Μετενσάρκωση "Ψυχές και σώματα στον κόσμο γυρνάνε, αλλάζουν ονόματα και πάλι από την αρχή..."
Σας έχει τύχει να βλέπετε κάτι ή κάποιον για πρώτη φορά και να πιστεύετε ακράδαντα ότι τον έχετε ξαναδεί; Υποφέρετε από περίεργους φόβους, που στην ουσία θεωρείτε αδικαιολόγητους; Βασανίζεστε από έμμονες ιδέες που δεν σας αφήνουν σε ησυχία; Μήπως το έχετε «ψάξει» το θέμα και δεν βρήκατε την αιτία στη διαδρομή της ζωής σας μέχρι σήμερα; Μήπως είναι καιρός να «ταξιδέψετε» σε μια προηγούμενη ζωή σας για να βρείτε τις απαντήσεις; Κρατηθείτε λοιπόν, γιατί μόλις τώρα αρχίζει η περιήγηση στον συναρπαστικό κόσμο της μετενσάρκωσης!
Η ιστορία της μετενσάρκωσης ενός μοναχού από την Ινδία
Και ξεκινάμε το ταξίδι στην αέναη ζωή με την απίστευτη ιστορία της μετενσάρκωσης ενός μοναχού από την Ινδία που πέθανε και μετενσαρκώθηκε στις μέρες μας. Δεν πρόκειται για παραμύθι, αλλά για μια συγκλονιστική αλήθεια, που θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει το σενάριο για ταινία φαντασίας, που θα ζήλευε και ο καλύτερος σεναριογράφος του Χόλυγουντ! Σχετικά με αυτή την απίστευτη ιστορία, δείτε στο τέλος του άρθρου, το ντοκυμαντέρ που γυρίστηκε υπό την αιγίδα του Πανεπιστημίου του Κεμπέκ στο Μόντρεαλ του Καναδά, με τη συνεργασία του ίδιου του Δαλάι Λάμα, καθώς και φωτογραφίες από τα μέσα ενημέρωσης. Αν και το ντοκυμανταίρ είναι στην γαλλική και αγγλική γλώσσα, αξίζει να το δείτε για τις υπέροχες εικόνες του.
Όλα ξεκίνησαν πριν από 41 χρόνια. Είναι Απρίλιος του 1972, όταν οι γυναικολόγοι που παρακολουθούν την εξέλιξη της εγκυμοσύνης της 32χρονης Κάρολ Αρύ, μένουν εμβρόντητοι μπροστά στο υπερηχογράφημα. Βρισκόμαστε στο νοσοκομείο «Royal Foundation» στο Βανκούβερ του Καναδά. Ήταν μια τυπική εξέταση ρουτίνας, η εξέλιξή της όμως έκανε τους γιατρούς και τις νοσοκόμες της μαιευτικής κλινικής του νοσοκομείου να τρίβουν κυριολεκτικά τα μάτια τους.
Παρατηρώντας προσεκτικά στην οθόνη του μηχανήματος το περίπου έξι μηνών έμβρυο, διαπίστωσαν μια αλλόκοτη συμπεριφορά που έβλεπαν για πρώτη φορά στα χρονικά της Ιατρικής. Το αγέννητο παιδάκι έμοιαζε να «κάθεται» στα σωθικά της μητέρας του. Τα μικροσκοπικά ποδαράκια του μπλέκονταν μεταξύ τους σχηματίζοντας τη θέση «λωτού» που θύμιζε έντονα το κάθισμα του Βούδα, αλλά και τον τρόπο που διαλογίζονται οι μοναχοί στην Ινδία. Λίγα λεπτά αργότερα η Κάρολ βλέπει την πρώτη «φωτογραφία» του μωρού της. Όπως είναι φυσικό συγκινείται, αλλά δεν μπορεί να κρύψει την έκπληξή της από αυτό που παρατηρεί. Η θέση του «λωτού» ωστόσο, δεν είναι άγνωστη στη μέλλουσα μητέρα. Πρόκειται για μια καταπληκτική συγκυρία, αφού μόλις πριν από λίγες εβδομάδες η Κάρολ είχε αρχίσει να διαβάζει για τον Βουδισμό και να εκδηλώνει ενδιαφέρον για τις θρησκείες της Ανατολής από καθαρή περιέργεια.
