορρα που κατέστρεψε ο θεός θα γίνει. Δεν θα την κατοικήσουν ποτέ πιά, ούτε και θα κατασκηνώσει κανείς εκεί στους αιώνες... μόνο θεριά της ερήμου, σειρήνες, δαιμόνια και ονοκένταυροι (;!) θα κατοικούν εκεί, και εχίνοι (σκαντζόχοιροι θα) νοσσοποιήσουσιν[21] στις οικίες αυτών»! Ησαΐας 13.19-22.
«Κι εσύ Βαβυλώνα γρήγορα θα καταστραφείς και μακάριος όποιος σου ανταποδώσει όσα έκανες! Μακάριος όποιος πιάσει και συντρίψει τα βρέφη[22] σου στο βράχο»! Β.Β. Ψαλμός (ΡΛΖ) 137 ή (Ο΄) Ψαλμός 136. και Ησαΐας 13.17-22.

Απ’ την εποχή του Ιερεμία και του Ησαΐα λοιπόν, η Βαβυλώνα ήταν καταραμένη να παραμείνει στην αφάνεια! Η κατάρα αυτή του αιώνιου αφανισμού της, ήταν η ιστορική απάντηση του βιβλικού "θεού" (ιερατείου) σ’ αυτούς που ισοπέδωσαν τον ναό της λατρείας του Γιαχβέ, και την ιερή πόλη Ιερουσαλήμ! Όμως με την ανάδειξη της Βαβυλώνας απ’ τον Αλέξανδρο σε υπέρλαμπρη παγκόσμια πρωτεύουσα, κάθε έννοια γιαχβικής εκδίκησης και ανταπόδοσης... θα γινόταν ιστορικός περίγελος.

Πρέπει ίσως εδώ να υπογραμμίσουμε, ότι οι περισσότερες πόλεις που σχετίστηκαν εχθρικά με το Ισραήλ (Δαμασκός, Τύρος, Αίγυπτος, Φιλισταία Κρήτη[23]) καταδικάστηκαν σε αφανισμό, χωρίς ποτέ αυτό να πραγματοποιηθεί. Η ειδοποιός όμως διαφορά με την Βαβυλώνα είναι, ότι απ’ όλες αυτές τις καταραμένες πόλεις, μόνο η Βαβυλώνα είχε χρεωθεί την έως εδάφους καταστροφή της Ιερουσαλήμ και του ναού της.Το πρόβλημα λοιπόν ήταν ξεκάθαρο! Η Βαβυλώνα με ανεξάλειπτα πλέον ιστορικά γεγονότα, είχε γράψει εξοντωτική ιστορία εχθρότητας εις βάρος της Ιερουσαλήμ και της θρησκείας της! Ακόμα κι αν η προφητεία της ερήμωσής της δεν υπήρχε, το ιστορικό προφητικό δίλημμα ήταν υπαρκτό και υπερβολικά ξεκάθαρο: η πόλη που ισο­πέδωσε την Ιερουσαλήμ, ήταν ανεπίτρεπτο να ανταμειφθεί με τρισένδοξη ιστορική συνέχεια, ως υπέρλαμπρη αυτοκρατορική πρωτεύουσα!

Ο Αλέξανδρος λοιπόν, χωρίς να το γνωρίζει, με την πρόθεση του να ανοικοδομήσει την Βαβυλώνα, στεκόταν ακριβώς πάνω στη μεγαλύτερη ιστορική πληγή της γιαχβικής ιστορίας!
Αυτός λοιπόν ο αμετάπειστος Μακεδόνας αυτοκράτορας, που ήθελε την Βαβυλώνα πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας του, έπρεπε να πεθάνει τώρα, πριν προλάβει να ανοικοδομήσει την καταραμένη Βαβυλώνα, την μοναδική πόλη της ιστορίας, που χρεώθηκε την έως εδάφους συντριβή της ιερής πόλης του Γιαχβέ!

Στην περίπτωση που η προφητεία ήταν ήδη γραμμένη στο ιερό βιβλίο της Ιερουσαλήμ απ’ την εποχή του Ησαΐα, τότε τα πράγματα γίνονται απλώς χειρότερα! Η Βαβυλώνα τελούσε υπό προφητική επιτήρηση. Οι μελλοντικές γενιές του βιβλικού ιερατείου, είχαν ιερό καθήκον να φροντίζουν για την όσο το δυνατόν καλύτερη εκπλήρωση των προγονικών τους εντολών!

Στην περίπτωση αυτή, που είναι άλλωστε και η πιθανότερη, η γραπτή προφητεία-κατάρα, είχε μεταβληθεί αυτόματα σε διαχρονική διαταγή προς εκπλήρωση. Αυτός άλλωστε ήταν ο κυριότερος λόγος ύπαρξης του συγκεκριμένου βιβλίου, και γι’ αυτό ακριβώς ονομάσθηκε ''διαθήκη'', ώστε οι εντολές της να αποτελούν, όχι μόνο τον διαχρονικό εκπαιδευτή, αλλά και τον διαχρονικό εντολοδότη μεταξύ των ιερέων, που κληροδοτούν εντολές και εκείνων που τις κληρονομούν και προσπαθούν να τις εκπληρώσουν!
Εξ ου και η εντολή: «δεν θέλει απομα­κρυνθεί τούτο το βιβλίο... από του στόματός σου, αλλ’ εν αυτώ θέλεις μελετά ημέρα και νύκτα, δια να προσέχεις να κάμνεις κατά πάντα όσα είναι γεγραμμένα εν αυτώ». Ιησούς Ναυή 1.8.

Θα πρέπει ίσως εδώ να υπενθυμίσω, πως μετά την ισοπέδωση της Ιερουσαλήμ και του Ναού της, απ τον βαβυλώνιο Ναβοχοδονόσορα, (587 π.Χ.) και αφού «έσφαξαν τους γιους τού βασιλιά τους Σεδεκία μπροστά στα μάτια του, και του έβγαλαν τα μάτια, τον έδεσαν με δύο χάλκινες αλυσίδες, και τον έφεραν στη Βαβυλώνα». (Β΄ Βασιλέων 25.2-7). Χιλιάδες νέοι και αξιωματούχοι της Ιερουσαλήμ, μεταφερθήκαν σκλάβοι στην Βαβυλώνα.

