Αν σε βγάλει ποτέ ο δρόμος σου από εκεί και τύχει να πέσεις πάνω στο γεγονός, μην ζητήσεις να παίξεις. Μην στριμωχτείς ούτε στην πρώτη σειρά των θεατών γιατί μπορεί να σε πάρουν τα σκάγια.
Το πρώτο τραπέζι πίστα σε αυτό το ποδοσφαιρικό ματς δεν είναι για σένα και για μένα φιλήσυχε ταξιδιώτη. Είναι για όσους μπορούν να κοιτάξουν στα μάτια τις πιο αλητήριες μπαλαδόφατσες του κόσμου. Οι υποψήφιοι δηλαδή ως οι επόμενες… αλητήριες μπαλαδόφατσες. Ή αλλιώς οι επίδοξοι συμμετέχοντες του επόμενου Μουντιαλίτο Ελ Πορβενίρ.
Για να σου ικανοποιήσω πάντως την περιέργεια είναι σχεδόν αδύνατο να δεις live κάτι τέτοιο. Θα πρέπει να ταξιδέψεις επί τούτου στο Περού την πρώτη μέρα του Μάη για να βιώσεις τη μυσταγωγία των ντόπιων για το πιο διάσημο εξαγώγιμο προϊόν της χώρας.
Ναι, σωστά φαντάστηκες, εκεί γεννήθηκε ως όρος το Μουντιαλίτο.
Όταν διαβάζεις ότι έρχεται το 18ο Μουντιαλίτο Ζαγορίου να ξέρεις πως (εκτός του ότι δεν παίζεται με μήλα αντί για μπάλες) οι ρίζες του βρίσκονται στη Λίμα. Και ότι είναι πολύ πιο soft από την αυθεντική version…
Ο πρόδρομος αυτού που αποκαλείται «macho futbol», ποδόσφαιρο του δρόμου δηλαδή, εγκαινιάστηκε στην πρωτεύουσα του Περού το μακρινό 1950. Διόλου τυχαία η χρονολογία, αφού έμπνευση των διοργανωτών αποτέλεσε το περίφημο «Maracanazo».
Εντυπωσιασμένοι από το χουνέρι που είχαν κάνει λίγο καιρό πριν οι Ουρουγουανοί στην οικοδέσποινα του Μουντιάλ Βραζιλία, οι Περουβιανοί έστησαν το δικό τους τουρνουά στους δρόμους του «μπάριο» Ελ Πορβενίρ. Έτσι γεννήθηκε το Μουντιαλίτο Ελ Πορβενίρ, εμπνέοντας με τη σειρά του τα 5Χ5 και 8Χ8 όλου του κόσμου.
Το πρώτο τουρνουά, στο οποίο συμμετείχαν οκτώ ομάδες από τις γύρω γειτονιές, διεξήχθη μετ’ εμποδίων. Για την ακρίβεια δεν ολοκληρώθηκε καν διότι η δικτατορική κυβέρνηση του Μάνουελ Αρτούρο Όντρια είχε απαγορεύσει το ποδόσφαιρο στους δρόμους της χώρας.
Σύντομα όμως το καθεστώς διαπίστωσε ότι από την εφαρμογή της πρακτικής «άρτος και θεάματα» μόνο να κερδίσει είχε. Όταν σε μία από τις πρώτες χρονιές διεξαγωγής του τουρνουά διαδήλωσαν 4.000 άτομα έξω από το αστυνομικό τμήμα στο οποίο κρατείτο ο εκ των δημιουργών αυτού, Χόρχε Φάγια, οι Αρχές αντιλήφθηκαν ότι ήταν μάταιη κάθε προσπάθεια καταστολής.
Από τη δεκαετία του ‘60 το Μουντιαλίτο αναγνωρίστηκε επίσημα από τις αρχές της Λίμα. Αντί η αστυνομία να κυνηγάει τους ποδοσφαιριστές ήταν και είναι πλέον παρούσα σε κάθε διοργάνωση για να τους προστατεύει.
Να τους προστατεύει όμως από τι; Στην καλύτερη περίπτωση από τους… αντιπάλους τους, στη χειρότερη από το εξαγριωμένο πλήθος. Δεν πρόκειται για μπάλα όπως την ξέρουμε, αλλά για μια μάχη του δρόμου. Μην φαντάζεστε τον Ροναλντίνιο να κάνει τα τσαλιμάκια του εκεί μέσα, θα έπαιρνε τα πόδια του παραμάσχαλα αν στην πρώτη κλοτσιά δεν είχε φύγει μόνος του.
