Σύμφωνα με τον Lear κι άλλους, η κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει κάνει συνθήκη, με μία μη ανθρώπινη φυλή από τις αρχές του 1933. Σύμφωνα με μερικούς αυτή η φυλή δεν είναι ανθρώπινη αλλά ισχυρίζεται ότι η προέλευσή της είναι από τη Γη. Ορισμένες πηγές ισχυρίζονται ότι αυτή η επιθετική φυλή έχει Νεο-Σαυροειδή χαρακτήρα.
Αυτό έχει οδηγήσει πολλούς να υπαινίσσονται ότι οι δεινόσαυροι που κυβέρνησαν την επιφάνεια της Γης κατά τους προϊστορικούς χρόνους, δεν έχουν εξαφανιστεί εντελώς -όπως κοινώς πιστεύεται- αλλά ότι, ορισμένες από τις πιο έξυπνες μεταλλάξεις δίποδων ανθρωποειδών της εν λόγω φυλής, έχουν αναπτύξει μια μορφή πνευματικής σκέψης ίση ή μεγαλύτερη [σε ορισμένα σημεία, ειδικά με τον “συλλογικό τους νου” – Branton] απ’ ότι αυτή της ανθρώπινης φυλής. ( συνεχεία απο το πρώτο μέρος )
Στη συνέχεια ορισμένες απ’ αυτές τις φυλές πήγαν στο διάστημα κι όταν επέστρεψαν διαπίστωσαν ότι οι δημιουργοί τους από τον πλανήτη τους δεν επέζησαν. [Σ: Υπάρχουν αρκετές αναφορές από ανθρωπόμορφα ερπετοειδή που βρίσκονται σε υπόγεια συστήματα φυσικών σπηλαίων σε όλο τον κόσμο και με τον καιρό, οι Ερπετοειδής του διαστήματος, έμαθαν από αυτά – Branton] – [Αναζήτησε το άρθρο: “Φάκελοι Lacerta: Η Συνέντευξη μιας Ερπετοειδούς” αυτό ακριβώς πραγματεύεται -Ιων Μάγγος]
Υπήρξαν μια σειρά από γεγονότα που προέβαλαν γρήγορα. Για παράδειγμα, ένα τμήμα ή μία μετάλλαξη της Σαυροειδούς φυλής Stenonychosaurus η οποία υποτίθεται ότι είχε εξαφανισθεί, είχε σύμφωνα με τους παλαιοντολόγους, εντυπωσιακά ανθρωποειδή εμφάνιση, με ύψος από 3 ½ έως 4 ½ πόδια, ενδεχομένως, γκριζο-πράσινο δέρμα, χέρια με 3 δάχτυλα με αρπακτικά νύχια και με μερικώς αντιτάξιμο αντίχειρα.
Ο αντεστραμμένος αντίχειρας και η διανοητική ικανότητα, είναι τα μόνα πράγματα που αποτρέπουν τα μέλη του ζωικού βασιλείου να αμφισβητήσουν την ανθρώπινη φυλή, ως την κυρίαρχη στον πλανήτη Γη. Για παράδειγμα, το βασίλειο των πιθήκων κατέχει αντιτάξιμους αντίχειρες, αλλά παρόλα αυτά δεν έχει την πνευματική ικανότητα να τους χρησιμοποιήσει όπως κάνουν οι άνθρωποι. Τα δελφίνια έχουν διάνοιες που πλησιάζουν εκείνες των ανθρώπων, αλλά δεν έχουν αντιτάξιμους αντίχειρες ή ακόμα και άκρα που απαιτούνται για να χτίσουν, κλπ.
Η κρανιακή χωρητικότητα του Stenonychosaurus είχε σχεδόν το διπλάσιο μέγεθος από αυτό του ανθρώπου, υποδεικνύοντας μία μεγάλη και ενδεχομένως προηγμένη, αλλά όχι απαραίτητα και καλοπροαίρετη διάνοια. Σύμφωνα με ερευνητές, όπως ο Brad Steiger, ο Val Valerian, ο TAL Levesque, και άλλοι, αυτό μπορεί στην πραγματικότητα να είναι το ίδιο είδος οντότητας ή οντοτήτων που περιγράφεται συχνότερα στις συναντήσεις με UFO, καθώς και το ίδιο είδος πλασμάτων που απεικονίστηκε στις αρχές του 1992 στην διεθνή παρουσίαση του CBS, “ΕΙΣΒΟΛΕΙΣ”.
Σύμφωνα με τον Lear, η κυβέρνηση μπορεί να έχει δημιουργήσει μια συνθήκη με αυτή την Ερπετική φυλή, για την οποία αργότερα με φρίκη έμαθε πως, ήταν εξαιρετικά κακόβουλου χαρακτήρα κι ότι απλώς χρησιμοποιούσε τις συνθήκες ως μέσο για να κερδίσει χρόνο, ενώ μεθοδικά έλεγχε την ανθρώπινη φυλή, με απώτερο στόχο την απόλυτη κυριαρχία. Το γεγονός ότι μια βάση, όπως αυτή του Dulce, μπορούσε να στεγάσει δεκάδες τύπους και φυλές Εξωγήινων, δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει αποδεκτό από τους περισσότερους ανθρώπους και θα πρέπει να υποβιβαστεί στους υπάρχοντες θρύλους αν ποτέ γίνει γνωστό στο ευρύ κοινό. Τα χρόνια δουλειάς ώστε να καλυφθεί η Εξωγήινη απειλή, λειτούργησαν πολύ καλά από το 1979 και οι φυσιολογικοί άνθρωποι δεν θα παραδεχόταν ποτέ, ότι είδαν κάποιον Εξωγήινο, με το φόβο του να χαρακτηριστούν τρελοί.
Οι τύποι και οι φυλές στο Dulce κατά τη στιγμή της επίθεσης είναι ακόμα υπό εξέταση και πολλές φυλές δε θέλησαν να παραδεχτούν τη συμμετοχή τους σε ό, τι έγινε εκεί το 1979 … Πολλά από τα θύματα βρίσκουν ότι οι απαγωγείς τους δεν είναι τίποτα λιγότερο από στυγνά κτήνη. Οι σημειώσεις των ερευνητών είναι γεμάτες με περιστατικά κατά τα οποία δόλος και εχθρότητα έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην απαγωγή. Δυστυχώς, τα περισσότερα από τα θύματα που υποφέρουν από αυτές τις αισχρές επιθέσεις, δεν έχουν την ευκαιρία να κάνουν οποιαδήποτε αναφορά σε οποιαδήποτε ανθρώπινη Αρχή για το γεγονός, καθώς εξαφανίζονται και γίνονται ένα ακόμη στατιστικό στοιχείο στον αυξανόμενο αριθμό των δήθεν αγνοουμένων, σε όλη τη χώρα.
Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1970, ο αριθμός αυτών των αγνοουμένων –ως επί το πλείστον νεαρών λευκών γυναικών– αυξανόταν. Ενώ οι απαγωγές ανθρώπων από υπεράνθρωπες δυνάμεις ποικίλων περιγραφών φαίνεται να υπακούουν στους ίδιους μηχανισμούς σε όλο τον κόσμο, ήταν σαφές ότι οι νεαρές λευκές γυναίκες [συχνά ανήλικες] ήταν τα συχνότερα θύματα και ότι, δεν υπήρξε μεγάλη υποστήριξη για τους απαχθέντες ώστε να επιβιώσουν. Στο πιο ελεγχόμενο περιβάλλον του Dulce, οι ερευνητές δεν είχαν προβλήματα αποκάλυψης (σχετικά με τα βλαστικά κύτταρα και την έρευνα για την κλωνοποίηση).
Στα γονιμοποιημένα ωάρια των εκατοντάδων υγιών νεαρών γήινων γυναικών μπορεί να γίνεται συνεχής συγκομιδή, για απεριόριστα έμβρυα και βλαστοκύτταρα της έρευνας, σκοτώνοντας αμέτρητα ανθρώπινα έμβρυα στην έρευνα για τα πάντα, από θεραπείες για λοιμώξεις του δέρματος των Εξωγήινων που προκαλούνται από τα μικρόβια της Γης, έως το πώς να δημιουργήσουν μια καλύτερη υπο-ανθρώπινη φυλή σκλάβων από κλωνοποιημένα πλάσματα προορισμένα για εργάτες.
Παρόμοια έρευνα προχώρησε επίσης και σε άλλους επικίνδυνους τομείς, όπως η “ενίσχυση” των ανθρώπων ώστε να γίνουν πλάσματα που θα εξυπηρετούν άλλες ανάγκες των Εξωγήινων. Ένα από τα πιο συγκλονιστικά από αυτά που οι εξωγήινοι βρίσκουν στους τεράστιους χώρους σταυλισμού, είναι οι Γήινες γυναίκες που ήταν γενετικά ενισχυμένες για να γίνουν “αναπαραγωγικές αγελάδες” καθώς η ανάγκη για ανθρώπινο γάλα και για τα αναπαραγωγικά συστήματα είχε αυξηθεί.
Εκατοντάδες νέες γυναίκες είχαν μεταβληθεί για να γίνουν κάτι περισσότερο από αγελάδες
Η λεγόμενη “ελεύθερη βούληση” είναι πάντοτε επικίνδυνη σε κοινωνία ή ένα αστυνομικό κράτος! Η “ελεύθερη βούληση” είναι αυτή που επέτρεψε σε μια ομάδα ανδρών να αναλάβει την υψηλού ήθους απόφαση και να επιτεθεί στην εγκατάσταση του Dulce. Το σχέδιο επίθεσης επικεντρώνεται στο να παραλύσει η κύρια γεννήτρια, στη συνέχεια να γίνει όσο το δυνατόν περισσότερη ζημιά, ελευθερώνοντας όσο το δυνατόν περισσότερα θύματα, άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά το φθινόπωρο του 1979, μετά από τη διαστημική μάχη του Αυγούστου, μεταξύ των δυνάμεων της USAF Space Command (Διοίκηση Διαστήματος) και μια Εξωγήινη δύναμη εισβολής, υπό τον ταξίαρχο Aderholt, επικείμενο επικεφαλής στον οργανισμό που θα συσταθεί για την εισβολή στο Dulce.