Πενήντα χρόνια μετά (538 – 537 π.Χ.), με διάταγμα του Κύρου, του βασιλιά της Μηδοπερσίας, οι Ιουδαίοι άρχισαν την επιστροφή τους, για την ανοικοδόμηση της Ιερουσαλήμ και του Ναού τους (Β΄ Χρονικών 26. 22. Έσδρας 1.1). Οι περισσότεροι όμως των Ιουδαίων έμειναν εκεί, και ήταν μάλλον αναμενόμενο πρώτα να διεισδύσουν στο βαβυλωνιακό ιερατείο, και από την θέση αυτή, να επιτηρούν την εκπλήρωση, της κατά Βαβυλώνος προφητείας! Μεταξύ αυτών, ήταν ο Δανιήλ και οι σύντροφοί του, που κατείχαν πολύ ψηλά πολιτικά και ιερατικά αξιώματα.
Και είναι ακριβώς ο Δανιήλ που μας εξηγεί, πως ακριβώς λειτουργούσε αυτή η μεταξύ των προφητών διαχρονική συνομιλία: «εγώ ο Δανιήλ συμβουλεύθηκα τα ιερά μας βιβλία και κατάλαβα την σημασία της προφητείας του Ιερεμία». Β.Β. Δαν.9.1. Η σκυταλοδρομία της προφητείας λοιπόν, λειτουργούσε άψογα! Ο ένας προφήτης έγραφε, και ο επόμενος με προσοχή προσπαθούσε να καταλάβει και να εκπληρώσει!Έτσι, αυτός ο στρατηλάτης Έλληνας, που αμετάπειστος αποφάσισε να αναστήσει την Βαβυλώνα, και να της δώσει έναν ιστορικό ρόλο, σημαντικότερο κι από εκείνον που είχε όταν ο Ναβουχοδονόσορ αφάνισε την Ιερουσαλήμ... ήταν ολοφάνερο πως έπρεπε οπωσδήποτε να πεθάνει!

Ο Αλέξανδρος χωρίς να το γνωρίζει βάδιζε πάνω σε ιστορικό ναρκοπέδιο! Χωρίς να το γνωρίζει, με την ανάσταση της Βαβυλώνας, πυροδοτούσε τον θάνατό του! Είναι λοιπόν εξαιρετικά πιθανό, το λιοντάρι των Μακεδόνων, να πάτησε δηλητηριασμένο αγκάθι, σε ενέδρα που του έστησε η πιο πανούργα "αλεπού" της ιστορίας!

Όμως για να μην θεωρηθεί αυθαίρετη υπόθεση, η ύπαρξη Ιουδαιο-Χαλδαίων[24] μέσα στο Χαλδαιο-βαβυλωνιακό ιερατείο, που υποδέχθηκε με προφητικές απειλές τον Αλέξανδρο στην Βαβυλώνα, πρέπει να υπενθυμίσω πως η κατοχή αλλότριας θρησκευτικής ταυτότητας, από τους λάτρεις του Γιαχβέ, όχι μόνο δεν υπήρξε ποτέ ιστορική παραδοξότητα, αλλά μάλλον η σταθερή κρυφή επιδίωξή τους, και η αποτελεσματικότερη επαναλαμβανόμενη μέθοδος αλλοτρίωσης μια ξένης χώρας.

Για πολλοστή φορά υπενθυμίζω επί τροχάδην, ότι ο πρώτος διδάξας, ο Αβραάμ, δεν αρνήθηκε δύο φορές να δώσει σε αλλόθρησκους την αδελφή-γυναίκα του Σάρρα, αλλά ούτε και η ίδια η Σάρρα πρόβαλε ποτέ καμμιά θρησκευτική ένσταση στους γάμους της με τον Φαραώ! Κατά τον Ιώσηπο[25] ο Αβραάμ δεν αρνήθηκε την θέση του αρχιμάγου στην αυλή του ειδωλολάτρη Φαραώ. Ο Ισαάκ επανέλαβε τα ίδια σε Φιλισταίο βασιλιά και ο Ιακώβ έκανε πεθερό του τον Λάβαν, έναν αλλόθρησκο ειδωλολάτρη.
Ο Ιωσήφ δεν αρνήθηκε να παντρευτεί κόρη αιγυπτίου ιερέως της Ηλιούπολης και δέχθηκε ευχαρίστως το αιγυπτιακό όνομα «Ζαφνάθ-Πενεάχ». (Ο΄) Γεν.41.45. Μάλιστα, δεν δίστασε όπως κάθε καλός απατεώνας οιωνοσκόπος της Αιγύπτου, να προσποιείται επί δεκαετίες ότι "ψαρεύει" οιωνούς μέσα στο μαντικό του ποτήρι,[26] με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που σήμερα, οποιαδήποτε καφετζού, μαντεύει δήθεν τα μελλούμενα στα κατακάθια του καφέ! Κανένας δε θρησκευτικός φραγμός δεν τον εμπόδισε ποτέ, να διοικεί τους αλλόθρησκους Αιγύπτιους, επί σειρά ετών, ως αντιβασιλέας της Αιγύπτου!

Το ιδανικό όμως παράδειγμα απόλυτης αφομοίωσης με το θρησκευτικό σκηνικό ξένης χώρας, όπου ο προφήτης παρεπιδημεί, πρέπει να ήταν ο Μωυσής, ο οποίος: «επαιδεύθη εις πάσαν την σοφίαν των Αιγυπτίων» Πράξεις 7.22. Αν θυμηθούμε ότι την εποχή εκείνη υπήρχε μόνο θρησκευτική "παιδεία" την οποία παρέδιδαν σε υπάκουους μαθητές μέσα στα ιερά των θεών... θα καταλάβουμε πόσο δίκαιο είχε ο Μανέθων όταν έγραψε ότι: «ο Μωυσής ιερέας (της αιγυπτιακής θρησκείας!) ήταν από την Ηλιούπολη και είχε το όνομα Όσαρσηφ». Μανέθων Αιγυπτιακά 54.121

Θυμηθείτε επίσης πως την ίδια ακριβώς συμπεριφορά αφομοίωσης με το θρησκευτικό σκηνικό της ξένης χώρας, υιοθέτησαν τόσο ο Δανιήλ-Βααλ-τάσαρ, όσο και ο Μαρδουκ-χαίος (ή Μαρδοχαίος) με τα θρησκευτικά, Βαβυλωνιο-Περσικά ονόματά τους και με ανάλογη συμπεριφορά θρησκευτικής συμμόρφωσης, στην άσκηση των μεγάλων αξιωμάτων τους, στις αυλές των αλλόθρησκων αρχόντων.
Δεν ήταν άλλωστε ο Δανιήλ στο κέντρο των θρησκευτικών αξιωμάτων και της νικήτριας Μηδο-Περσικής δύναμης, κατέχοντας μέχρι τέλους το ύψιστο αξίωμα του άρχοντα των μάγων στην Βαβυλώνα; Δεν μένει λοιπόν καμιά αμφιβολία, όταν ο Έλληνας στρατηλάτης, θέλησε να κάνει κέντρο του κόσμου την καταραμένη από τους Ιουδαίους προφήτες Βαβυλώνα, οι άξιοι συνεχιστές του Δανιήλ και οι διάφοροι μικρότεροι τοποτηρητές της βιβλικής προφητείας... ήταν ακόμα εκεί!

