Όπως οι περισσότερες μάχες εμφυλίων πολέμων, η μάχη του bentonville έχει πάρει το μερίδιο της στην ύπαρξη παραφυσικών φαινόμενων ανά τους καιρούς. Από μαρτυρίες βλέπουμε επανάληψη σκηνών της μάχης στο «σπίτι του αρπιστή», ιστορίες νέες και παραδοσιακές συνεχίζουν να συναρπάζουν τους επισκέπτες και να τους «βάζουν» στο πεδίο της μάχης – ειδικά γύρω από το Halloween. Για την τιμή της περίστασης σας παραθέτουμε μερικές ιστορίες:.
Ιστορίες για το σπίτι του αρπιστή
Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες περιπτώσεις εστιάζετε στην μαζική επίσκεψη ανθρώπων από το manassas της Virginia. Κατά την άφιξή τους στο Bentonville, πήγαν κατευθείαν στο σπίτι του αρπιστή (περνώντας από την πλευρά του κέντρου επισκεπτών). Ήταν το πρώτο τους ταξίδι στο πεδίο της μάχης. Μια γυναίκα από το γκρουπ είχε, σε μικρό βαθμό, εμφανείς ψυχικές ικανότητες, και κατά την διάρκεια που το γκρουπ οδηγούνταν στο σπίτι, ανέφερε πως εκτός από τα έπιπλα είδε κι άλλες περιοδικές φιγούρες να εμφανίζονται εκεί.
Καθώς τα δωμάτια των κάτω ορόφων του σπιτιού του αρπιστή είναι επιπλωμένα για να αποτελούν ένα εμφυλίου πολέμου νοσοκομείο, τα πάνω δωμάτια έχουν οικιακή επίπλωση και μαρτυρούν την καθημερινή ζωή της οικογένειας του αρπιστή. Ήταν εδώ, σε ένα από τα υπνοδωμάτια του πάνω ορόφου, όπου η γυναίκα είδε στιγμιαία την φιγούρα ενός ψηλού άντρα να στέκεται σε ένα από τα παράθυρα του δωματίου. Ήταν ντυμένος με μια μακριά μαύρη κάπα. Ο άντρας είχε παχιά άσπρη γενειάδα, χωρίς μουστάκι, και τα φρύδια του ήταν χοντρά και μαύρα. Καθόταν ατενίζοντας προσεκτικά, από το παράθυρο, τους εξωτερικούς χώρους του σπιτιού.
Φυσικά κανείς, εκτός από την γυναίκα με τις ψυχικές ικανότητες, δεν μπόρεσε να δει την φιγούρα του φαντάσματος. Ο ξεναγός, μην ξέροντας τι να κάνει στην προκειμένη περίσταση, συνέχισε να δείχνει στους επισκέπτες το σπίτι. Η γυναίκα, παρόλα αυτά, είδε την σκούρα φιγούρα ξανά – αυτήν την φορά στην μπροστά βεράντα. Όλοι όσοι άκουσαν το περιστατικό, πίστευαν ότι το φάντασμα δεν ήταν κανενός άλλου παρά του κυρίου John Harper (john ο αρπιστής), ιδιοκτήτης του σπιτιού κατά την διάρκεια του εμφυλίου. Ο αρπιστής και η γυναίκα του amy, μαζί με τα παιδιά τους, παρέμειναν στην οικία τους όταν ο στρατός χρησιμοποιούσε το σπίτι τους σαν νοσοκομείου πολέμου. Επίσης η οικογένεια βοηθούσε όσο περισσότερο μπορούσε στην φροντίδα τραυματισμένων στρατιωτών. (φημίζεται ότι η γυναίκα με τις ψυχικές ικανότητες, είδε την φιγούρα ενός τέτοιου άντρα καθώς περνούσε από το κέντρο επισκεπτών του σπιτιού, κατά την άφιξή της.)
Η γυναίκα ανέφερε επίσης την θέαση φορητών νοσοκομείων κινούμενων από άλογα, να καταφτάνουν στη εξωτερική αυλή του σπιτιού, την θέαση νεκρών και τραυματισμένων στρατιωτών σε σωρούς έξω από το σπίτι, γιατρούς να θεραπεύουν τους ασθενείς και εγχειρήσεις να διαδραματίζονται στα κάτω δωμάτια του σπιτιού.
