Η γαλήνη του χωριού Νάκλα κοντά στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, διαταράχτηκε απότομα ένα πρωινό του Ιουνίου του 1911, όταν έπεσε ένας μετεωρίτης. Γραμμένο σε αυτό το μετεωρίτη ήταν ένα μήνυμα από άλλον πλανήτη. Θα χρειάζονταν όμως εβδομήντα χρόνια, ώσπου να μπορέσουμε να το διαβάσουμε.
Το 1976 προσεδαφίστηκαν στον Άρη οι δύο συσκευές Viking της NASA. Τότε μετρήθηκε με ακρίβεια η περιεκτικότητα των αερίων της αρειανής ατμόσφαιρας. Μερικά χρόνια μετά, όταν επιστήμονες ανέλυσαν τα αέρια που περιείχε ο μετεωρίτης του Νάκλα κι άλλοι όμοιοί του, βρήκαν μια καταπληκτική ομοιότητα.
Η πλειονότητα των μετεωριτών είναι θραύσματα αστεροειδών. Εκείνος όμως που έπεσε στο Νάκλα, μόνο από ένα μέρος μπορούσε να είχε έρθει. Από τον Αρη.
Ο μετεωρίτης από τον Άρη, που έπεσε στο χωριό Νάκλα της Αιγύπτου το 1911, στο μικροσκόπιο. Από ανάλυση του πετρώματος προκύπτει ότι είχε εκτεθεί σε νερό μετά το σχηματισμό του. Διαθέτει ορυκτά, που έχουν σχηματισθεί από χημική αντίδραση με νερό.
Τα ανθρακικά του άλατα περιέχουν περισσότερο 13C από τα πετρώματα της Γης και καταδεικνύουν την αρειανή του προέλευση. Επίσης, επιστήμονες που εξέτασαν πρόσφατα με ειδικά όργανα το εσωτερικό του, ανακάλυψαν αφθονία ανθρακούχων υλικών σε δενδριτικούς πόρους και αυλάκια, που μοιάζουν με αυτά που σχηματίζουν τα βακτήρια σε αντίστοιχα πετρώματα στη Γη.Ενισχύθηκε έτσι η υπόθεση, ότι κάποτε πρέπει να υπήρχε βακτηριδιακής μορφής ζωή στον Άρη.
Καλωσήρθατε στον Άρη.
Πριν από ένα δισεκατομμύριο χρόνια ένα ηφαίστειο είχε εκραγεί εδώ. Η λάβα του κρύωσε κι έγινε συμπαγές πέτρωμα. Εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια μετά, αυτή η περιοχή πλημμύρισε από νερό. Ύστερα από εκείνη την πλημμύρα, ένας αστεροειδής στο μέγεθος του βράχου του Γιβραλτάρ κατέπεσε στην επιφάνεια του πλανήτη κι άνοιξε έναν πελώριο κρατήρα. Πολλά θραύσματα εκτινάχτηκαν στο Διάστημα. Γύριζαν γύρω από τον Ήλιο, ώσπου η έλξη του Άρη έδωσε σε κάποιο τροχιά σύγκρουσης με τη Γη. Η άφιξή του συντάραξε το μικρό χωριό Νάκλα.
Τέτοιου είδους μετεωρίτες είναι τα οχήματα ενός συστήματος διαπλανητικής μεταφοράς, με το οποίο ανταλλάσσουν πετρώματα οι πλανήτες. Ένας τέτοιος μετεωρίτης διαφυλάττει μικροσκοπικό φορτίο. Τους σπόρους της ζωής. Μια διαπλανητική κιβωτός. Τα περισσότερα πετρώματα είναι πορώδη. Εκεί μπορεί να κρυφτεί η ζωή σα λαθρεπιβάτης.
Γνωρίζουμε ότι κάποια μικρόβια αντέχουν στο εχθρικό περιβάλλον του Διαστήματος. Ενάμιση χρόνο πέρασαν κάποια βακτήρια στην επιφάνεια του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού εκτεθειμένα σε ακραίες θερμοκρασίες, στο κενό και την ακτινοβολία του Διαστήματος. Ορισμένα από αυτά ζούσαν ακόμα, όταν τα έφεραν πίσω στη Γη.
Ακόμα πιο εκπληκτικά είναι κάποια βακτήρια, που ξύπνησαν από ύπνο οκτώ εκατομμυρίων ετών. Ήταν παγωμένα στους πάγους της Ανταρκτικής πολλά χρόνια πριν εμφανιστεί το είδος μας. Και είναι ακόμα ζωντανά. Αν υπομένει η ζωή τις κακουχίες του Διαστήματος κι αντέχει χιλιετίες, τότε θα μπορεί να μεταφέρεται από κόσμο σε κόσμο με το διαπλανητικό σύστημα μεταφοράς.
