Είδα αρκετές φορές τη συνέντευξη του κ. Μαχαιρίτσα να περνάει από το timeline μου, στην οποία μιλάει για τη μεγάλη απογοήτευση που έφαγε από τον κ. Τσίπρα.
Αυτά που μου έκαναν εντύπωση στη συνέντευξη αυτή, είναι δύο πράγματα. Το πρώτο είναι η αναφορά του κ. Μαχαιρίτσα στον παππού του που βρέθηκε εκτελεσμένος σε ομαδικό τάφο, αριστερός και …το δεύτερο, ότι η λογική του που επέλεξε τον Τσίπρα ήταν επειδή στο παρελθόν είχαν δοκιμαστεί όλα τα άλλα και είπε να δοκιμάσει και κάτι διαφορετικό.
Την αναφορά στον εκτελεσμένο παππού του, ο κ. Μαχαιρίτσας την κάνει εξ’ αρχής για να μας πει πως, λόγω αυτού έχει την πολιτική πεποίθηση που έχει και άρα να δικαιολογήσει (;) έπειτα την επιλογή του στο πρόσωπο του κ. Τσίπρα.
Αυτό που δεν αντέχω πια και το λέω με περισσή αγανάκτηση είναι η αναφορά, κάθε φορά, κάθε αριστερού, σε έναν εκτελεσμένο παππού, πατέρα, αδελφό κ.λπ. Γκώσαμε πια. Γνωρίζω άνθρωπο που έχασε κόρη στα βουνά όταν την άρπαξαν αντάρτες από το χωριό και δεν την είδε ποτέ ξανά.
Η γιαγιά μου είδε αντάρτες να μπαίνουν στο σπίτι της και να ψάχνουν τον παππού μου για να τον πάρουν. Ο κ. Γκατζογιάννης έχασε μητέρα που την εκτέλεσαν αντάρτες με απόφαση λαϊκού δικαστηρίο και πόσες άλλες ιστορίες θα υπάρχουν όπου άνθρωποι χάσανε συγγενείς και φίλους σε αυτόν τον αιματηρό και ντροπιαστικό εμφύλιο πόλεμο και πόσοι άλλοι που χάθηκαν αντιστεκόμενοι στη γερμανική κατοχή και όλοι αυτοί δεν ήταν, μόνο αριστεροί.
Δεν βλέπω όμως, κάθε φορά, κάποιον που ανήκει στον χώρο της δεξιάς, να βγαίνει και να μιλάει για τον παππού, τον αδελφό, τον υιό, ή, την αδελφή που έχασε. Φτάνει πια με τους νεκρούς. Φτάνει πια και με την αιώνια κλάψα.
«Δεν μπορούσα εγώ σαν πολιτική άποψη να είμαι κάτι άλλο», λέει ο κ. Μαχαιρίτσας.
Μα γιατί δεν μπορείς να είσαι κάτι άλλο απο αυτό που ήταν ο παππούς σου. Που είναι η δική σου πολιτική σκέψη, η προσωπική σου κρίση 70 χρόνια μετά!
Οι επιλογές μας είναι δικές μας. Για το που επιλέγουμε να ανήκουμε, ευθυνόμαστε εμείς και μόνο εμείς. Οι επιλογές μας είναι δική μας ευθύνη και εξαρτώνται από την ικανότητά μας να αντιλαμβανόμαστε, να κατανοούμε, να πράττουμε, σήμερα και καμία ιστορία των παππούδων μας δεν τις αθωώνει, ή, τις δικαιολογεί.
Επειδή, δηλαδή, ο παππούς μου χάθηκε εκεί, τότε, δικαιολογεί την δική μου επιλογή σήμερα; Όχι. Δική σου απόφαση είναι η επιλογή σου σήμερα και δική σου ευθύνη. Αφήστε τους νεκρούς στην ησυχία τους. Το δεύτερο που θέλω να θίξω και θα το κάνω εν συντομία, είναι η λογική του επιλέγω κάτι επειδή δοκίμασα όλα τα άλλα και δεν μου έκαναν. Έτσι, είπα να δοκιμάσω και κάτι άλλο.
Λάθος και αδικείτε τα κόμματα που περιμένουν ακόμα να γίνουν εξουσία. Υπάρχει ο Σώρρας, η Χρυσή Αυγή, το ΚΚΕ, ο Λεβέντης και πολλά άλλα που περιμένουν στη σειρά. Εφόσον η λογική της επιλογής είναι να «δοκιμάσω και κάτι άλλο» και όχι να κρίνω αυτό που μου προτείνει αυτό το άλλο, εμπρός, πάρτε τα όλα με τη σειρά.
Φυσικά το κείμενο δεν αφορά προσωπικά τον κ. Μαχαιρίτσα. Ο κ. Μαχαιρίτσας είναι η αφορμή.
Θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε άλλος το παράδειγμα, που δείχνει την ελαφρότητα και ανευθυνότητα των επιλογών μας.
Το ζιζάνιο
πηγή
Παρατηρητήριο
0 comments
Δημοσίευση σχολίου