Όλοι μας έχουμε υποστεί Εκπαίδευση, δηλαδή ουσιαστικά μια υποταγή της συνείδησής μας προς ένα πλήθος από επιβαλλόμενες επιταγές, μια εκπαίδευση που υπερκαλύπτει τον αληθινό εσωτερικό εαυτό μας, και τελικά μάς υπνωτίζει σε έναν επιβαλλόμενο ρόλο.
Για να ανακαλύψουμε τον αληθινό εσωτερικό μας εαυτό, λύνοντας τα προβλήματά μας, χρειαζόμαστε πρώτα μία Αφύπνιση, ώστε τελικά να οδηγηθούμε στην Ανάμνηση του αληθινού μας εαυτού. Για να το επιτύχουμε αυτό, χρειαζόμαστε μία Απεκπαίδευση.
Ερχόμαστε σ’ αυτόν τον κόσμο χωρίς να γνωρίζουμε τίποτε. Η Γνώση κάθε νέου ανθρώπου από τη στιγμή που γεννιέται, προέρχεται από όλα αυτά που του μεταφέρουν οι προηγούμενοι. Κάθε παιδί γεννιέται σε έναν κόσμο μεγάλων. Από την πρώτη μέρα του, αρχίζει να εκπαιδεύεται σε ένα οργανωμένο κόσμο που ήδη έχουν φτιάξει κάποιοι άνθρωποι (η απάνθρωποι) πριν από αυτόν. Μπορούμε να αναρωτηθούμε: Πώς γνωρίζει ότι όλα αυτά στα οποία τον εκπαιδεύουν είναι προς όφελος του;…
Ψάχνοντας στο λεξικό τη λέξη «εκπαιδεύω» και τη λέξη «παιδαγωγώ», ανακαλύπτουμε ότι είναι ταυτόσημες. Πώς όμως μπορείς να ταυτοποιήσεις την λέξη «εκπαίδευση» με τη λέξη «παιδαγώγηση»; Τώρα θα μου πείτε: «αφού το παιδί είναι απόγονος, και, σαν απόγονος, τον εκπαιδεύω σε αυτά που μου έμαθαν οι πρόγονοι αφού κι εγώ είμαι απόγονος…» Σωστά, αυτά που μας έμαθαν, όμως άλλο είναι να εκπαιδεύσεις το παιδί σε αυτά που μας έμαθαν και άλλο είναι να τού δώσουμε τη δυνατότητα της ανάπτυξης, της καλλιέργειας, της πνευματικότητας του βαθύτερου εσωτερικού του εαυτού.
Κατά την άποψή μου, άλλο είναι το «ανατρέφω» (ανά + τρέφω) = «διαπαιδαγωγώ» κάποιον, δηλαδή τού δίνω τροφή (ενέργεια) για να θυμηθεί αυτά που ήδη ξέρει, και άλλο είναι το «καθοδηγώ», το «εκπαιδεύω», το «μορφώνω» –η όπως αλλιώς θελήσουμε να το πούμε– κάποιον να κάνει κάτι που ουσιαστικά τού υπαγορεύουμε εμείς ότι αυτό είναι το σωστό…
Το παιδί όταν γεννιέται παίρνει πνεύμα (= πνοή, ανάσα), σε καμιά περίπτωση ο γιατρός δεν το εκπαιδεύει να ανασάνει, ένα απαλό χτύπημα στην πλάτη και το παιδί αρχίζει να αναπνέει, ξέρει ήδη τι να κάνει, είναι ήδη προικισμένο με αυτό από τον Δημιουργό του. Τώρα θα μου πείτε: «αν το αφήσω μόνο με την αναπνοή του, αυτό θα πεθάνει αν δεν το ταΐσω…» Σωστά, αλλά το ίδιο συμβαίνει και αν δεν το ταΐσουμε με τη δυνατότητα της εσωτερικής του διατροφής, που δεν είναι άλλο από το να τού δώσουμε τη δυνατότητα της επανενθύμισης. Δηλαδή, τη δυνατότητα να θυμηθεί αυτά που ήδη γνωρίζει… Αιώνες τώρα, από γενιά σε γενιά, οι άνθρωποι παραμένουν σε αυτή την εκπαίδευση, που όλο και πηγαίνει προς τα κάτω και που τελικά μπορεί να μας οδηγήσει προς την καταστροφή του ανθρώπινου γένους.
