Πτήση στην ελευθερία ! περί πτήσεων ο λόγος... Εκεί που πετούν οι αετοί !

Πτήση στην ελευθερία ή περι πτήσεων ο λόγος...Εκεί που πετούν οι αετοί.Αλήθεια αντέχεις έξω από τη «φυλακή»? αντέχεις την Ελευθερία?...

Δύσκολο ερώτημα πράγματι και πως να τ’ απαντήσεις? Πολλές φορές γράφω για τον «ελεύθερο άνθρωπο», για τις ποιότητες που τον διέπουν, για το ανήσυχο και ανεξάρτητο πνεύμα του, για το ήθος και την αξιοπρέπεια του...Δύκολο στα λόγια, αλλά στην πράξη τι γίνεται.

«Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία»...... και πως να νιώσεις το βάθος και τη σημασία της φράσης αυτής, όταν ποτέ δεν έχεις ανοίξει τα φτερά σου να πετάξεις έξω από τη φυλακή?Όταν δεν έχεις τολμήσει ούτε καν να κρυφοκοιτάξεις, για να δεις τι υπάρχει έξω από το γυάλινο κλουβί που σε κρατά φυλακισμένο?

Όταν δειλιάζεις και κρατιέσαι στην ασφάλεια των «πολλών»?
Κι αν το τόλμησες για πόσο άντεξες την «ελευθερία»? Πέταξες μακριά? Τόλμησες να εξερευνήσεις το άγνωστο? ...ή μήπως γρήγορα αισθάνθηκες χαμένος και δίχως πυξίδα?

Δεν είναι εύκολο να ζεις σαν ελεύθερος άνθρωπος, όταν όλη η δομή του κόσμου που γνώρισες, από τη μέρα που άνοιξες τα μάτια σου στον κόσμο αυτό, έχει σαν στόχο να σε κρατά σε στεγανά και όρια. Όταν από μικρό παιδί σου πριονίζει τα φτερά για να μην μπορείς ν’ανέβεις εκεί που πετούν οι αετοί...

Κι αν το τολμήσεις, αν μαζέψεις όλο το είναι σου ν’ ανοίξεις τα φτερά σου, θα’ρθουν πολλοί για να σου πουν πως σφάλεις, «τι τα θες» και «μην την ψάχνεις»... «συμμαζέψου»...Θα έρθουν με συμβουλές. Θα σου πουν «βολέψου». Όχι από κακό. Όχι πάντα... Απλά, ίσως γιατί οι ίδιοι δεν τόλμησαν ποτέ. Απλά, ίσως γιατί αν τόλμησαν, δεν άντεξαν την ελευθερία, δεν άντεξαν την πρώτη εκείνη μοναξιά... Τις πρώτες ώρες δίχως πυξίδα... Δεν άντεξαν, φοβήθηκαν, μαζεύτηκαν και πάλι... και χώθηκαν ακόμη πιο βαθειά μετά, μέσα στο καβούκι τους... κι έγιναν ακόμη πιο υπάκουοι στο «φύλακα»...

Ίσως... ενθυμούμενοι μόνο τη χαρά που’χε το πρώτο πέταγμα τους...
Θα βρεθείς δίχως χάρτη το δίχως άλλο αν τολμήσεις να πετάξεις. Όλοι οι χάρτες που φτιάχτηκαν ποτέ, είναι χάρτες της φυλακής. Είναι σημάδια σκιτσαρισμένα για να σου δίνουν έτοιμα μονοπάτια να περπατάς μέσα στα όρια του δαιδαλώδη λαβύρινθου.

Δεν θα βρεις ούτε και οδηγό. Κι αν τον βρεις δεν θα ‘ναι αυτός που θα σου δείξει το δρόμο για την αληθινή ελευθερία...
Θα είσαι πολύ τυχερός αν βρεις συνοδοιπόρο. Έτσι για να΄χεις συντροφιά στα λίγα βήματα που θα περπατάτε πλάι πλάι εξερευνώντας το άγνωστο. Και ναι θα΄ρθει η ώρα που θα χαθείτε...
Ίσως για λίγο. Ίσως για να ξαναβρεθείτε λίγο πιο κάτω. Ίσως και για το υπόλοιπο του δρόμου...

Να τους τιμάς. Να τους τιμάς με την καρδιά σου τούτους του φίλους που συναντάς. Να’χεις μια γωνιά για να θυμάσαι τα πετάγματα που κάνατε μαζί.Άτσαλα στην αρχή. Εξερευνητικά. Σαν νεοσσοί που μόλις σπάσαν το αυγό τους... Περήφανα κι αγέρωχα μετά, στο διάβα αυτού που λέμε χρόνο...Κι έτσι να μείνουν! Αγέρωχα, περήφανα, ανεξάρτητα κι ερευνητικά...

