Και ξαφνικά όλος ο τόπος γέμισε ανθρωπιστές!!! Τσιπρας ο ορισμός της εκμετάλλευσης του συστήματος!

Με εμφανή συγκίνηση, βουρκωμένος, απάντησε ο Πρωθυπουργός στις επικρίσεις της αντιπολίτευσης στο γεγονός ότι η Ελλάδα δεν έκανε «παζάρι» στη Σύνοδο για να πάρει επιπλέον πόρους για την αντιμετώπιση του προσφυγικού.«Πόσο κοστολογείτε τη ζωή ενός παιδιού; Πόσο κοστολογείτε ένα πιάτο φαΐ, μια ανθρώπινη αγκαλιά; Και δεν απευθύνομαι σε εσάς κ. Κουμουτσάκο, απευθύνομαι στους ευρωπαίους εταίρους, σε αυτούς που μας κουνούν το δάχτυλο» τόνισε εν μέσω έντασης ο κ. Τσίπρας.(κάλο το θέατρο , ακριβώς οτι του έμαθαν στην Αμερική!)

Το ότι ξαφνικά όλος ο τόπος γέμισε "ανθρωπιστές" και "αγαπούληδες" είναι πραγματικά το μεγαλύτερο θαύμα στην ιστορία της νεοελληνικής Ελλάδας. Είναι σαν να ξύπνησα σε άλλη χώρα.

Φυσικά, επειδή ουδείς σχεδόν επιθυμεί να σκεφθεί λιγάκι βαθύτερα, είναι δύσκολο έως αδύνατο να υπερβεί κανείς την κυριαρχία του συναισθήματος και να εισχωρήσει στις βαθύτερες αιτίες και μεθοδεύσεις, που μπορεί να κρύβονται πίσω από ένα γεγονός ή ένα φαινόμενο. Για τον λόγο αυτό κανείς δεν εξετάζει καμμία παράμετρο σχετκά με το ο,τιδήποτε κι απλά αναμασά ό,τι παίζεται στις τηλεοράσεις και τα μμε.

Και, βέβαια, τα εξουσιαστικά μπλοκ που ορίζουν τις τύχες μας γνωρίζουν την αντίδραση της μάζας απέναντι στην παροχή "συναισθηματισμού" και κάνουν ό,τι μπορούν για να εκμεταλλευτούν αυτό το συναίσθημα εις βάρος των υπηκόων τους. Το σύστημα εκμεταλλεύεται τους πάντες και τα πάντα, αυτό είναι γνωστό σε όλους.

Το κακό είναι όμως, ότι με τα εργαλεία που χρησιμοποιεί μετατρέπει τα αντικείμενα της εκμετάλλευσης σε υποκείμενα εκμετάλλευσης, ακόμα και εναντίον του ίδιου τους του εαυτού. Το σύστημα για να επιβάλει τον οιονδήποτε μετασχηματισμό επιθυμεί στις κοινωνίες, γνωρίζει πολύ καλά τον τρόπο να προωθήσει τις ζητούμενες αλλαγές, αφ' ης στιγμής έχει ήδη πραγματοποιήσει ανάλογους μετασχηματισμούς στο παρελθόν.

Είναι πολύ εύκολο να χρησιμοποιήσει μέσα και μεθόδους αντίστροφης μηχανικής, διαστρεβλώνοντας πλήρως την πραγματικότητα και χρησιμοποιώντας το συναίσθημα επί παραδείγματι, για να ωθήσει τις μάζες να αποδεχτούν κάποιες αλλαγές, οι οποίες, πιθανώς, μέχρι την στιγμή που πραγματοποιούνται να θεωρούνται αδιανόητες.

Μπορεί να χρησιμοποιήσει τον ανθρώπινο πόνο, την ανθρώπινη ιδιαιτερότητα, τις ταυτότητες ή τις έξεις των ανθρώπων για να προωθήσει τον απαιτούμενο για τα σχέδιά του μετασχηματισμό. Άλλες φορές πάλι, μπορεί να χρησιμοποιήσει τα ίδια εργαλεία για αποπροσανατολισμό, εφαρμόζοντας αλλαγές κάτω από το τραπέζι.

Κι επειδή οι άνθρωποι συνήθως διακατεχόμαστε από ενοχικά σύνδρομα, καθώς στην καθημερινότητά μας μπορεί να προβούμε σε επώδυνους συμβιβασμούς ή να αφεθούμε στην παραίτηση και την απογοήτευση, σπεύδουμε να παραδώσουμε εαυτούς εν λευκώ στο ίδιο το σύστημα, υπό το βάρος του συναισθήματος και της ανάγκης να αισθανθούμε ξανά άνθρωποι.

Το ίδιο το σύστημα που μας συνθλίβει κάθε αίσθηση ανθρωπινότητας, χρησιμοποιεί την ίδια μας την ανάγκη να αισθανόμαστε ζωντανοί, για να επιτείνει περισσότερο την πίεση, τον έλεγχο, την υποδούλωσή μας.

Μπορεί σε πρώτη φάση, ο πόνος να μας λυγίζει και το ανθρώπινο δράμα να κραυγάζει στον μυχό της ξεχασμένης μας ψυχής, ωστόσο η αποστασιοποίηση βοηθά να βλέπουμε τα πράγματα πιο καθαρά. Σε τελική ανάλυση τι είναι πιο χρήσιμο; Να προσφέρουμε τις όποιες εναπομείνασες ελευθερίες μας στο πιάτο και να προσφέρουμε νέα σάρκα στην κρεατομηχανή του συστήματος ή να χαράξουμε νέους δρόμους και νέους τρόπους που θα μπορέσουν, πιθανώς, στο μέλλον να μας γλυτώσουν από την υποδούλωση που υφιστάμεθα;

Η ψυχραιμία και η ενδοσκόπηση, καθώς και η εμβάθυνση στα γεγονότα είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για να αντιληφθούμε τα τερτίπια του συστήματος, τα εργαλεία, τα ψέμματα και τους αντιπερισπασμούς του, ώστε να καταφέρουμε κάποια στιγμή να το πολεμήσουμε ουσιαστικά. Προς το παρόν το σύστημα κερδίζει κατά κράτος, και ίσως συνήθως αυτό να συμβαίνει μέσα στο διάβα των εποχών.

Ωστόσο, εάν θέλουμε όντως να κρατήσουμε επαφή με την ανθρώπινη υπόσταση του εαυτού μας και με το συλλογικό ον που ονομάζεται ανθρωπότητα, θα πρέπει να αποφασίσουμε τελικά εάν επιθυμούμε να ορθώσουμε το ανάστημά μας ή αν θα σιωπήσουμε μπροστά στο παίγνιο του συστήματος και θα σκύψουμε τελικά το κεφάλι.

Ό,τι φαίνεται δεν είναι απαραίτητα κι ό,τι είναι μπορεί να μην φαίνεται καθόλου. Και να μην ξεχνούμε πως το ανήθικο σύστημα, επειδή γνωρίζει την ευαισθησία της πλειοψηφίας των ανθρώπων απέναντι στα παιδιά, πάντα μα πάντα φροντίζει να χρησιμοποιεί την εικόνα και τον πόνο τους προς όφελός του. Τα παιδιά πάντα θα είναι στην πρώτη γραμμή της εκμετάλλευσης