Το ίδιο εκείνο βράδυ η νεαρή γυναίκα δείχνει το υπερηχογράφημα στο σύζυγό της Ισαάκ Αρύ. Το ζευγάρι αναρωτιέται τι συμβαίνει. Μαζί ξεκινούν να ψάχνουν βιβλία και εγκυκλοπαίδειες, ρωτώντας συγχρόνως τους γνωστούς τους για πληροφορίες, σχετικά με οτιδήποτε θα μπορούσε να δώσει απάντηση στην περίεργη αυτή συμπεριφορά του εμβρύου. Την επόμενη μέρα, η αναζήτησή τους καταλήγει στη πόρτα ενός κέντρου Βουδιστών μοναχών στα περίχωρα της πόλης του Βανκούβερ. Ένας από τους μοναχούς οδηγεί τον Ισαάκ και την Κάρολ στον επικεφαλής της αποστολής. Μετά τις πρώτες συστάσεις, ο Ισαάκ ξεκινά να εξιστορεί τον λόγο της επίσκεψής τους, όταν ξαφνικά ο μοναχός τον διακόπτει λέγοντας: «Το γνωρίζαμε ότι θα συμβεί. Εξάλλου γι αυτό βρισκόμαστε εδώ. Αυτός είναι ο λόγος της αποστολής μας στον Καναδά. Περιμέναμε χρόνια αυτή τη γέννα. Όλες οι ενδείξεις που είχαμε, προσδιόριζαν αυτό το μέρος. Από την στιγμή που σε είδαμε στην πόρτα με την γυναίκα σου σε ενδιαφέρουσα κατάσταση, βεβαιωθήκαμε ότι εκείνος θα επιστρέψει».
Το νεαρό ζευγάρι, παρόλο που εντυπωσιάστηκε από την αντίδραση του μοναχού, δεν θέλησε να μάθει περισσότερα. Μπορεί να τους ενδιέφερε ο Βουδισμός, δεν πίστευαν όμως καθόλου στη θεωρία της μετεμψύχωσης. Μάλιστα, κάποια στιγμή ξέσπασαν σε γέλια. Φεύγοντας από το κέντρο αποφάσισαν να μην ξανά-ασχοληθούν με το γεγονός.
Το περιστατικό ξεχάστηκε γρήγορα και δύο μήνες αργότερα, η Κάρολ έφερε στον κόσμο ένα όμορφο αγοράκι. Ο Ελιάθ γεννήθηκε στις 27 Ιουνίου του 1972. Οι γονείς του αγνοούσαν τη σημασία αυτής της ημερομηνίας, ωστόσο στο Βουδιστικό ημερολόγιο η 17η Ιουνίου είναι μια πολύ σημαντική γιορτή. Πρόκειται για την «Σακαντάβα», που σημαίνει τη γέννηση, τον «φωτισμό» και την ανάληψη στην Αγκαλιά του Βούδα.
Το νέο της γέννησης του Ελιάθ την συγκεκριμένη ημερομηνία έφερε μεγάλη χαρά και ιδιαίτερη συγκίνηση στους μοναχούς στο Βουδιστικό κέντρο του Βανκούβερ. Σε τηλεγράφημα που έστειλε ο επικεφαλής της αποστολής στον Ισαάκ Αρύ, ανέφερε: «Συγχαρητήρια, να σας ζήσει. Να τον αγαπάτε και να τον προσέχετε. Πρόκειται για ένα παιδί χαρισματικό, διαφορετικό από τα άλλα!»
Τους πρώτους μήνες της ζωής του ο Ελιάθ είναι ένα πολύ ήσυχο μωρό. Κοιμάται τις νύχτες χωρίς να κλάψει ή να ξυπνήσει τους γονείς του. Αργότερα, στο νηπιαγωγείο, αποτελεί το υπόδειγμα για τα υπόλοιπα παιδάκια. Είναι σοβαρός, προσεκτικός και πανέξυπνος.