Άλλωστε, αυτό είναι πλέον φανερό στη δική μας γενιά. Αν σκεφτούμε την –τόσο γρήγορη σε όλα τα επίπεδα– εξέλιξη στην Ιατρική, στην Ψυχολογία, στην Τεχνολογία, κ.ά., ο άνθρωπος παραμένει πολύ φτωχός και ταλαιπωρημένος για να πούμε ότι όλη αυτή η εκπαιδευτική του μόρφωση τον έχει βοηθήσει να ευημερεί…
Κάτω από την ελπίδα και τον φόβο καταστρώνουν τα σχέδια τους πολύ έντεχνα, αυτοί που δεν είναι υπέρ τη ζωής, χωρίς να μπορούν οι άνθρωποι να αντιληφθούν προς τα πού κατευθύνονται –και, μεταφέροντας αυτή την εκπαιδευτική τους διαδικασία από γενιά σε γενιά, έχουν μολύνει σχεδόν όλη την ανθρωπότητα.
Δεν θα αναφερθώ στα περί της ψυχολογίας αυτού του φαινομένου, (διότι θα χρειαζόταν ένα ολόκληρο βιβλίο γι’ αυτό). Όμως θα αναφερθώ σε ένα πολύπλοκο και πολύ σημαντικό για μένα κεφάλαιο: σε αυτό που αποκαλούμε Ναρκισσισμό.
Ο ναρκισσιστής έχει υπερβολικό φόβο του θανάτου. Ένα μέρος του φόβου του θανάτου είναι απαραίτητο σαν ψυχολογική πλευρά του ενστίκτου της επιβίωσης, αλλά το μεγαλύτερο κομμάτι αυτού του φόβου, μετά την παιδική ηλικία, είναι αυτοκαταστροφικό. Ο άκρατος ναρκισσισμός είναι ο βασικός πρόδρομος της ψυχοπνευματικής ασθένειας…
Ο μύθος του Νάρκισσου, στην πραγματικότητα, διηγείται την τραγωδία της απώλειας του εαυτού μας. Μιας απώλειας που έχει ήδη ξεκινήσει κατά τη διάρκεια της σύλληψης μας και που ολοκληρώνεται στα πρώτα χρόνια της παιδικής μας ηλικίας.
Η Προγεννητική αναφέρει ότι: Το συναισθηματικό DNA των γονέων μεταφέρεται στο έμβρυο, και, όταν αυτό ενηλικιωθεί, σε κάποια χρονική στιγμή πυροδοτείται αυτό το οποίο έχει απωθηθεί ή «εκλογικευτεί» από το άτομο, (και μέχρι να φτάσουμε να πενθήσουμε για αυτή την απώλεια μας, αυτό το σκοτεινό κομμάτι του εαυτού μας θα μάς ταλαιπωρεί…)
«Μια γυναίκα κουβαλάει στη γέννα του παιδιού της την εμπειρία ολόκληρης της ζωής της, φτάνοντας μέχρι πίσω, στη δική της παιδική ηλικία και ακόμη πιο πίσω, στη δική της γέννηση. Μας ενδιαφέρει το τι ξέρει κάθε γυναίκα για τη δική της γέννηση, επειδή συχνά υπάρχει σχέση ανάμεσα στο πώς γεννήθηκε η ίδια και στο πώς θα φέρει στον κόσμο το δικό της παιδί…» (Michel Odent, Birth Revisited) Μέχρι να ευαισθητοποιηθούμε στον πόνο των μικρών παιδιών, η άσκηση εξουσίας από τους ενήλικες θα θεωρείται φυσιολογική πλευρά της ανθρώπινης συμπεριφοράς…
Το να βγάλουμε τον φόβο θανάτου από το κεφάλι μας, δεν είναι εύκολο πράγμα, χρειάζεται πολύχρονη εργασία με τον εαυτό μας, αλλά αξίζει τον κόπο, διότι όσο το καθυστερούμε τόσο πιο πολύ μάς ελέγχουν, και σίγουρα προς τα γεράματα γίνεται σχεδόν ακατόρθωτο να καταφέρουμε να τιθασεύσουμε αυτό το εγωιστικό κομμάτι του εαυτού μας.