Καλλιτεχνική αναπαράσταση πρόσκρουσης μεγάλου αστεροειδούς στη Γη.
Ορισμένοι μονοκύτταροι οργανισμοί που μεταφέρονται από τους αστεροειδείς, ενδεχομένως, σύμφωνα με τους επιστήμονες,
να μπορούν να επιβιώνουν ακόμα κι από τέτοιες συγκρούσεις.
Οι πρόγονοί μας, τα μικρόβια, πέρασαν αρκετό καιρό στο Διάστημα. Γιατί το λέμε αυτό; Η Γη είναι 4,5 δισεκατομμυρίων ετών. Το πρώτο μισό της ζωής της, την βομβάρδιζαν μεγάλοι αστεροειδείς ανά μερικά εκατομμύρια χρόνια. Οι πιο βίαιες συγκρούσεις εξάτμιζαν το νερό της Γης κι έλιωναν τα επιφανειακά πετρώματα. Με κάθε τέτοια σύγκρουση ο πλανήτης θα έμενε χιλιάδες χρόνια άγονος. Γνωρίζουμε όμως από απολιθώματα, ότι εξελίσσονταν στη Γη βακτήρια κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Πώς μπορούσε η ζωή ν’ αντέxει τέτοιο πλήθος φονικών πληγμάτων;
Όποτε έπεφτε αστεροδειδής στη Γη διανοιγόταν κρατήρας κι εκατομμύρια βράχια εκτινάσσονταν στο Διάστημα. Πολλά από αυτά περιείχαν ζωντανά βακτηρίδια. Ορισμένα θα επιβίωναν στο Διάστημα. Όσα όμως έμειναν στη Γη θα ψήνονταν. Λίγες χιλιάδες χρόνια ύστερα από κάθε πρόσκρουση, η Γη είχε ψυχθεί τόσο, ώστε να συμπυκνωθεί το νερό και να σχηματίσει ωκεανούς. Ο πλανήτης μας, θα ήταν και πάλι κατοικήσιμος.
Στο μεταξύ, τα περισσότερα βράχια που εκτινάσσονταν, θα είχαν μπει σε τροχιά γύρω από τον Ήλιο. Ορισμένα θα ξανασυναντούσαν τη Γη. Θα επέστρεφαν ως μετεωρίτες και θα παρέδιδαν το πολύτιμο φορτίο τους, για να ξανασπείρουν τον πλανήτη.
Η ζωή δεν θα χρειαζόταν να ξεκινά κάθε φορά πάλι από την αρχή. Θα συνεχιζόταν από εκεί όπου είχε μείνει.
Καλλιτεχνική απεικόνιση κομήτη που μεταφέρει προς τη Γη μέσω του Διαστήματος μια βακτηριακή μορφή ζωής.
Όταν το Ηλιακό Σύστημα ήταν νεαρό, η Αφροδίτη μάλλον έμοιαζε με τη Γη. Είχε ωκεανούς, ίσως ακόμα και με ζωή. Η Αφροδίτη, η Γη και ο Αρης αντάλλασσαν πετρώματα μέσω των αστεροειδών.
Περιέχει άραγε η ζωή στη Γη ίχνη από διαπλανητικά ταξίδια του παρελθόντος;
Γιατί επιβιώνουν ορισμένα μικρόβια από την ακτινοβολία του Διαστήματος;
Οι συνθήκες αυτές κανονικά δεν υπάρχουν στη Γη. Ίσως μας λένε, πως οι πρόγονοί τους επέζησαν υπό τέτοιες συνθήκες πριν από μερικά δισεκατομμύρια χρόνια.
Γνωρίζουμε λοιπόν, πως τα μικρόβια κρύβονται και ταξιδεύουν από πλανήτη σε πλανήτη. Μήπως κι από άστρο σε άστρο; Διαστρική Οδύσσεια;
Πριν από περίπου τριάντα εκατομμύρια χρόνια το αγριοραδίκι εξέλιξε έναν άλλο τρόπο να στέλνει το δικό του μήνυμα ζωής στο χώρο και στο χρόνο. Κάθε σποράκι είναι κι ένας μικρός αλεξιπτωτιστής, που παρασύρεται από τον άνεμο και ρισκάρει τα πάντα, προκειμένου να προσγειωθεί με ασφάλεια. Τα ανοδικά ρεύματα τον ανεβάζουν ψηλότερα.
Το αγριοραδίκι διανύει έτσι δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες χιλιόμετρα. Διασχίζει ακόμα και οροσειρές. Η εξέλιξη το μετέτρεψε σε μια λεπτοδουλεμένη ιπτάμενη μηχανή. Ο σπόρος εξασφαλίζει την επιβίωση του είδους ταξιδεύοντας προς ασφαλή λιμάνια. Κάθε σπόρος μεταφέρει στο DNA του μια ιστορία. Το χαρακτήρα και το πεπρωμένο του επόμενου αγριοραδικιού. Η ζωή διαιωνίζεται ξαναλέγοντας την ιστορία της.
