Ἡ βασιλεία τῆς καφρίλας εἶναι γεγονὸς καὶ ὅλοι μας ἀντιλαμβανόμεθα πὼς πρὸ πολλοῦ ἔχει καταπατήση κάθε Ὅριον. Ὅμως, ἐπὶ τέλους, δὲν ἀρκεῖ πλέον μόνον νὰ τὸ βλέπουμε ἀλλὰ καὶ νὰ περιορισθῇ!!!
Ἐδῶ ποὺ φθάσαμε ἀρχίζουμε, σιγά-σιγά, νὰ συνειδητοποιοῦμε πὼς πρέπει νὰ ἐξαλειφθῇ κάθε τὶ ποὺ τὴν ἐνισχύει. Κι αὐτὸ τὸ ἔργο εἶναι ἀτομική μας ὑπόθεσις καὶ μακροχρόνιος ἀγών, ποὺ δὲν γίνεται νὰ τὸν ἀποφύγουμε. Ἐὰν ἢδη δὲν ἔχουμε ξεκινήση αὐτὸν τὸν ἀγῶνα, δὲν ὑπάρχουν πλέον περιθώρεια ἀναβολῆς. Λίγο ἀκόμη καὶ θὰ μᾶς πνίξη ἡ βρωμιὰ καὶ ἡ ἀσυδοσία.
Ἡ καφρίλα δὲν εἶναι κάτι γενικὸ κι ἀόριστον, ἀλλὰ καθημερινῶς διαφόρων μορφῶν ἐκδοχές της μᾶς πνίγουν, μᾶς καταδυναστεύουν καὶ μᾶς ἀπομειώνουν βαθμοὺς ἐλευθερίας. Δὲν εἶναι λοιπὸν μόνον ἡ κακὴ ὁδηγικὴ συμπεριφορὰ μερικῶν ἢ ὁ ὠχαδελφισμὸς μερικῶν ἄλλων ἢ ἡ κατ’ ἐξακολούθησιν καταπάτησις τοῦ χώρου μας ἀπὸ κάποιους τρίτους.
Εἶναι ἕνας ὁλόκληρος μηχανισμὸς ἀλητείας, μισανθρωπισμοῦ, ἀνοησίας, ἀποσιωπήσεως, ψεύδους καὶ ἀτιμωρησίας, ποὺ ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν κρατικὴ κεντρικὴ μηχανὴ καὶ τοὺς δικαστικοὺς λειτουργούς της, γιὰ νὰ καταλήξουν, οἱ προεκτάσεις του, στὰ δικά μας, καθημερινὰ ὅρια. Εἶναι ταὐτοχρόνως ἡ ἀκόρεστος δίψα μερικῶν γιὰ ὑφαρπαγή, δίπλα στὴν μισάνθρωπον κατάχρησιν ἐξουσίας, παρέα μὲ τὴν κάθε ἀντισυνταγματικὴ ἀσυλία, ποὺ ὑποστηρίζεται ἀπὸ τὴν νομομαγειρευτικὴ ἐξουσία, ἐνᾦ ὑπέρ-προστατεύεται ἀπὸ τὴν ἐξουσία τῆς δημοσιοκαφρίλας, ἀποκρύπτεται ἀπὸ τοὺς διαπλεκομένους καὶ καταλήγει σὲ ἐμᾶς ὡς ἀποπνικτικὸ σκιῶδες νέφος, ποὺ μᾶς κόβει τὸ ἀναγκαῖον γιὰ τὴν ἐπιβίωσίν μας, ὀξυγόνον.
Στὴν πραγματικότητα ἡ ἐξάπλωσις τῆς καφρίλας ἔχει αἴτια πραγματικὰ καὶ ὄχι ὑποθετικά. Ἡ δική μας ἀδιαφορία καὶ σιωπὴ καὶ ἀποποίησις εὐθυνῶν τῆς ἐπιτρέπει νὰ ἐξαπλώνεται. Ἐξακολουθεῖ νὰ ἐξαπλώνεται, διότι ἐμεῖς , ἐπεκτείνοντας διαρκῶς τὰ ὅρια τῶν ἀνοχῶν μας, τὴν ἀνεχόμεθα ἢ ἀποστρέφουμε τὸ βλέμμα μας.