Όσο περισσότερο καταφέρνουμε να μειώσουμε τον ναρκισσισμό μας, τον εγωκεντρισμό μας και την αίσθηση ότι είμαστε σπουδαίοι, τόσο λιγότερο φοβόμαστε, όχι μόνο τον θάνατο αλλά και τη ζωή. Και γινόμαστε περισσότερο ικανοί για αγάπη. Επειδή δεν μας βαραίνει πια η ανάγκη να προστατέψουμε τον εαυτό μας, είμαστε πια σε θέση να σηκώσουμε τα μάτια μας από τον εαυτό μας και να κοιτάξουμε πραγματικά τους άλλους… Αυτό φοβόμαστε περισσότερο, και έτσι μάς ελέγχουν, και αν το συνδέσετε αυτό με την ελπίδα που ανέφερα πιο πάνω (ότι κάτω από αυτήν και τον φόβο καταστρώνουν τα σχέδια τους αυτοί που μάς ελέγχουν), γίνεται εύκολα κατανοητό το γιατί. Γράφει η Νίκη Τσέκου στο βιβλίο Από τον Μύθο στην Ομοιοπαθητική:
«Ο Νάρκισσος κυνηγάει διαρκώς νέα θηράματα και αδιαφορεί για τον πόνο που προκαλεί. Είναι το μοντέλο που περνάει στην πασαρέλα και του αρέσει να αισθάνεται τα βλέμματα θαυμασμού. Είναι οι άνθρωποι του θεάματος που λάμπουν στη σκηνή, αστράφτουν στον καθρέπτη της τηλεοπτικής οθόνης και ευχαριστιούνται να υπογράφουν αυτόγραφα πάνω στη φωτογραφία τους! Γυρίζουν όμως μόνοι στο σπίτι.
Ανικανοποίητοι και μόνοι. Μένουν χωρίς παιδιά, για να μην θυσιάσουν την καριέρα τους! Ο Νάρκισσος, δεν ερωτεύεται.
Δεν παντρεύεται, δεν γεννά! Είναι οι ποιητές, οι δημοσιογράφοι που ζουν μόνο για να βλέπουν την υπογραφή τους κάτω από τα βαρύγδουπα λόγια τους! Είναι οι γυναίκες-αράχνες που κάνουν τα πάντα για να σαγηνεύσουν και χαίρονται να βλέπουν τα θύματα τους να υποφέρουν! Είναι οι άντρες που θέλουν να βλέπουν τον εαυτό τους να καθρεφτίζεται στα υγρά μάτια γυναικών και ανδρών, αλλά δεν σμίγουν με κανέναν. Όταν δεν μπορούν να θαυμάσουν τον εαυτό τους, μαραίνονται! Όλες τους οι σχέσεις είναι ανικανοποίητες! Κυνηγούν τα θύματα τους και χωρίς συναίσθημα τα βλέπουν να ψυχορραγούν. Είναι παιδιά που γεννήθηκαν από μια πολύ όμορφη ηθική μητέρα και έναν βιαστή πατέρα. Είναι ο τύπος που προκύπτει από τη διασταύρωση Υοσκύαμου και Κρίνου! Είναι ο μικρός αδερφός του Παγκράτιου, που όμως δεν δίνει δεκάρα για κανένα άλλον εκτός από τον εαυτό του! Εγωιστής και ανικανοποίητος!…»
Όπως πολύ σωστά αναφέρει η Νίκη Τσέκου, οι νάρκισσοι, όταν δεν μπορούν να θαυμάσουν τον εαυτό τους, μαραίνονται! Αυτό σημαίνει πως πέφτουν σε κατάθλιψη. Ο ενθουσιασμός για την ψεύτικη εικόνα του εαυτού τους δεν τούς προφυλάσσει από την κατάρρευση. Μόνο όσο διαρκεί αυτό το αίσθημα μεγαλείου το άτομο είναι σχετικά εντάξει, διότι έτσι θεωρεί ότι παίρνει αγάπη, μια αυταπάτη που διαιωνίζεται μέχρι να ανακαλύψει την πραγματικότητα της παιδικής του ηλικίας που δεν είναι κάτι άλλο από αυτό που αποκαλούμε απώθηση…
Το κάθε παιδί προσαρμόζεται για να διασφαλίσει την ψευδαίσθηση της αγάπης, της συμπάθειας, και της φροντίδας, αλλά ο ενήλικας δεν χρειάζεται αυτήν την ψευδαίσθηση για να επιβιώσει. Επειδή οι ιδέες μεγαλείου είναι το αντίστροφο της κατάθλιψης, μέσα στα πλαίσια της ναρκισσιστικής διαταραχής, η απελευθέρωση και από τις δυο μορφές αυτής της διαταραχής είναι σχεδόν αδύνατη αν δεν νιώσει κανείς πως πενθεί βαθύτατα για την κατάσταση στην οποία ζούσε ως παιδί.
