Τα Ερπετοειδή είναι Εδώ !!! Η Τελευταία Συνέντευξη του Σωκράτη Αικατερινίδη

Η τελευταία συνέντευξη του Σωκράτη Αικατερινίδη ...Στις 24 Δεκεμβρίου του 2005, έφυγε από τον κόσμο ο ερευνητής και δάσκαλος, Σωκράτης Αικατερινίδης, ένας από τους μεγαλύτερους UFOλόγους – και ίσως ο πιο αναγνωρίσιμος – που διέθετε η Ελλάδα. Ήταν μια τραγική και τεράστια απώλεια για τον ελληνικό χώρο της έρευνας του Παράξενου.

Εγώ τον γνώρισα σε μια από κείνες τις θρυλικές συναντήσεις που οργάνωνε ο συγγραφέας και εκδότης του περιοδικού Strange Παντελής Γιαννουλάκης, όποτε τύχαινε να κατέβει στην Αθήνα. Ήξερα ότι μελετούσε ένθερμα το θέμα των Δρακονιανών επί πολλά χρόνια και μετά τις απαραίτητες συστάσεις άρπαξα την ευκαιρία κι άρχισα τις ερωτήσεις.

«Βλέπεις εκείνη την κοπέλα απέναντι;» μου είπε καθώς μιλούσαμε, δείχνοντας με το βλέμμα του ένα κορίτσι με μακριά μαύρα μαλλιά που καθόταν στην παρέα μας. «Είναι Δρακονιανή» ψιθύρισε, αφήνοντας με έκπληκτη ενώ εκείνος χαμογελούσε. Δεν κατάλαβα ποτέ αν σοβαρολογούσε.

Αρκετό καιρό μετά, βρήκα το θάρρος και επικοινώνησα μαζί του για να κάνουμε μια συνέντευξη για το θέμα των Δρακονιανών. Ήταν λίγες εβδομάδες πριν το θάνατο του και η μικρή συζήτηση που κάναμε, κλείνει με κάπως δυσάρεστη και ανησυχητική ατμόσφαιρα, γεγονός που οφείλεται και στην πολύ κακή κατάσταση της υγείας του. Εκείνο την περίοδο ήταν πολύ εξαντλημένος αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να μιλήσει για τα θέματα που μελετούσε με πάθος σε όλη του τη ζωή.

Η συνέντευξη που ακολουθεί δημοσιεύτηκε τον Μάρτιο του 2006, στο τεύχος 86 του περιοδικού «Strange» και την αναδημοσιεύουμε εδώ, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι…

«Ζουν ανάμεσα μας;
Είχα διαβάσει με αρκετό ενδιαφέρον ότι οι Δρακονιανοί μπορούν να συνάψουν σχέσεις με τους ανθρώπους, να τους εξαπατήσουν με το δήθεν ανθρώπινο παρουσιαστικό τους και να τους τρομοκρατήσουν αποκαλύπτοντας το ερπετοειδές πρόσωπό τους. Υπάρχει κάποια δόση αλήθειας σε όσα λέγονται για τους Δρακονιανούς; Μπορούν να βλάψουν ανεπανόρθωτα τους ανθρώπους που έρχονται σε επαφή μαζί τους; Υπάρχουν Δρακονιανοί σε θέσεις κλειδιά στην Ελλάδα; Τι βιώνει αυτός που απάγεται από Δρακονιανούς;

Σκέφτηκα ότι θα ήταν καλύτερα να απευθύνω αυτές τις ερωτήσεις μου σε κάποιον ειδικό, αντί να το ψάξω μόνη μου…Ο ειδικός δεν ήταν άλλος από τον έμπειρο ερευνητή των UFO, Σωκράτη Αικατερινίδη, που κατάφερνε να διατηρεί το χαμόγελο και την καλή του διάθεση ακόμα και όταν μίλαγε για τις εμπειρίες με τους «φίλους» του, τους Δρακονιανούς :

«Ήταν αρχές του Νοεμβρίου του 2001. Μου τηλεφώνησε μια δημοσιογράφος που γνωρίζω ότι είναι Δρακονιανή, αντίγραφο της γνήσιας δημοσιογράφου που ασφαλώς έχει απαχθεί, η οποία εργάζεται σε κάποια τηλεόραση των Αθηνών και μου ζήτησε να της δώσω μια συνέντευξη για μια εκπομπή σχετική με UFO. Ταυτόχρονα με ενημέρωσε ότι στην ίδια εκπομπή θα ήταν και μια ερευνήτρια, για την οποία δεν έφερα αντιρρήσεις για τη συμμετοχή της επειδή τη γνωρίζω.