Η ψυχική γυναίκα επίσης ανέφερε ότι είδε έναν τραυματισμένο στρατηγό να καταφθάνει για θεραπεία, στο «φτιαχτό» νοσοκομείο. Ένας ομοσπονδιακός στρατηγός των XIV army corps είχε τραυματιστεί κατά την διάρκεια της μάχης του Bentonville. Καθώς η ταξιαρχία του αντεπιτεθόταν στον στρατό του tennesee στις 19 μαρτίου του 1865, ο στρατηγός Benjamin fearing χτυπήθηκε στα πλευρά κι έχασε αρκετά δάχτυλα από σφαίρα. Το σπίτι του αρπιστή, έγινε το νοσοκομείου του στρατηγού, ο οποίος πήγε εκεί για θεραπεία.
Καθώς η γυναίκα από την Βιρτζίνια δείχνει να έχει ειδικές ικανότητες, στο να βλέπει το παρελθόν, οι υπόλοιποι χωρίς ψυχικές ικανότητες έγιναν μάρτυρες περίεργων καταστάσεων στο σπίτι του αρπιστή. Ένα κρύο βροχερό πρωινό πολλά χρόνια πιο πριν, ένας υπάλληλος δούλευε μόνος στο σπίτι όταν νομίζει πως άκουσε βήματα στον πάνω όροφο. Φοβισμένος, εξέτασε κάθε δωμάτιο ξεχωριστά, αλλά δεν βρήκε τίποτα και γύρισε πίσω στην δουλειά του στο ισόγειο. Καθώς ο άντρας ξαναπέρασε τον κεντρικό διάδρομο του σπιτιού κι έκανε το πρώτο βήμα στην σκάλα ένιωσε κάτι να κινείται. Κοίταξε ψηλά, και είδε μια σκούρα φιγούρα να κάθετε στο πάνω μέρος της σκάλας. Ο υπάλληλος τράπηκε σε φυγή, και πήγε στο κέντρο επισκεπτών όπου διηγήθηκε στην ιστορία του. Από εκείνη την ημέρα κι έπειτα ο άντρας αρνιόταν να παρευρεθεί στο σπίτι μόνος του.
Φάντασμα επισκέπτης
Ένα απόγευμα, λίγο πριν βραδιάσει, ένα άντρας επισκέφτηκε το νεκροταφείο της οικογένειας του αρπιστή, που βρίσκεται κατά μήκος της οδού State στον αριθμό 1188, έχοντας αρκετή απόσταση από το σπίτι και το κέντρο επισκεπτών. Στο νεκροταφείο υπάρχουν οι τάφοι του john και της amy, καθώς κι άλλων μελών και συγγενών της οικογένειας. Αυτός ο τάφος είναι παρακείμενος του μαζικού ομοσπονδιακού τάφου του Bentonville. Έχοντας ξεναγηθεί στα μέρη του νεκροταφείου, ο άντρας γύρισε στο αυτοκίνητό του, που το είχε παρκάρει παραδίπλα. Με το λυκόφως να υπάρχει ακόμη, κοίταξε στον καθρέφτη του αυτοκινήτου, και είδε μια για γυναίκα να κάθεται στο πίσω κάθισμα. Φαινόταν να έχει μαζεμένα τα μαλλιά της σε κοτσίδα, και φορούσε ένα μαύρο φόρεμα με μεγάλο περιλαίμιο. Αμέσως πετάχτηκε έξω από το αυτοκίνητο, αλλά μόλις ξανακοίταξε η γυναίκα είχε φύγει. Ήταν μήπως η amy harper;
Φαντάσματα της μάχης
Πολλά χρόνια πριν, κατά την διάρκεια των πρώτων ιστοριών που φημίζονται για το Bentonville, δύο στρατιώτες επιφυλακής, έγιναν αυτόπτης μάρτυρες σε αυτό που αρχικά φημιζόταν από τις ιστορίες της μάχης. Οι δυο άντρες φυλούσαν σκοπιά, πρωινές ώρες. Ένα παχύ στρώμα ομίχλης κάλυψε το πεδίο της μάχης. Καθώς οι άντρες συζητούσανε μεταξύ τους στο ομιχλώδες τοπίο, άρχισαν να ακούνε ήχους από κίνηση σε απόσταση. Ήταν σαν βήματα από μεγάλη μάζα ατόμων. Σκούρα ρούχα άρχισαν να ξεπροβάλλουν από την ομίχλη, καθώς οι ήχοι γινόντουσαν πιο δυνατοί, και ένα γκρουπ από άγνωστους στρατιώτες κατηφόριζε τον δρόμο προς την κατεύθυνση των δύο σκοπών. Υπολογίζεται γύρω στους 100 άντρες.