Σαν παιδιά, εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις, κανένας δεν μάς αγάπησε για αυτό που πραγματικά ήμασταν, αντίθετα, μάς χρειαζόντουσαν και μας εκμεταλλεύτηκαν για τα επιτεύγματα, την επιτυχία, τις καλές μας ιδιότητες, και –όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω– κάποιοι για άλλους σκοπούς, π.χ. την υποταγή συνειδήσεων. Όταν αναγνωρίσουμε το μικρό παιδί που έχουμε όλοι μέσα μας, και έρθουμε σε επαφή μαζί του, θα κατανοήσουμε ότι θυσιάσαμε όλη την παιδική μας ηλικία για μια μορφή αγάπης που δεν είχε καμία μα καμία απολύτως σχέση με τον πραγματικό μας εαυτό. Αυτή η ανακεφαλαίωση, το πένθος για την χαμένη μας παιδική ηλικία που θα βγει στην επιφάνεια, αν και είναι κάτι τρομακτικό, εντούτοις είναι άμεσα λυτρωτικό –και μόνο έτσι μπορούμε πλέον να αποδεχτούμε όλη την γκάμα των σχετικών συναισθημάτων, όπως: οργή, απελπισία, φόβο, ζήλια, αποστροφή, κ.ά.
Μέσα στη ζωή, δεν έχουμε μόνο συναισθήματα χαρούμενα και καλά. Όταν μπορέσει κάποιος να φτάσει στην αυτογνωσία, τότε δεν χρειάζεται πλέον να κρατάει κρυμμένο το εσωτερικό του παιδί. Η αλήθεια που ανακαλύπτουμε –το ποιος και γιατί μας προκάλεσε τόσο πόνο– αυτή η αυτογνωσία του παλαιού μας πόνου, μάς απελευθερώνει. Και θα επαναλάβω ότι, το να μην σε έχουν αγαπήσει για αυτό ακριβώς που ήσουν, δεν μπορεί να επουλωθεί αν δεν γίνει η διεργασία του πένθους…
Στη γλώσσα του Ινδιάνου Σαμάνου Δον Χουάν, ο ανθρωπολόγος συγγραφέας Κάρλος Καστανέντα αναφέρει για τον θάνατο:
«Οι Σύμμαχοι είναι τρομακτικές δυνάμεις με τις οποίες πρέπει κανείς να παλέψει, για να τις δαμάσει. Αυτό συμβαίνει και με τον θάνατο. Ο θάνατος είναι φίλος μας, είναι σύμμαχος μας, βρίσκεται πάντα ένα μέτρο πίσω από τον αριστερό μας ώμο, και, όποτε και αν τον ρωτήσουμε, πάντα μάς λέει: Δεν σε άγγιξα ακόμη…»
Ο Καρλ Γιούνγκ αναφέρει: «Κάθε ανθρώπινο όν έχει μια Σκιά…» «Όλοι κλείνουμε μέσα μας έναν εγκληματία, στατιστικά, όπως και έναν αντίστοιχο τρελό ή άγιο…»
Η φύση του θηρίου που βρίσκεται εντός μας, είναι η «πανίσχυρη τάση για κυριαρχία». Αυτή η τάση, είναι υπαρκτή σε όλα τα ανθρώπινα όντα. Επειδή αναγνωρίζεται μέσα μας, και αντίκειται των νόμων του κράτους και της θρησκείας, κλπ, αρνούμαστε αυτήν την τάση και την απωθούμε από τη συνείδησή μας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι με αυτό τον τρόπο «ξεμπερδέψαμε». Απεναντίας, αυτή η ανώριμη στάση απέναντι στη μοχθηρή όψη του εαυτού μας –η άρνησή της– έχει ως επικίνδυνη συνέπεια να «βλέπουμε στον αντίπαλο, τα δικά μας σφάλματα μεγαλωμένα σε απίστευτο βαθμό». Αυτό δεν σημαίνει ότι οι άλλοι είναι άγιοι και εμείς οι κακοί, αλλά ότι ο καθένας προβάλει στον άλλο τη Σκιά του…
Γεννιέται ίσως, λοιπόν, σε εσάς, ένα μεγάλο ερώτημα: Ποιοι άραγε είναι αυτοί που δημιούργησαν όλη αυτήν τη βιομηχανία υποταγής συνειδήσεων, μέσα στην οποία ζούμε;
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχει και μεγάλη σημασία το ποιος ή ποιοι το κάνουν αυτό. Όποιοι και αν είναι αυτοί, με τον τρόπο που γίνεται η εκπαίδευσή μας είναι εύκολο και με μαθηματική ακρίβεια να γίνεται χειραγώγηση των μαζών, και ο άνθρωπος να βρίσκεται υπόδουλος, χάνοντας τη δυνατότητα της απελευθέρωσης του.
