Το να έχεις για συμπατριώτες βλαμμένους, διανοητικά ανάπηρους ανθρώπους, δεν είναι ότι καλύτερο μπορεί να σου τύχει στη ζωή.Δυστυχώς όμως, αυτή είναι η πραγματικότητα. Το καλοκαίρι του 2012 διαπίστωσα οτι ένα ποσοστό της τάξης του 45% έδωσε την ψήφο-του σε κόμματα που άμεσα ή έμμεσα υπόσχονται την πλήρη καταστροφή της χώρας-μας.
Σήμερα, δυόμισι χρόνια μετά (χειμώνας 2014–15) βλέπω με απελπισία οτι το ποσοστό των ηλίθιων — αυτών που θα βγάλουν τα μάτια-τους με τα ίδια-τους τα χέρια (αλλά και τα μάτια όλων)
Παρέλειψα τα δύο κυβερνώντα κόμματα, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, από τον παραπάνω πίνακα, όχι γιατί είναι αυτά που ψηφίζω , αλλά γιατί — κατά τη δική-μου κρίση — δεν μας οδηγούν σε πλήρη καταστροφή, αλλά σε μια πολύ-πολύ αργή — εξαιρετικά αργή — ανάκαμψη· τόσο αργή, που πέφτει πέρα από το διανοητικό ορίζοντα του μέσου ηλίθιου.
Αντίθετα, τα κόμματα που περιλαμβάνω στον πίνακα υπόσχονται μια ταχύτατη καταστροφή, μια καταβαράθρωση χωρίς προηγούμενο στη νεότερη ιστορία της Ελλάδας· από μερικές εβδομάδες (KKE) έως μήνες (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ), και άλλα σε απροσδιόριστο χρόνο, γιατί δεν έχουν κάνει ακόμα σαφείς τις προθέσεις-τους (Ποτάμι).*
Εκείνοι οι διανοητικά ανάπηροι που πιστεύουν οτι θα μας σώσουν τα απολιθώματα μιας εποχής του περασμένου αιώνα, που πιστεύουν οτι θα μας σώσουν οι σταλινικές πρακτικές με τις “κολεχτίβες”, τις διώξεις των αντιφρονούντων, και τα άλλα “φρούτα” του σοβιετικού κόκκινου φασισμού, είναι άνθρωποι αξιοθρήνητοι, που σε διανοητική ικανότητα συναγωνίζονται τους χούλιγκαν των γηπέδων.
Αυτοί, ότι και να διαβάσουν — αν διαβάζουν ποτέ τίποτα εκτός αυτών που συνιστά η σέχτα του κόμματός τους — θα μείνουν με τη μηδενική ορατότητά τους, γιατί δεν μπορούν να πάνε παραπέρα. Γιαυτό άλλωστε βρίσκονται εκεί που βρίσκονται, σε μία σέχτα: γιατί στις σέχτες αφήνουν άλλους να σκέφτονται γι’ αυτούς, καθώς την “κομματική γραμμή” που τους δίνεται από την κορυφή οφείλουν να την τηρούν απαρέγκλιτα.
Ένα 28% των ψηφοφόρων λοιπόν, καταπώς φαίνεται, ψηφίσαν ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό το ποσοστό αποτελείται από τρία είδη ηλιθίων:
Εκείνους που έχουν απόλυτη συναίσθηση του οτι το τωρινό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι το παλιό κόμμα του ΠΑΣΟΚ με άλλη αμφίεση· ξέρουν πως “άλλαξε ο Μανωλιός, έβαλε τα ρούχα αλλιώς”.
Εκείνους που “αγανακτισμένοι” ψηφίζουν νομίζοντας οτι επιλέγουν κάτι διαφορετικό, όπως είπα προηγουμένως, πιστεύοντας οτι ο ΣΥΡΙΖΑ θα μας οδηγήσει “έξω από τα μνημόνια”.
Κ’ εκείνους που δεν είναι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, είναι εναντίον-του, αλλά θα τους έδωσαν την ψήφο-τους “για να πάρουν ένα μάθημα” οι Συριζαίοι όταν τους ζητηθεί να κυβερνήσουν.