Οι σκοποί κοιτούσαν κατάπληκτοι, καθώς η μάζα ξεπρόβαλλε από την ομίχλη. Είναι άραγε στρατιώτες; Αναρωτιόντουσαν οι δυο σκοποί. Οι στολές τους ήταν ξεσκισμένες και κουρελιασμένες. Οι φιγούρες φαινόντουσαν ήσυχες και σκυφτές, αλλά οι θεατές ακούγανε καθαρά τον ήχο από τον κτύπο των καραβάνων και του λοιπού εξοπλισμού τους, καθώς περνούσαν. Όταν το γκρουπ έφτασε σε μικρή απόσταση από τους σκοπούς, έκανε μεταβολή και οδηγήθηκε προς την κατεύθυνση από όπου είχε έρθει – προς το εθνικό τόπο διαμονής του στρατού. Αργότερα το πρωί οι δυο άντρες πήγανε στον τόπο διαμονής του στρατού για να δούνε τους νεοαφιχθήσες. Όταν έφτασαν στο μέρος είδαν γύρω στους 30-40 ανθρώπους εκεί. Οι άντρες αναρωτήθηκαν για το μεγάλο γκρουπ των στρατιωτών που είχε καταφθάσει λίγες ώρες πιο πριν. Κανείς όμως από τον τόπο διαμονής δεν είχε δει κανέναν να καταφθάνει και κανείς δεν είχε ακούσει ένα μεγάλο γκρουπ να περνάει από την γύρω περιοχή.
Ήχοι από την μάχη
Πριν από δέκα περίπου χρόνια, μια γυναίκα που μένει στο σημείο όπου ήταν το πεδίο της μάχης του Bentonville, κάλεσε το κέντρο επισκεπτών για να αναφέρει δυνατούς ήχους στο κτήμα της. Η γυναίκα ήθελε να μάθει αν γινόντουσαν δοκιμαστικές βολές όπλων κατά την διάρκεια της νύχτας. Ανέφερε ότι ακούστηκε σαν κρότος από κανόνι στο πεδίο της μάχης.
Αυτό έγινε πολύ πριν η περιοχή αποκτήσει τα οπλοπολυβόλα 3 ιντσών, και το κέντρο βεβαίωσε την γυναίκα ότι τίποτα που να σχετίζετε με το Bentonville, δεν πυροβολούσε κατά την διάρκεια της νύχτας.
Από εκείνη την στιγμή κι έπειτα, πολλοί κάτοικοι του Bentonville, ισχυρίζονταν ότι άκουγαν ήχους μάχης, πυροβολισμούς, βήματα στρατιωτών, ομιλίες κτλ. Είναι μήπως πυροβολισμοί από κυνηγούς της περιοχής; Ή μήπως είναι από στρατιωτικές ασκήσεις του οχυρού bragg που εξυπηρετεί στον στρατό και βρίσκεται έξω από το Bentonville; Ή μήπως είναι κάτι το παραφυσικό;
Τα δάση κινούνται
Πρόσφατα ένας άντρας πήγε στο Bentonville για να συμμετάσχει στην καθημερινή ζωή της ιστορικής περιοχής. Έχοντας κάνει λάθος κατέφθασε μια βδομάδα νωρίτερα, δεν μπόρεσε να βρει κατοικία, και αποφάσισε να παραμείνει στον τόπο διαμονής το βράδυ και μόνος.
Το μέρος εκείνο ονομάζετε «εθνικό κάμπινγκ» και αποτελεί στην ουσία τη γραμμή του στρατού federal XX corps κατά την διάρκεια της μάχης. Οι χωματουργικές εργασίες του στρατού, έχουν επιδιορθώσει τα καλύτερα χαρακώματα και οχυρά της μάχης.
