Αμέτρητες εργατοώρες και υλικοί πόροι – εθνικοί και ευρωπαϊκοί – αναλώνονται καθημερινώς στην επιδίωξη να παρασχεθεί «ανθρωπιστική βοήθεια» προς τους λαθρομετανάστες-λαθροεποίκους κατά την διαδικασία της εισόδου και εγκαταστάσεώς τους στις χώρες αφίξεως, με βασικούς στόχους, αρχικώς την εξασφάλιση «προσωρινής» εγκαταστάσεως και εν συνεχεία την εξασφάλιση και αδείας παραμονής, ακόμη ακόμη και χορήγηση ιθαγενείας!
Οι πλείστες των οργανώσεων που συμμετέχουν στην μεγάλη αλυσίδα «εξυπηρετήσεως» των λαθροεποίκων συμβαίνει να είναι, αμέσως ή εμμέσως, χρηματοδοτούμενες από την €.€., ενώ και στις αραβικές και αφρικανικές χώρες επίσης δραστηριοποιούνται οργανώσεις με ασαφή προέλευση χρηματοδοτήσεως και με σκοπό την παροχή πληροφοριών και βοηθείας στους μετανάστες για το μελλοντικό τους ταξίδι!
Στην Ευρώπη μάλιστα είναι αρκετά συνήθης η χρήση και εθελοντικής εργασίας από ανθρώπους οι οποίοι παρακινούμενοι από αφελώς «φιλάνθρωπα» αισθήματα, διατείνονται ότι έτσι προσφέρουν βοήθεια στον «συνάνθρωπο» (ή έτσι αρέσκονται να νομίζουν). Δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο, πολλοί εξ αυτών, μετά από κάποιο διάστημα, να απομακρύνονται αηδιασμένοι από αυτόν τον χώρο, καθώς αντιλαμβάνονται την έκταση της απάτης της «αφελούς φιλανθρωπίας» της Ευρώπης προς τις απειράριθμες ανθρωπομάζες της Ασίας και της Αφρικής που αξιοποιούν κάθε δυνατότητα εισόδου και μονίμου εγκατστάσεως στην Ευρώπη.
Για τον μέσο λαθροέποικο, επόμενο στάδιο μετά την άφιξη στην «χώρα εισόδου», αποτελεί η προσπάθεια διασφαλίσεως δυνατότητος μονίμου παραμονής στην Ευρώπη και αποφυγής της απελάσεως. Τις σχετικές διαδικασίες αναλαμβάνουν να διεκπεραιώσουν διάφοροι «ευρωπαϊκοί φορείς» οι οποίοι φροντίζουν για την ενημέρωση των μεταναστών σχετικά με τα «δικαιώματά» τους, όπως είναι επί παραδείγματι, η Praksis, με γραφεία σε πολλές πόλεις της Ελλάδος (ή η Pruma) που βοηθούν στην εκκίνηση των διαδικασιών που εξασφαλίζουν στους πρόσφυγες παραμονή στην Ευρώπη.
Πολλές φορές συμβαίνει ολόκληρη η (συνήθως πολυμελής) οικογένεια, να συνεισφέρει μεγάλα χρηματικά ποσά για την εξασφάλιση ασύλου σε ένα τουλάχιστον μέλος της στην Ευρώπη, καθώς εν συνεχεία τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, εφόσον καταφέρουν να εισέλθουν σε κάποια χώρα της €.€. – παρανόμως και χωρίς να πληρούν απαραίτητα τις τυπικές προϋποθέσεις χορηγήσεως ασύλου – μπορούν να υποβάλουν αίτηση για επανένωση με τα μέλη της οικογένειάς τους που βρίσκονται ήδη στην Ευρώπη, βάσει της συνθήκης του Δουβλίνου (Dublin Regulation)! Συγκεκριμένα, βάσει αυτής της συνθήκης, το κράτος στο οποίο διαμένουν συγγενείς του μετανάστη (γονείς, παππούδες, εγγόνια, αδέρφια και θείοι) είναι υποχρεωμένο (!) να εξετάσει το αίτημα ασύλου που έχει υποβάλει, ακόμα και αν είναι παράνομος μετανάστης! Μάλιστα εξασφαλίζεται η δωρεάν μεταφορά του μετανάστη στη χώρα αυτή!
