Είμαστε οι υγιείς εργάτες υγείας που καθε μέρα κολυμπάμε σε κόκκινες θάλασσες ανθρωπίνου πόνου

Α, ναι. Εμείς είμαστε ‘’βολεμένοι’’.

Την επόμενη φορά που θα με πεις ‘’βολεμένο’’ θα σε πάρω απο το χεράκι και θα σε πάω σε μια τετοια αίθουσα.

Άλλα θα εχει και τον ασθενή πάνω. Και θα σου φορέσω μάσκα. Να μην μυρίζεις έντονα τον σίδηρο απο το αίμα και το κάψιμο της διαθερμίας. Θα σου φορέσω πράσινα να μην γεμίσεις με αίματα τα ρούχα σου. Και θα σε βάλω να βλέπεις μονο. Να βλέπεις τους ‘’βολεμένους’’ να γλιστράνε μέσα στα αίματα, προσπαθώντας να σώσουν μια ζωή.

Έναν άνθρωπο. Μπορεί τον δικό σου.
Μπορείς ακομα; Μπορείς άπλα να κάτσεις και να κοιτάς; Να μυρίζεις; Να ιδρώνεις; Να κοιτάς γκριμάτσες αγωνιάς;

Και ολα αυτα να γίνονται γρήγορα. Πολυ γρήγορα. Χάνεται ο άνθρωπος. Μην αγγίξεις κανένα απο τα μηχανήματα που βλέπεις.
Τα χειρίζονται οι ‘’βολεμένοι’’. Τι λες; Είναι εύκολο;

Ασε, μην πεις τίποτα. Τα λενε ολα τα γουρλωμένα μάτια σου και η ανάγωγη που σου ερχεται αυθόρμητα στην όψη του αίματος. Όλοι αυτοι οι ‘’βολεμένοι’’ αύριο θα ξανακάνουν αυτα που είδες. Και μερικές φόρες θα χάνουν ζωές. Άλλα τις περισσότερες θα σώζουν ζωές.

Το μονο ‘’βόλεμα’’ που βλέπω εγω ειναι οτι είμαστε οι υγιείς εργάτες υγείας που καθε μέρα κολυμπάμε σε κόκκινες θάλασσες ανθρωπίνου πόνου.

Και ακριβώς επειδή ξέρουμε τι θα πει πόνος, δεν σε παρεξηγούμε.
Ίσως όμως, τωρα που είδες με τα μάτια σου, ίσως λέω, αρχίσεις να αναθεωρείς κάποια πράγματα.
Αν ναι, μοιράσου την εμπειρία.

Αν οχι, αύριο έλα πάλι στην ίδια αίθουσα.
Λαμπρος Λιαπης (εχθρός της πραγματικοτητας).