Έπειτα από δύο ημέρες πήγα στο στούντιο όπου ήδη βρισκόταν η ερευνήτρια. Αφού η Δρακονιανή δημοσιογράφος μας ευχαρίστησε για την αποδοχή της πρότασης της, ο βοηθός της άρχισε να παίρνει συνέντευξη από την ερευνήτρια. Κάποια στιγμή ενώ μιλούσε είδα στην αρχή με έκπληξη και μετά με απορία, τη Δρακονιανή δημοσιογράφο να βιντεοσκοπεί με μια κοινή φαινομενικά βιντεοκάμερα για τρία λεπτά το πρόσωπο μου. Όταν αργότερα άρχισε η δική μου συνέντευξη, επειδή είχα οπτική επαφή με τη δημοσιογράφο παρακολουθούσα τις κινήσεις της. Σε κάποια στιγμή είδα ότι άρχισε να βιντεοσκοπεί το κεφάλι της ερευνήτριας.

Θεωρώ περιττό να προσθέσω ότι, όπως ανέμενα η εκπομπή δεν προβλήθηκε ποτέ σε κανένα κανάλι, αφού ο σκοπός αυτής της συνέντευξης ήταν ουσιαστικά μονάχα να βιντεοσκοπήσει το δικό μου κεφάλι και της ερευνήτριας. Ερεύνησα το θέμα και ύστερα από μερικούς μήνες πληροφορήθηκα από ένα έγκυρο κανάλι πληροφοριών ότι η βιντεοκάμερα που χρησιμοποίησε ήταν ειδική βιντεοκάμερα στην οποία αποτυπώνεται μόνο ο εγκέφαλος, ο οποίος διατηρείται μόνο για ένα μήνα, και ότι με ειδικά μηχανήματα που διαθέτουν οι Δρακονιανοί μπορούν να διαβάσουν όλες τις γνώσεις, πληροφορίες και ό,τι άλλο μπορεί να υπάρχει μέσα στον ανθρώπινο εγκέφαλο.»

Σύμφωνα με τον κ.Αικατερινίδη, οι Δρακονιανοί είναι πανούργοι και δεν σέβονται την ανθρώπινη ζωή, την κουλτούρα και τις ανθρώπινες αξίες. Συνεργάζονται με την κυβέρνηση των Η.Π.Α., έχουν στον έλεγχο τους ορισμένες βάσεις που βρίσκονται εκεί αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο, ενώ είναι υπεύθυνοι για πολλές πολεμικές συγκρούσεις και καταστροφές σε άλλους κόσμους εκτός γης. Είναι πλάσματα που έχουν παραβεί πολλούς συμπαντικούς νόμους και έχουν παρέμβει με πονηριά στην ανθρώπινη κοινωνία.

Τώρα προσπαθούν να προβληθούν μέσα στις συνειδήσεις των ανθρώπων. Έτσι, τους «αρπάζουν» και αν είναι χρήσιμοι για τα καταχθόνια σχέδια τους, τους επιστρέφουν έχοντας τους «μεταλλάξει» συνειδησιακά. Επικαλούνται το νόμο της ελεύθερης βούλησης που επικρατεί στο ανθρώπινο σύμπαν και εξαναγκάζουν τους ανθρώπους να τους προσκαλέσουν να έλθουν, χωρίς όμως αυτό να γίνεται αντιληπτό από τους ίδιους. Αυτή η «πρόσκληση» μπορεί να γίνει μέσα από τις διαδικασίες όπως ο διαλογισμός, η προσευχή και τα μαγικά τελετουργικά. Το κέρδος τους σε αυτήν την περίπτωση είναι ότι εφόσον θα ελέγχουν τον πλανήτη Γη, θα ελέγχουν πολλές πύλες που καταλήγουν σε άλλα σύμπαντα.