Το θέμα είναι να μπορέσουμε να αντιληφθούμε αυτό που συμβαίνει και να δράσουμε όχι μόνο σε ατομικό αλλά και σε συλλογικό επίπεδο. Διότι, όποιοι και αν είναι αυτοί ή όσοι και αν είναι, χωρίς τη δική μας συμμετοχή είναι εντελώς αδύναμοι. Είναι δυνατοί και πραγματοποιούν τα σχέδια τους μόνο σε αυτούς που δέχονται τον προγραμματισμό, μέσω των εκπαιδευτικών τους συστημάτων και όχι μόνο. Αν δεν γίνεται πιστευτό αυτό, ρίξτε μια ματιά στην ιστορία. Παρ’ όλες τις τεχνολογικές επιτεύξεις, τις επιστημονικές ανακαλύψεις, κλπ, οι λαοί όλο και χειροτερεύουν. Όλοι, ή σχεδόν όλοι, είναι μουδιασμένοι, υπνωτισμένοι, ναρκωμένοι. Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι όλο αυτό είναι ένα ωραίο περιτύλιγμα υλισμού, για το οποίο, αν καταφέρουμε και κοιτάξουμε αληθινά μέσα μας, θα φρίξουμε από ντροπή που το αφήσαμε να εξελιχθεί μέσα από την δική μας άγνοια.
Είναι γεγονός βεβαία, όπως μας λέει και ο Χέρμαν Έσσε, ότι:
«Αντιλαμβάνομαι σήμερα πως τίποτα στον κόσμο δεν είναι τόσο δυσάρεστο για έναν άνθρωπο, από το να πάρει το μονοπάτι που οδηγεί στον εαυτό του…»
Και σε ένα γράμμα προς την οικογένεια του, ο Έσσε αναφέρει: «Αν ήμουν ευσεβιστής και όχι απλώς ένα ανθρώπινο πλάσμα, ίσως να είχα περισσότερες ελπίδες να με καταλάβετε…»
Και ο Κάρλος Καστανέντα μάς λέει: «Κάθε δρόμος είναι μονάχα ένας δρόμος, και δεν είναι ντροπή, ούτε για σένα ούτε για τους άλλους, να τον εγκαταλείψεις κάποια στιγμή, αν έτσι σου υπαγορεύει η καρδιά σου… Κοίταξε κάθε δρόμο, με προσοχή κι επιφυλακτικότητα. Δοκίμασε τον όσες φορές κρίνεις εσύ πως είναι απαραίτητο. Σκέψου και διαλογίσου πάνω σ’ αυτόν. Κι ύστερα, θέσε στον εαυτό σου ένα και μόνο ερώτημα. Έχει αυτός ο δρόμος καρδιά; Αν έχει είναι καλός, αν δεν έχει, είναι άχρηστος…»
«Θέλεις να σου πω που οδηγεί ο δρόμος σου; Είναι εύκολο. Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο ίδιο μέρος: Πουθενά. Αυτό που έχει σημασία είναι να ακολουθείς τα Μονοπάτια Που Έχουν Καρδιά. Να ρωτάς, έχει καρδιά το μονοπάτι που βαδίζω; Αν ναι, ακολούθησε το και μην φοβάσαι τίποτε, ακόμη και αν όλος ο κόσμος θέλει να σε αποτρέψει από το να τ’ ακολουθήσεις. Αν όχι, άφησε το, δεν είναι καλό μονοπάτι. Να ψάχνεις πάντα τα μονοπάτια που έχουν καρδιά, κι όταν καταλαβαίνεις ότι δεν έχουν, να μη διστάζεις να τα εγκαταλείπεις. Ποιο μονοπάτι σού λέει η καρδιά σου ότι είναι το σωστό; Σε περιμένει να το βαδίσεις. Πήγαινε. Τα μονοπάτια μπορούν να περιμένουν απίστευτα πολύ. Το πρόβλημα είναι ότι οι άνθρωποι δεν έχουν αρκετό χρόνο στη διάθεση τους…»
