Την ακολουθία γρήγορων φτερουγισμάτων και απότομων στροφών που χρησιμοποιούν οι μύγες, για να ελίσσονται στον αέρα και να αποφεύγουν τις προσπάθειές μας να τις ξεφορτωθούμε, αποκαλύπτει νέα μελέτη. Οι πληροφορίες που συλλέχθηκαν από την έρευνα, για τους σκοπούς της οποίας επιστρατεύθηκε μία γιγάντια μύγα-ρομπότ, αναμένεται να βοηθήσουν στον τομέα της μικρορομποτικής.
Καθόμαστε στο τραπέζι για φαΐ, σε ένα πάρκο για πικ νικ, ή στον καναπέ για να χαλαρώσουμε, παρέα με ποπ κορν και πατατάκια. Και εκεί που όλα μοιάζουν υπέροχα, εμφανίζεται ο αιώνιος εχθρός της χαλάρωσης: μία μύγα. “Αυτή τη φορά, δεν θα μου ξεφύγει”, σκεφτόμαστε. Βαθιά, μέσα μας, όμως, ξέρουμε ότι σε αυτή τη μάχη ταχύτητας και συγχρονισμού, θα βγούμε χαμένοι.
Μέχρι να το παραδεχτούμε, θα παλέψουμε όσο μπορούμε, κουνώντας χέρια, πόδια, εφημερίδες και περιοδικά, παπούτσια και μυγοσκοτώστρες, προς το μέρος της. Άδικος κόπος, τις περισσότερες φορές. Για αυτό και εκείνες τις λίγες που τα καταφέρνουμε να την τσακώσουμε, η... περηφάνια είναι δυσανάλογα μεγάλη. Μία μύγα σκοτώσαμε, όχι τον νούμερο ένα καταζητούμενο εχθρό της χώρας.
Και όμως! Ίσως και να μας αξίζει να το “γιορτάζουμε”, λίγο παραπάνω. Σύμφωνα με νέα μελέτη, που δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό Science, στις 10 Απριλίου, οι μύγες είναι ικανότατοι αεροπόροι. Και μία συγκεκριμένη ακολουθία πολύ γρήγορων φτερουγισμάτων και απότομων στροφών, τους δίνει το πλεονέκτημα, ώστε να μπορούν να διαφεύγουν τον κίνδυνο.
Η φυσική πίσω από τα εναέρια κόλπα της μύγας
Η αποκάλυψη της φυσικής πίσω από τον τρόπο που οι μύγες (συγκεκριμένα, οι φρουτόμυγες) ξεφεύγουν από τις απειλές – είτε αυτές είναι ένας θηρευτής είτε η παντόφλα μας – έγινε από τον Michael Dickinson, βιολόγο και ειδικό στις μύγες των φρούτων, στο Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον, και την ομάδα του.
Ο Dickinson, ο οποίος δηλώνει παθιασμένος με τις μύγες και τον τρόπο που λειτουργούν, έχει περάσει πολλά χρόνια, μελετώντας την πτήση των εντόμων, και μετατρέποντας στατικές εικόνες σε δυναμικά μοντέλα. Τώρα, χρησιμοποίησε τρεις κάμερες υψηλής ταχύτητας που τραβούν 7500 καρέ ανά δευτερόλεπτο, για να πάει τη δουλειά του ένα βήμα παραπέρα.
Όλα ξεκίνησαν, όταν ο Dickinson αναρωτήθηκε πώς οι μύγες, παρά τους μικρούς εγκεφάλους τους, βουτούν στον αέρα με ταχύτητα και ακρίβεια που, όπως ο ίδιος την περιγράφει, θυμίζει τις ακριβείς κινητικές δεξιότητες που χρειαζόμαστε εμείς, για να παίζουμε ένα μουσικό όργανο – ένα ιδιαίτερα εντυπωσιακό κατόρθωμα.
Για να το ανακαλύψει, η ομάδα του Dickinson εξέτασε 3566 μεμονωμένα χτυπήματα φτερών, από 92 διαφορετικές μύγες. Οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι αρκούν μόνο λίγα, αλλά συγκεκριμένα, γρήγορα φτερουγίσματα, για να “εκτοξευθεί” μία μύγα, περιστρεφόμενη με μεγάλη ταχύτητα, μακριά από μία απειλή (βίντεο, πάνω).
Οι υψηλές ταχύτητες περιστροφής των μυγών, οι οποίες ξεπερνούν κατά πολύ εκείνες τις κανονικής τους πτήσης, εξέπληξαν τους ειδικούς. Σύμφωνα με τον Dickinson, δείχνουν ότι οι εγκέφαλοί τους, αν και μικροί, και το μυοσκελετικό τους σύστημα, παρότι πρωτόγονο, έχουν τη δυνατότητα να δημιουργούν εξαιρετικά λεπτές αλλαγές
0 comments
Δημοσίευση σχολίου