Στον βιασμό των παιδιών σου σ’ έχουν καταστήσει όχι μόνο ηθικό αλλά και φυσικό αυτουργό…

Κοινωνικό φύλο; Γιατί όχι και κοινωνικό είδος;

Τι θα πει, ρε σαχλαμάρα, άνθρωπος; Αυτός είναι ξεπερασμένος βιολογικός διαχωρισμός. Ζεις σαν άνθρωπος; Διαθέτεις ή διεκδικείς τα απαραίτητα που θα σε χαρακτήριζαν άνθρωπο; Εσύ ο ίδιος δεν αναγνωρίζεις τα δικαιώματά σου. Ακόμη χειρότερα τα απεμπολείς. Το δικαίωμα (των δικαιωμάτων) στην εργασία, στην παιδεία και στη γνώση, στην υγεία και στην περίθαλψη, στα εξασφαλισμένα γηρατειά.

Σ’ έναν… αξιοπρεπή μισθό – εφ’ όσον εργάζεσαι, στο δικαίωμα της ψυχαγωγίας και των διακοπών, στον δημιουργικό ελεύθερο χρόνο, στα χόμπι, στην ανέλιξη των ενδιαφερόντων σου, στον αθλητισμό, στην επαφή με τη φύση. Στη χρήση των επιτευγμάτων της επιστήμης και της τεχνολογίας. Κρυώνεις το χειμώνα, σκας το καλοκαίρι, βρομίζεις, χάνεις την υγεία σου, μαραζώνεις, καταθλίβεσαι, νιώθεις και είσαι ξοφλημένος. Το μαύρο της ζωής σου, αναρριχήθηκε στο στόμα σου και φωλιάζει στα κενά των δοντιών σου, χάσκει στον καθρέφτη, το βλέπεις και στους άλλους γύρω σου.

Πού είναι τα ένστικτα που διαθέτουν ακόμη και τα ζώα, η συνείδησή σου, η λεβεντιά, η αξιοπρέπεια; Έχεις απολέσει και αυτήν την ικανότητα που προίκισε τους προκάτοχούς σου η εξελικτική διαδικασία, να αξιολογείς το περιβάλλον σου, να αναγνωρίζεις τους κινδύνους, να δημιουργείς εμπρόθετους φορείς και να συνεγείρεσαι. Αγνοείς τη μέθη της γνώσης, της τέχνης, του έρωτα, το σεξ – ναι αυτό ακόμη το σεξ που, πριν το αρνηθείς, το μαγάρισες μ’ ό,τι μαλακία σου πλάσαρε η αστική τάξη.

Τρέχεις πίσω απ’ τους δημίους σου, προσκυνάς αυτούς και τους λακέδες τους και έρπεις στους θεούς τους. Σέρνεσαι, προσκυνάς και αποδίδεις τιμές σε πτώματα και μέλη πτωμάτων, σάρκες σάπιες, πετσάκια, και πόσθες, οστά, εικόνες, φλόγες, κολυμπήθρες και ανόητους χορούς του Ησαΐα. Δεν είσαι άξιος ούτε για την εκτέλεση ενός απλού αστικοδημοκρατικού καθήκοντος. Μα αυτό δεν είναι άνθρωπος, δυστυχή. Γι’ αυτό και σου φέρονται σαν σε ζώο. Σε εξαφανίζουν και σε περιγελούν. Σε δολοφονούν και σε χλευάζουν. Δεν είσαι άνεργος, αλλά τεμπέλης, σου λένε. Είσαι φτωχός γιατί είσαι μη ικανός.

Είσαι βαριά άρρωστος κι έχεις τα χρονάκια σου, πρέπει να αυτοκτονήσεις κι αν όχι να σε πεθάνουν αυτοί. Δεν σε χρειάζονται άλλο. Πιάνεις τόπο, είσαι περιττό έξοδο. Στον βιασμό των παιδιών σου σ’ έχουν καταστήσει όχι μόνο ηθικό αλλά και φυσικό αυτουργό. Τους αφαιρούν το μέλλον τους και σε βάζουν να τα νουθετείς, να «μη βγάζουν αυτά τα κάστανα απ’ τη φωτιά» και «το φίδι απ’ την τρύπα», να σκύβουν το κεφάλι, να παραδίδονται και μέχρι το βιολογικό τους τέλος, να σέρνουν τις σάρκες τους, να φυτοζωούν, εξαθλιωμένα, άνεργα, πεινασμένα, ερείπια της ζωής. Και το χειρότερο: Τους ακολουθείς πιστά, πειθαρχείς στα κελεύσματά τους, ακολουθείς τις εντολές τους κι από θλιβερό θύμα καταντάς σιχαμένος, ελεεινός κι επικίνδυνος θύτης.

Σε πείθουν πως τα κοινωνικά φαινόμενα και ιδιαιτερότητες είναι… γονιδιακής αιτιολογίας, σου ψιθυρίζουν, ήδη, για τα γονίδια της… εξάρτησης, της ευφυΐας και άλλα, σύντομα θα σου πασάρουν και το γονίδιο της φτώχειας. Διάβρωσαν τη συνείδησή σου, υπόσκαψαν το υποσυνείδητο, διέφθειραν κι εξαφάνισαν τον αξιακό σου κόσμο, τις κληρονομημένες, μεταφερόμενες και σμιλευμένες από εκατοντάδες χιλιάδες γενεές ικανότητές σου.

Καμία σχέση με τον Άνθρωπο. Ο άνθρωπος ονειρεύεται, δημιουργεί, διαμορφώνει το μέλλον του, αντιλαμβάνεται, αγωνίζεται, θυμώνει, επαναστατεί. Μορφώνεται, εκστασιάζεται με την τέχνη, ηδονίζεται απ’ τη γνώση, μεθάει με τον έρωτα και το πάθος. Συγκινείται από το θάρρος, ανατέμνει με τη λεβεντιά, την αλληλεγγύη, την αυτοθυσία. Εμπνέεται από αξίες και ιδανικά, αξιολογεί, αφήνεται στο όνειρο, συνεγείρεται, θυσιάζεται.

Δεν είσαι όμως ούτε και ζώο. Αυτό έχει ένστικτα. Παλεύει μέχρι θανάτου για την τροφή του, για την διαιώνιση των γονιδίων του, για την υπεράσπιση των παιδιών του. Αγαπάει, χαίρεται, λυπάται, αγωνίζεται, γίνεται πιστός σύντροφος, θυμάται, αγριεύει, κατασπαράζει όποτε χρειαστεί.

Ούτε ζώο είσαι, λοιπόν. Μαλάκιο; Σε χλευάζει ήδη η ευφυΐα των χταποδιών. Αρθρόποδο μήπως; Κι όμως κι απ’ τις ικανότητες αυτών υπολείπεσαι. Αλλά προς τι ο βιολογικός περιορισμός. Έτσι κι αλλιώς αδυνατεί να ορίσει τον κοινωνικό ξεπεσμό σου. Θα σε κατατάξουν σε κάποιο κοινωνικό είδος. Εύκολο. Εδώ σε πείσανε πως δεν είσαι άνθρωπος, φέρεσαι και σου φέρονται χειρότερα κι απ’ τα ζώα. Κι αυτά τουλάχιστον τα υπερασπίζονται οι φιλοζωικές οργανώσεις Ενδεχομένως όταν σε κατατάξουν κάπου να υπάρξουν και για σένα υποστηρικτικές οργανώσεις. Ιδέ ο ξεπεσμός και η έκπτωση του ανθρώπου!