Εγκατάσταση: Χρηματοδοτήθηκε από τον Τεξανό επιχειρηματία Ross Perot, τον Edwin Wilson της CIA / DIA και μία χρηματοδότηση μαζικών μυστικών επιχειρήσεων που παρέμειναν κρυμμένες για πολύ καιρό (από τον Ταγματάρχη EL Richards Jr) το σχέδιο προχώρησε γρήγορα μέσα από μια μικρή κοινότητα Αξιωματικών των Μυστικών Υπηρεσιών και των υποστηρικτών τους. Ο Στρατηγός Harry C. Aderholt θα πάρει μια ομάδα μαζί του τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο του 1979 η οποία θα έκανε υπερήφανο κάθε Διοικητή και που θα φόβιζε κάθε εχθρό ο οποίος θα ήξερε το τι θα γινόταν.
Ο Συνταγματάρχης Roger H.C. Donlon, ο οποίος τότε υπηρετούσε στο Fort Levanwvrth, θα ηγούταν μιας ομάδας μάχης συντασσόμενος σε μεγάλο βαθμό, με τη νεοσυσταθείσα Delta Force, τη Navy Seals και την και USAF (Διοίκηση Ειδικών Επιχειρήσεων). Οι ομάδες πτήσης οργανώθηκαν από τον αστροναύτη επιστήμονα Karl Gordon Henize και περιελάμβαναν τις καλύτερες από τις καλύτερες δοκιμές μάχης για τους πιλότους, με ειδικές επιχειρήσεις εκπαίδευσης, ο οποίος μπορούσε να συνυπολογίσει το ότι θα κρατήσουν τη σιωπή τους, συμπεριλαμβανομένου του Πλοιάρχου Mark Richards, ο οποίος ανάρρωνε από τη μάχη του Dragon Squadron που έγινε τον Αύγουστο.
Αν και ο ακριβής αριθμός του ανθρώπινου δυναμικού που ενεπλάκη, εξακολουθεί να προστατεύεται, τόσο ώστε φαίνεται να μην υπάρχει αξιόπιστη καταγραφή της ακριβούς καταμέτρησης, δεν υπήρξαν ποτέ περισσότεροι από μερικές εκατοντάδες που δε γνώριζαν τίποτα για την επιχείρηση. Το κέντρο της επιχείρησης βρέθηκε ότι ήταν σαφώς στην Διοίκηση Διαστήματος USAF και τον Διοικητή Διεθνούς Ασφαλείας (IS), Ταγματάρχη Ellis L. Richards Jr. Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών, καθώς και ο πρόεδρος του JCS δεν ενημερώθηκαν ποτέ για την επικείμενη επιχείρηση και θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι Ανθρωποι και οι Εξωγήινοι που εμπλέκονται στην επίθεση πήραν μέρος, χωρίς εντολές ή εγκρίσεις από τις ανώτερες αρχές.
Εκείνοι που πολέμησαν εναντίον των Εξωγήινων το έκαναν ενάντια στη θέληση της Γήινης Ελίτ.
[Σ: Πολλοί από τους οποίους μπορεί ακόμα και να είναι ερπετικοί, μεταμορφικοί με ανθρώπινη μορφή, σύμφωνα με ορισμένες πηγές – Branton]
Ένας από τους άνδρες που χτυπήθηκε σκληρότερα (από τις τρομακτικές ιστορίες που προκύπτουν έξω από την υπόγεια βάση του Dulce) ήταν ο William Randolph Leathers. Γεννήθηκε στο St. Louis του Missouri. Αποφοίτησε από το Yale το 1941, υπηρέτησε στο OSS ως Πλοίαρχος κατά τη διάρκεια του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου, διδάσκοντας ανάγνωση χαρτών στο Αμπερντίν, του Μέριλαντ για μεγάλο μέρος του πολέμου. Ήταν ένα από τα μέλη της άκρως απόρρητης ομάδας κρούσης που έπληξε τη μυστική γερμανική στρατιωτική εγκατάσταση στο Αφγανιστάν το 1945, ήταν στενός φίλος του “Ολλανδού” από εκείνη τη στιγμή, πήγε στο Greenbrae της κομητεία του Marin στην Καλιφόρνια το 1967 να πάρει μέρος στην ομάδα των Κεντρικών Γραφείων της Διεθνούς Ασφάλειας. (Η κάλυψη του ήταν ως υπάλληλος της εταιρίας John Hancock Life Insurance Co).
Ο Πλοίαρχος Leathers είχε χάσει την γυναίκα του το 1971 και ταυτίστηκε με αρκετούς από τους συζύγους και τους πατέρες των θυμάτων (είχε τέσσερα παιδιά) για δικούς του λόγους (ο Leathers πέθανε στις 22 Οκτωβρίου του 2001, σε ηλικία των 83 ετών). Ο Leathers εργάστηκε στις NRO δορυφορικές φωτογραφίες, στις φωτογραφίες U2 και το SR-71 και στους στρατιωτικοί χάρτες της περιοχής μέχρι όλες τις σημαντικές πύλες της βάσης στο Dulce.Το συγκρότημα είχε εντοπιστεί και σημανθεί. Θα ηγούταν ο ίδιος μια από τις ομάδες επίθεσης. Έχοντας γίνει 60 ετών το 1978, ο Πλοίαρχος Leathers θα ήταν το γηραιότερο μέλος αυτής της ομάδας που θα αναλάμβανε ενεργό ρόλο στην επειχήρηση.
Τα περισσότερα από τα στρατεύματα θα προέρχοταν από 3 πηγές:
Την Ομάδα Δέλτα, την USAF-SOC και το Τμήμα Ζ της NSA. Το 1ο Επιχειρησιακό Απόσπασμα των Ειδικών Δυνάμεων του Στρατού των ΗΠΑ – Delta (SFOD-D) θα ήταν μία εκ των δύο βασικών μονάδων της κυβέρνησης των ΗΠΑ που ήταν επιφορτισμένες με τρομοκρατικές επιθέσεις εκτός των Ηνωμένων Πολιτειών (η άλλη είναι η Naval Special Warfare Development Group, περισσότερο γνωστή ως ομάδα SEAL 6). Η Delta Force δημιουργήθηκε από τον συνταγματάρχη του αμερικάνικου στρατού Charles Beckwith την 19η Νοεμβρίου 1977 ως άμεση αντίδραση στα πολλά τρομοκρατικά συμβάντα που συνέβησαν στη δεκαετία του 1970.
Από το ξεκίνημά της, η Delta είχε επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό από τη βρετανική SAS, ένα φιλοσοφικό αποτέλεσμα του συνταγματάρχη Beckwith κατά τη διάρκεια της – ενός χρόνου (1962-1963) – επίσκεψης ανταλλαγής με αυτή τη μονάδα. Η Delta Force στο Bragg ήδη θεωρούταν η καλύτερη εγκατάσταση εκπαίδευσης ειδικών επιχειρήσεων στον κόσμο. Μετά την επίθεση στο Dulce, εντός της εγκατάστασης εκπαίδευσης, η ομάδα θα έπαιρνε το δυσοίωνο ψευδώνυμο “το σπίτι των τρόμων” στη μνήμη όσων δεν θα μπορούσαν να μείνουν στην ιστορία.Το πιο σημαντικό, στη Delta Force είχαν το δικό τους στόλο των ελικοπτέρων (τη διμοιρία των αερομεταφορών).
Βαμμένα με πολιτικά χρώματα και ψεύτικους αριθμούς καταχώρησης, τα ελικόπτερα θα μπορούσαν να αναπτύξουν με τους χειριστές της Delta να τοποθετήσουν όπλα για την παροχή στήριξης από αέρος, καθώς και να κάνουν μεταφορά, καθώς δεν ήταν εύκολο να εντοπιστούν από το έδαφος ως στρατιωτικές. Αποφασίστηκε ότι αυτές οι μονάδες αέρος, μετά την παράδοση της Delta Operators σε διάφορες τοποθεσίες για αναγκαστική είσοδο στην εγκατάσταση, θα κατέφθαναν με την Ομάδα Ζ της NSA για αεροπορική υποστήριξη στην επίθεση, στο κεντρικό λιμάνι απόβασης.
Η Διοίκηση Ειδικών Επιχειρήσεων της Πολεμικής Αεροπορίας (AFSOC) θα ήταν υπεύθυνη για τη κατάληψη και κατοχή του κυρίως λιμανιού απόβασης. Η δουλειά των χειριστών της AFSOC ήταν να μετατρέψει γρήγορα ένα δεδομένο κομμάτι εχθρικού εδάφους σε ένα πλήρως λειτουργικό αεροδρόμιο. Μερικές φορές αυτό σήμαινε μία φευγαλέα επίθεση με μοτοσικλέτα. Άλλες φορές αυτό σήμαινε το ξεκαθάρισμα από τις εχθρικές δυνάμεις με οποιοδήποτε μέσο ήταν αναγκαίο. Στα επόμενα χρόνια, ένας Ελεγκτής Μάχης της AFSOC, θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει ένα μαρκαδόρο Laser των Ειδικών Δυνάμεων Επιχειρήσεων (SOFLAM) για να δημιουργήσει ένα σημείο όπου μία κατευθυνόμενη με laser βόμβα θα μπορούσε να στοχεύσει και να εξουδετερώσει τον εχθρό, αλλά το 1979 αυτό έπρεπε να το γίνει με ανθρώπινο δυναμικό.Για να εκτελεστεί μια διευρυμένη αποστολή, απαιτούταν ένα διευρυμένο φάσμα υλικών μάχης.