Μά, ἐπὶ τέλους, ἀπὸ κάπου πρέπει νὰ ξεκινήσουμε γιὰ νὰ ἀνακόψουμε τοὺς ῥυθμοὺς ἐξαπλώσεως τῆς καφρίλας. Καί, γιὰ ἀρχή, ἂς ξεκινήσουμε ἀπὸ τὸν μικρόκοσμό μας.Ἐκεῖ ποὺ φθάνει τὸ χέρι μας, ἐκεῖ ὀφείλουμε νὰ τὸ ἁπλώσουμε. Ξεκινώντας ἀπὸ τὰ μικρά, λίγο-λίγο, θὰ δυναμώσουμε γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὰ μεγάλα.
Δὲν μποροῦμε, γιὰ παράδειγμα, νὰ σιωποῦμε, ὅταν κάποιος γειτονικός μας κάφρος μολύνῃ τὸ περιβάλλον ἢ καταστρέφῃ τὸ δάσος ἢ καταπατᾶ δικαιώματα συνανθρώπων μας. Αὐτὸς ὁ κάφρος (τὸ ἄτομον ἢ ἡ ὁμὰς ἢ ἀκόμη καὶ ἡ κυβέρνησις) διαπράττει τὸ ὅποιο ἔγκλημά του ἢ τὴν ἀσυδοσία του ἐπεὶ δὴ ἀκριβῶς ἐμεῖς παραμένουμε παρόντες-ἀπόντες σιωπώντας. Ὅταν πρέπῃ νὰ μιλήσουμε σιωποῦμε. Ὅταν πρέπῃ νὰ ὑπερασπισθοῦμε τὸ δίκαιον ἀλλάζουμε …κουβέντα.
Συνεπῶς ἡ δική μας εὐθύνη, τῆς ἀνοχῆς καὶ τῆς σιωπῆς, εἶναι κι αὐτὴ ποὺ ἐπιτρέπει στὴν καφρίλα νὰ ἐπεκτείνεται.
Δὲν εἶναι κάτι ἀόριστον ἡ ἀδειοδότησις τῆς καφρίλας νὰ ἀσυδοτῇ. Εἶναι ἡ δική μας ἀνοχή, ἡ σιωπή, ἡ φοβία ποὺ ἐπιφέρει τὶς ἀδειοδοτήσεις της.
Ἐάν δέν τολμήσουμε ὅμως νά πολεμήσουμε γιά τά μικρά, τότε ἀπό ποῦ θά ἀντλήσουμε τό δικαίωμα νά διασφαλίσουμε τόν μέγιστον δικαίωμά μας στήν ζωή; Ἐάν δέν τολμήσουμε νά παλέψουμε γιά τά αὐτονόητα, τότε μέ ποιό δικαίωμα θά κυττάξουμε τά παιδιά μας στά μάτια, ὅταν θά τούς παραδόσουμε ἕναν κόσμο χωρίς ζωτικό χῶρο γιά νά ὑπάρξουν;
Ἐάν, τελικῶς, δέν εἴμαστε ἱκανοὶ νὰ κερδίσουμε τὸ δικαίωμα τῆς ἀξιοπρεπείας, τότε ποιός ὁ λόγος τῆς ὑπάξεώς μας ὑπό τό καθεστώς τῆς καφρίλας;
Φιλονόη
Σημείωσις
Ὑπάρχουν καὶ εὐγενικοὶ συνάνθρωποί μας. Ὀφείλουμε ὅλοι μας νὰ εἴμαστε εὐγενικοί.
Ὅμως…
Ἡ εὐγένεια σὲ ἀρκετὲς περιπτώσεις ἐκλαμβάνεται ἀπὸ τοὺς πάσης μορφῆς κάφρους ὡς ὑποχωρητικότης καὶ ἀνοχή. Οἱ εὐγενεῖς ὅμως συνάνθρωποί μας, συνήθως, δὲν εἶναι ἀπαραιτήτως καὶ ἀνεκτικοί. Κι αὐτοί, συνήθως, εἶναι ποὺ δίδουν καὶ τὰ ἀναγκαία, ἐντὸς εὐγενικῶν ὁρίων, παραδείγματα ἐναντιώσεως στὴν καφρίλα.
0 comments
Δημοσίευση σχολίου