Και συνεχίζει το λαϊκό άσμα: « μεσ’ στη δική μου γειτονιά κι από τον πολύ συλλογισμό έχασε το λογαριασμό.…».Έτσι ακριβώς! Τώρα πλέον έγινε καθημερινή συνήθεια το άκουσμα της είδησης, ότι δύο γεροντάκια βρήκαν φρικτό θάνατο στα χέρια αλλοδαπών κακοποιών. Ότι ολόκληρες οικογένειες βασανιστήκαν και ληστεύτηκαν από άτομα ξένης καταγωγής.
Ουδείς συγκινείται! Άγνωστα άτομα κυκλοφορούν με καλάσνικοφ, πιστόλια, αυτόματα, χειροβομβίδες, στήνουν καραούλια και πυροβολούν όποιον έχουν βάλει στο μάτι για τον οποιοδήποτε λόγο. Πλέον συναγωνιζόμαστε το Μεξικό.
Jean Francois Millet, «O Θάνατος και ο ξυλοκόπος» Γράφει ο Ιωάννης Αυξεντίου
Ο Αθηναίος δεν φεύγει το πρωί από το σπίτι του φορώντας κράνος, στολή παραλλαγής και ένα αυτόματο ανά χείρας για να πάει να πολεμήσει στην Συρία ή στο Αφγανιστάν, φεύγει απλώς για να πάει στη δουλειά του. Δεν μπαίνει στο αυτοκίνητό του για να φθάσει σε καμιά μυστική συνάντηση με τον Αλ Καπόνε, αλλά για να πάει στον σινεμά. Και όμως, κάπου εκεί κοντά μπορεί να τον περιμένει ένα αλβανικό καλάσνικοφ, ή ένα γεωργιανό μαχαίρι για να τον στείλει στον άλλο κόσμο.
Αυτή η κατάσταση στην χώρα μας μπορεί να ερμηνευτεί, εάν προβληματιστούμε πάνω στην σημειολογία της αλλαγής της ονομασίας του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως σε Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Η λέξη ΤΑΞΗ φαίνεται ότι ακουγόταν πολύ »ντεμοντέ» στα αυτιά κάποιων, στις »προοδευτικές» κοινωνίες δεν επιτρέπεται να μιλάμε για »τάξη», δεν είναι »αριστερά ορθή» αυτή η έννοια. Αλλά ακριβώς εδώ βρίσκεται το πρόβλημα: εάν σε μία χώρα επικρατεί τάξη, τότε ο πολίτης δεν έχει ανάγκη από…προστασία.
Η ίδια η κατάσταση τάξης προστατεύει τον πολίτη. Ελλείψει της τάξεως, χρειάζεται ένα υπουργείο… »προστασίας», το οποίο φυσικά δεν μπορεί να προστατεύσει κανέναν σε συνθήκες…αταξίας! Βέβαια, η λέξη »προστασία» σε μία εποχή »θηλυκοποίησης» των πάντων, ακούγεται καλύτερα και ταιριάζει με το όλο κλίμα της »προστασίας» των »μειονοτήτων», των »παραβατικών», των »ιδιαίτερων» και γενικά όλων όσων έχουν ανάγκη από «στοργή και Προδέρμ».
Όποτε γίνονται συλλήψεις, ακούς τις ίδιες και ίδιες ανακοινώσεις: «σπείρα γεωργιανών εξαρθρώθηκε από την αστυνομία», «αφγανός ήταν ο μαχαιροβγάλτης που συνελήφθη» κλπ. Όμως κανείς δεν ρωτά: Πως όλοι αυτοί βρίσκονται στην Ελλάδα; Πως κυκλοφορούν ανεξέλεγκτοι παντού; Ποιος φρόντισε να μάθει τι κάνουν και πως ζουν;
August Friedrich Schenck, «Αγωνία»
Όταν χάθηκε η ΤΑΞΗ ανακάλυψαν την »προστασία».
Ήσυχοι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, κουρασμένα γεροντάκια, νέοι άνδρες, μικρά κορίτσια, οικογενειάρχες, το αίμα τους έχει ποτίσει τα πατώματα των σπιτιών τους, τους δρόμους, τα χωράφια. Όλοι αυτοί δεν φώναξαν , δεν απαίτησαν, δεν διαμαρτυρηθήκαν. Μόνον η σιωπή τους υπάρχει. Η σιωπή των αμνών. Για αυτούς τους σφαγμένους αθώους αμνούς ενδιαφέρθηκε ποτέ καμία »μη κυβερνητική οργάνωση» ή κάποιος »διεθνής οργανισμός»;
Θα κάνω ένα παράδειγμα, το οποίο όσο και εάν φανεί κωμικό, στην Ελλάδα του σήμερα θα μπορούσε να συμβεί: ας υποθέσουμε ότι στην Ινδονησία ξεσπά ένας μεγάλος πόλεμος και σε αυτόν η φυλή των Korowai είναι κατατρεγμένη.
Αυτοί οι ιθαγενείς λοιπόν, καταφέρνουν με κάποιο τρόπο να φθάσουν στο αιγαίο και εκλιπαρούν για βοήθεια. Οι διάφοροι » Ξυδάκηδες» θα άρχιζαν τις πολιτικά ορθά γενικότητες: «είναι πρόσφυγες», «πρέπει να τους υποδεχθούμε», «είμαστε όλοι άνθρωποι». Σύμφωνοι!
Όμως υπάρχει μία »μικρή» και »ασήμαντη» λεπτομέρεια (το »ειδικό», που λέγαμε): είναι μία φυλή ανθρωποφάγων. Βάζετε στοίχημα ότι στην Ελλάδα ουδείς »αρμόδιος» θα εξέταζε αυτό το θέμα, και θα βλέπαμε στον Πειραιά να καταφθάνουν ορδές ανθρωποφάγων; Εγώ στοιχηματίζω αβίαστα όλα τα λιγοστά υπάρχοντα μου.(Παρεμπιπτόντως: Για τις »εξωτικές συνήθειες» των Αφγανών ).
Εν τέλει, για όλα αυτά που συμβαίνουν σε αυτό το τόπο, ακούσατε ίσως καμιά φωνή διαμαρτυρίας από τους »φωτισμένους» πανεπιστημιακούς μας, από την »Ακαδημία Αθηνών», από τις »ενώσεις δικαστών και εισαγγελέων»;
Άκρα του ΤΑΦΟΥ σιωπή. Εξάλλου αυτό έγινε η σύγχρονη Ελλάδα, ένας πνευματικός, οικονομικός, πολιτισμικός, κοινωνικός τάφος. Μετά τις τόσες σφαγές ελλήνων από ξένους, μετά τα όσα φρικτά υπέστη η μικρή Μυρτώ από έναν πακιστανό »οικονομικό παράτυπο μετανάστη» (sic!) , κηρύχτηκε έστω μία ημέρα πανελλαδικής απεργίας; Ούτε μία ημέρα κινητοποιήσεων!
Στις απεργιακές κινητοποιήσεις των προηγούμενων ημερών, οι δικηγόροι κρέμασαν τις γραβάτες τους στα δένδρα.Εγώ σκέπτομαι να κρεμαστούμε όλοι μαζί…
ΘΕΟΔΟΤΟΣ
0 comments
Δημοσίευση σχολίου