Στα τέσσερα του χρόνια, το 1976, οι γονείς του αποφασίζουν να εγκαταλείψουν το Βανκούβερ και να εγκατασταθούν στην άλλη άκρη του Καναδά, στο Μόντρεαλ. Λίγους μήνες μετά την εσωτερική αυτή μετανάστευση, ο Ισαάκ και η Κάρολ αποφάσισαν να επισκεφθούν το Βουδιστικό κέντρο του Μόντρεαλ. Παρόλο που τους είχε «ξενίσει» η συμπεριφορά εκείνου του μοναχού στο Βανκούβερ, κάτι μέσα τους, τους «έσπρωχνε» να εντρυφήσουν περισσότερο στη φιλοσοφία των θρησκειών της Ανατολής, και ιδιαίτερα του Βουδισμού. Μαζί τους, στην πρώτη αυτή επίσκεψη και ο τετράχρονος Ελιάθ. Από τη στιγμή που η οικογένεια δρασκέλισε την είσοδο του κέντρου, συνέβη κάτι το απίστευτο. Ο μικρός άφησε το χέρι της μητέρας του και χωρίς ίχνος φόβου, κατευθύνθηκε προς την πλευρά ενός ηλικιωμένου μοναχού. Ο γέροντας τον πήρε στην αγκαλιά του, όταν μπροστά στα έκπληκτα μάτια των γονιών του, το μικρό αγόρι με μια ξαφνική κίνηση γλίστρησε από την αγκαλιά του μοναχού και άρχισε να τον χαιρετά με τον παραδοσιακό τρόπο των Βουδιστών μοναχών, πλησιάζοντας το μέτωπό του στο μέτωπο του μοναχού! Ωστόσο ο Ελιάθ δεν είχε δει ποτέ ένα τέτοιο τρόπο χαιρετισμού… Τουλάχιστον σε αυτή τη ζωή του…
Μετά την αμηχανία της πρώτης έκπληξης, ο επικεφαλής του κέντρου, μοναχός Τενζίν ζητά να δει τους γονείς του μικρού που αναστάτωσε, αλλά και γοήτευσε όλους τους παρευρισκομένους. Στη συζήτηση που έχουν μαζί του, ο Ισαάκ και η Κάρολ διηγούνται το περιστατικό με το υπερηχογράφημα καθώς και την επίσκεψή τους στο Βουδιστικό κέντρο του Βανκούβερ.
Μια εβδομάδα αργότερα ο Τενζίν επικοινωνεί με τον Ισαάκ και τον προσκαλεί επειγόντως στο γραφείο του. Λίγο αργότερα, ανακοινώνει στους γονείς του μικρού πως οι «λάμα» είναι πεπεισμένοι ότι βρίσκονται μπροστά σε μια «κλασσική» περίπτωση μετενσάρκωσης.
«Πιστεύουμε ότι πρόκειται για την επιστροφή στη γη της ψυχής του Γκέτσε-Γιάτσε, ενός ανώτερου μοναχού στο μοναστήρι της Σέρα, στη Νότια Ινδία. Λίγο πριν πεθάνει ο Γκέτσε, έδωσε μια σειρά από συγκεκριμένα στοιχεία για την επιστροφή του, τονίζοντας το σημείο όπου θα ξαναγεννιόταν: Το Βανκούβερ του Καναδά.»
Δύο χρόνια αργότερα, ο Δαλάι Λάμα στη διάρκεια επίσημης επίσκεψης στο Μόντρεαλ, ζητά να δει τον Ελιάθ. Σε ένδειξη σεβασμού και αναγνώρισης «δίνει» στον μικρό το Βουδιστικό του όνομα Τενζίν-Σεράμπ και προσκαλεί τον Ελιάθ να επισκεφθεί το μοναστήρι της Σέρα, εκεί δηλαδή που σύμφωνα με τους «λάμα» έζησε την προηγούμενη ζωή του.
Ο Ισαάκ και η Κάρολ, όπως ήταν φυσικό αντέδρασαν και ο Δαλάι Λάμα κατανόησε τις ανησυχίες τους, αφήνοντας ανοιχτή την πρόκληση. Χρειάστηκε να περάσουν αρκετά χρόνια, μέχρι το 1986, όταν ο 14χρονος πλέον Ελιάθ έφτασε στην Ινδία.
Προς μεγάλη έκπληξη των μοναχών του μοναστηριού της Σέρα, ο Ελιάθ γνώριζε απ’ έξω κάθε γωνιά της μονής! Μάλιστα, οι παλαιότεροι μαθητές του Γκέτσε βρήκαν μεγάλες ομοιότητες στο πρόσωπο του Ελιάθ με τον δάσκαλό τους!
Το 1990 και μετά από τέσσερα χρόνια μελέτης στη Σέρα, ο Ελιάθ επιστρέφει στον Καναδά με εντολή του Δαλάι-Λάμα, για να σπουδάσει ψυχολογία και φυσικά να βρεθεί κοντά στους γονείς του, μέχρις ότου ο ίδιος ο Ελιάθ αποφασίσει το πότε θα επιστρέψει στην Ινδία. Σήμερα, οι μοναχοί της Σέρα, περιμένουν την ημέρα που ο Ελιάθ θα περάσει την είσοδο της μονής, για να μείνει για πάντα μαζί τους. Πιστεύουν ότι αργά ή γρήγορα ο δάσκαλός τους Γκέτσε-Γιάτσε θα επιστρέψει κοντά τους για να συνεχίσει το έργο του…
Δεν πρόκειται για σενάριο των x-files, αλλά για πραγματική ιστορία. Οι μοναχοί των Βουδιστικών κέντρων του Καναδά είναι βέβαιοι πως ο Ελιάθ Αρύ είναι η μετενσάρκωση του μεταστάντα ανώτατου μοναχού Γκέτσε-Γιάτσε που έζησε στο μοναστήρι Σέρα στην Ινδία. Οι παλαιότεροι μαθητές του Γκέτσε, βρίσκουν ότι ο Ελιάθ μοιάζει καταπληκτικά στην φυσιογνωμία με το δάσκαλό τους.
