Σε μία πανάρχαια εποχή φαίνεται πως έγινε ο εποικισμός της Αμερικανικής ηπείρου από ομάδες Τατάρων και Μογγόλων κυνηγών από την Σιβηρία
Η λογική λέει πως οι ομάδες αυτές που κατέκλυσαν την Αμερικανική ήπειρο πέρασαν από τα στενά της χερσονήσου Καμτσιάκας τα οποία στην απώτατη εκείνη εποχή ήταν μία συνέχεια ξηράς που ένωνε την Αλάσκα με το πιο μακρινό βόρειο σημείο της Ασίας. Είναι εκείνοι που στην συνέχεια έφτιαξαν τον μογγολοειδή τύπο των ιθαγενών Ινδιάνων της Αμερικής. Είναι αυτοί που βρήκαν οι Έλληνες όταν έφτασαν στην ανεξερεύνητη έως τότε ήπειρο του δυτικού ημισφαιρίου του πλανήτη. Είναι εκείνοι που έβλεπαν την κατάλευκη σάρκα, τους ασπροφώτιστους μανδύες των Ελλήνων και το υψηλό τους παρουσιαστικό, τα υπερσύγχρονα σκάφη τους που φαίνονταν αλλόκοτα μπροστά στις ακατέργαστες πιρόγες τους και όπως ήταν λογικό τους είδαν σαν Θεούς!!!
Η το πανάρχαιο ινδιάνικο κείμενο των ιθαγενών της Αμερικής γράφει για τους «παράξενους» επισκέπτες που ήρθαν στην χώρα τους και τους μετέφεραν τον πολιτισμό: « Ο Θεός Ήλα-Τάκι ήταν ιερέας και βασιλιάς των λευκών επικοιστών. Οι λευκοί εκείνοι ήταν σοφοί, ειρηνικοί και ψηλοί. Είχαν λευκό δέρμα και μακριά γένια…».
Είναι λογικό οι τότε κάτοικοι της Αμερικής που είχαν άγνοια για το πώς ήταν η γη, τι έκταση καταλάμβανε, και αν υπήρχαν άλλοι άνθρωποι κάπου αλλού, να τους φαίνονται περίεργοι εκείνοι οι επισκέπτες, θεωρώντας τους μάλιστα, λόγω των μεγάλων μορφολογικών διαφορών αλλά κυρίως των γνώσεων που κατείχαν, κάτι εν είδη Θεών…
Και έτσι έπλασαν τους Θεούς μέσα στην φαντασία τους πάνω σ’ εκείνα τα πρότυπα. Τα πρότυπα των αρχαίων Ελλήνων οι οποίοι έφτασαν εκεί, στην μακρινή χώρα της Εσπερίας με τα πλοία τους και με έναν πολιτισμό μαζί τους τον οποίο άφησαν παρακαταθήκη σ’ έναν κόσμο που βρισκόταν ακόμα σε μία πρωτόγονη κατάσταση, αλλά όχι και άγρια. Απόδειξη η αφομοίωση όχι μονάχα του υλικού μέρους του πολιτισμού αλλά και εκείνου του πνευματικού που κυρίως έχει να κάνει με την γλώσσα και τον λόγο. Γι’ αυτό και οι ομοιότητες πολλών λέξεων των αρχαίων λαών της Αμερικής με την ελληνική γλώσσα είναι σημείο αναφοράς για πολλούς επιστήμονες, ντόπιους και ξένους…
Όταν μετά από αρκετούς αιώνες παρουσιάστηκαν στα παράλια των ακτών της Αμερικής οι νέοι επισκέπτες, με τον Χριστόφορο Κολόμβο επικεφαλής, οι ιθαγενείς τους υποδέχτηκαν σαν θεότητες. Ο ίδιος ο μεγάλος εξερευνητής εξιστορεί στα απομνημονεύματά του : « …Το μόνο αίσθημα που ένοιωσαν για εμάς οι Ινδιάνοι, ήταν λατρεία και θαυμασμός…» , και πιο κάτω συμπληρώνει: « Μόλις μας είδαν οι Ινδιάνοι στις ακτές τους, έπεφταν στη γη έξαλλοι, σήκωναν τα χέρια τους στον ουρανό ολόχαροι, και μας καλούσαν να βγούμε στην στεριά το γρηγορότερο…».