Μια οριστική απάντηση, του πώς και ενδεχομένως ποιός, σκότωσε τον Αλέξανδρο, ίσως βρεθεί αν ποτέ ανακαλυφθεί ο τάφος και το λείψανο του Αλέξανδρου... όμως μέχρι τότε, πιθανολογώντας τον θάνατό του, δεν φαίνεται και πολύ φυσικό να αφήνουμε έξω απ’ την λίστα των πιθανών δολοφόνων του, αυτούς που με εξαιρετική επιτυχία προανήγγειλαν τον θάνατό του! Και μόνο η απόλυτα αυτή πετυχημένη πρόβλεψη, θα έπρεπε μέχρι σήμερα, να μυρίζει έντονα χαλδαιική μαγγανεία!

Ο Ιερεμίας, ο ίδιος προφήτης που έγραψε: «θα τιμωρήσω τους Βαβυλώνιους και θα ερημώσω την χώρα τους για πάντα. Θα εκπληρώσω ότι ανήγγειλα εναντίον της χώρας εκείνης» Β.Β. Ιερεμίας 25. Ο ίδιος έγραψε και τον πρακτικό τρόπο, με τον οποίο αυτό θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί: «ούτω λέγει κύριος προς εμέ (τον κάθε προφήτη του) Λάβε το ποτήριον τούτο του οίνου του θυμού μου (ο "οίνος" του θεϊκού θυμού, όπως καταλαβαίνετε μπορεί να είναι οτιδήποτε) εκ της χειρός μου και πότισον εξ αυτού πάντα τα έθνη, και θέλουσι πίει και παραφρονήσει... (ο προφήτης φυσικά δεν προβάλλει καμμία αντίρρηση στον δηλητηριασμό των εθνών) και έλαβα το ποτήριον και επότισα πάντα τα έθνη... τους βασιλείς και τους μεγιστάνας δια να καταστήσω αυτούς ερήμωσιν, θάμβος, συριγμόν και κατάραν». Μασ. Ιερεμίας 25.15-18.

Τελικά, ποιά μπορεί να ήταν μια πιθανή αιτία θανάτου του Αλεξάνδρου; Και γιατί γίνεται λόγος για δηλητηριασμό του, αφού "κανένα" απ’ τα συνηθισμένα δηλητήρια δεν παρουσιάζει συμπτώματα πυρετού; Τα πράγματα όμως ισορροπούν αν θυμηθούμε ότι στην πραγματική δύναμη της φθοροποιού μαγγανείας, συμπεριλαμβάνονται και τα μολυσματικά υλικά.[27]
Με τα γνωστά σε μας συμπτώματα, ο τυφοειδής πυρετός (typhoid fever) είναι μια εξαιρετικά πιθανή αιτία θανάτου για τον Αλέξανδρο.

Ο Δημήτρης Τσουτσούλης, Senior registrar του Νοσοκομείου Hammersmith του Λονδίνου, σε άρθρο του στο "Βήμα" της 25ης Οκτωβρίου 1998, αποδίδει το θάνατο πιθανότατα σε τυφοειδή πυρετό σύμφωνα με Αμερικανούς ερευνητές του Πανεπιστημίου του Μέριλαντ, οι οποίοι διατύπωσαν τις απόψεις τους σε τεύχος της επιθεώρησης "New England Journal Medicin" στις 11 Ιουνίου 1998.
Η μικροβιακή μολυσματική πρώτη ύλη, είναι εύκολο να βρεθεί κατά τους καλοκαιρινούς κυρίως μήνες αφού: «ο βάκιλος (του Eberth) πολλαπλασιάζεται σε μολυσμένα νερά από τα κόπρανα και τις εκκρίσεις ανθρώπου που έχει νοσήσει. Συχνά όμως ακόμα και στα κόπρανα ανθρώπων που δεν έχουν νοσήσει υπάρχει ο βάκιλος του τυφοειδούς πυρετού και αναπτύσσεται σε υγρούς και σκιερούς αποχετευτικούς τόπους».

Για όσους είχαν ενδεχομένως το νου τους, σε μολυσματική υπονόμευση της υγείας του Αλεξάνδρου, η πρόσβαση στα τρόφιμα του Αλεξάνδρου, δεν παρουσίαζε καμμιά ιδιαίτερη δυσκολία: «η επιμόλυνση γίνεται κυρίως δια της πεπτικής οδού και οι κυριώτεροι τρόποι μετάδοσης, είναι ο ραντισμός φρούτων και λαχανικών με μολυσμένο νερό και φυσικά το ίδιο το νερό».

Ιδού κάποιες επιπλέον ενδιαφέρουσες σκέψεις και συμπτώσεις: «μετά την επιμόλυνση, ο τυφοειδής πυρετός έχει κύκλο επώασης (άνευ συμπτωμάτων) 15-20 ημερών». Αυτό αποκλείει το ενδεχόμενο, η επαφή του Αλέξανδρου με τον βάκιλο του τυφοειδούς πυρετού, να έγινε στην τριήμερη περιπλάνησή του στους βάλτους της Βαβυλώνας, αφού δεν μεσολαβεί καθόλου χρόνος επώασης. Απαλλάσσει επίσης και τον ίδιο τον Μήδιο (τον οινοχόο) από την υποψία του δηλητηριασμού, την ίδια εκείνη μέρα της επίσκεψης του Αλέξανδρου σπίτι του, αφού κανένα μολυσματικό υλικό, δεν παρουσιάζει αμέσως πυρετό και ο Αλέξανδρος πριν από την επίσκεψη του σ’ αυτόν, είχε ήδη ελαφρό πυρετό στον λουτρώνα του.