Οι Δρακονιανοί μπορούν αν το θελήσουν να τοποθετήσουν ακόμα και ιούς στους ανθρώπους που προκαλούν ενοχλήσεις στο στομάχι και πονοκεφάλους ή είναι ικανοί να μεταβάλλουν τις πεποιθήσεις και τις ηθικές αξίες των θυμάτων. Ο κ.Αικατερινίδης δίνει μερικές λεπτομέρειες για του ιούς και τα συμπτώματα τους: «Από τις επαφές μου με άτομα που έχουν απαχθεί από Δρακονιανούς και οι οποίοι φυσικά επέστρεψαν και με την ανεκτίμητη βοήθεια μιας ομάδας γιατρών, διαφόρων ειδικοτήτων που είναι θετικοί σε αυτά τα θέματα, προέκυψε ότι υπήρχαν τρεις τύποι ιών. Τύπος Α, ο οποίος υπάρχει στο υλικό σώμα και ανιχνεύεται εύκολα γιατί προκαλεί παράδοξους μικρούς όγκους στο σώμα, τους οποίους οι γιατροί θεωρούν ότι είναι απλά λιπώματα ή καλοήθεις μικροί όγκοι αγνώστου προελεύσεως. Τύπος Β που τοποθετείται στο αιθερικό – αστρικό σώμα.

Ανιχνεύεται δύσκολα και προκαλεί πονοκεφάλους, πόνους στο στομάχι και άλλα δυσάρεστα συμπτώματα και παρά τις ποικίλες εξετάσεις που υποβάλλεται ο ασθενής, τα αποτελέσματα δεν αποδεικνύουν ότι υπάρχει κάποια πάθηση. Τύπος Γ ο οποίος τοποθετείται στο νοητικό – πνευματικό «σώμα». Ανιχνεύεται πάρα πολύ δύσκολα ή καθόλου, προκαλεί απότομες αλλαγές στην συμπεριφορά μας και μεταβάλλει τα συστήματα πεποιθήσεων ή ηθικών αξιών μας. Όμως, όταν τα παραπάνω συμπτώματα υπάρχουν σε κάποια άτομα, δεν πρέπει αμέσως να θεωρούν ότι έχουν κάποιον από τους παραπάνω Δρακονιανούς ιούς.

Πρέπει, όπως είναι λογικό, ανάλογα με τα συμπτώματα που έχουν να επισκέπτονται τον κατάλληλο γιατρό και αφού υποβληθούν σε εξετάσεις, αν δεν εντοπιστεί η αιτία των συμπτωμάτων, τότε και μόνο τότε πρέπει να τους προβληματίσει η περίπτωση κάποιου Δρακονιανού ιού. Βέβαια, πρέπει να έχει προηγηθεί απαγωγή από τους Δρακονιανούς και να είναι σίγουροι για αυτό το γεγονός. Όμως είναι αξιοσημείωτο ότι τον ιό δεν τον τοποθετούν πάντα σε όλους τους απαχθέντες αλλά μόνο σε άτομα που έχουν κατέλθει στον πλανήτη μας και τα οποία έχουν να εκτελέσουν υψηλή αποστολή και είναι ταυτόχρονα σε διαδικασία αποδεδειγμένης γρήγορης αφύπνισης.»

Απαγωγές από εξωγήινους
Όταν οι Δρακονιανοί απαγάγουν ένα άτομο δεν παίρνουν μόνο την ανθρώπινη μορφή του αλλά και τις ψυχικές και τις πνευματικές του ικανότητες. Γίνονται τέλεια αντίγραφα του. Αυτά τα στοιχεία που είχε αποκαλύψει ο κ. Αικατερινίδης σε συνέντευξη του στο Strange (Τεύχος 56) μου δημιούργησαν έναν προβληματισμό που τον αφορούσε προσωπικά. Τον ρώτησα λοιπόν, γιατί οι Δρακονιανοί δεν τον έχουν απαγάγει εφόσον γνωρίζουν ότι κάνει έρευνα και έχει στοιχεία για αυτούς.

Μου είπε ότι αυτό το θέμα τον έχει απασχολήσει και τελικά έπειτα από πολλές σκέψεις κατέληξε σε δύο πιθανούς λόγους για τους οποίους δεν τον απαγάγουν: Πρώτον, όταν δημοσίευσε τις πληροφορίες που διέθετε αρχικά για τα καταχθόνια ερπετοειδή, κάποιοι τον πίστεψαν και κάποιοι θεώρησαν ότι είναι φαντασιώσεις του. Αν λοιπόν τον είχαν απαγάγει, το γεγονός αυτό θα επιβεβαίωνε ότι οι πληροφορίες είναι αληθινές και τότε ένα ποσοστό από αυτά τα άτομα που τις είχαν απορρίψει θα άλλαζαν γνώμη και θα πίστευαν. Ο δεύτερος και σημαντικότερος λόγος για τον οποίο δεν τον έχουν απαγάγει είναι ότι προφανώς έχει ανακαλύψει μόνο ένα μικρό ποσοστό από αυτά που πράττουν οι Δρακονιανοί και συνεπώς εκείνοι αδιαφορούν…

Αφού δεν κατάφερα να ακούσω μια περίπτωση απαγωγής από πρώτο χέρι, ζήτησα από τον κ.Αικατερινίδη να μου μιλήσει για τις εμπειρίες απαγωγών που έχει συλλέξει και αφορούν την Ελλάδα: «Οι πρώτες απαγωγές ανθρώπων από εξωγήινους ξεκίνησαν τη δεκαετία του 1950 και τότε ήταν σπάνιες και σποραδικές, αλλά συνεχίστηκαν με εντεινόμενους ρυθμούς μέχρι και σήμερα. Με την επισταμένη μελέτη των χιλιάδων αναφορών που υπάρχουν στα αρχεία των UFOλόγων, οι οποίες αφορούν τις απαγωγές ανθρώπων από εξωγήινους και την επεξεργασία αυτών των στοιχείων, έχουμε καταλήξει σε κάποια συνήθη «μοντέλα» απαγωγών τα οποία αφορούν και την Ελλάδα. Αυτά είναι τα εξής : Καθώς είναι ξαπλωμένο στο κρεβάτι του, το θύμα νιώθει να απλώνεται στο κορμί του μια ανεξήγητη παράλυση ή μία ζάλη και μετά βλέπει έναν ή περισσότερους εξωγήινους να είναι μέσα στο δωμάτιό του.

Ύστερα οδηγούν τον απαχθέντα μέσα από τους τοίχους και τα παράθυρα της οικίας του ή μέσα από ένα φωτεινό τούνελ, στο διαστημόπλοιό τους. Σε άλλη περίπτωση, ο απαχθείς ξυπνάει απότομα από την παρουσία των εξωγήινων στο δωμάτιό του και μετά τον οδηγούν στο UFO τους. Σε άλλες περιπτώσεις απαγωγής, το υποψήφιο θύμα των εξωγήινων καθώς οδηγεί το αυτοκίνητό του σε επαρχιακή ή εθνική οδό, παρατηρεί να το παρακολουθεί και να το πλησιάζει ένα αλλόκοτο φως. Απορημένο από αυτό το θέαμα, παρκάρει το αυτοκίνητό του και από εκείνο το σημείο δεν θυμάται τι συνέβη μετά. Ύστερα από μερικές ώρες βρίσκεται πάλι στο αυτοκίνητό του ή σε σπάνιες περιπτώσεις πολύ μακριά, σε απόσταση δεκάδων χιλιομέτρων από το σημείο που είναι το όχημα του.

Σχετικά με την Ελλάδα, σας αναφέρω μία απαγωγή από εξωγήινους που έγινε στην Γλυφάδα, στα μέσα Μαρτίου 1995. Η μάρτυρας Μ.Κ. περιγράφει ως εξής αυτή την εμπειρία της : Η ώρα ήταν περίπου 2:30 το βράδυ και έβλεπα ένα έργο στην τηλεόραση, όταν ξαφνικά ένας παράξενος λήθαργος άρχισε να με καταλαμβάνει σταδιακά. Προσπάθησα να κατανικήσω αυτή την αίσθηση, που την θεώρησα αφύσικη, αλλά η προσπάθειά μου δεν πέτυχε. Σύντομα είχα την εντύπωση ότι ήμουν κάπου όπου όλα ήταν σκοτεινά και επικρατούσε απόλυτη σιωπή. Σε αυτή την κατάσταση παρέμεινα περίπου 3.30 ώρες και δεν ξέρω τι συνέβη ακριβώς αυτές τις ώρες, αλλά έχω την αμυδρή εντύπωση ότι συζητούσα με κάποιο άτομο.

Παρόλο που προσπαθώ να θυμηθώ τι συζητούσαμε, μέχρι σήμερα δεν θυμάμαι τίποτα άλλο εκτός από το τέλος της συζήτησής μας όπου μου είπε τα εξής : «Έπραξες άσχημα που αναφέρθηκες σε εμάς. Θα πας σε αυτά τα άτομα που μίλησες για εμάς και θα διαψεύσεις όλα όσα είπες. Αν δεν το κάνεις αυτό, να γνωρίζεις ότι θα ξεσπάσει εθνική υστερία». Την κάθε πρόταση αυτής της φράσης με έβαζαν και την επαναλάμβανα τέσσερις φορές. Η φωνή που μου είπε αυτά τα λόγια είχε μέση χροιά, ο τόνο ήταν χαμηλός και έμοιαζε με ηλεκτρονική φωνή. Στη διάρκεια αυτού του περιστατικού, προσπάθησα, χωρίς όμως να το κατορθώσω, να διατηρήσω τον εγκέφαλό μου σε συνειδητή κατάσταση. Όσες φορές επιχείρησαν να σηκωθώ από την πολυθρόνα, κάποια δύναμη με εμπόδιζε να το κάνω.

Αφού επανέλαβα με δική τους διαταγή αυτή την πρόταση, είδα δύο συνεχόμενα όνειρα. Σηκώθηκα και περπάτησα με γυμνά πόδια για να πάω να κοιμηθώ. Δεν ξέρω αν έφτασα στο κρεβάτι μου, πάντως θυμάμαι ότι ξαφνικά βρέθηκα σ’ ένα ανοιχτό απέραντο χώρο, όπου όλα στην αρχή ήταν σκοτεινά. Ξαφνικά, ο χώρος φωτίστηκε και η πηγή αυτού του φωτός πρέπει να προερχόταν από κάτι που ήταν ψηλά πάνω από το κεφάλι μου. Μπροστά μου, σε ελάχιστη απόσταση τριών ή τεσσάρων μέτρων, βρισκόταν ένα αντικείμενο κάθετα προς εμένα, απείχε περίπου ένα μέτρο από το έδαφος, το επάνω μέρος του ήταν καμπυλωτό, η βάση του επίπεδη και η μεριά του προς εμένα ήταν ανοιχτή.

Στο άνοιγμα ήταν καθιστά 4 ή 6 άτομα και πίσω από αυτούς ήταν όρθια άλλα 4 ή 6 άτομα. Όλα τα άτομα που κάθονταν φορούσαν ιατρικές ρόμπες που έφταναν μέχρι το γόνατο, φαινόταν το παντελόνι τους που ήταν σκούρο και φορούσαν πλαστικές μάσκες. Τα μαλλιά τους ήταν καστανά φουντωτά αλλά μάλλον ήταν περούκες οι οποίες συνδέονταν με την μάσκα του προσώπου που φορούσαν. Σημειωτέον ότι οι μάσκες του προσώπου έμοιαζαν με τις αποκριάτικες που φορούν στο καρναβάλι της Βενετίας. Μόνο ένα άτομο φορούσε μάσκα που το χρώμα της ήταν κίτρινο και το χρώμα των μαλλιών κόκκινο. Αυτό το άτομο όπως συμπέρανα πρέπει να ήταν ο αρχηγός τους και στεκόταν λίγο πιο αριστερά απ’ αυτούς.