Η παράδοσή τους έλεγε πως θα επέστρεφαν εκείνοι που κάποτε είχαν έρθει και τους έφεραν το φως του πολιτισμού. Που τους έδωσαν την τάξη και τον τρόπο του πως θα ζούσαν καλύτερα μέσα από μία σωστή και ορθή ανάπτυξη πολιτιστική. Τους έδωσαν πολιτισμό και αυτό έλεγε πάρα πολλά σε εκείνους που ζούσαν μέχρι τότε σε μία κατάσταση που ταίριαζε σε ζώα και όχι ανθρώπους. Πώς να μην είναι ευγνώμονες απέναντί τους; Πώς να μην τους θεωρούν Θεούς; Είναι λοιπόν πολύ λογική η αντίδραση που περιέγραψε ο Χριστόφορος Κολόμβος, εκ μέρους των ιθαγενών της Αμερικής. Αλλά πιο λογική φαίνεται όταν συναντά κανείς μέσα στην παράδοση ή στα παλιά, πανάρχαια κείμενά τους την νοσταλγία μιας επιστροφής Εκείνων…
Στις θρησκευτικές τους τελετές οι Ινδιάνοι της Αμερικής, φορούν λευκά προσωπεία( μάσκες), ή βάφουν τα πρόσωπά τους με λευκό χρώμα σε ανάμνηση εκείνων των λευκών Θεών που τους είχαν εκπολιτίσει. Οι ιερείς τους επίσης φορούν κράνη στολισμένα με κέρατα ταύρου. Τα κράνη αυτά φορούσαν οι στρατιώτες του Κρόνου- Βήλου. Αλλά είναι και το σύμβολο του Κρητικού πολιτισμού, των χρόνων του Μίνωα, των Ετεοκρητών, των μεγάλων και ισχυρότερων θαλασσοπόρων όλων των εποχών.
Οι ψηλοί επισκέπτες της Αμερικής, λευκοντυμένοι και γενειοφόροι καθώς λένε τα πανάρχαια ινδιάνικα κείμενα, είναι οι Έλληνες Θεοί, της εποχής των Θεοβασιλέων Ουρανού, Κρόνου, Άτλαντα, Ποσειδώνα, Διονύσου…
Γίγαντες τους παρουσιάζουν πολλά αρχαία δικά μας κείμενα, «…Γένος κρατερών, γιγάντων, υμνεύσαι … εντός Ολύμπου μούσαι Ολυμπιάδες…», γράφει ο Ησίοδος δίνοντας το στίγμα για το ποιοι ήσαν αυτοί οι ψηλοί σαν γίγαντες λευκοί και γενειοφόροι κρατεροί… « Άναξ, παιδοτρεφές, αίμαι γιγάντων»( Νόνος, Διονυσιακά, τόμος Β΄ βιβλ. 40ο σελ. 313, στιχ. 315), και ο Απολλόδωρος λέει: « Γεννά γίγαντας εξ ουρανού … Εγένετο δε εν Παλήνη…» ( Βιβλ. Ι., 34).
Ο Πλάτων γράφει: «…εν δε τη Ατλαντίδι νήσω ταύτη, μεγάλη συνέστη και θαυμαστή δύναμις βασιλέων, κρατούσα μεν απάσης της νήσου πολλών δε άλλων νήσων και μερών της ηπείρου…» «… Ούτοι δε οι πάντες αυτοί τε και οι έκγονοι τούτων, επί γενεάς πολλάς ώκουν, άρχοντες μεν πολλών άλλων κατά το πέλαγος νήσων και μερών της ηπείρου…» «… Καθ’ άπερ εν τοις πρόσθεν ελέχθη περί της των θεών λέξεως ότι κατενείμαντο γην πάσαν … Ποσειδών την Ατλαντίδα λαχών, εκγόνους κατώκεισεν…»
Γράφει ο Πλάτων σχετικά με την Ατλαντίδα δείχνοντάς μας ότι είχε εποικιστεί από τα ελληνικά φύλα. Η τοποθέτηση της Ατλαντίδας στο δυτικό ημισφαίριο όπου μάλιστα όπως λέει ο Πλάτων υπήρχαν και άλλα νησιά και μία ήπειρος «κατά το πέλαγος νήσων και μερών της ηπείρου…», φανερώνει την γνώση της ύπαρξης της Αμερικανικής ηπείρου στα χρόνια του Πλάτωνα. Αφού λοιπόν ο Πλάτων γνωρίζει την ύπαρξή της είναι φυσικό να γίνει παραδεκτό, ότι οι περί της Ατλαντίδας και της Αμερικής αφηγήσεις του πρέπει να είναι αληθινές. Και γιατί να τις αμφισβητήσουμε άλλωστε όταν όλα είναι καταφανή και μιλούν για τους Έλληνες, τους λευκούς θεούς της Αμερικής στα απώτατα χρόνια της προϊστορίας;
Η ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΑΡΓΟΛΙΚΑ ΧΩΜΑΤΑ...