Ο Βίλχελμ Ράιχ επισημαίνει ήδη από το 1951:
«Είναι προφανές ότι το μέλλον των Η.Π.Α., αλλά και του κόσμου γενικά, εξαρτάται από την ορθή ανατροφή των βρεφών κάθε γενιάς, πράγμα που θα τα καταστήσει ικανά να παίρνουν ορθές αποφάσεις όταν ενηλικιωθούν…»
Και στη συνέχεια, μάς λέει: «Ο εκπαιδευτικός του μέλλοντος θα κάνει συστηματικά (κι όχι μηχανικά) αυτό που ο καλός εκπαιδευτικός κάνει σήμερα: θα νιώθει τα χαρακτηριστικά της αληθινής Ζωής στο παιδί, θα αναγνωρίζει τα ειδικά χαρακτηριστικά στο συγκεκριμένο άτομο και θα προωθεί την ανάπτυξή του στο τέλειο. Εφ΄ όσον η σημερινή πανίσχυρη κοινωνική τάση (που κατευθύνεται ενάντια στα σύμφυτα χαρακτηριστικά της αληθινής συναισθηματικής έκφρασης) διατηρηθεί και στο μέλλον, ο ειλικρινής εκπαιδευτικός θα έχει διπλό καθήκον: θα πρέπει να γνωρίσει τις φυσικές συναισθηματικές εκφράσεις, που μεταβάλλονται από παιδί σε παιδί, και θα πρέπει, επίσης, να μάθει πώς θα αντιμετωπίζει το άμεσο κι έμμεσο κοινωνικό περιβάλλον που εναντιώνεται σ΄ αυτές τις φυσικές εκφράσεις…»
Ο άνθρωπος που μας περιγράφει εδώ ο Βίλχελμ Ράιχ, είναι και λέγεται Παιδαγωγός.
Είναι πιθανό, ένας παγιδευμένος να βγει από την παγίδα του. Όμως, για να δραπετεύσει κάποιος από μια φυλακή, πρέπει πρώτα να παραδεχτεί ότι βρίσκεται στη φυλακή…
Έχουμε μεγάλο μερίδιο ευθύνης όλοι μας. Αυτό που συμβαίνει στην ανθρωπότητα δεν είναι οι άλλοι, αλλά είμαστε εμείς. Ποτέ κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει όσο επικρατεί το «φταίνε οι άλλοι», ούτε το να βασίζεται σε αυθεντίες, που με την ψευδο-ορθολογική τους στάση πιστεύουν ότι μπορεί να κάνουν θαύματα, με τις οργανώσεις, με την επιβολή νόμων, ή με όλες τις άλλες παρόμοιες επινοήσεις. Γράφει η Alice Miller: «Οι άνθρωποι θα πρέπει λοιπόν να μπορούν να στηρίζονται στον ίδιο τους τον εαυτό, αν θέλουν να αποφύγουν να γίνουν θύματα διάφορων συμφερόντων και ιδεολογιών…»
Κάποιες επονομαζόμενες θεραπευτικές ομάδες προσπαθούν, αλλά δεν μπορούν να παρέχουν, ή να επαναφέρουν στη θέση της, αυτή τη διαδικασία ωρίμανσης. Στόχος τους είναι να «ενδυναμώσουν» τα μέλη τους, παρέχοντάς τους, αφενός, υποστήριξη, και, αφετέρου, την αίσθηση ότι ανήκουν κάπου. Καθώς όμως η καταστολή των συναισθημάτων της παιδικής ηλικίας είναι ο κανόνας σε αυτές τις ομάδες, η κατάθλιψη του ασθενή δεν μπορεί να ξεπεραστεί. Επιπλέον, το άτομο μπορεί να εθιστεί στην ίδια την ομάδα, αφού η ομάδα παρέχει την ψευδαίσθηση ότι το άτομο μπορεί τελικά, ως ενήλικας, να καλύψει (μέσω της ομάδας) τις ανικανοποίητες ανάγκες που έχει από την παιδική του ηλικία.
