Πριν από λίγες μέρες, σε ένα προάστιο του Παρισιού, μια δεκαεννιάχρονη κοπέλα μετέδωσε live την αυτοκτονία της. Έπεσε σ’ ένα τρένο στον σταθμό Egly, μπροστά στο κινητό της το οποίο είχε βάλει να καταγράψει ολόκληρη τη φρικτή σκηνή. Smart phone – εφαρμογή Periscope – ανάρτηση ή μάλλον live αναμετάδοση μέσω twitter.
Έξυπνο κινητό – κουτό κορίτσι, μπορεί να σκεφτεί κανείς.
Εκ των υστέρων, μάθαμε ότι η κοπέλα είχε πέσει θύμα βιασμού [αυτό δικαιολογεί ίσως σε κάποιον βαθμό, την κακή ψυχολογική της κατάσταση] και ήθελε να αφήσει κάποιο μήνυμα σε όσους θα έβλεπαν την αυτοκτονία της [ενδεχομένως να ήθελε να τιμωρήσει έτσι και τον βιαστή της, ίσως και τον εαυτό της, ποιος ξέρει;]. Σύμφωνα με τους New York Times, στο υλικό που είναι πλέον στη διάθεση της αστυνομίας, κάποιοι χρήστες που έχουν καταλάβει τι σκοπεύει να κάνει, όχι μόνο δεν προσπαθούν να την εμποδίσουν αλλά την ενθαρρύνουν κιόλας!
Η κοπέλα δυστυχώς δεν ήταν η πρώτη που αξιοποίησε κατ’ αυτόν τον τρόπο την εφαρμογή Periscope. Είχε προηγηθεί ένας νεαρός 21 ετών ο οποίος μετέδωσε ζωντανά την αυτοκτονία του με όπλο [πρωτοπόρος]. Άλλα εγκλήματα όπως ο πρόσφατος βιασμός μιας 17χρονης από τον σύντροφό της, είναι ακόμη πιο συνηθισμένα. Πριν από έναν περίπου χρόνο, ένας γάλλος δημοσιογράφος είχε καταγγείλει ότι είχε δει στο Periscope, χρήση κοκαϊνης, τραυματισμούς, αυτο-ακρωτηριασμούς κι άλλες βίαιες πράξεις, live και όχι μόνο.
Τι γίνεται;
Χρησιμοποιούμε μόλις δώδεκα χρόνια τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και φτάσαμε κιόλας σ’ αυτό το σημείο; Μέχρι πρότινος ο εθισμός στα social media[FAD – facebook addiction disorder] μας έκανε να μιλάμε για χαμένο χρόνο – χαμένο αυτοέλεγχο – χαμένη κοινωνικότητα, τώρα μιλάμε και για χαμένες ζωές. Κυριολεκτικά. Όχι ότι το Periscope και η μαμά – εταιρία του: το twitter προκαλούν τις αυτοκτoνίες αλλά πάντως, τις μεταδίδουν live. Έστω και άθελά τους. Μετά τον θάνατο της κοπέλας , το twitter ερωτήθηκε αλλά απέφυγε να κάνει την παραμικρή δήλωση με το πρόσχημα ότι πρόκειται για «προσωπικό» θέμα κι επικαλέστηκε την προστασία προσωπικών δεδομένων. [Πόσο προσωπικό είναι ένα θέμα που μεταδόθηκε δημόσια;]
Το ερώτημα ανοίγει χαλαρά τον ασκό του Αιόλου: πόσο προσωπική είναι η προσωπική μας δραστηριότητα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Μήπως «εξομολογούμαστε» [όπως στην τόσο εύστοχη γελοιογραφία] προσωπικά δεδομένα: σκέψεις, συναισθήματα, όνειρα, αναμνήσεις… τα οποία γίνονται μεμιάς βούκινο;
Δεν βαριέσαι…ίσως πει κανείς. Μήπως είναι αλήθεια όλα όσα λέμε στο facebook και στα άλλα social media; Να ένα άλλο ενδιαφέρον ερώτημα: πόσο αληθινές είναι οι ζωές μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Πόσο αληθινές είναι οι αντιδράσεις μας; Οι χαμογελαστές φατσούλες, οι ροζ καρδούλες, τα χιλιάδες like με τον αντίχειρα σε αγκύλωση; [σιγά μην είναι…] Πόσο αληθινές είναι οι υπέροχες στιγμές που μοιραζόμαστε με τους διαδικτυακούς φίλους μας; Πόσο αληθινοί είναι τελικά οι «φίλοι» μας;
Θυμάται κανείς τον Jose Αngel Taboada ή αλλιώς «Διογένη του Αλκάμπρε»; Ήταν 51 ετών και ζούσε μόνος του, βρώμικος και παραμελημένος, χωρίς ρεύμα, χωρίς νερό, ανάμεσα σε σκουπίδια και άχρηστες παλιατζούρες που μάζευε. Πέθανε ακόμη πιο μόνος, ολομόναχος. Πριν από έναν περίπου μήνα.
Ο άνθρωπος είχε περισσότερους από 3.500 «φίλους» στο facebook στο οποίο ζούσε μια άλλη ζωή, με άλλο όνομα και άλλη προσωπικότητα. Σε αυτή τη virtual ζωή, ήταν δημοφιλής και τραβούσε την προσοχή με τα σχόλιά του. Κανένας από τους «φίλους» του στο facebook [από το οποίο ήταν εξαρτημένος] δεν μπορούσε να υποψιαστεί την αθλιότητα της πραγματικής του ζωής.
Ωστόσο, μια «φίλη» του από το facebook ήταν εκείνη που τον αναζήτησε όταν συνειδητοποίησε ότι δεν τον είχε δει για κάποιες μέρες… Αν δεν τον αναζητούσε, θα ήταν ακόμη ένα αταυτοποίητο πτώμα στο μνήμα με τον αριθμό 113…
Ζούμε και πεθαίνουμε πλέον στα social media. Στο facebook, στο Instagram, στο twitter. Το θέμα είναι ότι ενώ ζούμε ψεύτικες ζωές, βιώνουμε πλέον αληθινούς θανάτους. Πόσο καλύτερα θα ήταν αν γινόταν το αντίστροφο.
0 comments
Δημοσίευση σχολίου