Οι χειριστές της Πολεμικής Αεροπορίας ST, έφεραν μια ποικιλία όπλων, συμπεριλαμβανομένου του, M9 9μμ με ήχο καταστολής, το Remington 870 12-ga. κυνηγετικό όπλο, το M203 με εκτοξευτή χειροβομβίδων 40 χιλιοστών, το Μ4Α1 SOPMOD (Ιδιόμορφη Τροποποίηση Ειδικών Επιχειρήσεων) καραμπίνα 5.56 χιλιοστών και, το M249 5,56 SAW (αυτόματο όπλο Διμοιρίας). Κάνοντας εκτεταμένη και τακτική χρήση του εξοπλισμού νυχτερινής όρασης, δόθηκαν στην AFSOC δυνατότητες αερομεταφορών από την 16η Πτέρυγα Ειδικών Επιχειρήσεων, της οποίας η βάση βρίσκεται στο Hurlburt Field της Φλόριντα, και από τις μονάδες των Ομάδων Ειδικών Επιχειρήσεων της RAF στο Mildenhall της Αγγλίας.
Αυτές οι Πτέρυγες ήταν το μεγάλο όραμα του Ellis L. Richards Jr και άλλων σαν κι αυτόν και στη μάχη του Dulce, θα ήταν η πρώτη φορά που θα χρησιμοποιήθηκαν πλήρως σε μάχη. Όμως, λόγω των ειδικών προβλημάτων της εισόδου στην εγκατάσταση Dulce, μία επίθεση με κανονικό ελικόπτερο δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει. Όσο καλά εκπαιδευμένοι κι αν ήταν, το να επιχειρήσει μια προσγείωση στην περιοχή της εγκατάστασης θα ήταν αυτοκτονία. Τα λιμάνια απόβασης στο Dulce είχαν συσταθεί για να δέχονται σκάφη lightcraft και για τους αναβάτες άλλων Μέσων Μαζικών Ακτίνων Επιταχυντών (MAB) που χρησιμοποιούνται από τους Greys για τη μεταφορά από τον πλανήτη σε τροχιακά σημεία παραλαβής.
Τα σκάφη αυτά, παρήγαγαν μαγνητο-ϋδροδυναμική ώθηση από μικροκύματα και παλμικά λέιζερ, για να επιταχύνουν τα κλασικά “ιπτάμενα πιατάκια” σε ύψη 50 χιλιομέτρων και επιταχύνσεις που επέτρεπαν εύκολη τροχιακή ταχύτητα. Αυτό έκανε τους Γήινους βαρείς χημικούς πυραύλους να είναι μία ακριβή τρέλα και επέτρεψε στους Εξωγήινους να ταξιδεύουν από τη Γη σε τροχιά κατά βούληση, με σχετικά χαμηλό κόστος. Έδωσε επίσης στις Γήινες (ένοπλες) δυνάμεις έναν δρόμο προς την εγκατάσταση.Επειδή μία υποδομή από σταθμούς σε τροχιά, χρησιμοποιούταν για την ανάκλαση της ενέργειας από έναν σταθμό ηλιακής ενέργειας, είναι κρυμμένη στη σκοτεινή πλευρά της Σελήνης, υπήρξαν μια σειρά από τρόπους για να εντοπίζεται ένα τέτοιο σκάφος. Το σκάφος εστίαζε την ενέργεια των μικροκυμάτων για να δημιουργήσει μια απότομη άνοδο του αέρα που εμπόδιζε τον αέρα από το αντίθετο ρεύμα. Και ηλεκτρόδια στο χείλος του σκάφους όπου, ο ιονισμένος αέρας και μέρος του συστήματος ώσης-παραγωγής θα μπορούσε να φανεί από κάμερες σε πραγματικό χρόνο (ακόμη και με ανθρώπινο μάτι σε κλειστό εύρος). Έτσι, είχε προβλεφθεί ότι μία από τις ομάδες επίθεσης θα έμπαινε στην εγκατάσταση, όταν οι κεντρικές πόρτες του λιμανιού θα ήταν ανοιχτές για κάποιο εισερχόμενο σκάφος.
Δεν ήταν ένα εύκολο κόλπο. Υπήρχαν αισθητήρες γύρω από την περιοχή που ενεργοποιούσαν συναγερμό αν οτιδήποτε πλησίαζε πολύ κοντά στις πόρτες, για να μην αναφέρουμε ότι, προειδοποιούσε τους χειριστές κάθε εναέριου ή διαστημικού οχήματος. Η κοιλότητα ήταν πολύ μικρή για οτιδήποτε μεγαλύτερο από ένα καλού μεγέθους ελικόπτερο, αλλά τα ελικόπτερα θα αργούσαν πολύ να φτάσουν στις πόρτες και τα αμυντικά συστήματα της βάσης θα ενεργοποιούταν. Και από τη στιγμή που θα βρισκόταν εντός της λιμενικής ζώνης, οποιαδήποτε δύναμη επίθεσης, πιθανόν δεχόταν επίθεση από τους υπερασπιστές της βάσης, εκτός αν, οποιοδήποτε σκάφος κι αν χρησιμοποιούταν, μπορούσε να φέρει μια σειρά από βαρέα αυτόματα όπλα, και να προσγειώσει ένα μεγάλο αριθμό ανδρών που θα έκαναν ταυτόχρονη επίθεση.
Οι Γκρίζοι ήταν αρκετά ικανοποιημένοι για το ότι, δεν υπάρχουν τέτοια σκάφη στον Γήινο κατάλογο του Στρατού και ούτε καν οι Reptoids είχαν τέτοιο σκάφος που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί κάτω από όλες τις απαιτούμενες προϋποθέσεις και που δε θα μπορούσε να εντοπισθεί πριν φτάσει στο λιμάνι. Αυτό που δεν είχαν υπολογίσει ήταν ένα και μόνο πειραματικό αεροσκάφος, που ήταν ακόμα τόσο μυστικό και δεν είχε ποτέ εγγραφεί σε οποιαδήποτε λίστα απογραφής.
Κατασκευάστηκε από την εταιρεία Bell, το X-22 ήταν ένα σκάφος έρευνας, με μερικές ενδιαφέρουσες δυνατότητες. Το πρώτο επιτυχημένο V / STOL VSS (Μεταβλητό Σύστημα Ευστάθειας) αεροσκάφος, αυτό το περίεργο μείγμα των πτερύγων, αεριωθούμενων και οι τεράστιοι αγωγοί στήριξης μπορεί να μην ήταν αρκετά, αλλά ήταν τέλεια για τις ανάγκες της αποστολής της Δύναμης Επίθεσης του Dulce. Λόγω έλλειψης χρόνου, ο μόνος άνθρωπος που ενεπλάκη, ο οποίος είχε και την ικανότητα να πιλοτάρει το X-22 κάτω από συνθήκες μάχης, ήταν ο Mark Richards. Έτσι επιλέχτηκε για να ηγηθεί της Ομάδας Επίθεσης Μάχης Τρία (CAT), η οποία θα ήταν υπεύθυνη για την επίθεση στο κεντρικό λιμάνι απόβασης – και χρειάστηκε αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα για τις άλλες ομάδες να προσγειώσουν τα συμβατικά ελικόπτερα και να εκκενώσουν CAT και τα θύματα, όταν η επίθεση είχε ολοκληρωθεί.
Σύμφωνα με τα αρχεία, ο Mark Richards δεν είχε περισσότερο από 12 ώρες που πτήσης του X-22 πριν να το οδηγήσει στη μάχη. Ενώ οι ομάδες επίθεσης οργανωνόταν και εκπαιδευόταν, η ίδια η επίθεση σχεδιαζόταν από τους ανθρώπους που ήταν υπεύθυνοι για την κατάσταση. Στόχοι και εναλλακτικές συλλέχθηκαν, συμπεριλαμβανομένης μίας πυρηνικής επιλογής σε περίπτωση που η επανδρωμένη επίθεση αποτύγχανε. Ο αστροναύτης David Griggs επιλέχτηκε να πάει με την CAT-3 για να κάνει μια προσπάθεια να λεηλατήσει ένα από τα εξωγήινα διαστημικά σκάφη, ενώ ο αστροναύτης Ronald Mc Nair Ervin πήγε ως συγκυβερνήτης του Richards και εμπειρογνώμων σε όπλα lazer, το γεγονός ότι είχε μαύρη ζώνη στο Καράτε, επίσης, φάνηκε εξαιρετικά χρήσιμη πριν τελειώσει η αποστολή.
Ο Αστροναύτης Αντισυνταγματάρχης Ellison S. Onizuka (USAF) και ο συνταγματάρχης Stuart Allen Roosa (USAF) πήγαν επίσης ως μέλη της CAT-3 για να συγκεντρώσουν πληροφορίες, κι ελπίζοντας να δραπετεύσουν με τα Εξωγήινα σκάφη ή τον εξοπλισμό, με τον συνταγματάρχη Roosa διοικητή της Ομάδας Απόκτησης Υλικού (ΜΑΤ ). Κάποια από τις προσπάθειές τους θα μπορούσε να έχει αξία, εάν το σχέδιο επίθεσης πετύχαινε. Θέλοντας να βεβαιωθούν για την επιτυχία, ήταν απολύτως αναγκαία η συλλογή πληροφοριών, αρκετών άκρως απόρρητων τμημάτων εντός της NSA, σχετικά με το Dulce. Περιστατικά είχαν συγκεντρωθεί από πολλές πηγές και, όπως πάντα, από θεάσεις που αναφέρονται σε εφημερίδες μέχρι συνεντεύξεις με ανθρώπους που βοήθησαν να χτιστεί η εγκατάσταση.
Ο John V. Chambers, κάτοικος του Kentfield της Καλιφόρνια πέρασε την επαγγελματική του ζωή στη διαχείριση και τη χρηματοδότηση μεγάλων μηχανικών κατασκευαστικών έργων. Ο Chambers είχε συμμετάσχει με το έργοBechtel στο Dulce και άλλα άκρως απόρρητα σχέδια της κυβέρνησης κι ο οποίος ήταν σε επαφή με τις δυνάμεις που προοριζόταν να επιτεθούν στο Dulce και πείστηκε να τους βοηθήσει στην προσπάθειά τους. Ο Chambers ήταν που ανέφερε μια σειρά από αδύναμα σημεία στα συστήματα του Dulce που επέτρεπαν σε μια επίθεση να έχει πολύ περισσότερα από μία πιθανότητα επιτυχίας. Ήταν ο Chambers ο οποίος επεσήμανε σημαντικά αδύναμα σημεία για τους εξωγήινους.
