Οι άνθρωποι της προσμονής!

Ίσως να έχετε γνωρίσει τέτοιου είδους ανθρώπων ή να είστε, να ανήκετε σε αυτή την κατηγορία. Πρόκειται για εκείνους που κουβαλούν την προσμονή στο βλέμμα, που τα μάτια τους είναι ορθάνοιχτα με μία δόση θλίψης, μόνιμης θλίψης. Από εκείνη που σου προκαλεί η «αναμονή». Από εκείνη την θλίψη που πλέον έχει χαραχτεί στο βλέμμα και δεν μπορείς να την κρύψεις.

Αυτοί οι άνθρωποι είναι μελαγχολικοί και κατατονικοί. Είναι παράξενοι και ιδιότροποι. Ίσως να μην μιλούν πολύ, καθώς προτιμούν να ακούν, αλλά όταν βρίσκονται σε μια συζήτηση τα δίνουν όλα. Ο λόγος τους είναι μεστός και στωικός, εκλεπτυσμένος και συγκαταβατικός. Πολλές φορές σε καθηλώνει, σε αφήνει παράλυτο, ανίκανο να ανταποκριθείς εκείνη την στιγμή. Σαν το βλέμμα τους που σε «καρφώνει».

Ο πίνακας από τον Δημήτριο Στράντζαλη.
Δεν κάνουν ακρότητες ούτε επιτρέπουν στις ενορμήσεις και στα πάθη να τους κυριεύουν. Αποπνέουν μια φαινομενική αδιαφορία κάτω της οποίας υποβόσκει μια σειρά αντιφατικών και αμφιθυμικών συναισθημάτων που προέρχονται από την έντονη δραστηριότητα σε πνευματικό και ψυχικό επίπεδο. Άνθρωποι που δεν κάνουν θόρυβο, είναι σιωπηροί.

Μέρες με τις μέρες, χρόνια με τα χρόνια, στιγμές με τις στιγμές πλέκουν με απόλυτη προσήλωση το πέπλο της προσμονής. Είναι δεξιοτέχνες. Σχολαστικοί. Δεν αφήνουν την λεπτομέρεια απεριποίητη.

Άραγε αν κατέβουμε πιο βαθιά μέσα τους, θα καταφέρουμε να καταλάβουμε τι περιμένουν;
Ίσως να περιμένουν την κατάλληλη στιγμή. Αλλά όχι. Είναι προσγειωμένοι και ξέρουν ότι αυτή η στιγμή δεν έρχεται ποτέ, εμείς την «φτιάχνουμε».

Ίσως να περιμένουν ένα θαύμα, μια συνταρακτική αλλαγή στην ζωή τους. Αλλά όχι. Είναι ονειροπόλοι μα όχι αφελείς. Πιστεύουν στις δυνατότητες τους.

Ίσως να περιμένουν το τραίνο για να πάνε στην επόμενη στάση. Αλλά όχι. Θα περπατήσουν ή θα «πετάξουν» αν είναι ανάγκη. Ίσως περιμένουν ανταπόκριση · να δώσουν και να πάρουν, να αγαπήσουν και να αγαπηθούν. Αλλά όχι. Όταν προφέρουν, δίνουν από την ψυχή τους και όχι από το περίσσευμά τους. Πιστεύουν στην ανιδιοτέλεια, δεν θέλουν ανταλλάγματα.

Ίσως να περιμένουν τον κατάλληλο άνθρωπο. Αλλά όχι. Ξέρουν πως θα ρθει χωρίς να το περιμένουν!
Ίσως να περιμένουν το ουράνιο τόξο μετά την βροχή, την νηνεμία μετά την τρικυμία. Πάλι ξέρουν πως αυτό θα συμβεί έτσι κι αλλιώς. Η ανθρώπινη φύση βλέπεις...
Ίσως να περιμένουν την λύτρωση, την συγχώρεση. Αλλά όχι. Αυτήν θα την βρουν αν ψάξουν βαθιά μέσα τους και αν αναλάβουν την ευθύνη τους.Ίσως να περιμένουν τον θάνατο. Αλλά όχι. Έχουν σχεδιάσει, φανταστεί, ονειρευτεί με τόσο ζήλο, πόθο και σθένος μια ζωή μες την αναμονή που δεν θα το έχαναν με τίποτα.

Είναι άνθρωποι με ευαισθησίες και προσδοκίες. Έχουν καλλιτεχνική ψυχή. Πολλές φορές παρασύρονται στον κόσμο της προσμονής, απομακρύνονται μέχρι να δαμάσουν την εσωτερική σύγχυση που προκαλείται από την έντονη εγκεφαλική δραστηριότητα. Βλέπεις, η αναμονή τους εξουθενώνει και χρειάζεται να απομονωθούν για να ανακυκλώσουν σκέψεις και συναισθήματα ώστε να είναι έτοιμοι να λάβουν νέες πληροφορίες, να συναναστραφούν με κόσμο, να ζήσουν νέες εμπειρίες και κατ’ επέκταση να προικίσουν με επιπλέον χρώματα, χαρακτηριστικά και νοήματα το πέπλο της προσμονής.

Ακόμη όμως δεν ξέρουμε τι περιμένουν με τόση ευλάβεια. Ίσως αυτό είναι το να σωπάσουν οι φωνές μέσα τους, να καταφέρουν να εξημερώσουν τα ουρλιαχτά που πνίχτηκαν στην αδειοσύνη, να κλείσουν τα στόματα των συναισθημάτων που κραυγάζουν αδιάκοπα και όμως επιπλέουν με τόση ηρεμία στην επιφάνεια. Μοιάζει ατάραχο το σώμα και η έκφραση της προσμονής κι ας σχίζεται η ψυχή από μέσα. Ίσως να μην πάψουν ποτέ να περιμένουν... Ίσως όμως να επενδύσουν κάπου αλλού την θλίψη, την ανεξάντλητη υπομονή που τους διακατέχει και να επέλθει η γαλήνη. Ίσως αυτό να περιμένουν... την γαλήνη... με τόση τρυφερότητα και καρτερικότητα που «ντύνει» την ψυχή τους. © Ναθαναηλίδου Φανή