Μάλιστα απλοποιώντας έτι τα πράγματα, (εκτός απ’ το νερωμένο κρασί) θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι ακόμα και το νερό του λουτρώνα, το οποίο συχνά εισχωρεί στο στόμα των λουομένων, θα μπορούσε να είναι η εστία της μόλυνσης του Αλέξανδρου, αν κάποιος με προχωρημένη επίγνωση μαγγανείας, φρόντιζε να μολύνει το νερό αυτό με μικρές ποσότητες κατάλληλου υλικού!
«Ο τυφοειδής πυρετός μετά την εκδήλωσή του (δηλαδή μετά την ασυμπτωματική περίοδο των 20 ημερών) έχει κύκλο κορύφωσης 10-15 ημερών». Πράγματι, ο Μακεδόνας αυτοκράτορας πέθανε εμπύρετος μέσα στα χρονικά περιθώρια της κορύφωσης του κύκλου της μολυσματικής νόσου!Ο Αλέξανδρος πέθανε το καλοκαίρι στις 13 Ιουνίου 323 π.Χ. Και αυτό ακόμα το στοιχείο, ταιριάζει απολύτως με την εκδοχή του τυφοειδούς πυρετού: «η έξαρση της νόσου παρατηρείται του ζεστούς μήνες του καλοκαιριού».[28]

Ο Μέγας Αλέξανδρος πέθανε υποφέροντας καρτερικά τα φρικτά συμπτώματα του εμπύρετου αφανισμού. Οι στρατιώτες του πέρασαν όλοι από μπροστά του για να αποχαιρετήσουν στερνή φορά τον κατάκοιτο ηγέτη τους, που ακόμα και στην προθανάτια εξουθένωσή του, βρήκε το κουράγιο να τους αποχαιρετήσει μ’ ένα ανεπαίσθητο κούνημα των οφθαλμών και της κεφαλής!
Έφυγε καρφωμένος απ’ την θανατηφόρα σφήνα του δόλου, σαν άλλος Προμηθέας, αφήνοντας πίσω του τεράστιες πολιτισμικές επιρροές σε ολόκληρο τον τότε γνωστό κόσμο! Κανείς δεν έκανε σκοπό της ζωής του την ανακάλυψη των ενόχων! Κανείς δεν ορκίσθηκε να εκδικηθεί[29] τον θάνατό του! Γiατί; Διότι μάλλον αυτή είναι η μοίρα των μεγάλων της ιστορίας, να συνοδεύονται και να τιμώνται από ανάξιους!Είκοσι τρεις αιώνες τώρα, στον Καύκασο της παγερής ιστορικής μας αδιαφορίας, μια στοιχειωμένη σφίγκα, κρατάει άλυτο αυτό το αίνιγμα του ανεκδίκητου θανάτου! Είναι λοιπόν εξαιρετικά πιθανό, τα αόρατο χέρι της μαγγανείας, με σχετική ευκολία να παραμέρισε τον σημαντικότερο άνδρα της παγκόσμιας ιστορίας!

Αν η υπόθεση αυτή είναι σωστή, τότε κάποιοι είχαν κάθε λόγο να συγχαίρουν εαυτούς και αλλήλους, για την απίστευτη επιτυχία των κινήσεών τους! Και βέβαια θα είχαν κάθε λόγο να ξεκαρδίζονται στα γέλια, αφού... οι αναρίθμητοι ηλίθιοι της γης, όχι μόνο δεν θα τους κατηγορούσαν ποτέ για το παραμικρό, αλλά επιπλέον... θα τους θαύμαζαν και από πάνω, για την απίστευτη ακρίβεια των προβλέψεών τους!Τελικά, μεταξύ θαυμασμού και απορίας, αναρωτιέται κανείς, αν ο διαχρονικός δόλος, με το θρησκευτικό του προσωπείο, μπορεί, αόρατος και αστιγμάτιστος να εξοντώνει ηγέτες του ύψους και των ιστορικών διαστάσεων ενός Αλεξάνδρου, ανακόπτοντας σημαντικότατες πανανθρώπινης σημασίας εξελίξεις... και ταυτόχρονα καταφέρνει χιλιετίες τώρα να παραμένει όχι μόνο ακατηγόρητος, αλλά και ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης της αρετής, της ηθικής και της σωτηρίας των ψυχών μας... μήπως κάποια πνευματική μας πάθηση, κάνει εξαιρετικά δύσκολη την αναμέτρηση μας μαζί του;

Αλήθεια, πώς είναι δυνατόν να μην καταλαβαίνουμε, ότι την απόλυτη αυτή άνεση διαφυγής απ’ τις ιστορικές τους ευθύνες, την προσφέρουμε εμείς στους διαχρονικούς Χαλδαίους ιερείς, επειδή χιλιετίες τώρα, μόνοι μας αχρηστεύουμε την ευθυκρισία μας, με το μεθυστικό κρασί της χαλδαιικής θεολογίας; Τα ετοιμόρροπα ιστορικά τους άλλοθι, θα ισχύουν, όσο καιρό εμείς θα έχουμε ψυχική εξάρτηση από τα θεολογικά τους παραμύθια!

Μήπως η πνευματική μας εξάρτηση, δεν απέκτησε ποτέ τα εφόδια αναγνώρισης και απομόνωσης του δόλου; Ή μήπως έχουμε μπροστά μας τους εκπληκτικότερους θεατρίνους όλων των εποχών! Μια διαχρο­νική σχολή κοινωνικού θεάτρου, με ταλαντούχους σεναριογράφους, εκπληκτικούς σκηνοθέτες και χαρισματικούς ερμηνευτές; Μήπως, αντί τους θρησκευτικούς εφησυχασμούς και το μάταιο κυνήγι της "αρετής", οι δάσκαλοι και οι γονείς, θα έπρεπε να μας διδάσκουν την ανατομία του δόλου και τις τέχνες της αντιπανουργίας;