Φάνηκε ότι οι Εξωγήινοι είχαν λόγο ν’ ανησυχούν για ορισμένα από τα μικρόβια που υπήρχαν εκτός της εγκατάστασης και για το ότι ορισμένα είδη Εξωγήινων ήταν ιδιαίτερα ευάλωτα σε μια σειρά από ασθένειες που περνάνε οι άνθρωποι. Τα μικρόβια και τα βακτήρια που βρίσκονται παντού στον πλανήτη και που οι άνθρωποι και τ’ άλλα θηλαστικά έχουν (ως επί το πλείστον) αναπτύξει τρόπους για να τα αντιμετωπίσουν, μπορούν να είναι μεγάλη απειλή για τους Εξωγήινους και τις μορφές της ζωής τους.
Η σκόνη της Γης, ή τα βακτήρια των ανέμων που φυσάνε, είναι θανατηφόρα για μια μορφή ζωής που δεν έχει καμία αντίσταση σε τέτοια πράγματα. Αυτό στο οποίο εμείς οι άνθρωποι αναφερόμαστε ως πυρετό, είναι θανατηφόρο για ένα πλάσμα που έχει δυσκολία να αναπνεύσει στην -πλούσια σε οξυγόνο- ατμόσφαιρα της Γης. Έγινε γρήγορα αντιληπτό ότι, αν τα φίλτρα που χρησιμοποιούταν για να κάνουν τον αέρα της Γης πιο αποδεκτό για τους Εξωγήινους, μπορούσαν να απενεργοποιηθούν, πολλοί από τους εχθρούς θα ήταν σύντομα άρρωστοι κι ανίκανοι να συνεχίσουν να πολεμάνε κι ένας μεγάλος αριθμός εχθρών μπορεί απλά να πεθάνει επί τόπου!
Και πάλι, λόγω έλλειψης χρόνου, ο αντισυνταγματάρχης Onizuka πήρε το επιπλέον καθήκον να ηγηθεί μιας δευτερεύουσας ομάδας μέσα στο κεντρικό λιμάνι απόβασης, εφόσον η CAT-3 θα είχε εξασφαλίσει την περιοχή – για να απενεργοποιήσουν την κεντρική μονάδα του φίλτρου αέρα που ήταν δίπλα στο χώρο προσγείωσης. Δημιούργησε τον τίτλο “Ομάδα Επίθεσης Φίλτρου” (FAT) για την ομάδα του, με το συνηθισμένο χαμόγελό του.Δεδομένου ότι η συλλογή πληροφοριών επεκτάθηκε, μια σειρά από συγκλονιστικά γεγονότα αποκαλύφθηκαν. Το 1947, ο Ολλανδός, είχε εμπλακεί με το ναύαρχο Byrd στην επίθεση της τελευταίας βάσης των Ναζί στο Νότιο Πόλο. Τώρα ο ίδιος και οι υπόλοιποι αρχίζουν να κατανοούν καλύτερα τις συνδέσεις που η ελίτ των ανθρώπων έχει αναπτύξει με τους Εξωγήινους, από τις ημέρες των προσπαθειών των Ναζί έως τη σύγχρονη εποχή. Αυτό περιελάμβανε τη βοήθεια προς τους εξωγήινους για να χτίσουν μυστικές βάσεις σε όλη τη Γη (συμπεριλαμβανομένης της βάσης στο Νότιο Πόλο και την εγκατάσταση στο Dulce), βοηθώντας στην απαγωγή νεαρών γυναικών για τις Εξωγήινες ερευνητικές ανάγκες, όπως την ηδονή και, την προσθήκη περισσότερης ρύπανσης στην ατμόσφαιρα του πλανήτη, για να προκληθεί υπερθέρμανση και να κάνει τη Γη πιο φιλική προς τις Εξωγήινες μορφές ζωής.
Ένα από τα πιο συγκλονιστικά ευρήματα ήταν η έκταση της υπόγειας βάσης και του δικτύου μεταφοράς. Ενώ ήταν αναμενόμενος ένας υπόγειος σιδηρόδρομος, οι αχανείς βάσεις που είχαν δημιουργηθεί ήταν ένα σοκ ακόμη και για τους πιο καλά ενημερωμένους Αξιωματικούς.
Ο λόγος για τον οποίο οι βάσεις έγιναν πιο σημαντικές τώρα, ήταν ότι οι ανθρώπινες δυνάμεις έπρεπε να βρουν γρήγορα που βρισκόταν η κάθε βάση που θα μπορούσε να αντιδράσει σε μια επίθεση στο Dulce και πόσο χρόνο θα έπαιρνε πριν μπορέσουν να στείλουν δυνάμεις διάσωσης. Ένα άλλο ερώτημα ήταν, πώς θα αντιδρούσαν γενικότερα; Θα μπορούσαν να επιτεθούν στην ανθρωπότητα με κάποιο πιο θανατηφόρο τρόπο από το, απλά να κάνουν απαγωγές μερικών χιλιάδων γυναικών το χρόνο; Στο τέλος κατέστη σαφές ότι, λόγω του διχασμού στις προθέσεις των Εξωγήινων, υπήρχε λίγη οργάνωση μεταξύ των ομάδων.
Όπως μια σειρά ανταγωνιστικών κολάζ σε ένα ερείπιο, ενδιαφέρονται ως επί το πλείστον μόνο για το δικό τους μικρό φρούριο και την έρευνα. Όσο για το βαθμό των ανδρών που έλαβαν μέρος στην αποστολή, τα περισσότερα από τα ονόματα θα πρέπει να αποφευχθούν για να προστατευτούν οι άνδρες που είναι ακόμα ζωντανοί (ως το 2001, δεν υπάρχουν πολλοί που ζουν) κι εκείνους που ακόμα συμμετέχουν στο στρατό, στη μία ή την άλλη υπηρεσία.
Οι άνδρες της USA FSOC και της Delta Force είναι μερικοί από τους καλύτερα εκπαιδευμένους πολεμιστές οπουδήποτε στον πλανήτη και ήταν περισσότερο από έτοιμοι για την πρόκληση -ακόμα κι αν τίποτα δεν θα μπορούσε να ετοιμάσει για το τι θα έβρισκαν στην εγκατάσταση. Υπάρχουν μονάχα μερικά γενικά κι αόριστα πράγματα που μπορούμε να γνωρίζουμε για τέτοιους άνδρες, αν και μπορούμε να φανταστούμε πολύ περισσότερα.Αν η αυτοεκτίμηση ενός ατόμου ήταν εύθραυστη και απαιτούταν συνεχής θετική ενίσχυση, τότε μια καριέρα σε κάποιον από αυτούς τους οργανισμούς, σίγουρα δεν ήταν για το συγκεκριμένο πρόσωπο. Σκεφτείτε μια τυπική εκπαίδευση της Delta Force που πραγματοποιήθηκε στο The Shooting House, όπου ανδρείκελα τρομοκρατών κρατάν έναν εθελοντή όμηρο. Ο στόχος: να καταστραφούν οι τρομοκράτες χωρίς να βλάψουν το όμηρο, ο οποίος έτυχε να είναι ένας εκπαιδευόμενος της Delta Force. Φυσικά, για τις ειδικές αποστολές, το ανδρείκελο του τρομοκράτη, μπορεί να αντικατασταθεί από ένα ανδρείκελο Εξωγήινου Grey.
Ο Διοικητής Eric L. Haney ήταν εκεί για το σχηματισμό της ελίτ της ομάδας το 1978, η οποία ήταν εκεί για μερικές από τις πρώτες αποστολές και εξαντλητική εκπαίδευση. “Μέσα στα επόμενα δέκα λεπτά, η πόρτα θα πρέπει να εκτοξευτεί και τέσσερις από τους συμμαθητές μου θα επιτεθούν στο δωμάτιο με μία από τις εκ του συστάδην τεχνικές μάχης που έχουμε μάθει. Θα βρέχει σφαίρες σ’ όλη την αίθουσα και κάποιος θα πρέπει να πυροβολεί κυκλικά, σε απόσταση μερικών ιντσών από το κεφάλι μου. Αν έχανε έστω και έναν τρομοκράτη ή με χτυπούσε κατά λάθος, η ομάδα θα αποτύγχανε σε αυτή τη φάση της κατάρτισης, ειλικρινά ήθελα να περάσει τις εξετάσεις” έγραψε ο Haney το 2001 στο βιβλίο του, Μέσα στη Delta Force: Η ιστορία της Elite Αμερικανικής Αντιτρομοκρατικής Μονάδας.
Φυσικά, κάποιος θα συμμετείχε, μόνο αν είχε ολοκληρώσει με επιτυχία τη βασανιστική εκπαίδευση που κατέληγε σε μία σκληρή πεζοπορία 40 μιλίων στα απόκρημνα βουνά της Βόρειας Καρολίνας, με ένα σακίδιο 50 κιλών και ένα πολυβόλο δεμένο στην πλάτη του. Η περιγραφή του Haney για την 18ωρη δοκιμή της φυσικής και ψυχικής αντοχής του ήταν ένα από τα πολλά εξαιρετικής αφήγησης κλου στην περιγραφή του. Ο Haney, ένας καταδρομέας του Στρατού, όταν είχε επιλεγεί για τα τεστ για την ελίτ μονάδα, ήταν ένας από τους 12 από τους 163 άνδρες που τα κατάφερε μέχρι το επίπεδο της Delta Force Operator.
Τα νέα μέλη της Delta Force, στη συνέχεια εξαφανίστηκαν από τις πιο ορατές στρατιωτικές μονάδες.