Το πρώτο Μουντιαλίτο της ιστορίας διατηρεί τη φήμη του ως το πιο brutal που εμφανίστηκε ποτέ. Οι συμπλοκές μεταξύ των παικτών είναι ρουτίνα, ενώ η πώρωση των θεατών χτυπάει κόκκινο, καθώς ταυτίζονται με τις ομάδες.
Ο σωστός ορισμός είναι «οπαδοί», ενίοτε και χούλιγκανς αφού σε κάποιες περιπτώσεις δεν αποφεύχθηκαν τα «ντου» στον αγωνιστικό… δρόμο και το κυνήγι των παικτών. Δεν συζητάμε φυσικά για ρίψεις αντικειμένων, αλλά για το αν μπορεί κάποιος πλέον να πετάξει (ξανά) φωτοβολίδα.
Όλα αυτά τα ευτράπελα είχαν ως αποτέλεσμα να συνθέτουν πια τα όρια του γηπέδου οι ασπίδες των αστυνομικών. Οι συνθήκες μοιάζουν με έναν αγώνα ΠΑΟΚ – Ολυμπιακός, χωρίς «νεκρές» ζώνες στις εξέδρες και μόνο εκλεκτά καλόπαιδα στο τερέν.
Η καφρίλα και η καλτίλα είναι όμως αυτές που εξασφαλίζουν τη μοναδικότητα του γεγονότος και την αναγωγή του σε φαινόμενο. Η απήχηση στο Περού είναι τεράστια. Όλοι οι δρόμοι της πρωτεύουσας οδηγούν τέτοια εποχή στην Ελ Πορβενίρ Λα Βικτόρια.
Οι θεατές κρέμονται σαν τα τσαμπιά στις ταράτσες και τα παράθυρα των πολυκατοικιών, η μπύρα ρέει άφθονη, οι γυναίκες λικνίζονται στους ρυθμούς της μουσικής και το μεθύσι είναι μεταδοτικό. Η μέρα του τελικού δε έχει εξελιχθεί σε ένα από τα μεγαλύτερα happening του Περού.
Οι γυναίκες της γειτονιάς μαγειρεύουν και μοιράζουν φαγητό στο πλήθος, ενώ στους τοίχους παραπλήσιων κτιρίων κάνουν παρέλαση τα πανό υποψηφίων πολιτικών!
Μολονότι τα τελευταία χρόνια η διοργάνωση έχει εκπολιτιστεί σε κάποιο βαθμό, το 2014 είχε… άδοξο τέλος. Όταν η ομώνυμη ομάδα Ελ Πορβενίρ ισοφάρισε σε 1-1 στον τελικό την «Μι Μπαρούντο», οι οπαδοί της πρώτης το… χάρηκαν σε τέτοιο βαθμό που έκαναν «ντου» στους αντιπάλους.
Παρά την ισχυρή αστυνομική δύναμη, η «Μι Μπαρούντο» δεν ένιωθε καθόλου ασφαλής -σε τέτοιες περιστάσεις δεν είναι να παίζεις εκτός έδρας- και αποχώρησε.
Η Ελ Πορβενίρ κατέκτησε για πρώτη φορά το τρόπαιο και δεν χαλάστηκε καθόλου για την επεισοδιακή τροπή. Το πανηγύρισε με την ψυχή της. Με τη βεβαιότητα ότι «δεν ήμασταν εμείς προβοκάτορες, αλλά οι άλλοι… κότες».
Στη φετινή, 67η έκδοση του θεσμού, σημειώθηκε ρεκόρ συμμετοχών με 56 και για την ιστορία το τουρνουά κατέκτησε η γειτονιά ονόματι Πουρίτο Μπάριος Αλτος.
«Αν έπεσε ξύλο» είπατε; Για το μόνο που μπορούμε να σας εγγυηθούμε είναι ότι ακόμα κι αν έπεσε, κανείς από τους παρευρισκόμενους δεν το εξέλαβε ως τέτοιο…
0 comments
Δημοσίευση σχολίου