Με τέτοιου είδους ψευδαισθήσεις κανείς δεν μπορεί να θεραπευτεί πραγματικά.
Η εσωτερική μας δύναμη –την οποία ανακαλύπτουμε μέσα από την πρόσβαση στις δικές μας πραγματικές ανάγκες και στα αληθινά συναισθήματά μας, αλλά και μέσα από τη δυνατότητα έκφρασής τους– είναι πολύ ουσιαστική για εμάς, αν θέλουμε να ζήσουμε χωρίς κατάθλιψη και εθισμούς. Άλλωστε ο δάσκαλος, η διδασκαλία, δεν είναι απλά οι σχέσεις που έχουν ένας φοιτητής και ένας καθηγητής. Ο δάσκαλος είναι αυτός που αναπτύσσει τον μαθητή, είναι αυτός που φέρνει στην επιφάνεια το βαθύτερο εσωτερικό του Είναι, χωρίς να τον «εκπαιδεύει» σε κάτι, –απλά τον καθοδηγεί στην επανενθύμηση αυτών που ήδη γνωρίζει, τον υπηρετεί, τον βοηθά στο να καταφέρει να αναγνωρίσει τη Σκιά του. (Ίσως αυτή η «μαιευτική διαδικασία» να σας θυμίζει κάτι από τους διαλόγους του Σωκράτη;)
Ο Πλάτωνας έλεγε ότι δεν υπάρχει γνώση παρά μόνο Ανάμνηση.
Διαβάζω στο βιβλίο Ονειροπόλος, του Παντελή Γιαννουλάκη:
«Λοιπόν, όπως το καταλαβαίνω εγώ, η αρχή της “πνευματικότητας” του ανθρώπου, (δηλαδή της δυναμικής πραγματικότητας του αγώνα για τη δικαίωση του ως πνευματική οντότητα, σε παράδοξη αντιπαράθεση με την άμεση υλική του υπόσταση), στηρίχθηκε στη Σκέψη, την οποία επιστράτευσε –και συνεχίζει να το κάνει μέσα από κάθε νέο βρέφος– για να μπορέσει να επιβιώσει στις αντίξοες συνθήκες στις οποίες εν αγνοία του και άοπλος βρέθηκε, αλλά και για να δώσει ένα ανέλπιστο νόημα στην ίδια του τη μυστηριώδη ύπαρξη. Και, η Σκέψη, φαίνεται να πυροδοτεί άμεσα τη δημιουργία Λογικής. Η Λογική, κατά τη γνώμη μου, έχει δύο πολύ βασικά –και προκλητικά άγνωστα– χαρακτηριστικά και λειτουργίες: την πρόβλεψη του μέλλοντος και την προέκταση στο Παράλογο. Η Λογική, ουσιαστικά, αποτελεί τη μέθοδο που εφαρμόζει ο άνθρωπος για να προβλέπει το μέλλον και για να αντιλαμβάνεται καταστάσεις που το σώμα του δεν έχει βιώσει…»
Και παρακάτω διαβάζω από τον ίδιο: «Νομίζω πως η πιο βασική και συνηθισμένη εφαρμοσμένη λειτουργία της Λογικής είναι να προβλέπει το μέλλον. Μια εκπληκτική ικανότητα που κανένα άλλο πλάσμα δεν διαθέτει σε τέτοιο τεράστιο βαθμό. Είναι μια λειτουργία εστιασμένη αξιοθαύμαστα στο ασώματο, αφού μάς δίνει συνεχώς τη δυνατότητα να αντιλαμβανόμαστε τις καταστάσεις χωρίς να τις έχουμε βιώσει σωματικά και υλικά…
»Ας το δηλώσω ξεκάθαρα: τα μόνα όπλα που διαθέτουν οι λογικοί άνθρωποι –δηλαδή οι άνθρωποι που δεν είναι φυτά– ενάντια στη φυλακή του κόσμου στην οποία βρεθήκαμε, είναι η Σκέψη, η Λογική, η Έμπνευση και η Ελπίδα: δηλαδή η Φαντασία. Διότι, για όσους δεν το κατάλαβαν, παραπάνω επίτηδες αντικατέστησα τη λέξη Φαντασία με τη λέξη Λογική,διότι ουσιαστικά για τη Φαντασία μιλούσα, δηλαδή για τη βασική λειτουργία του ανθρώπινου πνεύματος, τη μόνη που είναι τελείως ανεξάρτητη από το σώμα του και από τις συνθήκες στις οποίες βρίσκεται αυτό.