“Λειτουργούσαμε σαν αντάρτες ή τρομοκράτες. Επειδή η πραγματικότητα ήταν, προκειμένου να γίνουμε εμπειρογνώμονες στην αντιτρομοκρατική, θα έπρεπε πρώτα να γίνουμε εμπειρογνώμονες τρομοκράτες”έγραψε. Ενώ ο Haney δεν ανέφερε την αποστολή στο Dulce, έκανε αναφορά στην αποτυχημένη προσπάθεια για τη διάσωση Αμερικανών που κρατούνταν όμηροι στην Τεχεράνη στην οποία, οκτώ άτομα του αμερικανικού στρατιωτικού προσωπικού που συμμετείχαν, έχασαν τη ζωή τους. Άλλες αποστολές που περιελάμβαναν μερικά από τα πιο σκληρά μέρη του κόσμου, όπως η φατρία που μάστιζε τη Βηρυτό το 1981, για τη φύλαξη της πρεσβείας των ΗΠΑ, την καταστολή εξεγέρσεων των ανταρτών στην Κεντρική Αμερική, συμπεριλαμβανομένης, της καταπολέμησης των ανταρτών της Κούβας στη Γρενάδα και, την προστασία πρέσβεων, προέδρων, διευθύνων συμβούλων, διάσημων φυλακισμένων και των παιδιών όλων των παραπάνω. Αυτό δεν επιτεύχθηκε χωρίς να σκοτώσουμε ανθρώπους, ένα καθήκον που ο Haney περιγράφει με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες.
Όπως και οι περισσότεροι από τους άνδρες που συμμετείχαν στην επίθεση στο Dulce, ο Haney ήταν το είδος του άνδρα που θα ήθελες στο πλευρό σου σε έναν καυγά έξω στο δρόμο: εξειδικευμένος, ευφυής και πειθαρχημένος, αλλά δύσπιστος για τα κίνητρα κάποιων ανθρώπων της εξουσίας, ιδίως συνταγματάρχες που αναρριχήθηκαν επαγγελματικά. Με τον Beckwith, τον Leathers και τον Donlon να ηγούνται των τριών ομάδων εδάφους, οι άνδρες της SOC θα ‘κάναν επίθεση υπό τη διοίκηση ενός άνδρα, στο πλευρό του οποίου οι περισσότεροι δεν είχαν πολεμήσει, αλλά, για τον οποίο οι περισσότεροι είχαν ακούσει.
Τώρα, για την αποστολή ενάντια στο Dulce, υπό την εντολή του γιου του Ολλανδού, ο οποίος ήταν κάτι σαν θρύλος στον κύκλο τον μυστικών επιχειρήσεων. Δύο πράγματα ήταν πέρα από κάθε αμφισβήτηση: ο νεότερος Richardsείχε αποδείξει τον εαυτό του στη μάχη και, ο ίδιος ποτέ δεν είχε ζητήσει από τους άνδρες του να κάνουν κάτι για το οποίο δεν ήταν έτοιμοι, ή να αφήσει οποιονδήποτε πίσω. Ενώ οι αποστολές του ήταν σχεδόν πάντα άκρως απόρρητες και κανείς δεν ήξερε λεπτομέρειες, οι φήμες και κάποια ίχνη αποδείξεων ήταν περισσότερο από σαφή σε οποιονδήποτε ήταν γνώστης. Το μόνο πρόβλημα για την αλληλουχία της διοίκησης, ήταν η φήμη του πως ήταν κάτι σαν “χαλαρό κανόνι” όταν επρόκειτο να ακολουθήσει εντολές που πίστευε ότι δεν ήταν προς το συμφέρον των ανδρών του ή της αποστολής – ένα γεγονός που απλά, τον έκανε πιο δημοφιλή στους άνδρες του.
Σε μια τυπική κίνηση εντολής εκ μέρους του, καθώς καθόταν στο X-22 με τα στρατεύματά του έτοιμα να απογειωθούν, με προορισμό προς αυτό που φαινόταν σε πολλούς να είναι η τελευταία αποστολή τους, απήγγειλε στους άνδρες του την προσευχή /ποίημα, “είμαι ένας κομάντο” -το δικό τους σύνθημα “Όπως ο κομάντο αδελφός μου πριν από μένα, είμαι υπερήφανος που θα περάσω στην ιστορία ως μέλος της Διοίκησης Ειδικών Επιχειρήσεων της Πολεμικής Αεροπορίας. Θα περπατάω με υπερηφάνεια με το κεφάλι μου ψηλά, η καρδιά και τη στάση μου θα δείξει την υποταγή μου στο Θεό, τη χώρα και τους συντρόφους. Όταν δεν θα μπορώ να περπατήσω ένα ακόμη βήμα, θα περπατήσω ακόμη ένα μίλι. Με την στόχο μου την ελευθερία, εγώ θα περάσω στο πεπρωμένο με υπερηφάνεια και τη Διοίκηση Ειδικών Επιχειρήσεων της Πολεμικής Αεροπορίας”.
Καθώς ξεκίνησε το X-22, και έδωσε διαταγή στα ελικόπτερα να ακολουθήσουν, έσπρωξε το παράξενο αεροσκάφος με το κυρτό στροφείο, στα όρια της πτήσης του, με άγρια υψηλή ταχύτητα πάνω από το διάδρομο για να εντυπωσιάσει τα στρατεύματα που βρισκόταν ακόμα στο έδαφος – και να δώσει τον τόνο για την αποστολή. Στα ακουστικά και τα ηχεία ακούστηκε πρώτη φωνή του, μετά η φωνή των μελών της ομάδας που ήταν μαζί του στο X-22, τραγουδώντας τον ύμνο της Πολεμικής Αεροπορίας, “Πάνω και μακριά στο άγριο μπλε εκεί πέρα…”
“Δε θα μπορούσαμε να αφήσουμε ένα μάτσο ανθρώπους να ανοίξουν τις πύλες της κολάσεως, χωρίς εμείς οι υπόλοιποι να βρισκόμαστε ακριβώς πίσω τους” είπε ένας πιλότος ελικοπτέρου της USAF. Ο συγχρονισμός ήταν το παν, με το X-22 να μεταφέρει το πρώτο κύμα αγωνιστικών της CAT-3 πάνω στην έρημο με πάνω από 250 μίλια την ώρα, με το κάτω μέρος των σωλήνων του στροφέα του να χάνεται από τους βράχους με λιγότερο από είκοσι πόδια κάποιες φορές.
Έπρεπε να χτυπήσουν το κύριο λιμάνι απόβασης, όπως θα προσγειωνόταν ένα αναμενόμενο σκάφος, καθώς η CAT-1 και CAT-2 ήρθαν με υπόγεια φορτηγά τρένα, αρκετά επίπεδα κάτω από τη γη. Η CAT-4 επρόκειτο να χτυπήσει με μια ομάδα SEAL που εισήλθε μέσα από ένα στόμιο εισόδου νερού, ενώ η κύρια ομάδα θα πλήξει μια μικρή βοηθητική καταπακτή που θα τους επιτρέψει να ανοίξουν μία άλλη καταπακτή ώστε να μπορέσει η ομάδα SEAL να μπει μέσα. Παρόλα αυτά, τα πάντα περιστρέφοταν γύρω από την επιτυχία της επίθεσης της CAT-3 στο κεντρικό λιμάνι απόβασης, δεδομένου ότι έπρεπε να αφαιρέσει το κεντρικό δωμάτιο ελέγχου ασφαλείας και τα ηχητικά οπλικά συστήματα που ελέγχονται από εκεί.
Το X-22 ήρθε όπως είχε προγραμματιστεί, με πάνω από 200 μίλια την ώρα και με λιγότερο από 20 πόδια απόσταση από την άμμο. Πέντε μίλια πίσω του, βρισκόταν η κύρια δύναμη επίθεσης που πετούσε με βαρέα ελικόπτερα της Πολεμικής Αεροπορίας. Ο συγχρονισμός έπρεπε να είναι τέλειος, καθώς εξαρτιόταν από την έγκαιρη άφιξη ενός μεγάλου δίσκου που έμοιαζε με όχημα, το οποίο ήταν γνωστό και αναμενόμενο όχημα που έκανε συχνές μεταφορές φορτίων από το διάστημα. Όπως έγινε αντιληπτό, οι ολογραφικοί προβολείς που κάλυπταν το κύριο λιμάνι απόβασης, ήταν κλειστοί και η καταχώρηση “θωρακισμένες πόρτες” άναψε για να προσγειωθεί το σκάφος.Αυτόπτες μάρτυρες είπαν ότι Richards έφερε το X-22 τόσο σφιχτά που το σύστημα προσγείωσης δεν άγγιξε την κορυφή του κινούμενου δίσκου για μερικά μόνο εκατοστά, κατεβάζοντας το βρυχώμενο σκάφος του, με το δίσκο μέχρι να καθαρίσει την άνω δοκό στήριξης του συστήματος. Στη συνέχεια, το X-22 πυροβόλησε γύρω από την πλευρά του σκάφους, ώστε να το χρησιμοποιήσει για να εμποδίσει οποιαδήποτε επίθεση από τις κύριες οπλικές βάσεις όπλο του λιμένα απόβασης. Το X-22 εκτόξευσε πυραύλους Hellfire για να συνθλίψει δύο οπλικές κυψέλες στην κοντινότερη πλευρά του λιμανιού, καθώς προσγειώθηκε στην οροφή του κύριου συστήματος ελέγχου του λιμένα.
Η επίθεση ήταν συνήθης, με τις δυνάμεις της CAT-3 να ανατινάζουν την είσοδο του πύργο ελέγχου και να παίρνουν τον πλήρη έλεγχο εγκαταστάσεων μέσα σε 55 δευτερόλεπτα από τη στιγμή που το X-22 είχε μπει στο λιμάνι. Το X-22 αιωρούταν και συνέχισε να χρησιμοποιεί τους πυραύλους και τα όπλα του για να σαρώσει οποιαδήποτε όπλα του εχθρού στην περιοχή του λιμανιού και να τα κάνει να σιγάσουν πριν η Πολεμική Αεροπορία αρχίσει να μπαίνει από τις ανοιχτές πόρτες του λιμανιού.
