Όξω ρε από την παράγκα!

Η τεράστια επιτυχία του "χρυσού" (και "χάλκινου"...) κοριτσιού της σκοποβολής από τη Δράμα, της Άννας Κορακάκη, στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ήρθε να αναδείξει από τη μια το μεγαλείο της ελληνικής ψυχής και από την άλλη όλη την κακομοιριά και τη μιζέρια αυτής της χώρας.

Ένα μόνο έχω να πω. Μην τολμήσει να εμφανιστεί πολιτικός στο αεροδρόμιο να πάρει λάμψη από τα φλας! Ουδείς έχει το δικαίωμα να διεκδικήσει το παραμικρό μερίδιο στην επιτυχία αυτού του κοριτσιού πέρα από την ίδια και τους οικείους της. Οι υπόλοιποι χαιρόμαστε με τη χαρά της και νιώθουμε υπερήφανοι που μία Ελληνίδα έφτασε στο ύψιστο σκαλοπάτι της κορυφαίας αθλητικής διοργάνωσης και που ακούστηκε ο ελληνικός εθνικός ύμνος. Όμως όλοι εκείνοι που θα τρέξουν με υστεροβουλία είτε να την υποδεχτούν, είτε θα αρχίσουν τις πολιτικάντικες δηλώσεις δεν έχουν καμία θέση στο κάδρο. Δεν έχουν προσφέρει τίποτα. Αντίθετα έχουν δημιουργήσει εμπόδια και προσκόμματα. Όχι μόνο στη συγκεκριμένη αθλήτρια αλλά σε ολόκληρη την ελληνική νεολαία.

Γι' αυτό επαναλαμβάνω. Μην τολμήσει να εμφανιστεί πολιτικός, βουλευτής, υπουργός, δήμαρχος ή περιφερειάρχης να βγάζει φωτογραφίες με χαμόγελο τύπου διαφήμισης οδοντόκρεμας, προσπαθώντας να καπηλευτεί την επιτυχία και τη λάμψη αυτού του κοριτσιού και ελπίζουμε και άλλων ακόμη που θα την ακολουθήσουν στα υπόλοιπα αγωνίσματα. Θα αξίζει μόνο τη χλεύη και την οργή της κοινωνίας. Θα είναι κατάπτυστος.

Τη στιγμή που η συγκεκριμένη κοπέλα κέρδιζε το ένα μετάλλιο μετά το άλλο, στην πατρίδα της διεξάγονταν κωμικοτραγικές καταστάσεις. Γκρεμιζόταν το αίσχος που αποκαλούταν προπονητικό κέντρο μίας πρωταθλήτριας Ολυμπιακών προδιαγραφών. Ξηλωνόταν και γκρεμιζόταν η παράγκα στην οποία προπονούταν. Για να τοποθετηθεί, δήλωνε ο δήμαρχος –κατακεραυνώνοντας την Πολιτεία–, κοντέινερ που θα προσφέρει αρτιότερες συνθήκες προπόνησης!!! Και για την ίδια και τους υπόλοιπους αθλητές της σκοποβολής, αλλά και για όσα παιδιά εμπνευστούν και θελήσουν να ασχοληθούν με το άθλημα.

Και μη νομίζετε ότι αυτό το παράδειγμα αφορά μόνο τη σκοποβολή. Σε όλα σχεδόν τα αθλήματα υπάρχουν τεράστια προβλήματα στις αθλητικές εγκαταστάσεις. Ιδιαίτερα στα λιγότερο διαδεδομένα και λαμπερά. Μέχρι βέβαια τη στιγμή που έρχονται στο προσκήνιο. Και αυτό πού; Στη χώρα που πριν από μόλις 12 χρόνια φιλοξένησε Ολυμπιακούς Αγώνες. Αντί να αξιοποιηθούν οι εγκαταστάσεις και οι δομές και να λειτουργήσουν ως κίνητρο για να δημιουργηθούν ακόμη περισσότερες σε όλη την περιφέρεια, διαλύθηκαν και αυτές που υπήρχαν.

Φταίει η κρίση; Προφανώς σε ένα ποσοστό. Φταίει όμως και ο ωχαδερφισμός και η ανικανότητα και αδιαφορία κυβερνώντων, πολιτικών και τοπικής αυτοδιοίκησης. Χωρίς να είναι εντελώς άμοιρη ευθυνών και η κοινωνία. Τι έγινε λοιπόν τώρα; Γιατί γκρεμίστηκε η προπονητική παράγκα στη Δράμα; Γιατί το timing είναι απίστευτο. Γιατί δεν γινόταν αυτό όταν η Ολυμπιονίκης επρόκειτο να προετοιμαστεί για να διευκολυνθεί η προσπάθειά της; Κατόπιν εορτής; Ή μήπως η άθλια εικόνα θα προκαλούσε αγανάκτηση όταν η προβολή λόγω των μεταλλίων (προηγήθηκε άλλωστε χρονικά του χρυσού το χάλκινο) θα αναδείκνυε πανελλαδικά το αίσχος;

Δεν έχει καμία σημασία αν μεγαλύτερη είναι η ευθύνη της Πολιτείας ή της τοπικής αυτοδιοίκησης. Είναι όλοι συνυπεύθυνοι. Γι' αυτό, να κάνουν το καθήκον τους, να φροντίσουν να υπάρχουν αθλητικά κέντρα και όχι παράγκες ή... κοντέινερ, να αφήσουν τις πολιτικάντικες κουτοπονηριές και να μείνουν μακρυά από τα φώτα της δημοσιότητας. Να αφήσουν τους αθλητές να απολαύσουν τη δόξα και την αναγνωρισιμότητα που δικαιούνται για τα επιτεύγματά τους και να μην προσπαθήσουν να "κλέψουν" κάτι από αυτά. Γι' αυτό το μήνυμα προς όλους αυτούς πρέπει να είναι σαφές και ξεκάθαρο. Όξω ρε (έστω και) από την παράγκα!

Η Ολυμπιακή επιτυχία απαιτεί μεγάλους κόπους και προσπάθεια. Και απαιτεί παράλληλα και ένα μεγαλείο ψυχής για να υπερνικήσει κανείς όλες τις αντιξοότητες, ιδιαίτερα αν δεν μπορεί να περιμένει καμία ουσιαστική βοήθεια από τη χώρα του. Από αυτή τη χώρα για την οποία δακρύζει όταν ανεβαίνει στο βάθρο για την απονομή, όταν βλέπει τη σημαία της ή ακούει τον εθνικό ύμνο. Γιατί ναι, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δεν έχουν χάσει την εθνική τους συνείδηση. Οι οποίοι πρέπει να αποτελέσουν παράδειγμα και για τους υπόλοιπους. Να εμπνεύσουν δημιουργικά για να γίνει μία φυγή προς τα εμπρός και όχι μία διαρκής διαχείριση της μιζέριας. Η οποία –αλοίμονο– έχει καταντήσει να αποτελεί κορυφαίο πολιτικό διακύβευμα σε αυτή τη χώρα.

Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου