Διονυσία Φιλοκώστα: «Κάποτε οι εκπαιδευτικοί περίμεναν πως και πως τον διορισμό τους, γιατί σε αυτόν έβλεπαν την μεγάλη ευκαιρία να εξασκήσουν ως επάγγελμα αυτό που σπούδασαν και αγαπούν, λαμβάνοντας παράλληλα έναν ικανοποιητικό μισθό που θα τους επέτρεπε να ζήσουν αυτοί και οι οικογένειες τους ως κανονικοί, αξιοπρεπείς άνθρωποι. Σήμερα πολλοί εκπαιδευτικοί ακούν για διορισμό και φεύγουν τρέχοντας. Αν θες να διοριστείς μάλλον θα σου αρέσουν…τα βασανιστήρια!»
«Tα χαρτιά μου τα έκανα…από το 2011. Έκτοτε, έχουν περάσει 5 χρόνια και ακόμη τίποτα. Και να φανταστείτε πως αφορούσαν θέσεις σε όλη την Ελλάδα. Και για ωρομίσθια και για αναπληρώτρια.
Βέβαια, από τότε που ολοκλήρωσα την διαδικασία, δεν έχει προκηρυχθεί ΑΣΕΠ, επομένως δεν έχω μπει καν στην διαδικασία των εξετάσεων, έτσι ώστε αν τα πάω καλά, να μπω στις λίστες των επιτυχόντων και από εκεί να διοριστώ. Άλλη μακροχρόνια και βασανιστική αναμονή αυτή. Αναπόφευκτα όμως σκέφτομαι, πως αν τελικά πήγαινα για ωρομίσθια, θα κατέληγα να δουλεύω για «ψίχουλα» σε κάποια απομακρυσμένη περιοχή.
Η αλήθεια είναι πως δεν έχω κανέναν λόγο να πάω π.χ. στην Κρήτη, αν τυχόν με διορίσουν εκεί. Για ποιο λόγο να πάω; Ποιος λογικός άνθρωπος θα πήγαινε; Βάσει ποιων επιχειρημάτων και προοπτικής; Να παίρνω 5 και να πρέπει να δίνω τα 4 ως έξοδα διαβίωσης; Προτιμώ να συνεχίσω να κάνω ιδιαίτερα. Με συμφέρει περισσότερο. Τα χρήματα που παίρνω είναι «μαύρα». Περίπου 500 ευρώ τον μήνα. Εννοείται ότι με βοηθά και ο πατέρας μου με τα έξοδα της καθημερινότητας.
Μα, και σε κάποιο νησί να πήγαινα ή σε κάποια εκ των παραμεθόριων περιοχών, πάλι θα με βοηθούσε η οικογένεια μου. Το σύνολο σχεδόν του μισθού μου θα κάλυπτε έξοδα όπως ενοίκιο και θέρμανση, και με τα υπόλοιπα, τις πενταροδεκάρες δηλαδή που θα απέμεναν, θα έπρεπε εγώ να επιβιώσω.
Αν όμως η κατάσταση ήταν καλύτερη, οι συνθήκες εργασίας και ο μισθός ήταν ανθρώπινοι και σου επέτρεπαν να ζεις με αξιοπρέπεια, και πιστέψτε με, δεν εννοώ χλιδή και γούστα, ναι, θα πήγαινα. Θα ήθελα το πλαίσιο εργασίας μου να ήταν σταθερό. Ποιος δεν θα το ήθελε;
Για να είμαστε ειλικρινείς πάντως, γνωρίζαμε από την αρχή ακόμη των φοιτητικών μας ετών, πως ο διορισμός αποτελεί κάτι σαν…όνειρο θερινής νυκτός. Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι το χαρτί του διορισμού θα έρθει στα βαθιά γεράματα μου. Αλλά τότε θα είναι πολύ αργά! Αν σε έναν κλάδο υπερκορεσμένο σαν το δικό μας, προσθέσει κανείς την άθλια οικονομική κατάσταση και τα μνημόνια, αντιλαμβάνεστε πως οι προοπτικές αποκατάστασης για έναν απόφοιτο φιλολογίας είναι σχεδόν…ανύπαρκτες.
Και άντε, εγώ είμαι τυχερή και έχω τα ιδιαίτερα μου. Γνωρίζω πολλά παιδιά, που σπουδάσαμε και αποφοιτήσαμε μαζί, τα οποία δεν μπορούν να απορροφηθούν πουθενά. Ούτε σε φροντιστήρια, ούτε ιδιαίτερα κάνουν. Και δυστυχώς κατέληξαν εκεί, που τόσοι άλλοι πριν…αλλά και μετά από αυτούς…θα καταλήξουν: Να σερβίρουν φρέντο και καπουτσίνο σε καφετέριες, κακοπληρωμένοι και ανασφάλιστοι» δηλώνει απογοητευμένη.