Μετενσάρκωση και αναδρομές
Η αναδρομή σε προηγούμενες ζωές, όπως και στην αρχή της σημερινής ζωής (εγκυμοσύνη - γέννηση και τα πρώτα χρόνια της βρεφικής ηλικίας) είναι ένα μέσο που μας επιτρέπει να ανακαλύψουμε τα τραύματα, που έχουν συμβεί σε μια προηγούμενη ζωή ή και σ’ αυτή τη ζωή, και που συνεχίζουν να επηρεάζουν το άτομο στο παρόν, δημιουργώντας προβλήματα. Η αναδρομή μπορεί να συνοδεύεται από μεγάλη συναισθηματική εκτόνωση, ακόμη και από πόνο, όμως αυτή η εμπειρία αξίζει πάντα τον κόπο, όταν το άτομο βιώνει έτσι ένα παλιό τραύμα.
Φυσικά δεν πρόκειται για κάποια θαυματουργή θεραπεία. Υπάρχουν άτομα που απαλλάσσονται αμέσως από τους αφύσικους φόβους ή το άγχος, όταν αναβιώσουν το τραύμα μιας προηγούμενης ζωής. Στην πορεία, συνήθως το άτομο αποκτά μεγαλύτερη γνώση και κατανόηση των στοιχείων που υπάρχουν στο ασυνείδητό του, πράγμα που το βοηθά να ζήσει μια πιο ικανοποιητική ζωή.
Φόβοι και προηγούμενες ζωές
Οι φόβοι μας δεν οφείλονται πάντα σε προηγούμενες ζωές. Αρχικά ερευνάμε αν οφείλονται στην τωρινή ζωή μας. Αν όμως δεν υπάρχει κάποια αιτία, τότε μπορεί να ευθύνεται μια από τις προηγούμενες ζωές μας.
Η αναδρομή σε προηγούμενη ζωή μας ελευθερώνει και από το φόβο του θανάτου. Δεν υπάρχει θάνατος. Ο θάνατος και η αναγέννηση μπορεί να παρομοιαστεί με τη διαδικασία του ύπνου και της αφύπνισης, χάρη στη οποία ξυπνάμε ξεκούραστοι και ανανεωμένοι, έτοιμοι να αρχίσουμε να δουλέψουμε σε νέες κατευθύνσεις, με νέα έμπνευση. Το παλιό και φθαρμένο πεθαίνει, για να δώσει τη θέση του στο καινούργιο, γιατί δεν μπορεί να υπάρχει πρόοδος με κουρασμένα σώματα και κουρασμένο μυαλό.
Η διερεύνηση των προηγούμενων ζώων με τις αναδρομές, δημιουργεί μια επίγνωση της μοναδικότητας κάθε ατόμου και ταυτόχρονα επιβεβαιώνει την αδελφοσύνη όλων των ανθρώπων. Διαλύει τις προκαταλήψεις και δείχνει πως η επιθυμία για εκδίκηση δεν έχει κανένα νόημα.
Αναδρομή σε προηγούμενη ζωή
Η αναδρομή θεωρείται απαραίτητη μόνο σ’ εκείνους που έχουν έντονους και ανεξήγητους φόβους ή ενοχές. Η κάθε ζωή μας είναι μοναδική και οφείλουμε να τη ζήσουμε όσο καλύτερα μπορούμε.
Γνωρίζοντας τον εαυτό μας στη τωρινή μας ζωή, θεραπεύουμε το παρελθόν μας και βελτιώνουμε το μέλλον μας (την επόμενη ζωή μας).
Η εξερεύνηση των προηγούμενων ζώων βασίζεται φυσικά στην έννοια της Μετενσάρκωσης. Ωστόσο, θα πρέπει να τονίσουμε τη διαφορά ανάμεσα στην Μετεμψύχωση και την Μετενσάρκωση.
Μετεμψύχωση σημαίνει ότι η ψυχή μπορεί να επιλέξει να μπει στο σώμα ανθρώπου ή ζώου ή φυτού ή ορυκτού. Ενώ μετενσάρκωση ότι η ψυχή επιλέγει το σώμα ανθρώπου, ανεξαρτήτως φύλου: μπορεί να είναι άντρας ή γυναίκα.
Στον Ινδουισμό η μετεμψύχωση συνδέεται στενά με την έννοια του ινδουισμού περί Θεού. Μολονότι λατρεύουν πολλές θεότητες, ουσιαστικά τις λατρεύουν ως όψεις ενός μοναδικού, πανταχού παρόντος, απρόσωπου θεού που ονομάζεται Μπράχμαν. Αυτός ο θεός βρίσκεται παντού, είναι παρών στις καρδιές όλων μας. Το κομμάτι του θεού που βρίσκεται μέσα μας, είναι ταυτόσημο με τον Μπράχμαν και ονομάζεται Άτμαν.
Σύμφωνα με τον ινδουισμό, ο σκοπός της ζωής είναι η ένωση με του Άτμαν με τον Μπράχμαν. Ένας ινδουιστής σοφός μας λέει ότι ο Άτμαν είναι ο «ίδιος ο εαυτός μας» ο εντός θεός κι ότι θα «ενωθεί μ’ αυτό τον εαυτό». Όποιος πετυχαίνει αυτή τη θεϊκή ένωση μπορεί να έχει προσπέλαση στην απεριόριστη δύναμη του θεού, ακόμα κι όσο ζει μέσα σ’ ένα θνητό σώμα.
Αν και η ψυχή περιέχει μια σπίθα από τη θεότητα, δεν είναι η ίδια θεός. Μέσα από τις ζωές πάνω στη Γη, οι ψυχές παγιδεύτηκαν από την άγνοια, τον πόνο και τα βάσανα. Δημιούργησαν καρμικά δεσμά, που προκαλούν την συνεχή επιστροφή τους στη Γη μέσα σε νέα σώματα. Στον ινδουισμό η λέξη κάρμα σημαίνει τις πράξεις εκείνες που δεσμεύουν την ψυχή στον κόσμο της ύπαρξης.
Η Μαχαμπαράτα (ινδουιστικό έπος) λέει: «Όπως ακριβώς ένας γεωργός φυτεύει συγκεκριμένους σπόρους και έχει τη συγκεκριμένη συγκομιδή, το ίδιο συμβαίνει με τις καλές και με τις κακές πράξεις».
Επειδή έχουμε σπείρει τόσο το καλό όσο και το κακό, πρέπει να επιστρέψουμε για να δρέψουμε τη συγκομιδή μας. Ο ινδουισμός αναγνωρίζει ότι κάποιες ψυχές είναι ικανοποιημένες με το να ζουν τη μια ζωή μετά την άλλη. Απολαμβάνουν τη ζωή πάνω στη γη, με την ανάμιξη της ευχαρίστησης, του πόνου, της επιτυχίας και της αποτυχίας.
Υπάρχει όμως και ένα άλλο μονοπάτι για εκείνους που έχουν κουραστεί από τις ατέλειωτες επιστροφές: Η ένωση με τον Θεό. Όταν οι ψυχές αποφασίσουν να επιστρέψουν στην πηγή τους, ο στόχος είναι να εξαγνιστούν από την άγνοια και το σκοτάδι. Η διαδικασία αυτή μπορεί να χρειαστεί πολλές ζωές. Η Μαχαμπαράτα συγκρίνει τη διαδικασία του εξαγνισμού με το έργο του χρυσοχόου, ο οποίος καθαρίζει το μέταλλό του, ρίχνοντάς το πολλές φορές μέσα στη φωτιά. Μολονότι μια ψυχή μπορεί να εξαγνιστεί μέσα σε μια ζωή ύστερα από έντονες προσπάθειες, οι περισσότερες ψυχές χρειάζονται εκατοντάδες γεννήσεις για να εξαγνιστούν. Όταν η ψυχή εξαγνιστεί έχει απαλλαγεί από τον κύκλο της επ-αναγέννησης ― είναι ένα με τον Μπραχμάν.
Η ψυχή αποκτά την αθανασία
Όπως οι ινδουιστές έτσι και οι βουδιστές θεωρούν τον κύκλο της επ-αναγέννησης σαν ένα τροχό, στον οποίο είμαστε δεμένοι μέχρι να μπορέσουμε να σπάσουμε τις καρμικές αλυσίδες.