Πανσπερμία είναι η υπόθεση, ότι ζωή υπάρχει σε όλο το Σύμπαν και μεταφέρεται από μετεωρίτες, αστεροειδείς, κομήτες κ.λπ. σε βακτηριδιακή μορφή. Είναι άραγε πιθανό να επιβίωσε η ζωή από άστρο σε άστρο; Τα άστρα απέχουν μεταξύ τους εκατομμύρια φορές περισσότερο απ’ ότι οι πλανήτες. Στο αχανές Σύμπαν θα περνούσαν δισεκατομμύρια χρόνια ώσπου να πέσει βράχος από τη Γη σε πλανήτη σε τροχιά γύρω από άλλο άστρο. Τα μικρόβια-λαθρεπιβάτες δεν θα επιβίωναν τόσο καιρό από την κοσμική ακτινοβολία. Υπάρχει όμως ένα ευλογοφανές σενάριο για την εξάπλωση της ζωής από το ένα ηλιακό σύστημα στο άλλο.
Τα άστρα του Γαλαξία μας έλκονται από τη βαρύτητα. Διαγράφουν τεράστιες τροχιές γύρω από το κέντρο του. Ο Ήλιος μας, για παράδειγμα, χρειάζεται 225 εκατομμύρια χρόνια να συμπληρώσει μία περιστροφή. Σε κάθε τέτοια περιστροφή το Ηλιακό μας Σύστημα διασχίζει δυο-τρία γιγαντιαία μεσοαστρικά νέφη. Καθένα τους έχει διάμετρο πολλά έτη φωτός.
Οι Γαλαξίες είναι μηχανήματα που παράγουν κόσμους. Ο Γαλαξίας μας διαθέτει περισσότερα από εκατό τέτοια αχανή νέφη. Εκεί συμπυκνώνονται αέρια και σκόνη και σχηματίζουν καινούρια άστρα και πλανήτες. Στα ταξίδια του στον Γαλαξία, τον Ήλιο τον συνοδεύουν οι πλανήτες του, αλλά κι ένα τρισεκατομμύριο μακρινοί κομήτες. Όταν το Ηλιακό μας Σύστημα διασχίσει μεσοαστρικό νέφος, η βαρύτητά του αναδεύει τους πιο μακρινούς κομήτες. Ορισμένοι εκσφενδονίζονται στο χώρο ανάμεσα στα άστρα. Άλλοι ορμούν προς το εσωτερικό του Ηλιακού Συστήματος. Πέφτουν προς τον Ήλιο.
Κάποιοι από αυτούς ίσως να συγκρουστούν με τους πλανήτες. Η βίαιη σύγκρουση κάποιου κομήτη με πετρώδη πλανήτη εκτινάσσει στο Διάστημα βράχους σα να ήταν πύραυλοι. Αν τύχει να κατοικείται ο πλανήτης αυτός, πολλά βράχια θα μεταφέρουν επιβάτες. Ζωντανά μικρόβια. Ύστερα από χιλιάδες χρόνια, θραύσματα βράχων, που εκτινάχθηκαν από τη Γη, μπορεί να πέσουν ως μετεωρίτες στην ατμόσφαιρα νεογέννητων πλανητών του μεσοαστρικού νέφους.
Αν τύχει να βρουν υγρό νερό, τα μικρόβια που μεταφέρουν μπορούν να αναζωογονηθούν και να αναπαραχθούν. Ίσως έτσι εισβάλλει η ζωή στα άγονα μέρη. Ο Ήλιος περνάει λοιπόν μέσα από το νέφος, αφού σκόρπισε το σπόρο της ζωής σε νεογέννητους κόσμους άλλων άστρων. Οι κόσμοι αυτοί, που τους άγγιξε η ζωή, θα φύγουν πια από το νέφος που τους γέννησε. Το άστρο τους θα τους κάνει να διασχίσουν άλλα μεσοαστρικά νέφη. Εκεί μπορεί να σπείρουν κι άλλους κόσμους.
Φανταστείτε να επαναλαμβάνεται αυτή τη διαδικασία από κόσμο σε κόσμο. Καθένας τους να φέρνει τη ζωή στους άλλους. Η ζωή θα απλωνόταν σαν αργή αλυσιδωτή αντίδραση σε ολόκληρο τον Γαλαξία. Ίσως έτσι έφτασε η ζωή στη Γη. Δεν γνωρίζουμε με σιγουριά.
0 comments
Δημοσίευση σχολίου