»Δυστυχώς, η φαντασία της ανθρωπότητας, δηλαδή η βασική λειτουργία του πνεύματος της ανθρωπότητας, κινδυνεύει θανάσιμα, κάθε στιγμή που περνά…»
Ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχουν και κάποιοι επιστήμονες για ό,τι συμβαίνει στην ανθρωπότητα.
Διότι Επιστήμη χωρίς Πνευματικότητα, είναι σαν να έχουμε ξύλα για το τζάκι αλλά να μάς λείπουν τα σπίρτα για να ανάψουμε φωτιά…
Ο κάθε επιστήμονας θα πρέπει να γνωρίζει ότι υπάρχουν συμπαντικοί νόμοι, και με τις ανακαλύψεις τους δεν θα πρέπει να διαταράσσονται αυτοί οι νόμοι ως προς το φυσικό πεδίο του ανθρώπινου –και όχι μόνο– οργανισμού.
Υπήρξαν επιστήμονες που, όταν είδαν ότι η ανακάλυψη τους μπορεί να χρησιμοποιηθεί από αυτούς που δεν είναι υπέρ της ζωής, και ότι μπορεί να βλαφτεί ο άνθρωπος, παρόλο το χρηματικό έπαθλο και το βραβείο Νόμπελ που θα μπορούσαν να αποκτήσουν, δεν προχώρησαν στο να ανακοινώσουν ευρύτερα αυτή τους την ανακάλυψη, και βέβαια σε όλους αυτούς χρωστάμε ένα μεγάλο ευχαριστώ για το πνευματικό τους επίπεδο.
Η αληθινή Επιστήμη είναι υπέρ του Ανθρώπου και προς το όφελος των ανθρώπων και του κόσμου. Μια επιστήμη που διαταράσσει και φέρνει σε αντίθεση τον Άνθρωπο με τη Φύση, δεν θα έπρεπε να γίνεται αποδεκτή…
Όλο αυτό το μικρό άρθρο είναι προσανατολισμένο προς αυτό που ονομάζουμε Παιδεία, διότι χωρίς Παιδεία είναι αδύνατον να υπάρξει αλλαγή του ανθρώπινου γένους.
…Και μια διευκρίνηση: Με τη λέξη Πνευματικότητα, εννοώ να είσαι σε αρμονία με μια τάξη πραγμάτων η όποια έχει συμπαντικό χαρακτήρα, και δεν υποδηλώνει καμιά προτίμηση για κάποιο συγκεκριμένο δόγμα ή την αναγκαιότητα να είσαι μέλος κάποιας συγκεκριμένης οργάνωσης. Άλλωστε όλοι οι –ισμοί, στην ουσία έχουν σκλαβώσει την ανθρωπότητα.
Και μιας που, σε τελική ανάλυση, αυτό που συμβαίνει καταλήγει να συνδέεται άμεσα με την υγεία μας, ας μην ξεχνάμε ότι: καμιά αρρώστια δεν είναι μόνο σωματική. Όλες σχεδόν οι αρρώστιες έχουν ψυχο-πνευματικο-νοητικο-κοινωνικο-σωματικό χαρακτήρα.
Και η μεγαλύτερη ίσως διαταραχή που μάς κυβερνά σε όλη μας τη ζωή, είναι το ότι σαν παιδιά δεν μας αγάπησαν για αυτό που πραγματικά ήμασταν…
«Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία», μάς λέει ο ποιητής Ανδρέας Κάλβος. Και εγώ προσθέτω: Τόλμη για να κινηθείς προς την ελευθερία, και αρετή για να μην την ξανασκλαβώσεις…
«Άρθρο που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Strange τεύχος 146»
0 comments
Δημοσίευση σχολίου