Επειδή όμως όλα αυτά μας προβλημάτισαν λίγο και μας μελαγχόλησαν, ας ξεκουραστούμε με έναν σχετικό, ευφυέστατο και απολύτως προφητικό μύθο του Αισώπου: «Κάποτε ένα κουνούπι πήγε μπροστά σ’ ένα λιοντάρι και του λέει: όχι μόνο δεν σε φοβάμαι, αλλ’ ούτε καν είσαι δυνατότερός μου. Άλλωστε τι παραπάνω είναι η δύναμή σου απ’ το να ξεσκίζεις με τα νύχια σου και να δαγκώνεις με τα δόντια σου; Αυτό ακόμα και μια γυναίκα το κάνει μαλώνοντας με τον άνδρα. Εγώ λοιπόν είμαι πολύ δυνατότερό σου και όποτε θέλεις μπορούμε να έλθουμε σε πόλεμο! Και σαλπίζοντας ο κώνωψ ρίχτηκε στο λιοντάρι και του ‘δάγκωσε’ (τσίμπησε) το τρυφερό μέρος γύρω απ’ τα ρουθούνια. Το λιοντάρι ξεσκιζόταν με τα ίδια του τα νύχια ώσπου αγανάκτησε. Ο δε κώνωψ νικώντας έτσι το λιοντάρι, πέταξε σαλπίζοντας τον επινίκιο, αλλά πιάστηκε στον ιστό μιας αράχνης. Λίγο πριν καταφαγωθεί απ’ την αράχνη έλεγε κλαίγοντας πως αν και τεράστιους αντιπάλους κατέβαλε, τελικά θα καταφαγωθεί από ένα ευτελέστατο ζώο όπως η αράχνη»! Αισώπου μύθοι «Κώνωψ και λέων» 267

Κάποιοι λοιπόν δεν πρέπει καθόλου να αναρωτιόνται, αν υπήρχαν περιθώρια αντίδρασης του Αλεξάνδρου στις απειλές των Χαλδαίων. Το παράδοξο στην περίπτωσή του είναι, το γιατί δεν τους "αχρήστευσε" πάραυτα. Αν ο Αλέξανδρος στο νου και στην ψυχή, ήταν οδυσσειακός και όχι αχιλλεϊκός τότε οι "αλεπούδες" στην Βαβυλώνα θα ήταν δυο! Αν οι χρησμοί της χαλδαιικής αλεπούς πρότειναν κάτι δόλιο, τότε κάποια ανάλογη αντιπανουργία θα είχε ευθέως να αντιπροτείνει και η πανούργα οδυσσειακής αλεπού!

Ο Αλέξανδρος έπρεπε να προστατευθεί! Όμως κανείς δεν βοήθησε τον Αλέξανδρο να απαλλαγεί απ’ τον χαλδαιικό δόλο, πετώντας τον στα δίχτυα της "αράχνης"! Ο δόλος δεν είναι ανίκητος! Υπάρχει και ο παγιδευτής δόλου, δηλαδή το δίχτυ της αράχνης... που δυστυχώς παρέμεινε πεταμένο και αναξιοποίητο απ’ την αχιλλεϊκή ιστορία των Ελλήνων! Δυστυχώς το οδυσσειακό αντιπανουργείν ουδέποτε συμμετείχε σοβαρά στην διαμόρφωση της άμυνας, και των λοιπών ιστορικών υποψιασμών των Ελλήνων!

Στην Βαβυλώνα λοιπόν, στο πραγματικό θέατρο της ιστορίας, δεν αντάμωσαν δύο ισάξιοι αντίπαλοι, αλλά η πανούργα αλεπού και το ξεχασμένο στις δόξες και την δύναμή του απροστάτευτο λιοντάρι!
Το προφητικό δε σκέλος της παροιμίας του Αισώπου είναι, ότι για να συλληφθεί ο κουνουποειδής, μικροσκοπικός, σχεδόν αόρατος, αλλά και δηλητηριώδης δόλος, πρέπει κάποτε να στηθεί επιμελώς, το αραχνοΰφαντο δίχτυ ή "δίκτυο" της μεθοδικής έρευνας και σύλληψης του ιστορικού δόλου!

Το "δίχτυ" αυτό θα ήταν το καλύτερο όπλο αντιπαλογνωσίας, γιατί θα σάρωνε προσεκτικά τα ιστορικά και μυθολογικά αρχεία των αντιπάλων, αποκαλύπτοντας τα πεπραγμένα και τις καταχθόνιες προθέσεις του! Ένας ολόκληρος κόσμος δόλου και μαγγανείας, θα πιανόταν απο τις λεπτομέρειες του, στα δίχτυα του μεθοδικού υποψιασμού και της ανάλυσης, και θα μας έβγαζε έγκαιρος απο τον λήθαργο του εφησυχασμού! Θα καταλαβαίναμε εγκαίρως ότι οι σημαντικότερες μάχες κρίθηκαν απ’ την χρίση του δόλου και της μαγγανείας, και όχι απ’ την παραγωγή και τον δυναμισμό του πολιτισμού ή την αποτελεσματικότητα των φανερών οπλών!

Προσέξτε λοιπόν τι γράφει ο Ιουδαίος ιστορικός Φίλωνας για τους δύο αυτούς διαφορετικούς τρόπους μαχών: «Άλλοι με ξίφη, δόρατα, βέλη, λίθους ή ξύλα και άλλα παρόμοια όπλα, σηκώνονται για να χτυπήσουν, χωρίς να έχουν προμελετήσει... χρησιμοποιώντας τον θυμό περισσότερο από τον υπολογισμό... Υπάρχουν όμως και άλλοι πονηρότεροι, οι μάγοι και οι φαρμακευτές, που σχολή επιθέσεων με τέχνες και μηχανές πολύτροπες εφευρίσκουν για να προκαλέσουν σύμφορες. Αυτοί οι φαρμακευτές (δηλητηριαστές) και οι φαρμακεύτριες (δηλητηριάστριες) ούτε μια μέρα, ούτε καν μια ώρα δεν πρέπει να ζουν αν συλληφθούν...

Απ’ αυτούς δεν είναι εύκολο να φυλαχτείς γιατί δεν είναι εύκολο να γνωρίζει κανείς τα τεχνάσματά τους... Αυτός που σκοτώνει με ξίφος ή άλλο φανερό όπλο, φονεύει λίγους σε μεγάλο χρονικό διά­στημα. Όμως με θανατηφόρα δηλητήρια και κρυφά σκευωρώντας τις επιθέσεις, σκοτώνουν μύριους ανύποπτους, αναμειγνύοντας κρυφά τα δηλητήρια με τα τρόφιμα και τα ποτά... έτσι λοιπόν την τροφή την αιτία της ζωής, με τις φθοροποιές τους μεταβολές (μαγγανείες) σε πανωλεθρία μεταβάλουν...Κάποιοι μάλιστα που γλιτώνουν τον θάνατο, δεν γλιτώνουν απ’ τις αρρώστιες! Γιατί ο θάνατος θα ήταν προτιμότερος από τέτοιου είδους δυσίατες και αθεράπευτες αρρώστιες που προκαλούν μέχρι και παραφροσύνη αφού καταντούν τον άνθρωπο σαν ζώο και μόνο τα εξωτερικά του χαρακτηριστικά παραμένουν ανθρώπινα!