Κάρμα και μοιρολατρία
Το κάρμα σύμφωνα με τους ινδουιστές, κάνει τους ανθρώπους να γεννιούνται με ορισμένες τάσεις ή χαρακτηριστικά, αλλά δεν τους εξαναγκάζει να πράττουν σύμφωνα με αυτά. Το κάρμα δεν αρνείται την ελεύθερη βούληση.
Για τον Βούδα, η πίστη στη μοίρα ή το πεπρωμένο ήταν το πιο επικίνδυνο από όλα τα δόγματα. Η μετενσάρκωση, όχι μόνο δεν μας καθηλώνει σε μια αμετάτρεπτη μοίρα αλλά μας δίνει την ευκαιρία να ενεργήσουμε σήμερα για να αλλάξουμε το μέλλον. Οι καλές πράξεις μας σήμερα μπορούν να μας κάνουν ένα πιο ευτυχισμένο αύριο.
Ο άνθρωπος που μετενσαρκώνεται δεν είναι ο ίδιος με την προηγούμενη ζωή του. Για την ακρίβεια δεν είναι ούτε ίδιος, ούτε κάποιος άλλος. Εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε ποτέ ακριβώς οι ίδιοι από την μια στιγμή στην άλλη. Ο Βουδιστής σοφός Ναγκασένα χρησιμοποίησε την εικόνα ενός ποταμού, ο οποίος έχει τις ίδιες όχθες και πορεία από την μια μεριά στην άλλη, αλλά ούτε μια σταγόνα από το ίδιο νερό που είχε χθες.
Ένας άνθρωπος λοιπόν που μετενσαρκώνεται, ενώ είναι διαφορετικής ουσίας από τον προγενέστερο εαυτό του, έχει τις ίδιες τάσεις και πρότυπα αναφοράς μ’ εκείνον.
Η μετενσάρκωση στην αρχαία Ελλάδα
Στη Αρχαία Ελλάδα συναντάμε τη θεωρία της μετενσάρκωσης στα Ελευσίνια μυστήρια, όπου ασκούνται μυστικές θρησκευτικές τελετές από τον 7ο αιώνα π.Χ. Τη νύχτα, στη μεγάλη αίθουσα της μύησης αναπαριστούν την αναζήτηση της Περσεφόνης από την μητέρα της Δήμητρα, θεά της γης. Σύμφωνα με τον μύθο ο Πλούτωνας, κύριος του κάτω κόσμου, απήγαγε την Περσεφόνη και την μετέφερε στο βασίλειό του. Με αναμμένους πυρσούς, η Δήμητρα περιπλανιόταν στον κόσμο αναζητώντας την κόρη της, μέχρι που ο Ερμής την έσωσε από τον Άδη και την ξανάφερε στο φως της ημέρας. Από τότε όμως, η Περσεφόνη ήταν υποχρεωμένη να περνά το μισό έτος στον κάτω κόσμο, επιστρέφοντας στη γη την Άνοιξη.
Για τους μυημένους το θέμα του μύθου δεν αφορούσε τη Γεωργία ή τον θερισμό αλλά την αθανασία της ψυχής. Η Περσεφόνη αντιπροσωπεύει την ψυχή και η Δήμητρα τον θεϊκό εαυτό. Κάθε χρόνο οι συμμετέχοντες που αναπαριστούσαν τον χωρισμό και το αντάμωμα της Δήμητρας και της Περσεφόνης γιόρταζαν την δική τους ελπίδα για την επανένωση με το θεϊκό τους εγώ - τη δική τους θεοποίηση. Οι Αρχαίοι Έλληνες πίστευαν πως οι άνθρωποι μπορούσαν να γίνουν Θεοί.
Ο Πλάτωνας μας δίνει μια ακόμη απόδειξη για την ελληνική πίστη στη μετενσάρκωση. Γράφει την εξής ιστορία. «Κάποιος άνδρας ονόματι Ηρ σκοτώθηκε στη μάχη. Το σώμα του δεν έδειχνε να αποσυντίθεται και δώδεκα μέρες αργότερα, καθώς κείτονταν πάνω στη νεκρική πυρά επέστρεψε στη ζωή. Ο Ηρ αφηγήθηκε όσα του είχαν συμβεί στη διάρκεια εκείνων των δώδεκα ημερών.
