Εγώ τον πάλεψα τον κερατά τον καρκίνο και το νίκησα…

Της Στεύης Τσούτση.

Ή μάλλον εκεί που…

«Στέκομαι γυμνή και κοιτάζομαι στον καθρέφτη.
Καμαρώνω το ολοκαίνουριο τατουάζ μου.
Το πρώτο… Κι ελπίζω το τελευταίο.
Ένα πλέγμα από όμορφα λουλούδια, γεμάτα χρώμα και ζωή.
Εκεί, να στέκουν παρέα με την ουλή μου. Στο στήθος, από το μέρος της καρδιάς.

Ή μάλλον εκεί που παλιότερα έστεκε στητό και περήφανο στο στήθος μου.
Τώρα το κενό που άφησε η αφαίρεση του, καλύφθηκε με λουλούδια.
Με χρώματα που θα μου θυμίζουν κάθε ώρα και στιγμή πόσο όμορφη είναι η ζωή.
Και πόσο την απολαμβάνεις όταν έχεις παλέψει για να την κερδίσεις.
Πριγκίπισσα δε με λες, αλλά το δράκο μου το νίκησα…
Έβγαλα το μαχαίρι από το θηκάρι μου και τον τάισα με σάρκα κατάδικη μου, αγαπημένη.
Παράπλευρη απώλεια της μεγαλύτερης μάχης που χρειάστηκε να δώσω ποτέ.
Της μάχης που μου έδωσε αλλά και μου άλλαξε τη ζωή.
Τον πάλεψα με νύχια και με δόντια τον κερατά τον καρκίνο.
Ορκίστηκα πως δε θα του περάσει. Όχι σε μένα.
Και δεν του πέρασε.
Έχασα τα μαλλιά μου, έχασα το στήθος μου, μα ποτέ το γέλιο μου.
Σε κάθε κακή βιοψία, σε κάθε εμπόδιο, σε κάθε ρημάδι φάρμακο, σε κάθε ζαλάδα κι αναποδιά, εγώ γελούσα.
Γέλιο, ρε, ξέρεις τι σημαίνει; Με την καρδιά μου. Λες κι ήταν το τελευταίο που θα έκανα. Κι έφτασα πολύ κοντά στο να είναι.
Γέλιο όταν περπατούσα στο διάδρομο του νοσοκομείου με τα σακουλάκια του χειρουργείου.
Γέλιο όταν δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μουαπό τις χημειοθεραπείες.
Γέλιο στη θέα του καραφλού εαυτού μου.
Είπα πως δε θα του περάσει. Πως δε θα με στερήσει από τους αγαπημένους μου. Πως δε θα του δώσω το δικαίωμα να το κάνει.
Και το πέτυχα.
Σήμερα έκλεισαν 3 χρόνια.
Φόρεσα το ροζ μπλουζάκι του survivor και περπάτησα τα 5 χιλιόμετρα στο κέντρο της Αθήνας.
Λευκά και ροζ τα μπλουζάκια μας διακήρυτταν τη σημασία της μάχης ενάντια στον καρκίνο.
Περπατούσαν για τη ζωή.
Το ίδιο έκανα κι εγώ.
Καμαρώνοντας για όσα πέτυχα εγώ, που μέχρι το σημείο μηδέν της ζωής μου, με θεωρούσα αδύναμη.
Αλλά δεν είμαι.
Κανείς δεν είναι αν δεν το θελήσει. Αν δε σηκώσει τα χέρια και πει “τώρα θα πεθάνω”.
Μάχη.
Διαρκής μάχη.
Με όλους τους δαίμονες που μας απειλούν καθημερινά.
Με τον καρκίνο να έχει το ρόλο του αρχηγού.
Μην του περάσει. Μην το αφήσετε.
Όπως δεν το άφησα κι εγώ.
Κοιτάζω ξανά το τατουάζ. Θα μένει εκεί, πάνω στην τομή για να μην ξεχάσω ποτέ.
Να μην ξεχάσω πως μπορεί ο άνθρωπος να ξεπεράσει τον εαυτό του.
Να γατζωθεί από τη ζωή και να τη διεκδικήσει με πάθος, με θέληση, με ορμή.
Για τον ίδιο κι εκείνους που αγαπά.
Εγώ το δαίμονα μου τον νίκησα.
Δεν ξέρω για πόσο. Ίσως για λίγο, ίσως και για πάντα.
Δε με απασχολεί. Γιατί και να ξαναεμφανιστεί, εγώ πάλι θα του εναντιωθώ.
Και ξανά και ξανά.
Κι ας είναι όσο επιθετικός θέλει. Δεν παραδίνομαι ρε, ψόφα!
Έχω πράγματα να κάνω εδώ πάνω. Δεν πάω πουθενά.
Κατάλαβε το πως με μένα είσαι χαμένη υπόθεση κι άδειασε μου τη γωνιά…»