Ηλεία: Η απίστευτη απάντηση από την Πρόνοια σε 26χρονο παραπληγικό: «Πάθε και κάτι άλλο…»

Η περιπέτεια του Παναγιώτη – Πρέπει να ζήσει εφ’ όρου ζωής χωρίς επίδομα - Μπορεί να γεννήθηκε ανήμερα την πρωταπριλιά του 1991 αλλά αυτό που άκουσε από ανθρώπους της Πρόνοιας, όχι μόνο δεν είναι ψέμα, αλλά η σκληρή αλήθεια που συνέθλιψε τον 26χρονο παραπληγικό Παναγιώτη Μονόλιθο, κάτοικο Λεχαινών.

«Μου είπαν να πάθω και κάτι άλλο για να αυξηθεί το ποσοστό αναπηρίας και να πάρω το επίδομα», μας λέει με πικρό χαμόγελο ο Παναγιώτης Μονόλιθος

Ο Παναγιώτης, παιδί πολύτεκνης οικογένειας, στην ηλικία των τριών ετών νόσησε με μηνιγγίτιδα και αποτέλεσμα της ασθένειας ήταν ο ακρωτηριασμός του δεξιού του ποδιού από το γόνατο.
Από την ηλικία των 6 ετών ελάμβανε προνοιακό επίδομα, μέχρι και το 2012, οπότε το επίδομα κόπηκε «μαχαίρι»…

ΠΟΣΟΣΤΟ 55%

Ο Παναγιώτης από το 2012 άρχισε να κάνει αιτήσεις για να πάρει εκ νέου του επίδομα.Στις 14 Οκτωβρίου 2016 ο Παναγιώτης Μονόλιθος του Άγγελου λαμβάνει από την διεύθυνση αναπηρίας και ιατρικής της εργασίας (ΙΚΑ) γνωστοποίηση αποτελέσματος πιστοποίησης αναπηρίας “Μετά από αξιολόγηση από την Δευτεροβάθμια Υγειονομική Επιτροπή ΚΕ.Π.Α. διαπιστώθηκαν οι παρακάτω παθήσεις κατά βαθμό και βαρύτητα: Ακρωτηριασμός δεξιάς κνήμης στο ύψος του κάτω τριτημόριου αυτής, αστάθεια αριστερού γόνατος ανεπαρκώς ελεγχόμενη. Από τα ανωτέρω προκύπτει ότι το συνολικό ποσοστό αναπηρίας του ανέρχεται σε 55% κατά ιατρική πρόβλεψη, από 1/7/16 έως εφ’ όρου ζωής”!

Η γνωστοποίηση της Δευτεροβάθμιας

ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΗΚΟΥΣΤΟ!

Ο 26χρονος μας λέει: «Πέρασα δευτεροβάθμια επιτροπή και μου δώσανε ποσοστό αναπηρίας 55% ενώ ήδη έχω μεγάλο πρόβλημα και στο αριστερό πόδι. Και το χειρότερο: το ποσοστό αυτό όπως μου είπανε θα είναι εφ’ όρου ζωής.
Με καταδικάσανε δηλαδή από τα 26 μου χρόνια!

Μια ζωή χωρίς καμία οικονομική βοήθεια.
Πήγα και στην Πρόνοια και εκεί μου είπαν το εξής: «Δεν παθαίνεις και κάτι άλλο για να σου αυξηθεί το ποσοστό αναπηρίας;»!
Έμεινα άναυδος!
Μου ζητάνε να πάθω και κάτι ακόμη για να πάρω επίδομα…Τι να παραπάνω να πάθω δηλαδή; Δείτε πώς είμαι… ».
Μας κοιτάζει με απορία στα μάτια και χαμογελά πικρά. Χαμηλώνουμε το βλέμμα, για λογαριασμό άλλων.