Αυτή είναι μια αληθινή μαγική επιστήμη (τέχνη) που μέσα απ’ τα της φύσεως έργα (τις δυνάμεις της φύσεως) μεγαλύτερα κι απ’ την φαντασία κατορθώνει αποτελέσματα! Είναι δε αυτή η τέχνη σεβαστή και εξασκείται όχι μόνο από απλούς ανθρώπους αλλά και από βασιλείς, όπως των Περσών που δεν μπορούν να καταλάβουν το αξίωμα τους αν δεν εξοικειωθούν πρώτα μ’ αυτές τις τέχνες.Υπάρχει και ένα παρακλάδι αυτής της μαγείας... που μεταχει­ρί­ζο­νται γυναίκες, φίλτρα και ανδράποδα και τους άπλαστους, άκακους και ηθικούς εξαπατούν και αγκιστρεύουν (ψαρεύουν) μέχρι να τους βρουν τρομερές σύμφορες. Στις παγίδες τους έπεσαν πολυπληθείς ομάδες ανθρώπων...

Όπως λοιπόν τους σκορπιούς και τα αλλά δηλητηριώδη, πριν μας δαγκώσουν και γενικότερα πριν μας επιτεθούν, μόνο που τα αντι­κρίζουμε αμέσως τα σκοτώνουμε για να προφυλαχθούμε απ’ την κακία που υπάρχει μέσα τους, με τον ίδιο τρόπο αξίζει να τιμωρούμε και τους ανθρώπους αυτούς που αν και ευνοήθηκαν από την τύχη να γίνουν λογικοί άνθρωποι, αυτοί με συμπεριφορά που ξεπερνά ακόμα και τα αγριότερα θηρία και με μοναδική ηδονή την ευχαρίστηση να βλάπτουν όσους περισσότερους ανθρώπους μπορούν»! Φίλων ο Ιουδαίος (25 π.Χ.- 40 μ.Χ.) Κατά ανδροφόνων και πάσης βίας 3.92.1 - 3.102.1

Δείτε στο παραπάνω κείμενο, πόσα εκπληκτικά πράγματα ομολογούνται αβίαστα, απ’ τον Ιουδαίο Ραββίνο και ιστορικό Φίλωνα, απ’ αυτά που με τόσο κόπο έφερε στην επιφάνεια, (απελπιστικά πολλούς αιώνες μετά), αυτή η έρευνα, και θα καταλάβετε ότι δυστυχώς ή ευτυχώς, αυτή μας η έρευνα δικαιώνεται στις βασικές της επισημάνσεις με τον πλέον πανηγυρικό τρόπο!

[1] Πλούταρχος: «Αλέξανδρος» 19.4.
[2] Πλούταρχος: «Αλέξανδρος» 77.2-5.
[3] Περί του στρατηγού Αντίπατρου, που ο Αλέξανδρος άφησε πίσω του ως διοικητή της Ευρώπης διαβάζουμε: «η έχθρα μεταξύ Ολυμπιάδος και Αντίπατρου ολοένα μεγάλωνε ο δε Αλέξανδρος δεν ήθελε να δυσαρεστήσει την μητέρα του, έτσι ο Αντίπατρος έλαβε πολλές φορές ενδείξεις αυτής της εχθρότητάς του προς αυτόν. Έτσι (αυτό είναι το σενάριο ενοχοποίησης) με την βοήθεια του γιού του Ιόλλα που ήταν ένας απ’ τους οινοχόους του Αλεξάνδρου, τον δηλητηρίασε. Πολλοί ιστορικοί δεν τόλμησαν να γράψουν για αυτήν την δηλητηρίαση. Τον Αντίπατρο διεδέχθη ο γιος του Κάσσανδρος, που σκότωσε την Ολυμπιάδα και την πέταξε άταφη και ανοικοδόμησε την Θήβα που ο Αλέξανδρος κατέσκαψε». Διόδ. Σικελιώτης 17.118.

[4] Την πιθανότητα ενοχής του αποκρούει ο Αρριανός και άλλοι αργότερα ιστορικοί. Ο Κάσσανδρος είναι αυτός, που μετά τον θάνατό του, παρήγγειλε ένα απ’ τά πλέον φημισμένα ζωγραφικά έργα της αρχαιότητας, με τον Αλέξανδρο να καταδιώκει τον Δαρείο.
[5] Στην μάχη του Γρανικού (Μάιος του 334 π.Χ.), αντιπαρατέθησαν: Έλληνες: 30.000 πεζοί και 5.000 Ιππείς. Πέρσες 20.000 Ιππείς και 20.000 πεζοί, οι περισσότεροι Έλληνες μισθοφόροι! Η Περσική φρουρά διαλύθηκε και ελάχιστοι των Περσών διεσώθησαν.
[6] Στην μάχη της Ισσού (333 π.Χ.) αντιπαρατέθησαν, Πέρσες, (κατά τον Πλούταρχο και τον Αρριανό) 1.000.000, κατά τον Διοδ. Σικελιώτη) 800.000 πεζοί, 30.000 Έλληνες μισθοφόροι, άγνωστος αριθμός Ιππέων και 200 δρεπανοφόρα άρματα. Μακεδόνες: 23.500 πεζοί και 5.100 Ιππείς. Αποτέλεσμα: «100.000 βάρβαροι σκοτώθηκαν και όχι λιγότεροι από 10.000 ιππείς, από δε τους Μακεδόνες σκοτώθηκαν 300 πεζοί και περί τους 150 ιππείς» Διοδ. Σικελιώτης Αλεξ. 17.36.6.