Ο Ted Cochran από το San Rafael της Καλιφόρνια, υπήρξε διοικητής διάσωσης ελικοπτέρων της Πολεμικής Αεροπορίας στα HH-43 Huskies, με τη βάση τους να βρίσκεται στη Σαϊγκόν. Έχοντας άδεια πιλότου από τα δεκαοχτώ του, ο Cochran υπηρέτησε επίσης στην Πολεμική Αεροπορία στην Ευρώπη, όπου είχε συμμετάσχει στην ανάκτηση του χαμένου θερμοπυρηνικού όπλου στο Palomares της Ισπανίας. Σε μια από τις τελευταίες αποστολές του με ελικόπτερο, πριν τη νόμιμη συνταξιοδότησή του από την USAF, ήταν μέρος της δύναμης αποκατάστασης της αποστολής Apollo 9 μετά την πρώτη προσελήνωση το 1969. Επιστρέφοντας στην Καλιφόρνια, πήρε μεταπτυχιακό δίπλωμα στην επικοινωνία από το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ το 1972 και έγινε γνωστός σκηνοθέτης.
Ναυτικός και αεροπόρος, ο Cochran συνδύασε τα εμπνευσμένη πάθη του σε μια καριέρα που του επέτρεπε να μοιραστεί τις περιπέτειές του με το κοινό, την ταινία. Η πιο γνωστή ταινία του ήταν “Το Νησί του Bounty” για μια διεθνή ιστιοπλοϊκή εκστρατεία που εντόπισε το 1789 τη διαδρομή των φημισμένων στασιαστών του Bounty στο νησί Πίτκερν στο Νότιο Ειρηνικό. Στην ηλικία των 39, ο Cochran ήταν στην ακμή του και ήταν κάτι παραπάνω από πρόθυμος να δεχθεί να προσφέρει τη βοήθειά ως πιλότος ελικοπτέρου σε κάποιο περιστατικό, όπως η αποστολή στο Dulce. Το γεγονός ότι ήταν επί πολλά χρόνια φίλος της οικογένειας των Richards, φάνηκε πως είχε να κάνει με τη συμμετοχή του.
Φημολογούταν ότι είχε διδάξει στον Ολλανδό πώς να πετάει τα μεγάλα ελικόπτερα HH-43 Huskies και είχε πετάξει σε μυστικές αποστολές με τον γιο του Ολλανδού αρκετές φορές στο παρελθόν. Ήταν ένα από τα πρώτα ονόματα στο χώρο των πιλότων. Ο Cochran, που οδήγησε τα ελικόπτερα της USAF AFSOC, φέρνοντας το σκάφος γρήγορα στη θέση του, κάτω στο κύριο πάτωμα του θαλάμου, όπου τα στρατεύματα θα είχαν την κάλυψη ενός κοντινού δίσκου καθώς θα έτρεχαν προς την κοντινή καταπακτή εισόδου των επιβατών. Βλέποντας ότι ο δίσκος προσγείωσης προσπαθούσε να ξεφύγει, ο Richards προσγειώθηκε στην άκρη του και κλώτσησε τα στηρίγματα του X-22 τόσο κάτω που, σχεδόν αναποδογύρισε το δίσκο στον αέρα.
Καθώς αγωνιζόταν να ανακτήσει τον έλεγχο του X-22, αναγκάστηκε να κάνει μια ανώμαλη προσγείωση σε μία κοντινή εξέδρα, στέλνοντας τέσσερις ρουκέτες στο σκάφος αναγκάζοντάς το να συντριβεί πάνω σε δύο σταθμευμένα τρίγωνα σκάφη μαχητικού τύπου. Παρά το γεγονός ότι οι άνδρες της CAT-3 δεχόταν βαριά πυρά όπλων από διάφορες κατευθύνσεις στο λιμάνι απόβασης, είχαν απενεργοποιήσει τα κύρια όπλα και τα ηχητικά συστήματα σε ολόκληρη την εγκατάσταση, επιτρέποντας στις άλλες ομάδες να επιτεθούν από διαφορετικές κατευθύνσεις και περιοχές. Τα ολογραφικά συστήματα εικόνας είχαν κλείσει, έτσι ώστε οι θύρες εισόδου, αεραγωγών και άλλων συστημάτων που συνήθως ήταν κρυμμένα, τώρα ήταν πλήρως εκτεθειμένα.
Μία Εξωγήινη ομάδα ασφαλείας κατάφερε να κλείσει τις κύριες πόρτες στο κεντρικό άξονα και οι δύο πρώτοι άνδρες που προσπάθησαν να πάνε εκρηκτικά αρκετά κοντά για να καταστρέψουν τις τεράστιες θωρακισμένες πόρτες, περιορίστηκαν από τα εχθρικά πυρά. Έχοντας υποστεί μεγάλες ζημιές, το X – 22 κύλησε προς τα εμπρός και από λιγότερο από 40 μέτρα εκτόξευσε τις υπόλοιπες ρουκέτες του. Η έκρηξη ανατίναξε τις πόρτες και αφάνισε κάθε Εξωγήινο που βρισκόταν στην άλλη πλευρά σε απόσταση εκατό μέτρων.
Αναγκασμένος πλέον να σβήσει τους φλεγόμενους κινητήρες του X – 22 ο Richards πήρε εντολή από μια από τις ομάδες επίθεσης της CAT – 3 και οδήγησε την επίθεση μέσα από τον ακόμα φλεγόμενο κεντρικό άξονα, καθώς άλλες ομάδες έκαναν επίθεση από άλλες κατευθύνσεις. Η πολυεπίπεδη εγκατάσταση στο Dulce, με τον κεντρικό άξονά του να ελέγχεται από μη εκτεταμένη δύναμη ασφαλείας, αποδείχθηκε πολύ πιο εκτεταμένη και περίπλοκη σε σχέση με το αρχικό σχέδιο που είχαν να αντιμετωπίσουν οι ομάδες που επιτέθηκαν. Πηγές πληροφοριών, όπως ο Thomas Castello είχαν επίπεδα εκκαθάρισης, που δεν τους επέτρεπαν να γνωρίζουν το πλήρες εύρος της επιχείρησης. Η εκκαθάριση του ULTRA-7 του παραχώρησε γνώση για τα επτά γνωστά υπο-επίπεδα ενώ υπήρχαν περισσότερα.
Οι περισσότεροι από τους Εξωγήινους υποτίθεται ότι ήταν στα επίπεδα 5, 6 και 7 – αλλά υπήρχαν περισσότερα. Υπήρχε επίσης ένα πιο εκτεταμένο δίκτυο σκαφών μεταφοράς κάτω από το έδαφος απ’ ότι αναμενόταν, που εκτείνεται σε ένα παγκόσμιο δίκτυο για το οποίο δεν υπάρχει αναφορά- το οποίο παρέχει οδούς διαφυγής και θύρες εισόδου για την ταχεία ανάπτυξη πρόσθετων δυνάμεων ασφαλείας που δεν είναι αναμενόμενες. Σε μια έκθεση που υποβλήθηκε στις αρχές του 1980, θεωρείται από ορισμένες πηγές της CIA ότι έχει γραφτεί από τον ταξίαρχο General Aderholt, ο συγγραφέας αναφέρει:
“Αυτό που εκείνοι οι νέοι άνδρες έκαναν, δεν ήταν τίποτα λιγότερο από την ουσία του μύθου. Ενάντια σε συντριπτικούς αριθμούς και τεχνολογία, πάλεψαν από το Επίπεδο 1, προς τα κάτω στα έγκατα της βάσης του εχθρού. Τμήματα της μάχης, κατέλαβαν και κράτησαν τις θύρες στο Επίπεδο 2 όπου λεωφορεία της σήραγγας και οι χώροι συντήρησης των δίσκων θα επέτρεπαν στις ενισχύσεις του εχθρού να εισέλθουν, ενώ η κύρια δύναμη ήταν υπεύθυνη στην κατεύθυνση προς το Επίπεδο 6, και τον “Εφιαλτικό Διάδρομο” για τη διάσωση των χιλιάδων ανθρώπινων θυμάτων που κρατούταν εκεί”.
Δεν ήταν έτοιμοι για αυτό που βρήκαν στο επίπεδο 6.Αναφορές έκαναν λόγο για πολλαπλώς οπλισμένους ανθρώπους, ανθρώπους με πολλά πόδια και χέρια, κλουβιά και κάδους με ανθρωποειδή πλάσματα που ήταν σαν νυχτερίδες έχοντας ύψος 7-πόδια. Οι Εξωγήινοι είχαν μάθει πολλά σχετικά με τη γενετική, πράγματα χρήσιμα, όσο και τρομακτικά και τα περισσότερα από αυτά, τα είχαν μάθει με κόστος τον ανθρώπινο πόνο και τις ζωές γυναικών.
Ο Captain Leathers έφτασε πρώτος στο Επίπεδο 7 ανατινάζοντας την κύρια είσοδο και την εξουδετέρωση της δύναμη ασφαλείας εκεί, κάνοντας μεγάλη ζημιά σε λιγότερο από 45 δευτερόλεπτα. Μπαίνοντας στο σταθμό ασφαλείας, συνειδητοποίησαν την έκταση της εγκατάστασης, για πρώτη φορά, βρίσκοντας τα συστήματα παρακολούθησης και ελέγχου, πάνω από 30.000 αιχμαλώτους σε αυτό το επίπεδο μόνο και τα συστήματα ελέγχου και ασφάλειας για την μετακίνηση των αιχμαλώτων σε “δοκιμαστικές εγκαταστάσεις” και “κέντρα αναψυχής” σε πάνω από 62 διαφορετικές περιοχές – όπου κρατούταν άλλοι 4.600 αιχμάλωτοι.