Αυτό που με εντυπωσίασε ήταν ότι όλοι είχαν όχι μόνο την ίδια εμφάνιση και ήταν ψηλόλιγνοι, αλλά φορούσαν και τα ίδια ρούχα, τις ίδιες μάσκες και περούκες. Πρέπει να παραθέσω ότι τους έβλεπα σαν να ήταν φίλοι μου, αλλά ταυτόχρονα μου προκαλούσαν και φόβο. Ακόμα, μέσα στο αντικείμενο αυτό που νομίζω ότι ήταν ιατρικό εργαστήριο και πίσω από αυτά τα άτομα, στην αριστερή πλευρά, ήταν ένα μακρόστενο μεταλλικό τραπέζι αλουμινίου, πίσω του ένα φωτιστικό με πόδια και πάνω από το τραπέζι μία λάμπα. Στην άλλη πλευρά ήταν ένας λευκός επίπεδος πάγκος κολλημένος στον τοίχο.

Ενώ τα παρατηρούσα όλα αυτά, ξαφνικά έσβησε το φως και εγώ ξύπνησα στο κρεβάτι μου με πόνους στο στομάχι, που προέρχονταν από το άγχος που ένιωθα από αυτό το γεγονός. Μόνο όταν ήπια μισό ποτήρι κονιάκ άρχισα να συνέρχομαι. Μετά από μερικές ώρες, καθώς εξέταζα το σώμα μου, ανακάλυψα με μεγάλη μου έκπληξη δύο μικρές τρύπες στο μέγεθος φακής, οι οποίες δεν υπήρχαν το προηγούμενο βράδυ και επουλώθηκαν μετά φυσιολογικά.»

Για όσους έχουν αρχίσει να αγριεύονται με τους Δρακονιανούς θα πρέπει να προσθέσω ότι δεν είμαστε τελείως ανυπεράσπιστοι απέναντι τους, αφού υπάρχουν και οι «καλοί» εξωγήινοι. Αυτοί ανήκουν στη «Συμμαχία των Φρουρών» του Σύμπαντος και όπως με ενημέρωσε ο κ.Αικατερινίδης παρακολουθούν τις κινήσεις των εξωγήινων ερπετοειδών πάνω στον πλανήτη μας. Όταν ζήτησα να μάθω περισσότερες λεπτομέρειες για την ύπαρξη των Δρακονιανών στην Ελλάδα, ο κ.Αικατερινίδης μου είπε ότι δεν γνωρίζει σε τι ποσοστό υπάρχουν στη χώρα μας ούτε αν κατέχουν θέσεις-κλειδιά.

Με διαβεβαίωσε όμως με σιγουριά ότι αυτοί οι άνθρωποι συνειδητά δεν γνωρίζουν ότι εξυπηρετούν τα σχέδια των Δρακονιανών. Αυτό βέβαια δεν μου φάνηκε καθόλου καθησυχαστικό. Θα έλεγα ότι με ανησύχησε περισσότερο αφού συνοδεύτηκε από την πληροφορία ότι το βασικό μέσο που έχουμε για να καταλάβουμε τη Δρακονιανή φύση ενός ανθρώπου είναι η διαίσθηση! Προσωπικά θα αποφύγω να την χρησιμοποιήσω στο συγκεκριμένο ζήτημα και θα πω μόνο το εξής: Αν πραγματικά υπάρχει έστω και μια μικρή πιθανότατα να αληθεύουν όσα έχουν γραφτεί και ακουστεί για τους Δρακονιανούς, τότε τα πράγματα είναι πολύ άσχημα. Πάρα πολύ άσχημα…»

ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΡΑΔΟΥ
Η Αγγελική Ράδου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1979, όπου σπούδασε δημοσιογραφία. Εργάστηκε στα περιοδικά God&Religion και Press των εκδόσεων Τερζόπουλου και αργότερα στα έντυπα Strange και Μυστική Ελλάδα. Με κείμενα της έχει συμμετάσχει στο βιβλίο Φαντάσματα (Εκδόσεις Άγνωστο) και Αορατότητα (Εκδόσεις Αρχέτυπο).Αυτή την περίοδο αρθογραφεί στη Nyctophilia και γράφει το δεύτερο βιβλίο της σειράς "Σκοτεινές Ιστορίες του Νεαρού Πόε".

diadrastika