Δεν προκαλεί λοιπόν εντύπωση ότι οι μετανάστες που εισέρχονται παράνομα, έχουν ήδη μελετήσει σχέδιο για την εξασφάλιση αδείας διαμονής. Μάλιστα πολλές οργανώσεις με άγνωστη χρηματοδότηση αλλά σταθερά με «φιλανθρωπικό» προσανατολισμό στο καταστατικό τους, περιοδεύουν στους καταυλισμούς προσφύγων (όπως σ’ αυτούς στην Ιορδανία) και παρέχουν τις απαραίτητες πληροφορίες που χρειάζονται για την εύρεση των νομικών παραθύρων που θα επιτρέψουν την είσοδο στην Ευρώπη, ενώ πολλές φορές εξακολουθούν να κατευθύνουν τους «πελάτες τους» και να τους βοηθούν μέσω τηλεφώνου/ιντερνέτ και μετά την είσοδό τους στην Ευρώπη. Η απατηλή εικόνα που κυριαρχεί στην κοινή γνώμη των δυτικών χωρών περί του τάχα «κακομοίρη, αβοήθητου μετανάστη» ο οποίος βολοδέρνει στα τυφλά προκειμένου να σωθεί από τον πόλεμο, απέχει παρασάγγας από την πραγματικότητα…
Υπάρχουν διάφοροι τρόποι για την εξασφάλιση ασύλου ή, σε βάθος χρόνου, ακόμη και υπηκοότητος. Κάποιοι από τους πλέον δημοφιλείς είναι οι εξής: Η πρώτη είναι η παροχή ασύλου με κριτήριο την καταγωγή του πρόσφυγα από περιοχή ευρισκόμενη σε εμπόλεμη ζώνη, αλλά και γενικά από μέρη στα οποία θα μπορούσε να είναι διωκόμενος για τις απόψεις του. Καθώς βέβαια δεν υπάρχει σε καμία σχεδόν χώρα της Αφρικής ή της Ασίας, περιβάλλον ασφαλείας και ανεκτικότητος όπως αυτό που «απολαμβάνει» κανείς στην Δύση, ο κατάλογος λόγων υποβολής ασύλου είναι ατέλειωτος… Από κράτη της Αφρικής που δεν βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση υπάρχουν αιτήσεις αφρικανών ομοφυλόφιλων – ή αυτών που ισχυρίζονται ότι είναι ομοφυλόφιλοι – που επικαλούνται ότι έρχονται στην Ευρώπη για να γλυτώσουν από τις αντι-ομοφυλοφιλικές συμπεριφορές στις χώρες τους! Οι χώρες καταγωγής αυτής της τελευταίας υποκατηγορίας ποικίλουν, περιλαμβάνοντας ομοφυλόφιλους από την Ουγκάντα, την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία και τον Νίγηρα.
Μια άλλη ενδιαφέρουσα υποκατηγορία, είναι οι θρησκευτικοί μετανάστες. Αυτοί, επιδιώκουν να αποκτήσουν άσυλο επικαλούμενοι το γεγονός ότι ζουν σε περιοχές όπου υπάρχει καταπιεστική υπεροχή κάποιας άλλης θρησκευτικής ομάδας, εκμεταλλευόμενοι την ιδιαίτερη ευαισθησία της χωρών της Δύσεως μετά τους διωγμούς που έχουν εξαπολύσει οι Ισλαμιστές στη Μέση Ανατολή και την Αφρική. Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει τρόπος αποδείξεως αυτού του γεγονότος καθώς σε πολλές από αυτές τις περιοχές, οι θρησκευτικές πλειοψηφίες μπορεί να αλλάζουν ακόμη και από χωριό σε χωριό. Σε αυτές τις περιπτώσεις λοιπόν δεν είναι εύκολη η διάκριση του αληθούς ή μη των αφηγήσεων. Επιπλέον αυτή η θρησκευτική ποικιλία σπάνια αποτελεί απειλή αυτή καθ’ αυτή, περισσότερο δηλαδή από άλλους παράγοντες.
Ένας δευτερεύων τρόπος εισόδου, ο οποίος δεν είναι τόσο διαδεδομένος, καθώς απευθύνεται στους πιο ευκατατάστους από τους μετανάστες, τους επιτρέπει την είσοδο στην Ευρώπη δίχως να διακινδυνεύουν την ζωή τους στα καράβια. Μετά από συνεννοήσεις και την μεσολάβηση των καταλλήλων κυκλωμάτων που λειτουργούν στην Τουρκία, ο ενδιαφερόμενος φτάνει στην Κωνσταντινούπολη όπου συναντά έναν ευρωπαίο πολίτη, με τον οποίο συνάπτει γαμήλιο συμβόλαιο (λευκό γάμο). Ο ευρωπαίος αυτός «πολίτης» είναι συνήθως μουσουλμάνος, ώστε να είναι περισσότερο πιστευτή η ιστορία του. Η είσοδος του μετανάστη γίνεται κανονικά, ως σύζυγος ευρωπαίου πολίτη.
Επιπλέον, βάσει των ευρωπαϊκών κανόνων σε πολλά κράτη, μετά από ένα χρονικό διάστημα αποκτάει και την ιθαγένεια! Κατόπιν και οι συγγενείς αυτών των ανθρώπων μπορούν να εισέλθουν παράνομα και να εκμεταλλευτούν συνθήκες όπως αυτή του Δουβλίνου για να υποβάλλουν αίτηση για άσυλο.
Παρόμοιος τρόπος είναι αυτός που εφαρμόζεται σε χώρες όπως π.χ. η Γαλλία, σύμφωνα με τον οποίο η σύντομη παρουσία του μετανάστη στην χώρα, πριν την απέλασή του, συνοδεύεται με την σύναψη γαμήλιου συμβολαίου με Γαλλίδα με σκοπό την προσπάθεια αποκτήσεως ιθαγενείας. Η Γαλλίδα εθελόντρια σε αυτή την περίπτωση είναι μέλος κάποιας «φιλανθρωπικής» οργανώσεως… Αποδεικνύεται έτσι για πολλοστή φορά ότι ο βασικός εχθρός βρίσκεται εντός των πυλών…
1 comment
Πολύ ωραίο άρθρο! Η πηγή ποια είναι;
Δημοσίευση σχολίου