Η Έκθεση του Leathers στην I.S αναφέρει τη στιγμή όπου: “Κοίταξα τις ολογραφικές εικόνες, σκηνές τρόμου που είναι αδύνατο να εκφράσω με λόγια κι έναν ζωολογικό κήπο με ανθρώπους σε διάφορες καταστάσεις υγείας και ψυχικής κατάστασης. Βλέποντας τις εικόνες των νεαρών γυναικών που βασανίζονταν εκείνη ακριβώς τη στιγμή,το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν οι κόρες μου για αρκετά λεπτά. Τότε συγκεντρώθηκα και έδωσα εντολή να προχωρήσουμε στην απελευθέρωση όσων περισσοτέρων θυμάτων μπορούσαμε”
Ενώ το αρχικό σχέδιο της αποστολής ζητούσε από τις ομάδες να επιτεθούν, να καταστρέψουν όσο περισσότερο μπορούσαν από την εχθρική εγκατάσταση και να αποσυρθούν σε λιγότερο από μισή ώρα, η ύπαρξη τόσων πολλών ανθρώπινων θυμάτων, πρόσθεσε μία νέα διάσταση στο πρόβλημα. Ενώ κανένας από τους υπεύθυνους αξιωματικούς δεν θα παραδεχόταν το ποιος έδωσε την εντολή, καταγεγραμμένες ραδιοεπικοινωνίες κι αυτόπτες μάρτυρες, φαίνεται να δείχνουν ότι ο Aderholt επέτρεψε στον νεαρό Richards να αλλάξει τις απαιτήσεις της αποστολής, καθώς και τον αριθμό των θυμάτων που έπρεπε να σωθούν.
Η έκθεση του Leathers στην I.S έχει ως εξής:
“Δεν είχαμε επιλογές. Δε θα μπορούσαμε να αφήσουμε πίσω μας εκείνα τα καημένα κορίτσια ζωντανά. Γνωρίζαμε ότι οποιονδήποτε δεν βγάζαμε έξω, έπρεπε να τον τελειώσουμε. Το πρόβλημά μας ήταν μόνο οι αριθμοί. Χιλιάδες Εξωγήινοι να προσπαθούν να μας σκοτώσουν. Χιλιάδες γυναίκες να ουρλιάζουν για βοήθεια.
Χιλιάδες περισσότεροι μέχρι στιγμής, τους οποίους ξέραμε ότι έπρεπε να αφήσουμε πίσω. Χιλιάδες εχθρικά στρατεύματα είχαν αρχίσει να φθάνουν με υπόγεια τρένα. Απλά, δεν ήμασταν προετοιμασμένοι για μια μαζική εκκένωση. Ο υπόγειος στη Νέα Υόρκη και ένας στο Μεξικό, φαινόταν να είναι ακόμα ανοιχτοί, έτσι αρχίσαμε τη φόρτωση των κοριτσιών σε τρένα και πυροβολούσαμε μακριά μόλις γνωρίζαμε ότι οι δυνάμεις μας είχαν τον έλεγχο των σταθμών στα άλλα άκρα.
Ανατινάξαμε δύο αεραγωγούς, έτσι ώστε ένα ζευγάρι ομάδων θα μπορούσε να μεταφέρει τα κορίτσια έξω στον καθαρό αέρα, όπου θα τα παραλάμβαναν οι άνθρωποί μας. Η CAT – 4 γνώρισε μια πραγματική ήττα, προσπαθώντας να εμποδίσει τις ενισχύσεις των Εξωγήινων να μπουν στους κεντρικούς υπόγειους σταθμούς. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία στο μυαλό μου ότι, μείναμε στην εγκατάσταση για πάρα πολύ ώρα, αλλά εκείνη τη στιγμή, ήταν πολύ δύσκολο να εγκαταλείψουμε τα νεαρά εκείνα κορίτσια. Ξέραμε ότι, οποιονδήποτε αποτυγχάναμε να στείλουμε μπροστά από μας, επρόκειτο να πεθάνει και μάλιστα σύντομα κι επώδυνα.”
Ακριβώς μία ώρα αφότου το X-22 είχε επιτεθεί στην κύρια είσοδο του λιμένα, ο Aderholt διέταξε πλήρη επαναφορά. Ο David Griggs και ο Mc Nair είχαν καταφέρει ως εκείνη τη στιγμή, να πάρουν δύο Εξωγήινα αερομεταφερόμενα σκάφη, ένα δίσκο κι ένα από τα εξαιρετικά προηγμένα τρίγωνα μαχητικά σκάφη κι έτρεχαν για την περιοχή 51. Επίσης, οι άνδρες του Roosa είχαν καταφέρει να πάρουν ένα τεράστιο δίσκο-λεωφορείο, στο οποίο είχαν φορτωθεί πάνω από 3.600 γυναίκες και πλέον μεταφερόταν σε ασφαλή βάση. Οι ανθρώπινες ομάδες επίθεσης αποσύρονταν, πίσω από τοίχους καπνού κι ελεγχόμενες εκρήξεις.
Ένα από τα τρομακτικά κομμάτια εξοπλισμού που βρήκαν οι άνδρες της ομάδας ΜΑΤ αλλά που αναγκάστηκαν να την αφήσουν, ήταν μία συσκευή “Κύτταρο-Ηλεκτροστατικής-Διακοπής” (CED) – ένα όπλο που θα μπορούσε να ρυθμιστεί ώστε να διασπαστούν τα κύτταρα ενός ζωντανού πλάσματος σε υποατομικό επίπεδο, σκοτώνοντας έτσι οτιδήποτε ζει σε μια περιοχή, χωρίς να προκληθεί μεγάλη ζημιά σε οποιεσδήποτε δομές ή εξοπλισμό. Για να υπάρξει η βεβαιότητα ότι δεν θα υπήρχαν επιζώντες στην εγκατάσταση, η συσκευή αυτή τέθηκε σε λειτουργία από τους τεχνικούς της ΜΑΤ, ώστε να ενεργοποιηθεί μετά την πλήρη αποχώρηση των ομάδων επίθεσης.
Ο Αντισυνταγματάρχης E.S. Onizuka, ο οποίος είχε ηγηθεί της Ομάδας Επίθεσης Φίλτρου, κατάφερε να επισκευάσει τη βλάβη του Χ-22 πριν αναλάβει τη διοίκηση ενός Εξωγήινου τρίγωνου μαχητικού σκάφος. Καθώς ο τραυματίας Richards προσπαθούσε να υποχωρήσει με τα τελευταία διασωθέντα κορίτσια και τους επιζώντες της CAT-4 και CAT-3, ο Ontzuka τους παρείχε κάλυψη με πυρά κατά του Εξωγήινου μαχητικού σκάφους. Αυτό έδωσε στον Richards το χρόνο για να φτάσει και να επανεκκινήσει το X-22, ενώ ο συνταγματάρχης Ντόνλοκ φόρτωσε το τελευταίο θύμα, ενώ ο ίδιος και δύο άνδρες του αντιστεκόταν στις επιθέσεις των Εξωγήινων στρατευμάτων.
Σχεδόν συγκλονισμένοι, οι μαχητές στο X-22 κατά πάσα πιθανότητα δεν θα τα είχαν καταφέρει στον αέρα, αν εκείνη τη στιγμή δεν είχαν ορμήσει πολλά άγνωστα μαχητικά σκάφη στην εγκατάσταση κι αν δεν είχαν εξαπολύσει μία βίαιη επίθεση πυρών ενάντια στους Εξωγήινους. Ενώ κανείς, μπορεί μόνο να μαντέψει τους λόγους αυτής της ξαφνικής βοήθειας, έχει από καιρό αναφερθεί ότι, ο Ολλανδός και ο γιος του είχαν εξαιρετικά ενδιαφέρουσες επαφές με Εξωγήινους. Από αυτόπτη μάρτυρα, κάποιος είχε στα φτερά του σκάφους του, σύμβολα, που οι εμπειρογνώμονες στον τομέα, υπαινίσσονται ότι, το σημαδεμένο σκάφος ανήκει σε κάποιον“πρίγκιπα” ενός “βασιλικού οίκου”. Όπως και να ‘χει, τα πολεμικά σκάφη των Ερπετοειδών, πολέμησαν στο πλευρό των ανθρώπων (μάλιστα, δύο από τα σκάφη τους χάθηκαν στη μάχη) κι έδωσαν στο X-22, στα μαχητικά σκάφη του Ontzuka και στα δύο τελευταία ελικόπτερα την ευκαιρία να ξεφύγουν.
72 λεπτά και 14 δευτερόλεπτα, είχαν περάσει αφότου είχε αρχίσει η επίθεση, το X-22 και τα μαχητικά σκάφη των Ερπετοειδών με τα πριγκηπικά σημάδια, άνοιξαν τις θωρακισμένες πόρτες του λιμένα απόβασης και έσπευσαν προς την ασφάλεια. Εκρήξεις από δεκάδες βόμβες άρχισαν να ανατινάζουν τα σκάφη του εχθρού, καθώς απογειωνόταν και, τριάντα πέντε δευτερόλεπτα μετά την διάνοιξη των θυρών, το CED (Κύτταρο-Ηλεκτροστατικής-Διακοπής) εξερράγη, προκαλώντας Από-μοριοποίηση (σε υποατομικό επίπεδο) κάθε μορφής ζωής που είχε μείνει στο εσωτερικό της εγκατάστασης, Εξωγήινης και Γήινης. Μόνο λίγοι, όσοι βρισκόταν στα βαρέως θωρακισμένα χαμηλότερα επίπεδα του καταφυγίου επέζησαν.
Οι γυναίκες που επέζησαν, μεταφέρθηκαν σε διάφορες άκρως μυστικές στρατιωτικές βάσεις όπου τις από-προγραμμάτισαν και τις αποκατέστησαν, έτσι ώστε, σιγά-σιγά να επανέλθουν στην κοινωνία, χωρίς να θυμούνται το τι είχαν υποστεί.
