Η ανάρτηση της ηθοποιού Σμαράγδας Καρύδη περιέχει ατόφια, τις σκέψεις που κάναμε οι περισσότεροι αυτές τις ημέρες.
Όχι άδικα λοιπόν, οι σκέψεις της ηθοποιού απέσπασαν 400+ σχόλια και 10.000+ Likes
Ιδού το κείμενο:
Μήπως το πιο φοβιστικό πράγμα που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες είναι αυτό το #prayforGreece; Αυτό το μοιραίο και μοιρολατρικό pray; Γιατί όχι ένα χασταγκ με το change, το work, το responsibility; το πως το λέτε εσείς εκεί γιατί δε θυμάμαι και πως το λέμε εμείς εδώ;
Μόνο εμένα ανατριχιάζει;
Τι σημαινει pray; Οτι Αφού ούτως η άλλως δε μπορεί ν αλλάξει τίποτα,
Αφού θα ψηφίζουμε όπως πάντα τους ανίκανους, τους πονηρούς,
αφού διαχρονικά θα καιμε τα δάση, θα χτιζουμε όπου και οπως να ναι,
αφού και οι επόμενοι που θα ψηφίσουμε θα μας τα νομιμοποιήσουν όπως κι οι προηγούμενοι,
αφού θα μπαζωνουμε τα ρέματα, αφού έτσι κι αλλιως θα αδιαφορουμε για τα σκουπιδια μας για τους δρόμους μας, για το πως οδηγούμε για το που παρκάρουμε, αφου θ αφήνουμε τον συγκυβερνήτη να μας μαλώνει που καήκαμε-γιατί που είχαμε το μυαλό μας;; –
Αφού θ ακούμε τους αρμόδιους να αυτοσυγχαιρωνται για το πόσο αλάνθαστα και τέλεια έδρασαν και μετά απλώς θα ξεσπάμε στο τουιτερ και θα συνεχίζουμε τη ζωή μας. Χωρις να ενεργοποείται το σώμα μας που έχει παρει το σχήμα του καναπέ. Χωρις να ξεσηκωθεί ο παραμόρφωμένος μας αντίχειρας απ το πληκτρολόγιο. Χωρις να επαναστατεί ο αυχένας μας σκυμμένος στην οθόνη. Χωρις να ξεθολώσει το μάτι μας. Θα συνεχίζουμε τη ζωή μας. Αφού δε κάηκε το δικό μας παιδί. Ακόμα.
Αφού το δικό μας σπιτι είναι ακόμα στη θέση του. Αφου όπως κλαίμε τώρα έτσι σε λίγο θα ξεχάσουμε .
Αφου θα βγαίνουμε πάλι στους δρόμους μόνο να μη πειραχτούν τα δικά μας προνόμια κι όχι για το περιβάλλον μας , ποτέ για να αναδασωθουν τα καμένα μας, για το πάρκο μας που ρημάζει, δε θ’ απαιτήσουμε ποτέ να παψουν τα πανεπιστήμια μας να είναι το λημέρι του κάθε εγκληματία, ποτέ τα νοσοκομεία μας να γίνουν ανάλογα των εισφορών που πληρώνουμε, ποτέ για καλύτερα σχολεία γιατί δε μας ενδιαφέρει να μάθουμε αλλά να να διοριστούμε, αφού το μεγαλύτερο ταμπού μας είναι η αυτοκριτική και η ανάληψη ευθυνών, αφού το αίσθημα ότι όλα είναι μάταια έχει εγκατασταθεί μόνιμα μέσα μας σαν αυτοάνοσο, αφού είμαστε τρομερά συναισθηματικοί και καθόλου ευαίσθητοι,
αφού δε θα προστατέψουμε τον ανήμπορο, τον ανάπηρο, τον διπλανό,
Μόνο θα λυπηθούμε αφού θα έχει καταστραφεί και θα κάνουμε εράνους για να νιωσουμε καλοί και αλληλέγγυοι, αφου δε θα απαιτήσουμε να νομοθετήσουν ΤΩΡΑ τα απαραιτητα μέτρα για να μην ξαναέρθει η συμφορά. ΤΩΡΑ που ξερουμε ότι αν καεί το σπιτι του γείτονα θα καεί και το δικό μας, ΤΩΡΑ που ο είδαμε ότι ο πλησίον κι εμεις ειμαστε ένα ,αφού ενώθηκαν αγκαλιασμένες οι στάχτες των σωμάτων μας για πάντα , αφού δεν κανουμε και τώρα το πρώτο βήμα της αποδοχής και της αυτογωσιας μπας και μπορέσουμε να κάνουμε ποτέ και τα υπόλοιπα, αν δεν νιώσουμε την ομορφιά του ν αναλαμβανεις την ευθύνη, τότε ας προσευχηθούμε. Κι αν δε πιάσει κι αυτό ας ξεματιαστούμε ή ας φτύσουμε στον κόρφο μας
Ισως πράγματι για το μόνο που είμαστε καλοί είναι η προσευχή
Η προσευχή να μη βρει εμάς το κακό
Η προσευχή να μην είναι δικό μας το παιδί που κάηκε
Η προσευχή να είμαστε απ τη μεριά αυτών που δεν έχασαν τίποτα αλλά οργίζονται στο τουιτερ
Και θα βγούμε ξανα θυμωμένοι στους δρομους για τα εθνικά μας θέματα αλλά όχι γι αυτό το όμορφο γεμάτο ζωή και χαρά κορίτσι που πήδηξε στο γκρεμό. Όχι για τον εννιάχρονο αδερφό της. Όχι για το πατέρα τους; Για την ανείπωτη δυστυχία της μάνας τους. Όχι για αυτά τα δίδυμα παιδιά. Για τους γονείς τους που δε θα σταματησουν ποτέ να τα ψάχνουν.
Για αυτή τη γυναίκα με κινητικά προβλήματα που δεν μπόρεσε να τρέξει.
Για τον αντρα της που δεν την άφησε κι έφυγαν μαζί αγκαλιασμένοι.
Δε θα βγούμε για τη Χρυσα, το Δημήτρη, τον Αντρεα, την Αγγελική, το Βικτωρα, την Εβελίνα και τη Μαριλια
Αυτοι οι άνθρωποι για τους οποίος κηρύτουμε εθνικό πένθος δεν είναι θέμα μας εθνικό;
Ω Ναι! Η Μακεδονία είναι ελληνική.
Όπως και το Μάτι, ο Μαραθώνας, ο Νέος Βουτζάς, το Πικέρμι, η Ραφήνα
Όπως κι η Ελλάδα
Η Ελλάδα είναι Ελληνική. Δυστυχώς
0 comments
Δημοσίευση σχολίου