Θυμήθηκε ότι τον οδήγησαν ενώπιον μιας ομάδας κριτών, οι οποίοι του είπαν ότι θα λειτουργούσε ως αγγελιοφόρος και θα έλεγε στους ανθρώπους της γης όσα είχε δει. Είδε, λοιπόν κάποιες ψυχές να ανεβαίνουν προς τον ουρανό και άλλες να κατεβαίνουν κάτω από τη γη, για να τιμωρηθούν. Αν και αυτό μοιάζει πολύ με την χριστιανική άποψη για τον Παράδεισο και την Κόλαση, εκείνες οι ψυχές δεν έμειναν για πάντα σε καμιά από τις δυο περιοχές. Ο Ηρ ανέφερε ότι μόλις ολοκληρώθηκε η περίοδος της ανταμοιβής ή της τιμωρίας τους, στάλθηκαν πίσω στη γη, μέσα σε νέα σώματα, «σαν αστέρια που πέφτουν».
Οι Ορφικοί τον 7ο π.χ. αιώνα έλεγαν στον μυημένο ότι μετά τον θάνατο έπρεπε να απαγγείλει τους ακόλουθους στίχους ενώπιον της θεάς Περσεφόνης «Ομολογώ ότι ανήκω στη δική σου ευλογημένη φυλή... Έχω υποστεί την τιμωρία για τις άδικες πράξεις. Έχω ξεφύγει από τον θλιβερό, βασανιστικό τροχό. Έχω περάσει με ανυπόμονα πόδια στον κύκλο που επιθυμούσα».
Η απάντηση που ήλπιζαν πως θα έπαιρναν από την Περσεφόνη έλεγε «Ευτυχισμένε και ευλογημένε, θα είσαι θεός και όχι θνητός».
Ο Έλληνας φιλόσοφος Πυθαγόρας δίδασκε ότι η ψυχή είναι ξέχωρη από το σώμα και υπάρχει πέρα απ’ αυτό, κρίνεται δε μετά θάνατον βάσει των έργων της και στη συνέχεια μεταναστεύει σ’ ένα άλλο σώμα, ενώ ο Εμπεδοκλής, ποιητής και πολιτικός του 5ου αι., στο έργο του «Καθαρμοί» λέει «η μοίρα του είναι να περιπλανιέται στη γη τρεις φορές αμέτρητα χρόνια και να γεννιέται μέσα στο χρόνο σ’ όλα τα είδη των θνητών μορφών, αλλάζοντας τη μια δύσκολη ζωή με μια άλλη».
Ο Ιαμβλίχος, λέει ο Πυθαγόρας, μπορούσε να προβλέψει σεισμούς, να σταματήσει καταιγίδες, να γαληνέψει θάλασσες και να βρίσκεται σε δυο μέρη ταυτόχρονα, ενώ ο Εμπεδοκλής επονομαζόταν «γητευτής των ανέμων» και ισχυριζόταν ότι βάδιζε στη γη ως «ένας αθάνατος Θεός» που μπορούσε να γαληνέψει τον άνεμο, να θεραπεύσει ασθενείς και να ξαναφέρει στη ζωή τον νεκρό.
Μετενσάρκωση και θρησκεία
Στα ευαγγέλια υπάρχουν μαρτυρίες για την μετενσάρκωση; Οι ευαγγελιστές Ματθαίος, Μάρκος, Λουκάς μας λένε ότι αφ’ ότου ο Ιησούς άρχισε να κηρύττει, υπήρχε η φήμη πως αυτός ήταν η μετενσάρκωση του Ηλία ή του Ιερεμία. Επίσης μας λένε ότι επανειλημμένα οι άνθρωποι αναρωτιόντουσαν αν ο Ιωάννης ήταν ή όχι ο Ηλίας. Στο κατά Ιωάννη ευαγγέλιο ο ίδιος ο Ιησούς λέει «Αλήθεια σας λέγω, Εγώ υπάρχω πριν γεννηθεί ο Αβραάμ».
Οι γνωστικοί χριστιανοί, οι οποίοι υποστήριζαν ότι κατείχαν τις εσωτερικές και πιο πνευματικές διδασκαλίες του Χριστού, δίδασκαν την μετενσάρκωση. Σύμφωνα με τους γνωστικούς ,ο άνθρωπος μπορεί να γίνει ένα με τον Θεό κι αυτό μπορεί να το επιτύχει με τον ατομικό του αγώνα, ενώ οι αντίπαλοι δίδασκαν ότι η σωτηρία εκχωρείται μόνο μέσω της εκκλησίας δια της Θείας Χάριτος.
Ένας από τους σημαντικότερους θεολόγους της πρώτης εκκλησίας, ο Ωριγένης στο έργο του «περί Άρχων» ρωτά «Αν οι ψυχές δεν προϋπήρχαν, τότε γιατί συναντούμε κάποιους που είναι εκ γενετής τυφλοί, αν δεν διέπραξαν αμαρτία, ενώ άλλοι γεννιούνται, χωρίς κανένα πρόβλημα;».