Η ηλιθιότητα εκείνων που έχουν πλήρη συναίσθηση του οτι ο τωρινός ΣΥΡΙΖΑ είναι το παλιό ΠΑΣΟΚ συνίσταται στο οτι πιστεύουν πως η χώρα μπορεί να πορευθεί ξανά με τις πρακτικές που μας οδήγησαν, επί μια 40ετία, στην τωρινή κρίση.
Ανάμεσα στους δεύτερους, αυτούς που νομίζαν οτι ο ΣΥΡΙΖΑ θα μας βγάλει από τα μνημόνια, υπάρχουν δύο υποκατηγορίες:
αυτοί που νομίζουν οτι ο ΣΥΡΙΖΑ θα μας οδηγήσει στην υιοθέτηση της δραχμής, και έτσι θα σωθούμε,
και αυτοί που πιστεύουν οτι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα τολμήσει να αλλάξει το νόμισμα, αλλά παρόλ’ αυτά θα βρει τον τρόπο να πληρώσει μισθούς και συντάξεις.
Υπάρχουν κι άλλοι λόγοι που οδηγούν τον Έλληνα ψηφοφόρο σε επιλογές που είναι ότι χειρότερο για τον ίδιο και για όλους-μας. Οι λόγοι αυτοί έχουν να κάνουν με την άγνοια του μέσου Έλληνα για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο υπόλοιπος κόσμος.
Θέλω να εκφράσω και μία απορία, που μου δημιουργήθηκε μετά από την πολλοστή φορά που ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ διατύπωσε με περίσσιο θράσος την ηλιθιότητά του. Είπε λοιπόν, ο πρώην αφισοκολλητής, σε μια ομιλία-του στο Ηράκλειο της Κρήτης στις 12 Δεκεμβρίου 2014: «Εμείς θα παίζουμε το ζουρνά κι αυτοί [δηλ. οι αγορές] θα χορεύουν. Ή μάλλον, καλύτερα, μιας και βρίσκομαι στην Κρήτη, θα παίζουμε τη ρύλ... τη λύρα και θα χορεύουν πεντοζάλη [οι αγορές]!»
Μάλιστα. Έτσι ακριβώς. Θέλω να σας ρωτήσω τώρα, δεν αισθάνεστε λίγο ντροπή όσοι, την ημέρα των εκλογών, δώσετε την ψήφο-σας σε ένα κόμμα αρχηγός του οποίου είναι κάποιος που η νοημοσύνη-του δεν φτάνει ούτε εκείνη ενός εφήβου; Γιατί πόσο βλάκας με περικεφαλαία επιτέλους πρέπει να είναι κανείς για να επιβραβεύσει αυτόν που εκστόμισε μια τέτοια ασύλληπτη μπούρδα σε δημόσιο βήμα; Πώς είναι δυνατό να εμπιστεύεστε τις τύχες της χώρας — και κατά συνέπεια τη δική-σας τύχη — σε ένα τέτοιο ούφο με IQ μπιφτεκιού, ένα άτομο που βάζει υποψηφιότητα για τον ορισμό του μπουμπούνα, ο οποίος δεν έχει συναίσθηση της ανοησίας-του; Αυτόν θέλετε για πρωθυπουργό;
Θα πει (ο ηλίθιος ψηφοφόρος): «Και γιατί το λέει σε όλους τους τόνους και με όλα τα μέσα οτι είμαι ηλίθιος; Τί κερδίζει απ’ αυτό;»Τίποτα δεν κερδίζω. Εσείς δεν πρόκειται ν’ αλλάξετε γνώμη όσο και να χτυπιέμαι, ότι και να γράψω, γιατί ο ηλίθιος ποτέ δεν έχει το γνώθι σαυτόν. Απλώς θα το έχω βάρος στη συνείδησή μου,μετά από την κατρακύλα που θα πάρει η χώρα-μας χάρη στις επιλογές-σας, σκεφτώ οτι δεν αντέδρασα, δεν έκανα το παραμικρό για να εκφράσω τις σκέψεις-μου, να πω τουλάχιστον το προφανές.
0 comments
Δημοσίευση σχολίου