Η εικόνα δείχνει τον Γιάννη Παπαγιάννη, 23 χρόνων τότε, από το Νέο Χωρίο Κυθρέας να βρίσκεται με τα γόνατα στο έδαφος, τα χέρια πιστάγκωνα και ένας Τούρκος στρατιώτης να του ανάβει τσιγάρο.
Του ανάβει τσιγάρο. Ένα αναμμένο τσιγάρο, οι τελευταίες ρουφηξιές και μετά τον εκτελεί.
Με τσιγάρο στο στόμα, εκεί στον ιστό της τουρκικής σημαίας δολοφονήθηκε και ο Σολωμός, μετά την άγρια δολοφονία του Ισαάκ.
Σημαδεύει η φωτογραφία με τη χαροκαμένη γυναίκα με μια σειρά φωτογραφίες στο πίκετ, σε όλες τις εκδηλώσεις. Πόσους αγνοούμενους περιμένει; Ένα, δυο, τρείς ίσως και περισσότερους.
Η τραγωδία αυτού του τόπου, στριμωγμένη σε μονόστηλα, δίστηλα των κηδειών μέχρι πρότινος αγνοουμένων και μνημόσυνα πεσόντων. Η συλλογική μνήμη έχει εξασθενήσει τόσο όσο η τραγωδία να είναι υπόθεση των συγγενών.
Η κατοχή έγινε μέρος της ζωής και η απελευθέρωση αποτελεί απαγορευμένη λέξη, ενοχλητική για τους διαχειριστές και τους εν δυνάμει μεσολαβητές.
Η αμνησία είναι τελικά το φάρμακο στον φόβο των ηττημένων μυαλών.
0 comments
Δημοσίευση σχολίου