Οι χρονοπύλες είναι όπως φανερώνει και η ονομασία τους, πύλες οι οποίες ενώνουνε τις τρεις ροές του χρόνου: το παρόν με το παρελθόν και το μέλλον.
Έχει υποστηριχθεί από ερευνητές ότι υπάρχουν σε πολλά σημεία του πλανήτη, στα οποία κυρίως γίνεται συγκέντρωση των μαγνητικών δυνάμεων και ένεκα τούτου σχηματίζονται ισχυρά γεωμαγνητικά πεδία τα οποία οφείλονται σε ενδογενή αίτια αλλά και σε κοσμικές ακτινοβολίες.
Βρήκαν λοιπόν με τη χρήση ειδικών οργάνων ότι στα σημεία αυτά υπάρχει ηλεκτρομαγνητισμός μεγάλος, με αποτέλεσμα να σχηματίζονται ισχυρά πεδία που καμπυλώνουνε το χώρο και το χρόνο, και έτσι μπορούμε να επικοινωνήσουμε με άλλη διάσταση.
Οι χρονοπύλες της Ελλάδας
Ελένη Ζωγραφίδου Δάγιου: «Η χώρα μας είναι διάτρητη από χρονοπύλες. Όλα τα μαντεία και τα ιερά είναι χτισμένα πάνω σε χρονοπύλες. Είναι γνωστό άλλωστε αυτό που είχε πει ο Αριστοτέλης στα Πολιτικά του ότι πρέπει να είναι χτισμένα τα μαντεία και τα ιερά όχι κατά τύχη, αλλά βάσει νόμου και κατανεμημένα συμμετρικά.
Βέβαια, οι χρονοπύλες δεν ανοίγουνε πάντα, ανοίγουνε μόνο κατά τις ισημερίες και τα ηλιοστάσια. Τότε γίνεται μεγαλύτερη έκκριση ενέργειας στα μέρη αυτά, και για αυτό ανοίγουνε οι πύλες. Για παράδειγμα, δεν λένε ότι τα Χριστούγεννα βγαίνουν οι καλικάντζαροι και όταν πλέον φτάσει των Φώτων εξαφανίζονται; Επομένως, έχει να κάνει και αυτό με το χειμερινό ηλιοστάσιο όπου ανοίγουνε οι πύλες».
Η χρονοπύλη στο Γύθειο!
Ελένη Ζωγραφίδου Δάγιου: «Έχω βρεθεί σε χρονοπύλη στη χώρα μας, και ίσως αυτό ήτανε και το έναυσμα για να αρχίσω να γράφω τα βιβλία μου. Συγκεκριμένα, ήμουνα στο Γύθειο και αγναντεύαμε τη νήσο Κρανάη».
Η νήσος Κρανάη (στη φωτογραφία) βρίσκεται στην ανατολική πλευρά του Γυθείου και συνδέεται μαζί του με μία λωρίδα γης. Σύμφωνα με την παράδοση εκεί είχε καταφύγει ο Πάρης και η Ωραία Ελένη τη νύχτα πριν από το ταξίδι στην Τροία. Πάνω στο νησάκι βρίσκεται ο Πύργος Τζαννετάκη, που στεγάζει το Ιστορικό Εθνικό Μουσείο Μάνης, το παρεκκλήσι του Αγίου Πέτρου και ένας φάρος.
Ελένη Ζωγραφίδου Δάγιου: «Καθώς αγναντεύαμε ήτανε βράδυ, ήτανε γύρω στις 23 Ιουνίου απ’ ό,τι θυμάμαι, είδαμε ξαφνικά χαμηλά εκεί που ήτανε τελείως σκοτάδι ένα ον. «Ον», πώς αλλιώς να το πει κανείς; Εφόσον εκινήτο, αλλά δεν ήταν άνθρωπος, δεν έμοιαζε με άνθρωπο, ήτανε φωτεινό και είχε ακίδες όπως είναι ένας αχινός. Σαν ένα άστρο, μεταξύ άστρου και αχινού, αλλά ήταν πολύ φωτεινό και εκινήτο, και ξαφνικά εχάθηκε πίσω από ένα θάμνο στην παραλία. Εγώ σκούνταγα τη θεία μου και εκείνη εμένα, και λέγαμε «Τι είναι αυτό που βλέπουμε;». Ήτανε κάτι το φοβερό.
Και μετά από χρόνια πάνω στην έρευνα που έκανα βρήκα ότι στους ελληνιστικούς χρόνους παριστάνανε τις απολλώνιες ψυχές ακριβώς που με το σχήμα που είχα δει εγώ. Αφού με αυτό το σχήμα στην αρχαιότητα παριστάνονταν οι απολλώνιες ψυχές, και είχα την τύχη να το συναντήσω, πιστεύω πως εκεί στην νήσο Κρανάη υπάρχει μία χρονοπύλη απ’ όπου πιστεύω ότι εισχώρησε μια απολλώνια ψυχή».
0 comments
Δημοσίευση σχολίου