Απαντά ο ίδιος στο ερώτημά του λέγοντας «Είναι ξεκάθαρο ότι υπήρξαν ορισμένες αμαρτίες προτού οι ψυχές να έρθουν μέσα στα σώματα και ως αποτέλεσμα αυτών των αμαρτιών λαμβάνει η κάθε ψυχή μια δίκαιη ανταπόδοση». Με άλλα λόγια, η μοίρα των ανθρώπων εξαρτάται από τις πράξεις που διέπραξαν κατά το παρελθόν. Δίδασκε ότι ο Θεός έδωσε σ’ όλους του ανθρώπους ίδιες ευκαιρίες και δυνατότητες όμως οι πράξεις μας προκάλεσαν τις διαφορές μας.
Η πίστη στη μετενσάρκωση δεν υπάρχει μόνο στον ινδουισμό και στην Αρχαία Ελλάδα. Ο εβραίος ιστορικός του πρώτου αιώνα Ιώσηπος μας πληροφορεί ότι οι Εσσαίοι ζούσαν το ίδιο είδος ζωής με τους οπαδούς του Έλληνα φιλοσόφου Πυθαγόρα. Επίσης υποστηρίζει ότι και οι Φαρισαίοι, οι ιδρυτές του ραβινικού ιουδαϊσμού, πίστευαν στη μετενσάρκωση.
Ακόμη ο Φίλων, σύγχρονος του Ιησού, σύμβουλος των πατέρων της εκκλησίας και εξαίρετος Ιουδαίος μυστικιστής είχε υιοθετήσει τις θεωρίες του Πλάτωνα. Λέει ότι «η ζωή είναι σαν ένα ποτάμι, που παγιδεύει τις ψυχές. Οι Άγγελοι είναι ψυχές, που δεν μπαίνουν ποτέ στο ποτάμι, αλλά λειτουργούν ως «διάκονοι και βοηθοί» του πατρός. Άλλες ψυχές αρπάζονται από το ρεύμα και καταπίνονται από τον στρόβιλο του βίαιου ρεύματος. Είναι όμως ικανές να αναδυθούν στην επιφάνεια και να ανυψωθούν προς τα επάνω επιστρέφοντας στο χώρο απ’ όπου προήλθαν».
Τι γίνεται όμως μ’ εκείνους που προοδεύουν οδεύοντας προς την αθανασία, αλλά πέθαιναν προτού να την αποκτήσουν; Εκείνους που δεν είναι αρκετά καλοί για τον παράδεισο ούτε αρκετά κακοί για την κόλαση; Ο Φίλων υποστηρίζει ότι θα τους επιτραπεί να ζήσουν και άλλες ζωές, ώστε να προετοιμαστούν για τη διαφυγή τους από τη θνητότητα.
Η πίστη στη μετενσάρκωση καταδικάστηκε από την εκκλησία. Τον Ιούνιο του 325 στη Νίκαια, ο αυτοκράτορας Κων/νος συγκάλεσε την πρώτη Οικουμενική σύνοδο ακριβώς γι’ αυτό το θέμα. Από 1800 επισκόπους παρευρέθηκαν 300, άρα δεν ήταν και τόσο οικουμενική η σύνοδος! Το δόγμα της Νίκαιας μιλάει για ένα Θεό, που τον χωρίζει τεράστιο κενό από τους ανθρώπους.
Πώς μπορούμε λοιπόν να σπάσουμε τις καρμικές αλυσίδες;
Στο βιβλίο του Θωμά του Αγωνιστή, που γράφτηκε τον 2ο αι. μ.Χ., ο Σωτήρας λέει στο Θωμά. «Εκείνος που δεν έχει γνωρίσει τον εαυτό του, δεν έχει γνωρίσει τίποτα, ενώ εκείνος που έχει γνωρίσει τον εαυτό του έχει αποκτήσει τη γνώση για το βάθος των πάντων».
Με άλλα λόγια όταν γίνεις ένα με τον εντός Θεό, θα έχεις γίνει ένα με τα πάντα. Μέχρις ότου το πετύχεις αυτό θα εξακολουθείς να «γεύεσαι» το θάνατο, να συμμετέχεις στη θνητή ζωή, να πεθαίνεις, να ζεις και να ξανά-πεθαίνεις. Ο μόνος τρόπος για να ξεφύγεις από τον κύκλο της επ-αναγέννησης είναι να εισέλθεις στην αιώνια ζωή επιτυγχάνοντας τη γνώση.
0 comments
Δημοσίευση σχολίου