[7] Στην μάχη κοντά στα Γαυγάμηλα (Σεπτέμβριος 331 π.Χ.) αντιπαρατέθησαν, Πέρσες: 800.000 έως 1.000.000 πεζοί, 40.000 ιππείς και 100 δρεπανοφόρα άρματα. Μακεδόνες: 40.000 πεζοί, 7.000 ιππείς. Η συντριπτική αριθμητική υπεροχή των Περσών, ανάγκασε τον Παρμενίωνα να ζητήσει να τους χτυπήσουν νύχτα και ο Αλέξανδρος του απάντησε λακωνικά: «ου κλέπτω την νίκη» Αποτέλεσμα: Νίκη των Μακεδόνων με 90.000 Πέρσες νεκρούς και μόνο 500 Μακεδόνες!

[8] Πρόκειται για εξελληνισμένο τίτλο Βηλ-φάντη που σημαίνει ο Ιεροφάντης του Βήλ.[9] «Ταραχώδης γενόμενος και περίφοβος την διάνοιαν» Πλούταρχ. Αλέξανδρος 75.1[10] Ονομαστός φιλόσοφος από τα Άβδηρα της σχολής του Δημοκρίτου, από πολλούς θεω­ρείται κόλακας περισσότερο παρά ικανός σύμβουλος του Αλεξάνδρου. Επονομα­ζόταν και Ανάξαρχος ο Ευδαιμονικός, διότι κανόνα του βίου του είχε το «απαθώς και αταράχως ζην». Πολλοί θεωρούν ότι: «το ήθος αυτού (του Αλεξάνδρου) κατέστησε χαυνότερον και παρανομώτερον». Περί των φιλοσοφικών του θέσεων γνωρίζουμε ότι: «ο Ανάξαρχος, κανένα κριτήριο της αληθείας δεν παραδεχόταν τα δε όντα αποτέλεσμα σκηνογραφίας, ονείρων και μανίας θεωρούσε. Σε αντίθεση με τους φυσικούς φιλοσόφους, από Θαλή, που πρώτοι την περί κριτηρίου σκέψη εισηγή­θηκαν, τις αισθήσεις ως ανάξιες πίστης ανακήρυξαν και τον λόγο τελικό κριτή της αληθείας κατέστησαν». Σέξτος Εμπειρικός «προς λογικούς Α΄» 7.88-89.

[11] Για την πραγματικά απίστευτη ποικιλία ορυκτών, φυτικών πτωματικών και μολυσματικών υλικών της δηλητηριοχρησίας των μάγων, θα χρειαστεί ίσως να διαβάσει κανείς το δεύτερο βιβλίο της σειράς με τίτλο: ο ένοπλος δόλος.

[12] Να πώς ορίζεται στην προκειμένη περίπτωση η σοφία στη Βίβλο: «μωροί οι άρχο­ντές σας και ξεμωραμένοι οι σοφοί σύμβουλοι του βασιλέως. Εσείς που λέτε πως είστε απόγονοι σοφών και αρχαίων βασιλέων. Πού είναι λοιπόν οι σοφοί σας; Ας αναγγείλουν (αν μπορούν) και ας βρουν (ας ανακαλύψουν) τι έχει αποφασίσει ο Κύριος (ο βιβλικός θεός) κατά (του βασιλέως ή της χώρας σας)»!!! Ησαΐας 19.12. Η σοφία λοιπόν κατά τους βιβλικούς προφήτες, ήταν κάτι πολύ πρακτικό, όχι να ξεστομίζεις καθησυχαστικές μεγαλοστομίες, αλλά να ανακαλύπτεις εγκαίρως τα σχέδια των αντιπάλων σου! Κι αυτό απ’ την εποχή του Ιωσήφ (Ο΄Γεν.42.9-34) του Μωυσή (Εξοδ.4.19) και του Ιησού του Ναυή (2.1) γινόταν με κατασκόπους!

Η εχθρογνωσία ή αλλιώς η αντιπαλογνωσία ήταν κι εδώ το πραγματικό ζητούμενο!
[13] Ο όρος «αντιπανουργείν» απαντάται στα Σχολ. στον Όμηρο 3.325.1 και συνδέεται με την ομηρική λέξη: «άψ ορόων» ή «άψορρος»! Λέξη που σημαίνει: οπισθόρμιτος, (άψ: πίσω + όρω: ορμώ), αυτός που κινείται προς τα πίσω. Ο Όμηρος μας περιγράφει μια σπάνια οδυσσειακή στιγμή, όπου η οπισθόδρομη περίσκεψη γεννιέται: «Μα πές μου (ρώτησε ο Κύκλωπας τον Οδυσσέα) έτσι για να ξέρω, που έκρυψες το καλοφτιαγμένο σου καράβι;» Ο Οδυσσέας τρόμαξε στην σκέψη ότι ο Κύκλωπας θα τσάκιζε το καράβι τους και θα παρέμεναν στο νησί του τροφή του τέρατος. Και ο ανεπανάληπτος Όμηρος γράφει: «εμέ δε ου λάθεν ειδότα πολλά, αλλά μιν άψορρον προσέφην δολίοισ’ επέεσσιν» Οδ. Ι. 282. Δηλαδή: «κι εγώ (ο Οδυσσέας) που δεν λάθεψα γιατί είδα (γνώρισα) πολλά, με οπισθόρμητα του απάντησα δόλια λόγια, το καράβι μου το τσάκισε ο κοσμοσείστης Ποσειδώνας»! Απ’ την ομηρική λοιπόν εποχή, η οπισθόρμηση του νου, ή οπισθόρμητος σκέψη, συνδέεται αριστουργηματικά με την αντιδόλια (οδυσσειακή) συμπεριφορά!

[14] Οι θεοί Ζευς και Απόλλων ήταν θεοί αποτρόπαιοι δηλαδή τα κακά αποτρέποντες.
[15] «Τους δε ταις ευρησιλογίαις κατασοφιζομένους… εβλασφήμει».
[16] Πλούταρχος Αλέξανδρος 47.6.1. και Διοδ. Σικελιώτης 17.108.1
[17] Οι όρκοι εκδίκησης, ήταν ένα φοβερό όπλο εγκλωβισμού των εξελίξεων σε συγκεκριμένη συναισθηματική στιγμή. Συνήθως συνοδευόταν από σκληρές κατάρες και συνέπειες για τους επίορκους. Ο όρκος λοιπόν μπορούσε να οπλίσει το χέρι ενός ανθρώπου, ακόμα και στην περίπτωση που τα αισθήματά του είχαν διαφοροποιηθεί από την στιγμή του όρκου! «Όταν άνθρωπος κάνει ευχή ή ομόσει όρκον, ώστε να δέσει την ψυχήν αυτού με δεσμόν δεν θέλει παραβεί τον όρκον αυτού, θέλει κάνει κατά πάντα όσα εξήλθαν εκ του στόματος αυτού» Αριθμοί. 30.2. Ο όρκος της Ιουδίθ, καθώς κατεβαίνει να εξαπατήσει ερωτικά και μετά να σκοτώσει τον στρατηγό Ολοφέρνη είναι εκπληκτικός: «Κύριε δώσε εις το χέρι εμού της χήρας να πράξω αυτό το μεγάλο έργο... με τα απατηλά λόγια που θα βγουν από το χείλη μου.