Όπως δήλωσε ο μυστηριώδης Διοικητής Χ: «Από τη δουλειά μου στις μυστικές υπηρεσίες του Στρατού, μπορώ να πω με κάθε βεβαιότητα ότι ένας από τους κύριους λόγους που το κοινό έχει παραμείνει στο απόλυτο σκοτάδι σχετικά με την πραγματικότητα των UFO και των Εξωγήινων, είναι ότι, η αλήθεια, βρίσκεται βασικά πολύ κοντά στο σπίτι μας ώστε να κάνουμε κάτι γι αυτό. Πώς θα μπορούσε ένας εκπρόσωπος του Πενταγώνου να τολμήσει να ομολογήσει ότι, πέντε ή δέκα χιλιάδες πόδια υπογείως, ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑΣ ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΞΕΝΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗ ΔΟΜΗ ΤΩΝ ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΟΥ ΕΙΧΑΜΕ ΕΔΩ ΚΑΙ ΑΙΩΝΕΣ; Πώς θα μπορούσε, για παράδειγμα, τα ταχύτερα βομβαρδιστικά μας να είναι πρόκληση για τους από αέρος εισβολείς όταν μπορούμε μόνο να μαντέψουμε για τις διαδρομές που διανύουν προς στην επιφάνεια, ξεφεύγοντας από τα ραντάρ καθώς πετούν τόσο χαμηλά, κατευθυνόμενοι πάλι στην υπόγεια φωλιά τους; Οι Greys κλπ, έχουν δημιουργήσει ένα φρούριο, που απλώνεται και σε άλλα μέρη των ΗΠΑ με τη βοήθεια ενός τεράστιου συστήματος υπογείων σηράγγων που ουσιαστικά υπήρχε πριν από την καταγραμμένη ιστορία»
Όλοι οι άνδρες που συμμετείχαν σε οποιαδήποτε από τις ομάδες επίθεσης, είτε υπέστησαν νοητική διαγραφή ή τηρούν το απόρρητο με το φόβο του θανάτου ή εξολοθρεύτηκαν.
[Σ: Από πληροφοριοδότες υψηλού επιπέδου μετά τη μάχη, από ιδιοτελείς πολιτικούς και την ελίτ που δεν είχε σε τίποτα να κάνει με την έναρξη της επίθεσης, αλλά που είχαν να κάνουν με την απόκρυψη κάθε πληροφορίας σχετικά με αυτό το γεγονός – Branton]
Λόγω του ότι, οι υπεύθυνοι αξιωματικοί θεωρούνταν ήρωες από πολλούς της πολιτικής δεξιάς που πήρε τον έλεγχο στην Ουάσιγκτον το 1981 οι περισσότεροι προστατευόταν από την αλλαγή της πολιτικής ελίτ. Πολλοί από εκείνους που, είτε είχαν υποστηρίξει ανοιχτά την υπόθεση των Εξωγήινων, είτε είχαν ωφεληθεί από αυήν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, αναγκάστηκαν να αποτραβηχτούν από τη θέση τους για σχεδόν δέκα χρόνια. Μόνο όταν ο Τζορτζ Μπους ο πρεσβύτερος έγινε Πρόεδρος, οι Εξωγήινοι μπόρεσαν να επιστρέψουν, αλλά και πάλι σε πολύ μικρότερους αριθμούς.Η Μάχη του Dulce διέλυσε την ελπίδα των Εξωγήινων για χρήση της γης ως μια δεξαμενή αναπαραγωγής για ένα υπο-είδος ή για να αναλάβουν τη διοίκηση του πλανήτη κάποια στιγμή στο εγγύς μέλλον. Ενώ οι Greys επανεκκίνησαν το πρόγραμμα αναπαραγωγής το 1993 και, μερικά από τα χαμηλότερα επίπεδα της εγκατάστασης στο Dulce ξανάνοιξαν το 1998, οι αριθμοί είναι σε δεκάδες ή εκατοντάδες, αντί των χιλιάδων. Η Διοίκηση Διαστήματος (USAF) παρακολουθεί πλέον όλα τα Εξωγήινα σκάφη, με τη συνεχή απειλή ότι, οι άκρως απόρρητες πτήσεις τους, μπορεί να κάνει κάποιους ν’ αντιδράσουν και να επιτεθούν σε έναν αλλόκοσμο εχθρό ανά πάσα στιγμή, με δραματικά αποτελέσματα.
Πάνω από 50 χρόνια έντονου ενδιαφέροντος για τα UFO η έρευνα, η αξιολόγηση και οι θεωρίες από αμέτρητους λάτρεις των UFO, επιτρέπουν στους σύγχρονους ερευνητές του πεδίου, την καλύτερη εξετάση, αξιολόγηση και τον προσδιορισμό πολλών από τα ασυνήθιστα αερομεταφερόμενα αντικείμενα που έχουν αναφερθεί. Ωστόσο, ένα μικρό ποσοστό των εκθέσεων εξακολουθεί να διαφεύγει της θετικής αναγνώρισης. Οι φήμες για το τι έγινε στο Dulce το 1979 έχουν ήδη υποβαθμιστεί σε μύθο, στο τέλος του 20ου αιώνα.
Πράγματι, οι επίμονοι απατεώνες που ασχολούνται με αυτές τις εκθέσεις, έχουν βοηθήσει την USAF να καλύψει την αλήθεια των γεγονότων που έγιναν στο Dulce και συνεχίζουν να βοηθούν στην προσπάθεια απόκρυψης της ερειπωμένης εγκατάστασης και εκείνων που πήραν μέρος στο γεγονός. Άνδρες όπως ο αξιωματικός πληροφοριών William Cooper που έχουν γίνει πολύ χαλαροί με τη γνώση της αλήθειας, μπορεί να αμφισβητηθούν με οποιοδήποτε τρόπο, ή να εξολοθρευτούν αν αποτελέσουν πολύ μεγάλη απειλή.
Θα πρέπει να είναι σαφές από τις ενέργειές τους, καθώς και την προθυμία τους να αμφισβητήσουν την εξουσία, ότι, σε αυτούς τους ανθρώπους δεν πρέπει ποτέ ξανά να επιτραπεί μια τέτοια θέση εξουσίας ή αρχής (ή μάλλον, αυτή είναι η νοοτροπία της Γήινης και shapeshifting Ελίτ) Ενώ ο Ολλανδός εξολοθρεύτηκε το 1996 και ο γιος του θα είναι στην *φυλακή για το υπόλοιπο της ζωής του, η ίδια η νοοτροπία που δημιούργησε τέτοια άτομα θα πρέπει να συνθλιβεί προκειμένου η ανθρώπινη φυλή να ζήσει “ειρηνικά” με τους Εξωγήινους. [Σ: αυτή η εκδοχή της “ειρήνης” μεταξύ της ελίτ και των Εξωγήινων Greys μοιάζει περισσότερο με αφομοίωση – Branton]Η ψευδαίσθηση της ελευθερίας, που μπορεί να χαθεί από εκείνους τους λίγους που γνωρίζουν τι πραγματικά συμβαίνει, είναι ένα άξιο αντάλλαγμα για την καταπληκτική τεχνολογία που θα έρθει στα χέρια της ανθρώπινης ελίτ (αυτό είναι το επιχείρημά της) που λαμβάνει μέρος στις νέες συμφωνίες με τους εξωγήινους. Αυτό φυσικά, δεν μπορεί να γίνει εύκολα, έως ότου η αντοχή όλης της ανθρωπότητας εξαφανισθεί, είτε μέσω επανεκπαίδευσης, είτε μέσω κατάκτησης.
Ένα από τα βασικά διδάγματα που πρέπει να αντληθούν από τη μάχη στο Dulce είναι ότι, εφ’ όσον υπάρχουν μικρές, άρτια εκπαιδευμένες και καλά εξοπλισμένες ανθρώπινες δυνάμεις, που μπορούν, επιτρέπεται ή πρόκειται να αναλάβουν δράση με δική τους πρωτοβουλία για να προστατεύσουν τους ανθρώπους της Γης, η εύκολη κατάκτηση του πλανήτη γίνεται δύσκολη.
Ένας Τμηματοποιημένος στρατός, με ορισμένους κλάδους, τόσο Άκρως Απόρρητους, για τους οποίους ακόμη και η πολιτική ελίτ που κυβερνά τη χώρα δεν είναι πολύ σίγουρη για το τι υπάρχει εκεί έξω, είναι μια απειλή για κάθε εχθρό. Αυτή τη στιγμή, υπάρχουν απόρρητα όπλα της USAF που κανείς στο Πεντάγωνο δε γνωρίζει ότι υπάρχουν, παρά μόνο σαν μύθος. Αν η ανθρωπότητα επιζήσει αρκετό καιρό ώστε να πάρει μια ιστορική θέση στις πολιτισμένες κοινωνικές δομές του σύμπαντος, θα πρέπει είτε να υπερασπιστεί τον εαυτό της από κάθε μορφή ζωής που θα βλάψει εκείνη ή τον πλανήτη ή να παραδοθεί σε κάποιο είδος διαπλανητικής αστυνομικής δύναμης που θα την προστατεύσει.
Προς το παρόν, μόνο φήμες μιας τέτοιας αστυνομικής δύναμης έχουν φθάσει σε όσους γνωρίζουν, αφήνοντας τηναυτοάμυνα ως τη μόνη πραγματική επιλογή. Οι άνδρες που επιτέθηκαν στην εγκατάσταση του Dulce το 1979 κατάλαβαν αυτή την πραγματικότητα (του να αναλάβουν την Ευθύνη και να Δράσουν ανάλογα) και πήραν το έργο της υπεράσπισης της ανθρωπότητας στα χέρια τους. Κάποιος, μπορεί να κάνει μόνο υποκειμενικές εικασίες σχετικά με το, τι θα είχε συμβεί αν δεν είχαν κάνει αυτό που έκαναν κι όλοι εμείς μόνο Ανέκφραστη Ευγνωμοσύνη μπορούμε να νοιώθουμε γι’ αυτούς τους λαμπρούς ανθρώπους, όπως και μια Ελπίδα για τον άνθρωπο και την επιβίωση του.
terrapapers
0 comments
Δημοσίευση σχολίου