Η Ελληνική Εθνική Θρησκεία για Νίκο Φίλη: «Μας οδηγείς σε νέο μεσαίωνα»

Στην πατρίδα μας ποτέ δεν υπήρξε ιστορικά κάποιος πολιτικός ανάλογος του Τομάς Γκαρίδο, που να ενδιαφερθεί πραγματικά να αντιμετωπίσει το τεράστιο και θεμελιώδες πρόβλημα της θεοκρατίας.

Η μοναδική απόπειρα δειλού απο-βυζαντινισμού (διάβαζε απο-μεσαιωνοποίησης) έγινε από τον Γκέοργκ Λούντβιχ φον Μάουρερ.

Έκτοτε, με σύνθημά της το κωμικό «η Εκκλησία πολεμουμένη νικά», η θεοκρατία έστηνε συχνά στον τόπο μας κουκλοθέατρα υποτιθέμενων «διωγμών» της από ανύπαρκτους «διώκτες» και πάντα (ω του θαύματος!) νικούσε.

Το τελευταίο από αυτά τα κουκλοθέατρα, το παρακολουθήσαμε αυτές τις ημέρες, με την υποτιθέμενη «ρήξη» του υπουργού Παιδείας και Θρησκεύματος με την δεσποτεύουσα Εκκλησία, τάχα για το μάθημα των Θρησκευτικών.

Τον καλύτερο και πιο διεστραμμένα ευφυή διαφημιστή να είχε μισθώσει η θεοκρατία για να κάνει διαφήμιση της δήθεν παντοδυναμίας της, θα αποκόμιζε λιγότερα από όσα αποκόμισε από αυτή την υποτιθέμενη «ρήξη», στο τέλος της οποίας ένα καθαρά εκπαιδευτικό θέμα αφαιρέθηκε από την αρμοδιότητα του υπουργείου Παιδείας και έγινε αντικείμενο περίεργων νυκτερινών διαπραγματεύσεων στην πρωθυπουργική έδρα. Και λέμε «περίεργων», γιατί όταν συζητάει κάποιος για ένα… μάθημα, δεν κουβαλάει νομικό σύμβουλο μαζί του.

Η Εκκλησία, η ελλαδική οργάνωση δηλαδή της θρησκείας των Ορθοδόξων, εκθειάστηκε για μία ακόμη φορά ως τάχα «θεσμός» ολόκληρης της νεοελληνικής κοινωνίας, ο δε αρχιεπίσκοπος, ο πνευματικός αρχηγός του ποιμνίου του και μόνον αυτού, εκθειάστηκε για μία ακόμη φορά ως ισότιμος (ή και ανώτερος ακόμα!) του πρωθυπουργού.

Τον «γόνιμο και παραγωγικό διάλογο» αρνήθηκε μάλιστα να τον κάνει με τον αρμόδιο υπουργό και επιπροσθέτως πέταξε θεατρικά και γάντι για δημοψήφισμα, για να εκφράσει ο «κυρίαρχος λαός» την γνώμη του περί του διαχωρισμού ή όχι Κράτους Εκκλησίας.

Ένα γάντι που εγγυημένα βεβαίως δεν θα το σηκώσει η υπόδουλη στους θεοκράτες «πολιτική» εξουσία, πόσω μάλλον να τολμήσει ποτέ να θέσει ως ερωτήματα σε κάτι τέτοιο κάποια λογικά έως αυτονόητα όπως λ.χ. «να εθνικοποιηθεί ή όχι η εκκλησιαστική περιουσία που βασίζεται σε προεπαναστατικούς τίτλους;» (επανάστασις δημιουργεί δίκαιον, που λέμε), «να επιβαρύνονται με το συνολικό κόστος της θεοκρατίας στον προϋπολογισμό όλοι ανεξαιρέτως οι πολίτες ή μόνον όσοι θα επιμένουν να δηλώνουν στην εφορία ότι είναι χριστιανοί ορθόδοξοι;», κ.ο.κ.

Επειδή όλο αυτό το γελοιούργημα παρουσιάστηκε ως τάχα πολιτικοϊδεολογικό ζήτημα, προσπαθήσαμε να απόσχουμε από κάθε σχολιασμό, όπως αρμόζει σε μία Θρησκεία και μάλιστα Εθνική.

Όμως αντιληφθήκαμε το μεγάλο κόλπο («colpo grosso»), όταν συνδυαστικά προέκυψε από τον ίδιο υπουργό που θέλησε τάχα να μειώσει την αγρίως κατηχητική φύση των Θρησκευτικών, η αφαίρεση από την ύλη του μαθήματος της Ιστορίας στο Λύκειο ΟΛΩΝ των σημαντικών γεγονότων της αρχαιότητος.