«Πάντα η εκπαίδευση μας ήταν προβληματική, αλλά ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα έρθει μια μέρα που θα γινόνταν τόσο…χάλια. Ελλείψεις εκπαιδευτικών, διαχρονικά κενά, συνάδελφοι να κάνουν…αγώνες δρόμου προκειμένου να καλύψουν τις ανάγκες 2 και 3 σχολείων, ακατάλληλα κτίρια, χαμηλοί μισθοί, μια ύλη που ποτέ δεν διδάσκεται μέχρι το τέλος της και σπανίως γίνεται αντιληπτή εις βάθος από την πλειοψηφία των μαθητών.
Μια εκπαίδευση «μαλωμένη» με την τεχνολογία αφού σε πολλά σχολεία δεν υπάρχουν οι υποδομές για εκμάθηση υπολογιστών. Κάθε φορά που αλλάζει η κυβέρνηση αλλάζει και το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Υπάρχουν τόσα πολλά που με ενοχλούν. Και είμαι σίγουρη πως δεν είμαι η μοναδική.
Δυστυχώς, πολλοί καθηγητές δημόσιων σχολείων γνωρίζοντας πως υπάρχουν πολλοί μαθητές, που εκ των πραγμάτων απευθύνονται σε φροντιστήρια ή κάνουν ιδιαίτερα για να καλύψουν τα κενά του δημόσιου σχολείου, δεν διδάσκουν το μάθημα τους όπως θα έπρεπε. Δεν δείχνουν τον απαιτούμενο ζήλο και επιμέλεια. Κοινώς, δεν κάνουν καλά την δουλειά τους. Και αυτό με φέρνει στην επόμενη απορία μου: Για ποιο λόγο να μην υφίσταται αξιολόγηση των καθηγητών; Για ποιο λόγο να μην φεύγουν όσοι δεν μπορούν να κάνουν την δουλειά τους σωστά και την θέση τους να παίρνουν νέοι άνθρωποι που θέλουν να προσφέρουν το κάτι παραπάνω;
Για να μην ξεφύγουμε όμως από το αρχικό σας ερώτημα περί αδιόριστων εκπαιδευτικών, επανέρχομαι λέγοντας το εξής: Γιατί να πάω; Για να αλλάζω κάθε τόσο σπίτια; Να ξεκινώ κάθε φορά από το μηδέν; Ειδικότερα για μια γυναίκα με παιδιά, αυτό είναι πολύ δύσκολο. Να είναι υποχρεωμένη και αυτή και τα παιδιά της να αλλάζουν κάθε τόσο περιβάλλον…
Ας υποθέσουμε όμως, ότι τελικά αποδέχομαι τον διορισμό και πηγαίνω εκεί που με στέλνουν. Τι θα με περιμένει; Η ξεφτίλα και η υποβάθμιση που επιφυλάσσει το κράτος στους εκπαιδευτικούς. Να εργάζεσαι και να μην αμοίβεσαι. Γιατί αυτό συμβαίνει στην πραγματικότητα! Δεν μπορείς να ζήσεις αξιοπρεπώς, λες και έκανες κανένα έγκλημα που σπούδασες.
Εμένα όλα αυτά με εξοργίζουν. Ειδικότερα όταν ακούω από τον περίγυρο μου ατάκες όπως: «τι ήθελες και σπούδασες φιλόλογος; πότε θα διοριστείς;» και άλλα τέτοια παρόμοια. Με «τρελαίνει» το ό,τι έχουν υποβαθμιστεί τα πάντα, ό,τι έχουν χαθεί αξίες.
Και κάτι τελευταίο χωρίς καμία διάθεση να προσβάλλω ή να υποτιμήσω τον οποιοδήποτε. Δεν νομίζω να είναι πολύ δίκαιο, εγώ ως απόφοιτη πανεπιστημίου να διδάσκω στα παιδιά και να παίρνω 7 και 8 ευρώ την ώρα και η κυρία που περιποιείται τα…νύχια μιας άλλης κυρίας να παίρνει 10 ευρώ ενώ εγώ «μάτωσα» για να σπουδάσω. Είναι τρελό, αλλά τι μπορώ να κάνω; Στην Ελλάδα ζούμε…».
0 comments
Δημοσίευση σχολίου