Όχι πολύ αφότου έπεσε για ύπνο, ο επισκέπτης άρχισε να γίνεται ανήσυχος. Παράξενες φωνές ακούγονταν μέσα από το απόλυτο σκοτάδι, κι έμοιαζαν να έρχονται από όλες τις κατευθύνσεις. Ο άντρας δεν μπορούσε να κοιμηθεί, και είχε τρομοκρατηθεί από τους ήχους. Ανέφερε ότι άκουσε μια οχλαγωγία από μεγάλη μάζα ανθρώπων. Τους κτύπους του εξοπλισμού τους, κρότους, πυροβολισμούς καθώς και ήχους από άμαξες. Τα δάση, τόνισε, μοιάζουν να είναι γεμάτα ζωή και κίνηση.
Αόρατα χέρια
Ένα καλοκαιρινό απόγευμα, ένας ομοσπονδιακός αξιωματικός περπατούσε με μερικούς στρατιώτες κατά μήκους της γραμμής των δυνάμεων union xx corps στο Bentonville. Ο άντρας ήταν θορυβώδης και ανήσυχος κι άρχισε να τρομοκρατεί τους «Yankees». Οι φίλοι του διαπίστωναν ότι οι ύβρεις του αξιωματικού ήταν εκτός ελέγχου, και μείωσαν την ταχύτητα του βηματισμού τους, κρατώντας απόσταση από το διαταραγμένο άτομο. Ξαφνικά, είδαν τον φίλο τους να πέφτει στην άσφαλτο. Έδειχνε σαν να σκόνταψε, αλλά ο άντρας πετάχτηκε πάνω αμέσως και απαίτησε να μάθει ποιος τον έσπρωξε. Είχε νιώσει στιγμιαία δυο χέρια στην πλάτη του καθώς ξαπλώθηκε φαρδύς – πλατύς στο έδαφος. Οι υφιστάμενοι τους, παράλληλα, ισχυριζόντουσαν ότι ο αξιωματικός είχε λάθος. Δεν ήταν αρκετά κοντά του για να τον σπρώξουν.
Εκείνη την στιγμή εντελώς ξαφνικά, το γκρουπ αντιλήφθηκε απότομη πτώση της θερμοκρασίας. Ο γλυκιά και ξηρή νύχτα είχε γίνει πολύ παγερή, κι μια αηδιαστική μυρωδιά ξεπετάχτηκε από το πουθενά. Τρομοκρατημένοι, οι άντρες άρχισαν να βηματίζουν γρηγορότερα, επιθυμώντας να γυρίσουν πίσω στον χώρο διαμονής τους – και να βγουν από το δάσος.
Σοκαρισμένοι οι άντρες αναφέρουν ότι αυτή η δραματική πτώση της θερμοκρασίας διήρκησε μέχρι να βγουν από το δάσος. Περιττό να πούμε ότι ο αξιωματικός αρνήθηκε να περπατήσει στο δάσος την νύχτα πίσω από το μέρος που γινόντουσαν οι ομοσπονδιακές χωματουργικές εργασίες του Bentonville. “δεν μου αρέσει εκεί πίσω”, ανέφερε.
Η πιο χαρακτηριστική και παραδοσιακή ιστορία φαντασμάτων που έχει σχέση με το Bentonville έχει ειπωθεί από την φημισμένη χρονογράφο nancy Roberts. Η ιστορία της για την μάχη των φαντασμάτων στο Bentonville καταγράφεται παρακάτω εις το ακέραιο.
Η μάχη των νεκρών: Bentonville
Το 1905 δυο κυνηγοί έγιναν αυτόπτης μάρτυρες μιας μάχης εμφυλίου πολέμου, που έγινε 40 χρόνια πριν…!!!
Η πιο συναρπαστική περίπτωση που κατακτά το ανθρώπινο μυαλό είναι η παρουσίαση σκηνών από το παρελθόν. Υπάρχουν ιστορίες για μεταμεσονύκτιους καβαλάρηδες, ρομαντικά ραντεβού και μάχες που ξαναγίνονται. Αυτοί που ισχυρίζονται ότι έχουν δει αυτά τα πράγματα μπορούν να περιγράψουν το παρουσιαστικό και την δράση των συμμετεχόντων με εκπληκτικές λεπτομέρειες.
Οι περισσότερες από τις προσπάθειες να εξηγηθούν αυτά τα μεταφυσικά φαινόμενα, βασίζονται πάνω στην θεωρία της ακριβής αναπαραγωγής ατμοσφαιρικών συνθηκών στο Bentonville. Αυτή η παραξενιά της φύσης μπορεί να παρουσιαστεί και να γίνει αντιληπτή σε ελάχιστους θνητούς. Αλλά κανείς από αυτούς δεν τολμά να πει πότε αυτές οι συνθήκες είναι μέσα στην σφαίρα της επιστήμης ή της μεταφυσικής.
Ο jim weaver που ζούσε κοντά στο Smithfield (βόρεια Carolina) στις αρχές του 20ου αιώνα, ποτέ δεν ξέχασε τα τρομοκρατικά σκηνικά που έγιναν την νύχτα που έκανε την επίσκεψή του στο παρελθόν. Ο weaver δεν έκανε καμία προσπάθεια να το εξηγήσει. Απλά ήξερε τι είχε γίνει. Ήταν εκεί, το είδε, και έλεγε την ιστορία για το υπόλοιπο της ζωής του.
Ο jim weaver ήταν ένας μικροκαμωμένος άντρας που δούλευε στις φάρμες και στον μύλο του. Ο κόσμος του Smithfield τον αποκαλούσε «ο μπλε άντρας». Είχε πέσει θύμα μιας ήπιας επιληψίας, και η θεραπεία με νιτρικό άλας, έδινε ένα ελαφρό μπλε χρώμα στους θεραπευόμενους.
Παρόλο που δούλευε πολύ και σκληρά, ο weaver και η οικογένειά του ζούσε στα όρια της φτώχειας και της εξαθλίωσης. Ήταν ένας ήσυχος, και σοβαρός άνθρωπος και ο μόνος αυτοέπαινός του ήταν ότι ποτέ του δεν είχε πει ψέμματα.
Η αδυναμία του jim ήταν η αγάπη του για το κυνήγι. Πολλά βράδια αυτός κι ο σκύλος του πηγαίνανε στο δάσος του Bentonville και στήνανε καρτέρι κοντά στο σπίτι του. Τελευταία ένα σαββατόβραδο μαρτίου, αυτός κι ένας άγγλος ονομαζόμενος joe Lewis περπατούσαν ανάμεσα σε πεύκα και πυκνούς θάμνους. Όταν το γαύγισμα από το λαγωνικό του weaver γέμισε με ήχους την απόλυτα ήσυχη νύχτα, οι δυο άντρες κατάλαβαν ότι το σκυλί είχε βρει το θήραμα του.
Ο jim weaver πάντα έλεγε ότι δεν πρέπει να κυνηγάς τις κυριακές. Λοξοκοίταξε το φεγγάρι το οποίο του πρόδιδε ότι ήταν ήδη μεσάνυχτα. Παρόλα αυτά ήταν απόλυτα σίγουρος ότι το θήραμα βρισκόταν μέσα στο δέντρο κι έπρεπε να το πιάσει. Για να πετύχει αυτό αποφάσισε να κόψει το μικρό δέντρο όπου το λαγωνικό είχε σταματήσει. Άρπαξε το σπαθί του, έκανε ένα βήμα πίσω και χτύπησε το δέντρο. Μόλις το έκανε αυτό, μια εκτυφλωτική δέσμη φωτός ξεπρόβαλλε από το πεύκο. Άσχημα τρομαγμένος ο jim, άφησε το τσεκούρι από τα χέρια του και παρέμεινε κοκαλωμένος από τον φόβο, καθώς η μία δέσμη φωτός μετά την άλλη ξεπροβάλλονταν στα γύρω δέντρα.
Οι δέσμες αυτές φώτισαν το δάσος γύρω από τον jim. Μπορούσε πλέον να δει σκιερές φιγούρες να τρέχουν δεξιά κι αριστερά και να κρύβονται πίσω από τα δέντρα. Η κάθε μία από αυτές κρατούσε ένα παλιού τύπου τυφέκιο. Όλες μονομιάς ξεπετάχτηκαν πίσω από τον weaver, με τα άλογά τους. Γκρίζοι - ένστολοι ιππείς. Ένα ιππικό φάντασμα. Ακουγόταν ένας ψίθυρος από πυροβολισμούς. Οι άντρες με τις μπλε στολές, έτρεχαν, πυροβολούσαν πίσω από τα δέντρα και πέθαιναν σε αφύσικες στάσεις.