Στην υποβάθμιση των Αρχαίων Ελληνικών που ο ίδιος ήδη μεθόδευσε, τώρα πρόσθεσε το να διδάσκονται εν τάχει και να μην περιλαμβάνονται στις εξετάσεις οι Κυκλαδικός, Μινωϊκός και Μυκηναϊκός Πολιτισμός, ο Πρώτος και Δεύτερος Ελληνικός Αποικισμός, οι Περσικοί Πόλεμοι, ο Πελοποννησιακός Πόλεμος, ο Φίλιππος και η αυτοκρατορία του Αλεξάνδρου.

Θάβει δηλαδή, στην καλύτερη αντιληπτική ηλικία των μαθητών, τα σημαντικότερα σημεία της Εθνικής (προχριστιανικής) Ιστορίας των ελευθέρων και αβάπτιστων Ελλήνων, οδηγώντας τους νέους-θύματα σε περαιτέρω άγνοια για την εθνική ταυτότητα και για το ιστορικό μεγαλείο των πραγματικών Ελλήνων, δηλαδή εκείνων που δικαιωματικά και όχι καταπατητικά ονομάζονταν έτσι, πριν δεχθούν την πολυεπίπεδη επίθεση του μονοθεϊσμού.

Τα νεοβυζαντινά σχολεία του ψευδεπίγραφα «Ελληνικού» και υπόδουλου στην Εκκλησία κράτους, θα παράγουν εφεξής, εκτός από τα πλήθη των λειτουργικά αναλφάβητων που ήδη παράγουν εδώ και 3 τουλάχιστον δεκαετίες, ανιστόρητους κατηχημένους και τεχνολογημένους ανθρώπους, που θα σταυροκοπιούνται, θα λατρεύουν Παπουλάκους και Παϊσιους, θα χειροκροτούν λαοπλάνους απατεώνες και θα προσμένουν την βοήθεια της Παναγίας ή του «ξανθού γένους», ή, αν γλιτώσουν από αυτά, χαζοχαρούμενους ανθρώπους που θα κυνηγούν «πόκεμον» ή θα ορέγονται το τελευταίο μοντέλο κινητού.

Και, ευγενής παράκληση, μη χύνουν κροκοδείλια δάκρυα οι βαριεστημένοι φιλόλογοι ή οι συντάκτες ανακοινώσεων της «δεξιάς» κυρίως αντιπολίτευσης.

Αποδεδειγμένα πια, κανείς από όλους αυτούς δεν ενδιαφέρεται για τον Εθνικό Ελληνισμό, τον πολιτισμό του, το αξιακό του σύστημα, την κοσμοθέαση, την βιονομία και την θρησκεία του, απλώς καπηλεύονται κάποια αποσπασματικά και ευνουχισμένα δεδομένα του προς ίδιον όφελος, σε μισθό ή σε ψήφους.

Όλα τα ανωτέρω γίνονται σε μια εποχή που η συντεταγμένη Πολιτεία έχει χρεωκοπήσει, που ο λαός αντιμετωπίζει υλική και ηθική εξαθλίωση, που οι θεοκράτες κολυμπούν στα πλούτη, που η πατρίδα αγοράζεται συστηματικά από ξένους κερδοσκόπους και εποικίζεται με πληθυσμούς που στο μεγαλύτερο ποσοστό τους δεν είναι πρόσφυγες πολέμου, αλλά πολιτισμικά και αξιακά μη αφομοιώσιμοι, ή ακόμα και επιθετικοί, απελπισμένοι.

Ζούμε λοιπόν ημέρες που θυμίζουν τον ζοφερό 4ο μεταχριστιανικό αιώνα. Ας φροντίσουμε να κλείσουμε τον δρόμο στον καινούργιο Μεσαίωνα που μας ετοιμάζουν, έναν Μεσαίωνα του οποίου τα εργαλεία ολοφάνερα πρόκειται να είναι ξανά η θρησκοληψία, ο απλοϊκισμός και ο ανορθολογισμός του μονοθεϊσμού.

Το πρόβλημα είναι αποκλειστικώς πολιτισμικό και αποκλειστικώς πολιτισμική είναι η λύση του.

Μία έως το μεδούλι Επανελλήνιση, που θα ξεκινήσει με την παλινόρθωση της Εθνικής Θρησκείας και την παροχή Ελληνικής Εθνικής Παιδείας στους αυριανούς πολίτες, μία Επανελλήνιση που θα αντιστρέψει όλα τα νυν ισχύοντα στην ατομική και συλλογική ζωή, αρχικά των Νεοελλήνων και εν συνεχεία όλης της ποιοτικής ανθρωπότητος.

Όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό, ή προσποιείται πως δεν το καταλαβαίνει, υπηρετεί την Έρημο, το πνεύμα της και τον ιδιότυπο «θεό» της.