Είναι αλλίωτικο το πέταγμα του κάθε αετού. Τραβάει σε άλλα ύψη και μ΄άλλο φτερούγισμα ο κάθε ένας. Δεν παύουν όμως όλοι τους- όσο λιγοστοί κι αν είναι- να είναι αγέρωχοι και περήφανοι.Κι όσο η αρετή φουντώνει μέσα τους τόσο πιο εύκολο γίνεται το πέταγμα. Η αρετή είναι ο άνεμος που βαστάει τα φτερά τους ανοιχτά..Ναι...

Δύσκολο πράγμα η ελευθερία.
Δύσκολο να ανοίξεις, δύσκολο και να κρατήσεις ανοιχτά τα δυο φτερά σου. Δύσκολο και να κρατήσεις ισορροπία...Μα σαν μάθεις να πετάς σαν τον αητό, δεν ξαναβάζεις το κεφάλι μέσα σε κλουβί, όσο χρυσωμένο κι αν σου το’χουν φτιάξει...Είναι όμορφο πράγμα το πέταγμα.

Μα πως να το νιώσεις αν δεν έχεις πετάξει ίδιος? Πως να το ξέρεις αν πέταξες με δανικά φτερά κι όχι με τα δικά σου?... Κι είναι πολλοί στις μέρες μας που σαν πραμάτια τα πουλάνε. Λογιώ λογιώ, φανταχτερά και πλουμιστά... Φτερά για όλα τα γούστα... Κι είναι ακριβή η πραμάτεια τους αλήθεια.

Όμως φτερά αητού, τα γνήσια, δεν θα βρεις να πουλιούνται. Αυτά ριζώνουν στους ώμους σου σαν γεννηθείς. Είναι εκεί. Είναι δικά σου. Και με πιο περίσιο θράσσος να’ ρθουν να σου πουλήσουν τέτοια, αφού δικά σου ήταν πάντα?

Το πολύ πολύ να σου δείξουν τα κόλπα και τα τσαλίμια που κάνουν τα δικά τους τα φτερά, κείνα τα στολισμένα... Όμως δεν θα΄ναι για καλό σου αν καλομάθεις με ‘κείνα να πετάς. Μάθε το «κόλπο», πάρε τον τρόπο ίσως για το δικό τους πέταγμα, όμως κάντο΄νε δικό σου. Δοκίμασε το «κόλπο» μόνος σου με τα γνήσια, τα δικά σου τα φτερά. Τότε θα’χει και νόημα η «μαθητεία» κοντά τους. Αν τεμπελιάσεις όμως κι επαναπαφτείς στα ξένα τα φτερά, όφελος δεν θα΄χεις για πολύ...

Το ψεύτικο το πράγμα χάνετε... Θολώνει. Θαμπώνουνε τα χρώματα και τα στολίδια...
Και τα δικά σου τα φτερά δεν θα΄χουν νιώσει τη χαρά να πετάνε μόνα τους ψηλά κι αγέρωχα σαν αετίσια που΄ναι... Θα μαραζώνουν, θα ατροφούν. Πεσμένα, κρεμασμένα σαν βαρύ φορτίο στις πλάτες σου...

Και πόσο κρίμα... Να τά’χεις και να τα χαραμίζεις... Να είναι πάντα εκεί και ΄συ ούτε που το γνωρίζεις... Κι όλο τα άλλα να ζηλεύεις και να θες... θαρρώντας πως είναι πιο καλά, πως πιο καλά πετάνε...Ναι. «Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία...»Και τούτη δεν μπορεί στο ψέμα να πατάει, ούτε στο ψεύτικο, ούτε και στο ξένο ή το δανικό...
Η αλήθεια μόνο αντέχει να βαδίζει πλάι στην ελευθερία. Η αλήθεια τη στηρίζει και τη συντηρεί. Η αλήθεια και η γνησιότητα. Αυτές ναι. Αυτές μπορούν να σε βαστούν ψηλά σαν θα πετάς στο άγνωστο, μόνος ή με παρέα. Αυτές θα σε στηρίζουν αδιάκοπα...

Με κείνες τις ποιότητες ναι, αντέχεις την ελευθερία την αληθινή και δεν τρομάζεις.Με τα δικά σου, τ’αετήσια τα φτερά μπορείς και φτάνεις μακριά. Είσαι λεύτερος να γεύεσαι τα ύψη, όπου κι όσο θες. Να νιώθεις την ορμή ή την γλυκήτητα τ’αγέρα...

Μα με τα ψεύτικα, τα κάλπικα ή τα δανεικά... αργά ή γρήγορα θ’ απογοητευτείς. Θα βρεθείς μετέωρος στα ύψη και ‘κει που θα βρεθείς δεν είναι σίγουρο αν θα’ βρεις άλλα ψεύτικα να βάλεις, να μην πέσεις...
Δεν αποκλείεται ακόμη και να τσακιστείς, αν έστω τότε δεν ανοίξεις τα δικά σου...Ακόμη κι έτσι όμως φτάνει να μην παραδωθείς. Μη σκήψεις και υποταχτείς ξανά. Πάρε το μάθημα κι άνοιξε τα μόνα γνήσια φτερά, εκείνα τα δικά σου!(ΥΓ,όσοι μπαίνουν συχνά εδώ έχουν καταλάβει....)