Οι σφαίρες από τους γύρω πυροβολισμούς, προσέκρουαν στους κορμούς των δέντρων κι εξοστρακίζονταν σε διάφορες κατευθύνσεις με μανία. Οι δύο άντρες παρέμεναν ακίνητοι. Ένιωθαν τα γόνατά τους αδύνατα και τα μέτωπά τους είχαν λουστεί από κρύο ιδρώτα. Τα δάσος γύρω τους είχε γεμίσει από τους ήχους της μάχης. Οι σφαίρες σφυρίζανε γύρω από τα αυτιά τους σαν χαλάζι, κι εκτοξεύονταν εναντίον των δέντρων και των στρατιωτών. Αργότερα περίπου 10 γιάρδες μακριά, ο jim είδε μια ξεχωριστή συμπλοκή. Ένας στρατιώτης των Yankees, προσπαθούσε να αφαιρέσει την σημαία, από τον σημαιοφόρο μιας προχωρημένης ομοσπονδιακής μονάδας. Μια δεύτερη γκρίζα φιγούρα ήρθε για να κρατήσει άμυνα και ο yankee τον τρύπησε με την ξιφολόγχη του.
Τώρα ο yankee και ο σημαιοφόρος, με την σημαία στην μασχάλη του, παλέψανε σώμα με σώμα. Τελικά, το πρόσωπο του yankee γέμισε με το αίμα του εχθρού, και ο σημαιοφόρος έπεσε στο έδαφος αφού δέχτηκε μια μαχαιριά στον ώμο. Μόλις μερικά λεπτά πέρασαν προτού ο jim weaver και ο joe lewis ξεκινήσουν να τρέχουν. Ο φόβος τους πανικόβαλλε, καθώς οι καρδιές τους χτυπούσαν δυνατά και νιώθανε πνίξιμο. Περάσανε το παλιό σπίτι του Αρπιστή στην πορεία τους. Αλλά δεν σταμάτησαν για να παρακολουθήσουνε τις μπάλες φωτιάς που φωτίζανε τον μαύρο ουρανό πίσω από το σπίτι, καθώς επίσης και το παράξενο φως που έβγαινε μέσα από τα παράθυρα. Σταμάτησαν να τρέχουν και πέσανε κάτω κατάκοποι, μόνο όταν έφτασαν στο πίσω μέρος του σπιτιού του weaver.
Η νύχτα εκείνη ήταν μόνο 40 χρόνια μετά από την μάχη των Μπλε και των Γκρίζων που πολέμησαν και πέθαναν εκεί. Η μάχη ξεκίνησε Κυριακή 19 μαρτίου 1865. συνεχίστηκε μέχρι την Τρίτη 21 του μηνός, με κανονιές να γεμίζουν εκείνη την νύχτα, τον ουρανό. Το σπίτι του Αρπιστή χρησιμοποιήθηκε σαν νοσοκομείο για τους τραυματίες όπου η κραυγές πόνου συνεχίστηκαν για αρκετές μέρες ακόμη.
Ο jim weaver αρκετά αργότερα εντάχθηκε στους βετεράνους της ομοσπονδίας Smithfield στους οποίους διηγήθηκε την ιστορία της νύχτας που είδε την μάχη του Bentonville με τα ίδια του τα μάτια. Πιστέψτε τον ή όχι - όπως νομίζετε.
Αλλά ανάμεσα στους βετεράνους υπήρχε κάποιος που ήξερε ότι ο jim δεν έλεγε ψέμματα. Μόνο 17 χρονών την νύχτα του 1865, υπηρετούσε σαν σημαιοφόρος της μονάδας του. Το αριστερό του χέρι ήταν παράλυτο εξ αιτίας ενός μεγάλου τραύματος, που απέκτησε καθώς προσπαθούσε να προστατεύσει την σημαία του την ώρα της μάχης. Ο μεγαλύτερός του αδερφός πέθανε σε μια προσπάθεια να τον προστατεύσει!
0 comments
Δημοσίευση σχολίου