Για να αποδειχθεί η παλαιότητα της πόλεως του Άργους ο ιδρυτής αυτού Ίναχος αίρει την καταγωγή του από τον Ωκεανό ο οποίος ήταν παιδί του Ουρανού και της Γαίας. Ο Ίναχος λοιπόν ιδρύει την πόλη του Άργους και βασίλευσε εξήντα χρόνια και με την Μελία, κόρη του Ωκεανού και αυτή και κατά συνέπεια αδερφή του( εδώ πρέπει να διευκρινίσουμε ότι πολύ συχνά βλέπουμε στην προϊστορία να συμβαίνουν παρόμοιες συζεύξεις, κάτι που φυσικά είναι συμβολικό και αποδεικνύει έτσι την καθαρότητα της φυλής),γέννησε τον Φορωνέα, τον Αιγιαλέα και την Ιώ. Να σημειώσουμε εδώ πως δεν είναι η Ιώ από της οποίας την γενιά της αργότερα θα γεννηθεί ο Δαναός ο οποίος θα πάρει την βασιλεία του Άργους συγκεκριμένα από τον Γελάνωρα τον γιό του Σθένελου και θα δώσει τέλος στους Ιναχίδες δημιουργώντας την δυναστεία των Δαναϊδών και ονομάζοντας τους κατοίκους του βασιλείου του Άργους Δαναούς, αλλά πρόγονός της.
Ο Φορωνέας γιός του Ινάχου λένε πως αυτός μάζεψε τους ανθρώπους σε μία πόλη και έφτιαξε και ένα ναό προς τιμή της Ήρας ακόμη έδωσε νόμους στην ανθρώπινη κοινότητα και γι’ αυτό και η πόλη ονομάσθηκε Άργος Φορωνικό. Τότε ήταν που έγινε και ο αγώνας μεταξύ της Ήρας και του Ποσειδώνα για την προστασία της πόλης και επειδή έκριναν οι Αργείοι την Ήρα, ο Ποσειδώνας εξοργισμένος ρίχνει λειψυδρία στην περιοχή εξ’ ού και το «δίψιον Άργος». Από την Κεδρώ ο Φορωνεύς γέννησε τον Άπι ο οποίος ήταν σκληρός βασιλιάς αλλά είχε καταφέρει να επεκτείνει τα σύνορα της βασιλείας του σχεδόν σ’ ολόκληρη την Πελοπόννησο η οποία και παίρνει από αυτόν την ονομασία Απία.
Η καταπίεση και η σκληρότητά του είναι αιτίες που επέφεραν την δυσαρέσκεια του κόσμου και τον ανάγκασαν να αυτοεξοριστεί στην Αίγυπτο. Βλέπουμε λοιπόν και πάλι αναφορά στην Αίγυπτο όπως και στην συνέχεια με τον Δαναό. Αυτό όμως είναι κάτι που θα συναντήσουμε και σε άλλες περιπτώσεις στην Προϊστορία και θα τολμούσα να πω ότι η συχνότητα αυτή αποδεικνύει ένα και μόνον πράγμα. Η Αίγυπτος ανήκε στους Έλληνες. Μπορεί να ακούγεται περίεργο αλλά έτσι είναι. Όταν ο Ιερέας της Σαϊδος λέει στον Σόλωνα ότι οι Έλληνες είναι παλαιότεροι των Αιγυπτίων και η πόλη της Αθήνας υπήρξε 1000 χρόνια νωρίτερα από την Αίγυπτο, δεν είναι καθόλου απίθανο να υποθέσουμε πως και εκεί οι Έλληνες έβαλαν τις βάσεις του πολιτισμού. Άλλωστε και μετά την νίκη των Ελλήνων επί των Yξώς οι Αιγύπτιοι έδωσαν την βασιλεία στον Κρόνο με Γραμματέα αυτού τον Ερμή τον Τρισμέγιστο. Τον οποίο λάτρευαν ως Θεό οι Αιγύπτιοι και ονόμαζαν Θωθ. Έτσι και ο Άπις όπως γνωρίζουμε ήταν Θεότητα των Αιγυπτίων.
Κατ’ άλλους ο Φορωνεύς γεννά τρείς γιούς τον Πελασγό, τον Ίασο και τον Αγήνορα, όπως διαβάζουμε στην Ωγυγία του Σταγειρίτου. Αυτοί οι τρείς μοιράσθηκαν το βασίλειο και ο Πελασγός έλαβε το μέρος περί του Ερασίνου ποταμού όπου έκτισε και την Λάρισα του Άργους, όνομα που έδωσε προς τιμή της κόρης του Λάρισας. Ο Ίασος έλαβε το μέρος που βρισκόταν προς την περιοχή της Ήλιδος και τέλος ο Αγήνωρ που πήρε τους πατρικούς ίππους επειδή έτρεφε πολλούς όπως ενημερωνόμαστε από τον Σταγειρίτη. ΛΙΑ ΒΛΑΧΟΥ –ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΣ ΠΗΓΗ-ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ 2009 ΙΣΤΟΤΟΠΟΣ "ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ"
0 comments
Δημοσίευση σχολίου