Θυμάσαι ποιος είσαι;

«Όταν οι άλλοι απαιτούν να γίνουμε αυτό που θέλουν εκείνοι να είμαστε, μας αναγκάζουν να σκοτώσουμε αυτό που πραγματικά είμαστε. Είναι ένα είδος διακριτικού φόνου. Οι περισσότεροι γονείς και συγγενείς διαπράττουν αυτόν τον φόνο με χαμόγελο στα πρόσωπά τους»«Jim Morrison»

Είναι δύσκολο για τον άνθρωπο να δεχθεί και να αποδεχθεί την μοναδικότητα του. Του ίδιου αλλά και των άλλων γύρω του. Αυτό είναι αποτέλεσμα χιλιάδων χρόνων χειραγώγησης, ελέγχου της γνώσης, της ατομικής ελευθερίας, αλλά και αντιμετώπισης του είδους ως «κοπάδι». Έχει περάσει πιά ως δυναμική καταγραφή στο πεδίο του του ανθρώπου, και η αλήθεια είναι οτι χρειάζεται να κάνει ισχυρή υπέρβαση για να μπορέσει να δει την πραγματική αλήθεια.

Ακόμη και στο κομμάτι της εσωτερικής φιλοσοφίας που ανθίζει στην εποχή μας, υπάρχουν «πνευματικές σχολές» που κατατάσσουν τους ανθρώπους σε κατηγορίες. Είσαι τύπος «τάδε» ή «δείνα». Και η κατηγοριοποίηση συνεχίζει ακάθεκτη.
Είναι λες και θέλουμε μονίμως να είμαστε σε ένα καλούπι, να ανήκουμε κάπου.
Σε μια ομάδα, σε ένα σύστημα, σε ένα «γκουρού», σε κάτι ή κάποιον ανώτερο από εμάς.

Δεν υπάρχουν «τύποι» ανθρώπων αγαπητοί μου. Δεν υπάρχουν γκουρού ή ομαδάρχες που να έχουν κάτι να μας προσφέρουν πέρα από χειραγώγηση και έλεγχο.
Ακολουθώντας αυτό το δόγμα, γιατί για δόγμα πρόκειται, θρέφουμε όλη αυτή την παραφιλολογία και παραπληροφόρηση. Γιατί αυτό ακριβώς πρεσβεύουν όλοι όσοι με την οποιαδήποτε πρακτική τους κατηγοριοποιούν τους ανθρώπους, λέγοντας μάλιστα οτι τους αντιμετωπίζουν ολιστικά.

Τι σημαίνει ολιστικά;
Ούτε οι ίδιοι δεν ξέρουν. Ολιστική αντιμετώπιση δεν μπορεί να προσφέρει καμία πρακτική που δεν βλέπει τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, ως μοναδικό, και όχι ως αντίγραφο.
Σήμερα γνωρίζουμε οτι δεν υπάρχει ομοιότητα σε τίποτα επάνω στον πλανήτη, ομοιογένεια στα χαρακτηριστικά ναι, ομοιότητα όμως καμία. Οι ίδιοι οι μελετητές της ζωής, έχουν πιά αποδείξει οτι ακόμα και σε ένα φυτό, κανένα φύλλο δεν είναι απόλυτα όμοιο με το άλλο. Το κάθε ένα είναι μοναδικό στο είδος του και δεν θα βρείς όμοιο του, ακόμη κι αν ψάξεις τα φυτά όλου του πλανήτη. Γιατί εμείς να πρέπει οπωσδήποτε να είμαστε «ίδιοι» μεταξύ μας;

Γιατί οι ιδιαιτερότητες του ενός, να είναι ίδιες με του άλλου;
Γιατί να ακολουθούμε το «μονοπάτι» κάποιου άλλου, που το μόνο που έχει κάνει, είναι να μας πείσει ότι εκείνος «ξέρει καλύτερα» από εμάς;
Αυτό δεν στέκει, αλλά ακόμη δεν έχουμε επιτρέψει στον εαυτό μας να το δει.
Και γι’αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν έχουμε καταφέρει ακόμη να απελευθερωθούμε, πρώτα ατομικά, και στην συνέχεια συλλογικά, ώστε να αλλάξει πιά αυτός ο κόσμος.

Αρχής γενομένης από την οικογένεια και στη συνέχεια τα σχολεία.
Όλοι ξέρουν καλύτερα τι είναι σωστό και καλό για τα παιδιά, εκτός από τα ίδια τα παιδιά.
Δεν θα σου αρέσει αυτό που θα σου πω, αλλά τα παιδιά ξέρουν καλύτερα από εσένα.
Τα παιδιά φέρουν ατόφια τη γνώση που εσύ έχεις ξεχάσει πιά.
-Ξέρουν ακριβώς τι πρέπει να φάνε.
-Ξέρουν ακριβώς την την ώρα και την ποσότητα που χρειάζεται να φάνε.
-Ξέρουν ακριβώς πότε και πόσο χρειάζεται να κοιμηθούν.
-Ξέρουν ακριβώς πότε και πόσο χρειάζεται να παίξουν. -Γνωρίζουν την σωστή απάντηση στην κάθε ερώτηση. -Έχουν ένα τέλειο ανοσοποιητικό σύστημα, καθαρό και ισχυρότατο, που είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τα πάντα.
Αντ’αυτού,

-Τρώνε αυτά που τα υποχρεώνεις να φάνε.
-Κοιμούνται όποτε εσύ τα υποχρεώσεις να κοιμηθούν.
-Παίζουν όποτε εσύ νομίζεις οτι είναι ώρα να παίξουν, και εφ’όσον έχουν φέρει εις πέρας τις «υποχρεώσεις τους».
-Πείθονται οτι δεν ξέρουν επειδή είναι παιδιά, και εσύ ο «μεγάλος που ξέρει τα πάντα» με αποτέλεσμα να κλειδώνουν όλη τους την σοφία. -Είναι μονίμως άρρωστα και γεμάτα αλλεργίες, γιατί τους έχεις διαλύσει το ανοσοποιητικό τους, βομβαρδίζοντας τα με εμβόλια-δηλητήρια και παντός είδους χημικά. Το έκανες με χαρά, γιατί έτσι σου είπε οτι πρέπει να κάνεις αυτός ο «άλλος», που πάντα ξέρει καλύτερα από εσένα.
Βγαίνουν αγχωμένοι ενήλικες γεμάτοι φοβίες και ανασφάλειες γιατί έχουν πραγματικά ξεχάσει τι είναι, και πόσο μοναδικοί είναι. Έτσι, πάλι κάποιος άλλος καλοθελητής θα βρεθεί, για να τους «βοηθήσει να βρουν το δρόμο τους». Και ο κύκλος της «ζωής» συνεχίζεται…. ΞΥΠΝΑ.

Μάρη Κουγιτάκη cosmiclight-gaia.blogspot