Ω θεέ των πατέρων μου, θεέ της κληρονομιάς του Ισραήλ... δώσε εις τον στόμα μου λόγια απατηλά εις όλεθρο και καταστροφή αυτών» Ιουδίθ 9.13-14. Γνωρίζουμε ότι ακολούθησε ένα σεξουαλικό ντελίριο και μετά ο στρατηγός χάνει το κεφάλι του απ’ το ίδιο το χέρι της γλυκύτατης Ιουδίθ! Βλ. ο Ένοπλος δόλος. Κανείς λοιπόν δεν μπορεί να αποκλείσει τις κόρες του Δαρείου από την κακή τύχη του Αλέξανδρου και του Ηφαιστίωνα.[18] «10.000 ημίονοι και 5.000 καμήλες χρειάσθηκαν για να μεταφερθούν» Πλούτ. Αλεξ. 37.4.
[19] Μια τέτοια φωτεινή εξαίρεση, είναι το βιβλίο του Παντελή Τσαούσογλου: «Αλέξανδρος, ποιοι τον δηλητηρίασαν;»
[20] «Όταν ο Αλέξανδρος εισήλθε στην Βαβυλώνα τα ιερά διέταξε να ανοικοδομήσουν που ο Ξέρξης κατέστρεψε, και του Βήλου το ιερό τον οποίο θεό ιδιαιτέρως τιμούν οι Βαβυλώνιοι». Αρριανός Αλεξάνδρου Αναβάσεως 3.16.4.
[21] Η λέξη νοσοποίω (με ένα σίγμα) σημαίνει δημιουργώ ασθένειες! Με δύο σίγμα όμως νο(σσ)οποιώ ή ν(ε)οσσοποιώ σημαίνει: νεοσσούς ποιώ, δηλαδή εκκολάπτω! Όμως ο νεοσσός: «επί ορνίθων αναφέρεται»!

[22] Όποιος, μετά απ’ αυτό το εδάφιο, εξακολουθεί να ονομάζει το βιβλίο αυτό θεόπνευστο, μας οφείλει μάλλον μια σοβαρή εξήγηση... για τα συντριμμένα κεφαλάκια των μωρών στο βράχο! Ποιός αμφιβάλει σήμερα πως ένας τέτοιος μακαρισμός-ευχή όταν βγει από τα χείλη προφήτη και γραφτεί φαρδιά πλατιά στο ιερό βιβλίο της θρησκείας του, αποτελεί πλέον ρητή εντολή προς εκπλήρωση;[23] Κορυφαία διάψευση δήθεν προφητειών, είναι η διαχρονικά ακμάζουσα αν και καταραμένη Κρήτη: «ακατοίκητη θα μείνει η Γάζα (κατοικείται μέχρι σήμερα) και έρημη η Ασκαλών... Αλίμονό σας Κρήτες που κατοικείτε την παραλία (της Παλαιστίνης), λόγος Κυρίου είναι εναντίον σας, θα αφανίσω (τον τόπο της καταγωγής σας) και θα κάνω την Κρήτη βοσκή ποιμνίων και μάνδρα προβάτων» Σοφονίας 2.4-6.[24] Ο Αβραάμ ήταν Χαλδαίος: Γεν.11.31. Οι Χαναναίοι έλεγαν: «ο λαός αυτός είναι απόγονοι χαλδαίων» Ιουδίθ 5.6. Βλέπε επίσης: Πράξεις αποστόλων.7.4.

[25] Τις πληροφορίες αυτές του Λευίτη ιστορικού Φλάβιου Ιώσηπου διέσωσε ο Γ. Μοναχός Χρονογράφος: «προλογοσ χρονικησ ιστοριασ» 95.20 έως 98.5 και 110.141.2 έως 110.144.23. Λεπτομέριες Βλέπε: «Αβραάμ ο μάγος» σελ.60-67!
[26] «Γιατί κλέψατε το κόνδυ (ποτήρι) το αργυρό με το οποίο ο Κύριός μου (ο Ιωσήφ) πίνει και οιωνισμούς οιωνίζεται σ’ αυτό;» Ο΄ Γεν. 44.1-15.

[27] Ήδη από το πρώτο βιβλίο της σειράς υποπτευθήκαμε χρήση μολυσματικών υλικών. Στο δεύτερο όμως βιβλίο της σειράς, οι ενδείξεις χρήσης μολυσματικών όπλων, είναι συντριπτικές. Μαζικός χαμός δεκάδων χιλιάδων αντίπαλων, με ελάχιστους υπερασπιστές σε αμυντικούς κυρίως πολέμους και σχεδόν πάντα με υδατο-μαγγανείες!
[28]Αραβαντινός Α. «Ειδική νοσολογία και θεραπευτική».
[29] Στο ναό του Άμμωνα στην όαση Σίουα, ο Αλέξανδρος ρώτησε: «έχω τιμωρήσει όλους τους δολοφόνους του πατέρα μου ή υπάρχουν κάποιοι που διέφυγαν»! Διοδ. Σικελ. 17.51.2. Για τον Αλέξανδρο η δίκαια ανταπόδοση ήταν συνώνυμη με την τάξη του κόσμου! Το ίδιο ακριβώς κίνητρο, φαίνεται να ώθησε τον Αλέξανδρο στην εκστρατεία κατά των Περσών.

ΥΓ:Και μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, η πολιτική της ανοχής και της υποδοχής των αντιπάλων μέσα στον διοικητικό πυρήνα των διαδόχων του συνεχίστηκε: "Οι Μάγοι βρήκαν στους διαδόχους του Μ. Αλεξάνδρου όχι λιγότερη προστασία από εκείνη που απολάμβαναν κάτω από τον Μεγάλο Βασιλιά" Φράνς Κύμον: Τα μυστήρια του Μίθρα εκδόσεις Πύρινος κόσμος σελ. 22.

© ΖΗΝΩΝ ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